مقاله سيماي جمعيت كشور

توضیحات پروژه

 مقاله سيماي جمعيت كشور دارای 6 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله سيماي جمعيت كشور  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه و مقالات آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي مقاله سيماي جمعيت كشور،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد

بخشی از متن مقاله سيماي جمعيت كشور :

سیمای جمعیت كشور
در نگاه دكتر حبیب‌الله زنجانی، عضو هیأت تحریریه <اقتصاد ایران>، جمعیت كشور در سال 85‌ به 2/72 میلیون نفر خواهد رسید

در قالب برآورد 2/91 میلیون نفری جمعیت كشور در سال 1400 كه یكی از فرضیه‌های مورد قبول در مطالعات جمعیتی به شمار می‌رود، شمار جمعیت ایران در سال 1385 به 25/72 میلیون نفر (87/36 میلیون مرد و 38/35 میلیون زن) بالغ خواهد شد. از این تعداد، 64/46 میلیون نفر – شامل 02/24 میلیون مرد و 62/22 میلیون زن – ساكن نقاط شهری (شامل تعداد شهرهای كشور كه از 614 شهر در سال 1375 به 1015 شهر افزایش یافته است) و 61/25 میلیون نفر – شامل 86/12 میلیون مرد و 76/12 میلیون زن – ساكن نقاط روستایی خواهند بود. البته بخش قابل‌ملاحظه‌ای از گروه دوم را ساكنان نقاط پیرامونی شهرهای بزرگ تشكیل می‌دهند كه نه شهری به شمار می‌روند، نه روستایی. گفتنی است، ارقام یاد شده از داده‌های رسمی سازمان‌های آمارگیری بالاتر است كه دلیل آن از یك سو، كم‌شماری تردیدناپذیر خارجیان مقیم كشور به ویژه افغان‌ها و از سوی دیگر، كم‌شماری احتمالی افراد برخی از گروه‌های سنی در سرشماری سال 1375 است كه در ارزیابی‌های اولیه به حدود 2/1 میلیون نفر بالغ می‌شوند.

نسبت جنسی
جمعیت ایران همواره نسبت جنسی طبیعی(03/1 تا 07/1) را حفظ كرده است. این رقم در سال 1385 نزدیك به 04/1، در جمعیت شهری 06/1 و در جمعیت روستایی كمی كمتر از 01/1 خواهد بود. پایین بودن نسبت جنسی در جمعیت روستایی، نتیجه مهاجرت بیشتر مردان نسبت به زنان از آن نقاطی است كه نسبت جنسی را در جمعیت شهری كمی افزایش می‌دهد. از این منظر، جمعیت ایران و جمعیت‌های شهری و روستایی آن با هیچ نوع عدم تعادلی مواجه نخواهد بود، ولی تفاوت‌های نسبت جنسی در گروه‌های وسیع‌تر سنی، حاكی از شروع سالخوردگی شدید جمعیت كشور می‌باشد كه دگرگونی نسبت جنسی را در سنین 50 تا 59 سال شكل داده است. بر اساس یك قاعده كلی، هرچه سطح توسعه ارتقاء یابد، امید به زندگی رو به افزایش می‌گذارد كه این افزایش در سنین بالاتر، برای زنان بیش از مردان است. بدین ترتیب، افزایش امید به زندگی در سنین 50 تا 59 سال منجر به افزایش بیشتر زنان در مقایسه با مردان گشته و نسبت جنسی را كاهش داده است. این جریان در سال‌های آینده به سنین 60 ساله و بالاتر تسری یافته و سالخوردگی جمعیت كشور را آشكارتر خواهد ساخت.‌

نسبت سنی
در فاصله سال‌های 1375 تا 1385، هرم سنی جمعیت ایران تحولات ساختاری قابل ملاحظه‌ای را تجربه كرده است. طی مدت یاد شده، سهم جمعیت كمتر از 15 سال كشور از 6/39 درصد به حدود 28 درصد كاهش یافته است. با چنین كاهشی، جمعیت ایران به سرعت به سمت سالخوردگی سوق یافته كه این امر پیامدهای سنگین اجتماعی و اقتصادی را به توسعه آینده كشور تحمیل خواهد كرد. در این شرایط، سطح باروری به كمتر از حد جانشینی رسیده و تأمین نیروی انسانی جوان و كارآمد در جمعیت كشور را مشكل می‌سازد. این در حالی است كه ایران در حال حاضر از دید تأمین نیروی انسانی لازم برای توسعه، بهترین دوران تحول جمعیتی خود را می‌گذراند كه می‌توان از آن به “عنوان دوران طلایی تحول جمعیت در تأمین نیروی انسانی لازم برای توسعه،” نام برد. البته این دوره بسیار گذرا است، لذا مسؤولان و برنامه‌ریزان كشور باید از آن به عنوان عامل مساعد در توسعه اقتصادی و اجتماعی استفاده لازم را ببرند؛ فرصتی كه 15 تا 20سال آینده از دست خواهد رفت و كشور با جمعیت سالخورده شدیدی مواجه خواهد شد كه عامل بازدارنده توسعه محسوب می‌شود.‌

روند باسوادی و ازدواج‌های بار اول
آمارگیری‌های نمونه‌ای، ویژگی‌های اجتماعی و اقتصادی متفاوتی را برای سال 1385 تجسم می‌نمایند. در این راستا، نسبت باسوادی در جمعیت شش ‌سال و بیشتر كشور به حدود 86 درصد بالغ خواهد شد. این نسبت در سنین 25 تا 64 سال به حدود 80 درصد و در جمعیت 35 سال به بالا، به بیش از 26 درصد خواهد رسید كه در مقایسه با نسبت‌های 10 سال پیش ( به ترتیب معادل 7/67 و 6/70 درصد)، گام بزرگی به جلو محسوب می‌گردد. از سوی دیگر، در سال 85 به میانگین سنی ازدواج‌های بار اول افزوده شده، ازدواج‌ها به تأخیر می‌افتند و در مقابل، عمومیت ازدواج‌ها در سنین بالا ثابت می‌ماند. این وضعیت به معنای دیررسی ازدواج‌ها در عین عمومیت بسیار بالای آن در جامعه كنونی است، به گونه‌ای كه نزدیك به 6/97 درصد زنان و 98 درصد مردان تا سن 45 سالگی ازدواج می‌نمایند. این نسبت‌ها در سال 1383 برای مردان تا سن 30 سالگی معادل 3/63 درصد و برای زنان 4/77 درصد بوده است كه بحث‌های مطرح شده درباره مضیقه ازدواج زنان را ناموجه می‌نماید

برای دریافت پروژه اینجا کلیک کنید