تحقيق در مورد آمار آسيب ها و جراحات شغلي شانزدهمين كنفرانس بين المللي آمار شغلي سازمان بين المللي كار

توضیحات پروژه

 تحقيق در مورد آمار آسيب ها و جراحات شغلي شانزدهمين كنفرانس بين المللي آمار شغلي سازمان بين المللي كار دارای 77 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقيق در مورد آمار آسيب ها و جراحات شغلي شانزدهمين كنفرانس بين المللي آمار شغلي سازمان بين المللي كار  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه و مقالات آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي تحقيق در مورد آمار آسيب ها و جراحات شغلي شانزدهمين كنفرانس بين المللي آمار شغلي سازمان بين المللي كار،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد

بخشی از متن تحقيق در مورد آمار آسيب ها و جراحات شغلي شانزدهمين كنفرانس بين المللي آمار شغلي سازمان بين المللي كار :

– مقدمه:
در این گزارش در مورد موضوعاتی مثل طبقه بندی حوادث ناشی از كار وتهیه دستورالعملهای جدید بین المللی آن بحث می شود. در این مقاله به ضرورت وجود استانداردهای اصلاح شده در مورد حوادث ناشی از كار توجه شده و همچنین بر اهمیت آمار در همه زمینه های بهداشت و ایمنی شغلی از قبیل بیماریهای شغلی، عوامل زیان آور و تأثیر استرس- اعمال تكراری و ناایمن و دیگر موارد نامطلوب بر سلامت كارگران تأكید گردیده است.

2- چارچوب حوادث ناشی از كار:
كاربران آمار حوادث ناشی از كار می خواهند بدانند كه چه كسی حادثه دیده است؟ حادثه چگونه اتفاق افتاده است؟ شخص چگونه آسیب دیده است و مراحل رخداد حادثه و ایجاد مصدومیت به چه شكلی بوده است؟ برای تنظیم این مقاله، حوادث ناشی از كار در چارچوبی دیده شده اند كه در آن ابتدا شرحی از وضعیت مصدوم در محیط كاری اش عنوان شده و سپس مراحل و عوامل مختلف ایجاد و بروز حوادث و تصادفات را بیان
می نماید.

این چارچوب ابتدا به معرفی كارگر پرداخته و محیطی كه وی در آن كار می كند و نوع كار انجام یافته توسط وی را شرح می دهد، این امر زمینه را برای فهم عوامل وقوع حوادث آماده می سازد. كارگر دارای یك سری خصوصیات شخصی مثل جنس، سن، تحصیلات، آموزش و تجربه است. این كارگر در یك شغل یا حرفه و با یك موقعیت خاص استخدامی در یك سازمان با اندازه و نوع فعالیت اقتصادی و محل معلوم، استخدام می شود.
قبل از وقوع حادثه شخص مشغول انجام مراحل كار خود است و هنگام وقوع حادثه در حال انجام یك عملیات خاص در محلی مشخص و معمولاً با استفاده از وسایل و مواردی كه نیاز دارد، می باشد. تا این جا این اطلاعات می تواند در مورد هر كارگری باشد اعم از اینكه دچار حادثه شده یا خیر.

دریك زمان ممكن است چیزی اشتباه یا نادرست یا غیرمعمول و حادثه ای پیش بینی نشده ونامطلوب و یا یك سری اعمال ناایمن باعث رخداد حادثه ای گردند. در نتیجه شخصی كه در این حالت دچار حادثه شده است در بخشی از بدنش جراحت ایجاد می شود و یا حتی می میرد یا اینكه كار خود را به خاطر انجام كمك های اولیه در محل كار یا انجام كارهای پزشكی در بیمارستان متوقف می نماید. در این حالت اگر نتواند فوراً به كار خود برگردد در فاصله زمانی كه برای بهبود تدریجی یا دوران نقاهت و در صورت نیاز توانبخشی لازم است، مجبور به ترك محل كار خود خواهد شد. اگر آسیب وارده طوری باشد كه باعث معلولیت دائمی كارگر شود (مثل نقص عضو یا نابینایی) او نمی تواند به سركار خود برگردد و یا ممكن است قادر به انجام كاری كه قبلاً انجام می داد نباشد. همچنین ممكن است فرد در معرض تشعشع یا ویروس باشد كه در این حالت خطر بروز یا گسترش بیماری در زمانهای بعد نیز وجود دارد.

مثال زیر چارچوب را مشخص می كند: یك مرد جوان 22 ساله به عنوان باغبان با قرارداد موقت در یك بیمارستان كار می كند. این بیمارستان بطور متوسط 500 كارمند دارد و در پایتخت واقع است. در روز حادثه مرد جوان و همكارانش مشغول باغبانی بودند و كارهایی از قبیل جمع آوری و كندن علف های هرز و برگهای خشك و تبدیل آنها به كود انجام می دادند. مرد باغبان مشغول كندن گلها با یك قیچی باغبانی بود. ناگهان او برای دیدن كاری كه انجام داده بود یك قدم به عقب برداشت. متأسفانه او توجه نداشت كه كارگری یك شن كش را درست پشت سر او روی علف ها جا گذاشته و نوك تیغه های آن به بالا می باشد. او درست روی شن كش قدم گذاشت و دو تا از شاخكهای آن پای او را مجروح نمود و در یك بیمارستان تحت عمل جراحی قرار گرفت و بمدت 2 هفته قادر به انجام كار نبود.

3- اهداف و موارد كاربرد آمار حوادث شغلی:
در سمینار كارشناسان (ILO 1998) عنوان شد كه هدف اصلی برنامه آماری حوادث شغلی، تهیه اطلاعات قابل ارزیابی و بررسی آن به منظور جلوگیری از بروز حوادث است. این اطلاعات باید فعالیت های شغلی و اقتصادی در محل حادثه و وسعت و شدت و چگونگی وقوع حادثه را تعریف كند. نقش آمار بیان و تعیین مناطق مهمی است كه باید به آنها توجه نمود. این مناطق باید به طور دقیقتری مورد بررسی قرار گیرند تا اطلاعات بیشتری باتوجه به سلسله حوادث منجر به یك حادثه جمع آوری گردد.

برنامه آماری حوادث شغلی بایستی تمام كارگران، در تمام مشاغل و فعالیت های اقتصادی را دربرگیرد و اطلاعات مورد نیاز از منابع مختلف جمع آوری گردد تا بتوان اطلاعات حاصله از منابع سنتی را تكمیل نمود. از جمله این منابع سنتی می توان به موارد ثبت شده در برنامه های پرداخت غرامت یا حق بیمه ها و گزارشات هیأت های بازرسی اشاره نمود. استانداردهای بین المللی باید حداقل دستورالعمل ها با حداكثر تجربیات را ارائه دهند. كشورها می توانند این استانداردها را مطابق با نیازها و شرایط ملی خود اصلاح نمایند. بر این موضوع تأكید شده كه این استانداردهای بین المللی برای محدود كردن و یا تضعیف سیستم های ملی موجود و یا مانع پیشرفت آنها نخواهند بود.

1-3- موارد استفاده:
پراكندگی و تنوع انواع جراحت های رخ داده در مشاغل مختلف فعالیتهای اقتصادی و ضریب تكرار آنها را می توان برای تعیین شدت حوادث و تعیین محل هایی كه بیشترین احتمال وقوع حوادث را دارند، بكار برد. این امر می تواند اساس برنامه ریزی برای پیشگیری از وقوع حوادث باشد. اقدامات ایمنی، بازرسیها و تدوین و توسعه قوانین و دستورالعملها را می توان درباره مواردی كه دارای بالاترین احتمال وقوع خطر هستند بكار برد. اطلاعات را می توان براساس جنس، سن، گروههای جمعیتی دارای ریسك بالا

(زنان – جوانان) دسته بندی نمود.
اطلاعات می توانند برای تعیین موارد مهم و اولویت بندی آنها بكار روند. این موارد مهم ممكن است به صورت فعالیت های اقتصادی و مشاغلی كه احتمال وقوع حوادث شغلی شدیدتری دارند، تعیین شوند مثل مواردی كه ممكن است در اثر یك حادثه عده زیادی از مردم دچار آسیب و یا لطمات سنگینی شوند.
سازمان بهداشت و ایمنی شغلی آمریكا (OSHA) اخیراً یك برنامه استراتژیك 9 گانه اعلام كرده است كه هدف آن تعیین فعالیت های اقتصادی با آمار حوادث بالا (مثل بیمارستانها- ساختمان سازی- قطع درختان- كشتی سازی و تولید مواد غذایی) و نیز افزایش آگاهی كارگران و كارمندان در مورد ایمنی و بهداشت می باشد.

تغییر الگوی آمار حوادث شغلی، افزایش یا كاهش ایمنی شغلی را نشان می دهد و همچنین در مورد مناطق دارای ریسك بالا اعلام خطر می نماید. این اطلاعات به ارتقاء سطح ایمنی و بهداشت شغلی و نیز تعیین فعالیت های مفید جهت جلوگیری از وقوع حوادث كمك می نمایند.
اگرچه به نظر می رسد كه عمده ترین كاربران آمار حوادث شغلی، سازمانهای مسئول ایمنی و بهداشت شغلی باشند اما كاركنان سازمانها نیز می توانند بهتر و بیشتر از این اطلاعات بهره مند شوند. كاهش تعداد و شدت جراحات حوادث شغلی باعث ایجاد احساس خوشایندی در افراد می شود. سازمان ایمنی و بهداشت انگلستان تخمین زده كه تا سال 1994 كارگران بین 9-4 میلیارد پوند در هر سال در اثر حوادث ناشی از كار و بیماریهای شغلی خسارت دیده اند و هزینه كلی این حوادث در این كشور بین 16-11 میلیارد پوند بوده است.

بیمه حوادث شغلی نیز نقش بسیار مهمی در پیشگیری از حوادث بازی می كند. اگرچه این امر وظیفه اصلی آنها نیست. آمار حوادث شغلی در این زمینه می تواند مبنای سیاستگذاری برای افزایش تشویق های مالی كارمندان و كارگران و اتحادیه های كارگری برای شركت در فعالیت های پیشگیرانه باشد.

هر كشور باید برای دستیابی به اهداف پیشگیرانه، یك برنامه آماری در مورد حوادث ناشی از كار داشته باشد كه حتی الامكان همه جانبه و مفصل باشد.

2-3- اجزاء و تعاریف:
سیزدهمین كنفرانس بین المللی آمار شغلی موارد و تعاریف زیر را در رابطه با آمار حوادث شغلی بیان می كند:
1- آسیب های شغلی شامل آسیب ها و جراحاتی است كه در اثر حوادث ناشی از كار و نیز بیماریهای شغلی ایجاد می شوند.
2- حوادث ناشی از كار، تصادفاتی هستند كه در ارتباط با كار ایجاد می شوند و ممكن است باعث مرگ، بیماری و یا جراحت پرسنل گردند.

3- حوادث رفت و آمد حوادثی هستند كه در مسیر رفت و آمد از منزل به محل كار و برعكس رخ می دهند و ممكن است باعث مرگ و یا زخمی شدن پرسنل شوند.
4- آسیب ها و جراحات شغلی در اثر تصادفات ناشی از كار بوجود می آیند و منجر به مرگ، بیماری یا جراحت پرسنل می گردند.

آیین نامه سازمان ILO (سال 1996 پاراگراف 3/1) نیز تعاریف زیر ارائه داده است:
– حوادث شغلی كه در ارتباط با شغل ایجاد و به دو گروه تقسیم می شوند:
A) حوادث شغلی كشنده یا منجر به فوت.
B) حوادث شغلی غیر كشنده.
– جراحات یا آسیب های شغلی: مرگ و هرگونه جراحت و یا بیماریهای ناشی از حوادث شغلی.
– بیماریهای ناشی از كار: بیماریهایی كه در اثر قرارگرفتن در معرض عوامل خطرناك، هنگام فعالیت های كاری بوجود می آید.

– جراحات و آسیب های شغلی كشنده: جراحات شغلی كه منجر به فوت می شوند.
– حوادث رفت و آمد: حوادثی كه در مسیر رفت و آمد بین منزل و محل كار رخ می دهد.
I .محل اقامت اولیه یا ثانویه كارگر.
I I. محلی كه كارگر معمولاً غذای خود را صرف می كند.
I I I. محلی كه كارگر معمولاً مزد خود را دریافت می دارد.
این حوادث باعث مرگ یا آسیب پرسنل و از دست رفتن زمان كار می شوند. حوادث رفت و آمد كه در ساعات كاری روی می دهند و نیز حوادث اتفاق افتاده برای كارگران روز مزد به عنوان حوادث شغلی محسوب می شوند.

از كارافتادگی: ناتوانی در انجام وظایف عادی كار، از كارافتادگی شغلی است.
هدر رفتن زمان كار: روزهای از دست رفته كه شامل روز حادثه نیز می باشد و براساس روزهای تقویتی- روزهای هفته و شیفت های كاری محاسبه می شود.
در سپتامبر 1997 كمیته اروپایی آمار و حوادث شغلی (ESAW) تعریف زیر را در مورد حوادث شغلی ارائه داد:

اتفاق ناخواسته روی داده در محل كار یا در ساعات كاری كه باعث صدمات جسمی یا روحی می شود و شامل مسمومیت های شدید و اعمال عمدی افراد دیگر نیز می شود، ولی خودزنی و حوادث ترافیكی كه در مسیر رفت و آمد روی می دهند از این تعریف مستثنی هستند.

3-3- حوادث شغلی:
بسیاری از تعاریف در این زمینه به معنی یك حادثه ناگهانی یا ناخواسته همچنین اعمال خشونت آمیز آمده است. این اعمال به طور فزاینده ای موجب بروز جراحات و
خسارت هایی در محیط كار شده اند بطوری كه در آمار آسیب های شغلی منجر به فوت آمریكا بیان شده در سال 1995 اعمال خشن مرتبط با شغل به یك مورد در هر شش حادثه بالغ شد و دومین عامل مرگ و میر شغلی بود. همچنین این اعمال خشونت آمیز مهمترین عامل مرگ و میر زنان و عامل نیمی از حوادث شغلی، گزارش شده است. به منظور جمع آوری آمار و اطلاعات بایستی تعریف ساده و روشنی در مورد حوادث شغلی بیان شود تا بتواند به طور واضحتر تجربیات ملی را منعكس ساخته و برای جمع آوری اطلاعات از منابع مختلف بكار رود.

4-3- حوادث رفت و آمد:

وقتی كه حوادث رفت و آمد در آمار حوادث شغلی آورده می شوند اغلب به صورتی می باشند كه در تعریف ILO آمده اند. همایش كارشناسان این تعریف را ارائه داده و مسیر بین محل كار و محل های فهرست بندی شده را مشخص نموده است. همچنین پیشنهاد داده كه لیست محل ها باید اماكن آموزشی را نیز دربرگیرد. به علت امكان اشتباه بین حوادث ترافیكی و حوادث رفت و آمد هنگام انجام كار بایستی بین این دو مقوله تفكیك قائل شویم.

5-3- آسیب های شغلی:
تعریف آسیب های شغلی در آئین نامه های عملی اغلب كشورها آمده و توسط همایش كارشناسان نیز پذیرفته شده است.

6- 3- واحد یا مورد آسیب شغلی:
وقتی كه نفر در یك حادثه شغلی آسیب می بیند عناوین حادثه شغلی، آسیب شغلی و یا فرد مجروح را می توان در مورد او بكار برد. در یك دوره زمانی، ممكن است یك شخص در چند حادثه آسیب ببیند كه به منظور روشنتر شدن موضوع بهتر است واحد مشاهده حوادث شغلی را به نام مورد آسیب شغلی در نظر بگیریم كه به یك فرد آسیب دیده در یك حادثه شغلی اطلاق می شود .

7-3- از كار افتادگی :
در آئین نامه ها ، از كار افتادگی را « ناتوانی انجام وظایف عادی شغلی » تعریف نموده اند . این تعریف مشابه آن چیزی است كه در تعدادی از كشورها بكار رفته است ، هرچند در برخی موارد یك عبارت توصیفی در ارتباط با وظایف عادی شخص شاغل در زمان حادثه به تعریف فوق اضافه شده است . این عبارت وظایف كاری روزانه را بهتر تعریف می كند و می تواند محدوده گسترده تری از مشاغل را در بر گیرد .

موضوع از كار افتادگی در همایش كارشناسان نیز بحث شد هرچند كه به نتیجه مشخصی نرسید. كشورها راههای مختلفی برای تعیین از كار افتادگی دارند مخصوصاً درصد از كار افتادگی فیزیكی یا از كار افتادگی كلی یا جزئی كه معمولاً براساس قوانین دولتی یا بیمه
می باشد .از آنجایی كه این موضوع بسیار مهم است و مشكل است كه در سطوح بین المللی ارزیابی شود بهتر است كه هر كشوری برای خود تعریف مخصوصی داشته باشد .

دامنه شمول :
1-4- آسیب های شغلی :
در آئین نامه ها آمده است كه گزارشی كه به كارشناسان داده می شود بایستی همه حوادث شغلی منجر به فوت ، حوادث شغلی منجر به از دست رفتن زمان كار و همه بیماریهای شغلی را در برگیرد . در نتیجه آمار حاصله از این سیستم اطلاع رسانی باید همه آسیب ها و صدمات شغلی منجر به فوت و از دست رفتن زمان كار را شامل شود .
سازمان اروپایی آمار حوادث شغلی ( ESAW ) پیشنهاد می كند كه حوادثی كه به مدت یكسال از تاریخ وقوع حادثه باعث مرگ فرد مصدوم شود و یا همه حوادثی كه باعث غیبت كارگر به مدت بیشتر از سه روز تقویمی از محل كار باشد بررسی شوند . حوادثی كه در مسیر رفت و آمد از حومه شهر و بالعكس رخ می دهند جزء این موارد نیستند اما حوادث جاده ای كه در هنگام كار یا در اثر كار رخ می دهند جزء آنها می باشند .

از آنجایی كه هدف اصلی انتشار آمار حوادث شغلی بدست آوردن اطلاعاتی جهت جلوگیری از وقوع حوادث است ، پس باید این آمارها بتوانند همه مصدومیت های شغلی را تحت پوشش قرار دهند ، مخصوصاً آنهایی كه به اندازه ای جدی می باشند كه منجر به غیبت فرد از محل كارش می گردند یا آنهایی كه باعث می شوند كارگران حداقل به مدت یك روز نتوانند كار خود را انجام دهند . تقریباً نیمی از كشورهایی كه چنین اطلاعاتی را در دسترس دارند مرز حداقل یك روز غیبت از محل كار را در ارتباط با جراحات غیر كشنده در نظر می گیرند

و یا اینكه اصلاً حد و مرزی برای آن قائل نیستند . بقیه كشورها اطلاعات خود را به جراحاتی كه منجر به غیبت بین 2 تا 8 روز (اغلب بین 3 تا 4 روز) می شوند محدود كرده اند . این محدوده ها معمولاً برای جبران خسارتهای غیبت فرد از محل كار به علت جراحات یا بیماری و متناسب با قوانین ملی هستند و می توانند با گذشت زمان اصلاح شوند .
دیده شده كه در برخی از كشورها تعداد موارد آسیب های شغلی كه باعث غیبت از محل كار می شوند كاهش یافته در صورتی كه تعداد روزهایی كه در آنها كارگر ، كاری سبك تر از وظایف عادی خود انجام داده افزایش یافته است . اگر آمارها تنها در مورد
مصدومیت هایی باشد كه منجر به غیبت از محل كار شوند ، موضوع به طور كامل بررسی نشده است.
حوادثی كه در مسیر رفت و آمد به محل كار و منزل روی می دهند در تعریف حوادث شغلی قرار نمی گیرند ولی بهر حال در ارتباط نزدیك با محیط كار هستند و اغلب در زمره مصدومیت های شغلی برای بیمه در نظر گرفته می شوند . در برخی از كشورها كارفرمایان وسایل ایاب و ذهاب كارمندان را به محل كار و منزل فراهم كرده اند و موضوع نقل و انتقال اغلب موضوع مذاكرات بین كارفرمایان و كارگران است . تعدادی از كشورها همزمان با مصدومیت های شغلی ، اطلاعاتی نیز در مورد حوادث مسیر رفت و آمد به محل كار و منزل جمع آوری كرده اند .

در حدود نیمی از كشورها كه آمار حوادث شغلی آنها در سالنامه آمار ILO آمده است حوادث مسیر رفت و آمد را نیز در نظر گرفته اند و این آمار باید بطور جداگانه منتشر شوند . در همایش كارشناسان عنوان شده كه حوادث حین مسافرت – حمل و نقل و ترافیك جاده ای كه هنگام كار رخ می دهد به عنوان حادثه شغلی در نظر گرفته شود .

2-4- اشخاص ، فعالیت های اقتصادی و مناطق جغرافیایی :
در سیزدهمین كنفرانس بین المللی آمار شغلی ( ICLS )* پیشنهاد شده كه هرجا ممكن باشد مصدومیت های شغلی كارگران مشاغل آزاد ( خویش فرما ) و كارگاههای خانوادگی نیز باید در آمار منظور شوند .

آمار جمع آوری شده توسط بیش از نیمی از كشورها كه در بخش مصدومیت های شغلی در سالنامه آمار سال 1997 آمده است، تنها در مورد گروههای معینی از كاركنان بوده است . در درصدهای ارائه شده توسط كشورها آمار نیروی كار به طور قابل توجهی متغیر است و در برخی موارد تنها تا حدود 20% مقدار واقعی می باشد .

تغییر نوع و حالت استخدام نیز در دهه گذشته به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته است. استخدام كارگران روز مزد از حالت سنتی به شكل معمولی و قراردادی تغییر یافته اند . در بسیاری از كشورها نیز فعالیت های نیمه وقت بسیار شایع است ولی معمولاً این
فعالیت ها خارج از محدوده آمار ملی آسیب های شغلی قرار دارند ، بنابراین به منظور دستیابی به اطلاعات مناسب جهت جلوگیری از وقوع حوادث و حتی تحت پوشش قرار دادن كارگران موقت ، برنامه آماری باید در مورد همه كارگران ، بدون توجه به وضعیت استخدامی آنها باشد .

در مورد حوادثی كه برای كودكان كارگر رخ می دهد یعنی كسانی كه زیر سن معمولی كار می باشند ، چون اغلب تحت پوشش قانون كار نمی باشند ، چیزهای زیادی نمی دانیم و در موارد مشابه ، حوادثی كه كودكان در آنها آسیب می بینند مورد اقامه دعوی و بیمه حوادث قرار نمی گیرند . بنابراین منابع سنتی فوق برای دستیابی به اطلاعات در این مورد مناسب نیستند . بررسیهای اخیر انجام شده توسط ILO ، به عنوان بخشی از برنامه های بین المللی محدود كردن كار كودكان ،

نشان داده است كه كودكان زیادی هنگام كار از نظر فیزیكی و جسمی آسیب دیده اند و یا مریض شده اند بنابراین جهت كاهش آسیب ها و بیماریهای دوران كودكی ، ناشی از قرار گرفتن كودكان در محیط های خطرناك و ارتقاء و افزایش دانش و مهارت در زمینه ایمنی و بهداشت شغلی كه جوانان را قادر به مشاركت موثر در فعالیت های شغلی محیط كار می سازد نیاز به وجود اطلاعات زیادی می باشد . در همایش كارشناسان این موضوع مطرح شد كه كار كودكان و دیگر گروه های سنی خاص ، همچنین كارگران موقت یا زنان خانه دار باید مورد مطالعه جدی قرار گیرد زیرا دسترسی به اطلاعات دقیق و واقعی از منابع سنتی بسیار مشكل است

.
گاهی اوقات ممكن است در مورد اشخاصی كه در خارج از محل اقامت خود دچار حادثه ناشی از كار می شوند اشتباهاتی پیش آید. این افراد معمولاً كسانی هستند كه برای تجارت و یا به طور موقت با كشتی به خارج از كشور مسافرت می نمایند . این افراد ممكن است تحت پوشش سیستم بیمه كشور خودشان قرار گیرند و بنابراین در آمار كشور محل اقامت خود در نظر گرفته می شوند، ولی در مورد حوادث ممكن است

در آمار كشوری كه حادثه در آن به وقوع پیوسته دیده شوند نه در آمار كشور خودشان . با افزایش مسافرت های شغلی و اشتغال در كشتی ها و سكوهای ساحلی ، بررسی آمار نیاز به تعریف روشن و واضحی در مورد وقوع حوادث در خارج از كشور محل اقامت دارد . در همایش كارشناسان عنوان شد كه بایستی این ارقام در آمار كشور محل اقامت فرد در نظر گرفته شود . در هر حال برای پیشگیری از وقوع حوادث بهتر است كه همه حوادث اتفاق افتاده را در آمار در نظر بگیریم و در مواردی نظیر كشتی های خارجی ثبت شده در یك كشور یا سكوهای ساحلی در آبهای داخلی كشور قوانین خاصی در نظر گرفته شود .

3-4- انواع داده ها :
اولین مرحله به اطلاعات بنیانی و اساسی كه همه كشورها باید آن را جمع آوری كنند مربوط می شود و حداقل شامل تعریف و تبیین مشاغل – فعالیت های اقتصادی و مشخصات فردی افراد آسیب دیده در حوادث است . این اطلاعات برای رسیدن به هدف اصلی یعنی تعیین موارد ارجحی كه برنامه های پیشگیری از حوادث باید بر آنها تمركز كند لازم است و شامل موارد زیر می باشد :
a- اطلاعاتی درباره كارمندان و سال تاسیس و محل فعالیت اقتصادی و اندازه سازمان
b- اطلاعات در مورد فرد حادثه دیده ، جنس ، سن ، شغل و وضعیت استخدامی

c- اطلاعات در مورد حادثه كه آیا منجر به مرگ شده است یا نه . اگر منجر به مرگ نشده باشد مقدار زمان كاری از دست رفته – نوع آسیب وارده و محل آسیب دیده بدن
d- اطلاعات در مورد حادثه و نتایج آن – محل – تاریخ و زمان و عملی كه باعث وقوع حادثه گردیده است .
مرحله دوم در مورد جمع آوری اطلاعات دقیق تر و با جزئیات بیشتر و عملی تر در مورد حادثه و تبعات آن است . اطلاعات بیشتری در مورد اینكه چگونه حادثه اتفاق افتاده و چگونه فرد آسیب دیده نیز برای مقاصد پیشگیرانه لازم است . این اطلاعات شامل موارد زیر است :
e- اطلاعات در مورد فرد حادثه دیده – سابقه كار
f- اطلاعات در مورد آسیب و جراحات – روزهای تقویمی غیبت فرد از محل كار
g) اطلاعات در مورد حادثه و تبعات آن – شیفت كاری – شروع زمان كارفرد حادثه دیده و ساعتهای كاری انجام شده قبل از وقوع حادثه – محیط كار – فرآیند كار – فعالیت فرد مصدوم در زمان حادثه – موارد مربوط به فعالیت فرد حادثه دیده.

در همایش كارشناسان همچنین یك سری اطلاعات خاص كه می تواند برای پیشگیری از وقوع حادثه مفید باشد نیز پیشنهاد شده است. این اطلاعات حداقل شامل موارد زیر است:
آیا شخص تمام وقت كار می كند یا پاره وقت، آیا یك كارگر دائم است یا موقت – آیا توسط پزشك ، پرستار یا بهداشتیار یا بهیار معاینه شده است؟ وضعیت كاری او هنگام وقوع حادثه چگونه بوده است؟ مدت زمانی كه از هنگام آغاز شیفت تا زمان وقوع حادثه كار كرده است چقدر بوده است؟ همچنین مواردی از قبیل سابقه كار – نوع فعالیت كارگر در زمان حادثه و موارد مربوط به فعالیت وی بایستی مد نظر قرار گیرد.

متغیرهای اضافی زیر نیز می توانند مفید شوند: گروههای نژادی – آیا فرد حادثه دیده آموزش شغلی دیده است؟ بالاترین سطح تحصیلات فرد چقدر است؟ اهمیت اطلاعات در مورد اندازه سازمان نیز زیاد است زیرا این اندازه اغلب بیانگر این است كه آیا در آن كمیته حفاظت فنی وجود دارد یا نه؟ شركتهای بزرگ تمایل زیادی دارند كه خدمات خود را به شركتهای پیمانكاری بدهند و اغلب این پیمانكاران از مهارت كمی برخوردارند و كارهایی كه انجام می دهند خطرناكتر است.

هنگام وقوع حوادثی كه هنگام رفت و آمد از منزل به محل كار و بر عكس روی می دهد اطلاعات مشابهی در مورد فرد آسیب دیده و مصدومیت وی لازم است. با توجه به حادثه و نتایج آن، در هر حال علاوه بر اطلاعات اصلی در مورد محل جغرافیایی و تاریخ و زمان وقوع حادثه، بهتر است اطلاعاتی نیز در مورد نوع وسیله نقلیه، نقش فرد در حركت آن و موارد مشابه دیگر جمع آوری گردد كه می تواند شامل موارد زیر باشد:

محل وقوع حادثه:
a) محل وقوع حادثه: پیاده رو – محل عبور دوچرخه – خیابان و محل عبور وسایل نقلیه موتوری.
b) نوع حركت و رفت و آمد فرد مصدوم: راه رفتن – حركت با وسیله نقلیه مثل دوچرخه – اتومبیل – اتوبوس

c)نقش فرد در حركت : پیاده – راننده

5- اندازه گیری و برآورد مصدومیت های شغلی:
در سیزدهمین كنفرانس بین المللی آمار شغلی ICLS‌ عنوان شده كه واحد شمارش باید بر اساس فرد كشته شده یا آسیب دیده در اثر حوادث ناشی از كار باشد.
گاهی می توان واحد مشاهده را مورد (Case) آسیب شغلی در نظر گرفت كه یك فرد در یك حادثه ناشی از كار آسیب دیده باشد. در این روش اگر در دوره مورد مشاهده (مبنا) یك شخص در چند حادثه ناشی از كار آسیب ببیند هر مورد به طور جداگانه شمارش

می شود و یا ممكن است از یك حادثه ناشی از كار چند مورد مصدومیت ایجاد شود و چند نفر آسیب ببینند. با استفاده از مورد (case) آسیب شغلی به عنوان واحد شمارش می توان یك اندازه گیری دقیق از تعداد دفعات مجزای مصدومیت بدست آورد و ثبت اطلاعات مربوط به هر حادثه را بهتر انجام داد كه این امر شمارش انواع مختلف آسیب های شغلی را به علت یك حادثه ممكن می سازد. همچنین پیشنهاد شده كه در آمار حوادث تكرار یك مصدومیت به علت یك حادثه باید به عنوان ادامه آن در نظر گرفته شود و نه یك مصدومیت جدید.

1-5- مصدومیت های شغلی منجر به فوت:
برای مقاصد آماری بایستی یك حد بالای زمانی برای اندازه گیری و تغیین
مصدومیت های منجر به فوت در نظر گرفت. در این صورت یك مصدومیت در صورتی كشنده نامیده می شود كه فاصله بین زمان وقوع حادثه و مرگ مصدوم از مقدار معینی تجاوز نكند. اغلب كشورها از این روش پیروی می كنند و معمولاً این محدوده زمانی را بین 6 ماه تا یكسال از روز حادثه در نظر می گیرند. اگر چه اغلب تلفات و مرگ و میرها فوراً و یا گاهی پس از چند هفته از حادثه رخ می‌دهند ولی برخی اینطور نیستند.

بنابراین برای بررسی آماری نیاز به استاندارد می باشد. محدوده زمانی یكسال كه اكثر كشورها از آن استفاده می نمایند مناسب به نظر می رسد.

2- 5 – زمان از دسته رفته:
آیین نامه زمان كاری از دست رفته را به عنوان «روزهای از دست رفته شامل تعداد روزهای بعد از روز حادثه» تعریف كرده است كه به صورت روزهای تقویمی، روزهای هفته، شیفت كاری و یا روزهای كاری شمارش می شود. روزهای تقویمی برای
اندازه گیری شدت حادثه و روزهای هفته برای اندازه گیری اثرات اقتصادی آن بكار
می روند. هنگامی كه از روزهای كاری و یا روزهای هفته استفاده می شود هر گاه ممكن باشد باید آن را به روزهای تقویمی تبدیل نمود. سازمان اروپایی آمار حوادث برای

اندازه گیری زمان از دسته رفته، تعداد روزهای تقویمی از دست رفته در اثر وقوع حوادث را در نظر می گیرد.
عملاً این موارد در هر كشوری با كشور دیگر تفاوت دارد. هنگامی كه برای بیمه این مسائل بررسی می شود واحد اندازه گیری، اغلب روزهای كاری است زیرا جبران خسارت بیشتر بر مبنای روزهای از دست رفته به علت غیبت فرد از محل كارش می باشد. در اكثر كشورها خود روز حادثه و نیز غیبت كمتر از یك روز جهت معالجات پزشكی را برای تعیین زمان از دست رفته در نظر نمی گیرند.
مناسبترین واحد اندازه گیری شدت حادثه روز تقویمی است كه بیانگر شدت اثر آسیب و صدمات است. روزهای هفته برای بررسی اثرات اقتصادی وارده بر كارگر و كارفرما در اثر غیبت فرد از محل كار مناسب است . در مورد كارهای، آماری روز تقویمی استفاده

می شود ولی اگر تنها روز كاری ثبت شده باشد بهتر است كل روزهای تقویمی محاسبه شود. حدود هفتاد درصد كشورها صدمات و آسیب های شغلی خود را در سالنامه آمار شغلی بر مبنای روزهای از دست رفته منتشر كرده اند. این اطلاعات برای محاسبات شدت حادثه مفید است. اگر بروز مجدد حادثه در اثر همان علت قبلی باشد مقدار زمان از دست رفته برای هر بار بایستی جداگانه محاسبه شود.

هنگامی كه از كار افتادگی موقت روی می دهد بایستی زمان از دست رفته برای هر مورد آسیب شغلی به طور مجزا اندازه گرفته شود. برخی از كشورها زمان از دست رفته را برای از كارافتادگی دائم یا حوادث منجر به فوت نیز اندازه گیری كرده اند. این امر برای تعیین خسارت بیمه و یا برنامه های استاندارد برای محاسبه زمان از دست رفته جهت جبران خسارت مفید است. در برخی از كشورها 6000 روز برای همه موارد از كارافتادگی دائمی و یا فوت در نظر می گیرند. در حالیكه در بر خی دیگر از كشورها سن كارگر را نیز در زمان حادثه مد نظر قرار می دهند.

این فرضیات گاهی اوقات می تواند باعث بروز اشتباه شود. به علت عدم هماهنگی و ثبات در كارهای ملی هر كشور، در این مرحله تعیین یك روش اندازه گیری برای روزهای از دست رفته در اثر از كار افتادگی دائمی یا حوادث منجر به فوت مشكل است. بنابراین برای تعیین زمان از دست رفته جهت استفاده در آمار بهتر است تنها از كارافتادگی موقت را در نظر گرفت.

3-5- مقادیر مقایسه ای (نسبی):
دستورالعمل های زیر در مورد تعیین مقادیر مقایسه ای (نسبی) ارائه شده است:
-مقایسه منطقی بین دوره های زمانی، صنایع و كشورها هنگامی كه آمار مربوط به كارگاهها – ساعتهای كار و غیره موجود باشد انجام می پذیرد.

– مقادیر باید بر اساس تقسیم بندی اصلی فعالیت های اقتصادی و صنعتی و در صورت امكان تعیین دستی یا اتوماتیك بودن مشاغل كارگران صورت پذیرد.
– هنگام تعیین شدت وقوع حوادث باید در مخرج كسر، متوسط تعداد افراد در معرض خطر (افرادی كه در آمار حوادث قرار دارند.) را گذاشت. در صورت امكان تعداد ساعات كاری،‌تعداد ساعات از دست رفته یا تعداد روزهای كاری به عنوان دومین مخرج كسر برای محاسبه ضریب تكرار حوادث غیر كشنده بكار می رود. برای سهولت ، ضریب تكرار را

می توان بر مبنای هزار نفر یا یك میلیون ساعت كاری محاسبه نمود.
اگر اطلاعات بر مبنای روزها یا شیفت های كاری از دست رفته باشد می توان از آنها برای محاسبه متوسط روزهای از دست رفته توسط فردی كه در معرض خطر است استفاده نمود.
كشورهای زیادی ضریب تكرار و شدت وقوع حادثه را برای حوادث منجر به فوت و یا حوادث غیر كشنده بكار برده اند.
در این راه ممكن است كشورها مقایسه های متفاوتی بین فعالیت های مختلف اقتصادی با تعداد متغیر كاركنان داشته باشند.

این مقادیر برای زنان و مردان نیز با هم فرق دارد بنابراین باید مشخصه های قابل ارزیابی برای تعیین گروه های دارای احتمال وقوع خطر بالا در آسیب های شغلی تعیین گردد.
در همایش كارشناسان با استفاده از عبارت «اشخاص در معرض خطر» مخالفت شد زیرا كه عملاً غیر ممكن است كه تعداد كسانی را كه واقعاً در معرض یك یا چند خطر مشخص هستند تعیین نمود. عبارت «كارگران در یك گروه مرجع» بهتر است.

4-5- ضریب تكرار:
ضریب تكرار برای بیان تعداد حالات جدید آسیب ها و جراحات ایجاد شده در رابطه با مدت زمانی كه كارگر در یك گروه مرجع و در معرض خطر یك حادثه شغلی می باشد بكار می رود. برای محاسبه ضریب تكرار بهتر است كه در مخرج كسر تعداد ساعات واقعی كار را بنویسیم.

5-5- شدت وقوع حادثه:
شدت وقوع حادثه، تعداد حالات جدید آسیب های شغلی را به تعداد كارگران در معرض خطر ربط می دهد. مشكل تعیین این مقدار، فقدان عدد مناسبی برای مخرج است.
در عمل در مخرج كسر تعداد كل افراد در حال كار و یا تعداد كل افراد بیمه شده را در یك دوره زمانی مبنا قرار داده اند . متاسفانه هنگامی كه مخرج كسر، تعداد افراد بیمه شده است، اشخاصی را كه بیمه هستند ولی شاغل نمی باشند، نیز ممكن است شامل شود . پس مخرج كسر باید متوسط تعداد كاركنان در گروه مرجع باشد كه درآمار حوادث شغلی قرار میگیرند.

برای دریافت پروژه اینجا کلیک کنید