تحقیق در مورد تصویربرداری از مغز در هنگام درد

توضیحات

 تحقیق در مورد تصویربرداری از مغز در هنگام درد دارای 18 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد تصویربرداری از مغز در هنگام درد  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد تصویربرداری از مغز در هنگام درد،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد تصویربرداری از مغز در هنگام درد :

تصویربرداری از مغز در هنگام درد

حجم بزرگ مغز در انسان در مقایسه با نخاع با نخاع حاكی از این موضوع مهم است كه تاثیرات تعدیل كننده نزولی در انسانها از سایر موجودات مهم تر هستند. در انسان مغز 85 درصد و نخاع 2 درصد حجم سیستم عصبی مركزی را تشكیل می دهند در حالی كه در موش ها این مقادیر به ترتیب 44 و 35 درصد می باشند. راه كورتیكوسپانیال انسان شامل تقریباً یك میلیون فیبر می شود در حالی كه مثلاً راه اسپانیونالامیك فقط چند هزار فیبر دارد. متعاقباً تاثیر مغز روی

نواحی پاین تر به نظر نقش بسیار مهمی در انسان بازی می نمایند. تصویربرداری از مغز فعالیت نقاط فوق نخاعی از ساقه مغز تا مغز قدامی را نشان می دهد. پردازش فوق نخاعی اطلاعات مربوط به حس ناخوشایند درد باعث فعال شدن رفلكس های اتونوم و سوماتیك، پاسخ های نورواندوكربن، هوشیاری، بیداری، ارزیابی خصوصیات فضای زمانی و فیزیكی تحریك، تجارب لذت بخش، فعالیت های یادآورنده، پروسه هعای شناختی و نیز سیستم های كنترلی صعودی و نزولی

كه واسطه گر و نیز تعدیل كننده این فعالیت ها و تداخلات هستند، خواهد شد. برای درك این مساله كه چگونه تجمعات متعدد عصبی منجر به پاسخ های مشخصی و متمایز مربوط هب حس ناخوشایند و درد می شوند و این كه چگونه آنها پیوسته و پاسخ های جامع و هماهنگ ایجاد می كنند، احتیاج به آنالیز مشترك رفتارهای هوشیاری و نیز فعالیت های تجمعات سیلاپتیك متعدد دارد.

توصیربرداری از دردهای پاتولوژیك
اكثر دردهای حاد با ترمیم و التیام زخم تسكین می یابند اما در بعضی از جراحات مانند درد سندروم های درد مزمن موضعی كمپلكس (CRPS) درد ممكن است تغییری پیدا نكند. در مدل های حویانی، فعالیت های مداوم آوران بطور خودبخود در فیبرهای عصبی آسیب دیده و اجسام سلولی آنها در گانگیون ریشه خلفی ایجاد می شوند. شواهد موجود همچنین حاكی از تغییرات بلند مدت در فیزیولوژی اعصاب نخاعی و یا فوق نخاعی است كه احتمالاً در اثر ورودی های

غیرطبیعی از اعصاب محیطی مجروح و آسیب دیده می باشند. آرایش فعالیتی مجدد اعصاب حسی در نخاع، تالاموس و قضر مغز در حیوانات پس از جراحات محیطی چه با و یا بدون تخریب عصبی بوجود می آید. Flor و همكارانش نشان دادند كه مدت درد اندام مجازی كه توسط افراد دچار قطع عضو تجربه می شود متناسب با آرایش فعالیتی مجدد قشر لوماتونسوری مغز می باشد. شواهد در بیماران دچار دردهای مركزی نشان داده اند كه ضایعات مركزی می توانند بدون هیچگونه ورودی مربوط به حس ناخوشایند درد باعث بوجود آمدن درد مزمن شوند. این مثالها در واقع تاكیدی نیاز به اطلاعات بیشتر در رابطه با سیستم های فوق نخاعی شامل مغز برای شناخت بهتر مقوله درد مزمن پاتولوژیك با منشاء محیطی و یا مركزی می باشند.
انواع روش های ثبت فعالیت

تصویربرداری فانكشنال شامل انواع روش های زیر می باشد:
SPECT ، بررسی های متابولیزم گلوكز و یا میزان اتصال به گزینه ها توسط PET و روش های المتروفیزیولوژیك مانند MEG و یا EEG با دانسیته بالا ، و ECD می شود. این مقاله بطور خلاصه روی PET و FMRI و استفاده آنها جهت كشف تغییرات جریان خون موضعی مغز (rCBF) می پردازد.
اساس فیزیولوژیك روش های SPECT و PET و FMRI

تغییرات مغز كه در تصاویر مشهورند با فعالیت گروهها و دسته های مختلف سیناپس ها در مغز هم خوانی و مطابقت دارند. نیاز به انرژیفعالیت های سیناپسی باعث افزایش جریان خون موضعی جهت عرضه گلوكز و اكسیژن بیشتر می شود. تجارب متعددی ارتباط نزدیك موجود بین ترشح سیناسی نوروترنسیمترذ، بازیافت، و مصرف گلوكز را اثبات كرده اند. یك قرن پیش، Ray و Sherrington نشان دادند كه جریان خون كامل مغز در طی فعالیت مغزی افزایش پیدا می كند.

امروزه حس گرهای نوری مخصوص می توانند ضریب انعكاس طول موج های مختلف نور را در گروههای مختلف سیناپسی در حین پاسخ به یك محرك كنترل نمایند. سیگنال هایی كه توسط این روش تصویربرداری شناسایی می شوند از فاصله حدود چند میكرونی فعالیت سیناپسی شروع شده و بهمین دلیل می توان برای آن حد و مرز آناتومیكی در محوطه و محدوده سیناپس تعریف كرد. افزایش جریان خون در ابتدا بسیار موضعی است اما در طی 2 تا 3 ثانیه در سطحی جد.د چندین میلی متر گسترش می یابد. روش های تصویربرداری نوری تطابق بین فعالیت سیناپسی و افزایش CBF، را نشان می دهند.

فعالیت سیناپسی ناشی از اتفاقات حسی، حركتی و یا شناختی باعث افزایش در rCBF می شوند. این افزایش متناسب با موارد قابل اندازه گیری و لمسی مانند قدرت حركتی، نیازهای شناختی و نیز درك شدت و نیز درك شدت و نیز میزان نامطبوع بودن تحریك دردناك است. افزایش rCBF در طی 2 تا 3 ثانیه پس از تحریك ایجاد می شود. در اكثر بررسی های فعالیتی توسط PET، از مولكولهای نشان داده شده آب و یا دی اكسید كربن استفاده شده و میزان تجمع فعالیت رادیویی در طی مدت زمان حدوداً یك دقیقه ای انجام اسكن، تخمینی از برفیوژن موضعی مغز بدست می دهد. این میزان در شرایط مختلف (مانند وجود یا عدم وجود درد) سنجیده و اطلاعاتی در رابطه با تغییرات مربوط به هدف و یا مختصل محرك در rCBF نشان دهد.

هنگامی كه گروهی از سیناپس های فعال اكسیژن مصرف می كنند اكسی هموگلوبین بطور منطقه ای و در همان موضع تبدیل به واكسی هموگلوبین می شود. تفاوت موجود در سیگنالهای رزونانس مغناطیسی این دو نوع هموگلوبین امكان انجام FMRI را فراهم می نماید. دامنه سیگنال های فوق متناسب با rCBF است كه آن نیز به نوبه خود متناسب با فعالیت های عصبی است. از برتری های روش fMRI یكی این كه احتیاج به اشعه و یا تابش پرتوهای یونیزان ندارد و می توان آنرا بطور متناوب انجام داد. تفكیك فضایی روش fMRI از دو روش PET یا SPECT بالاترز است. از نكات منفی روش fMRI اینكه هیچ وسیله فلزی ای را نمی

توان نزدیك مگنت اصلی دستگاه قرار داد. چنین موادی در اكثر وسایل الكتریكی و تجهیزات ثبت اطلاعات یافت می شوند. بهمین دلیل ارفادی كه دارای پروتزهای فلزی فرومگنت و یا مشابه آن هستند را نمی توان با این روش مورد مطالعه قرارداد. از نكات دیگر این كه تصویر fMRI از فعالیت مغز تحریك نشده و در حالت استراحت و نیز آنالیز آماری پاسخ های كل مغز نسبت به روش PET كمتر تثبیت شده است. بعلاوه امكان انجام تحریكات دارویی برروی گیرنده ها و بررسی توزیع آنها توسط fMRI هنوز فراهم نشده است.

روش های بررسی كمیتی رادیواتوگرافیك روی جریان خون موضعی و برداشت موضعی گلوكز در حیوانات كه اخیراً ابداع شده اند امكان مقایسه بین مطالعات انسانی و حیوانی را امكان پذیر ساخته اند. این روش ها قدرت تفكیك فضایی در سطح بافتی دارند. در حال حاضر امكان انجالم چنین امری با fMRI وجود ندادر.
PRT و fMRI در رابطه با درد

بسیاری از مناطق مختلف و مجزای مغز در طی درد فعال هستند. با وجودی كه سالهای زیاید چنین تصور می شود مسیرها و مناطق مختلف مغز در پردازش اطلاعات مربوط به درك احساس ناخوشایند درد دخیل می باشند. تفسیر دقیق و كامل اولین مطالعات PET در رابطه با درك انسان از درد امكان پذیر نبوده است. این تصویر ابتدایی اولین ارتباط بین فعالیت مغز و درك درد را از نظر زمانی بطور آنی و از نظر فضایی بطور اختصاصی نشان می داد. Talbot و همكاارنش كشف كردند كه در انسان درك درد بطور اختصاصی با فعالیت سیناپسی در كورتكس سوماتونسوری (S1 و S2) و كورتكس سینگولیت قدامی مرتبط است

مطالعات قبلی كهع اكثراً بر اساس جراحات الكتریكی بنا شده بوده اند همگی به علت عدم اطمینان از تاثیر تحریك روی مناطق مجاور و یا مختلف مغز ناقص بودند.
مطالعات بعدی توسط PET و fMRI نشان داده اند كه در طی پروسه احساس درد شبكه مرتبطی از زیرمجموعه های مختلف در مغذ بطور مداوم فعال می شوند. در تمام مطالعات انجام شده، فعالیت مربوط به درد غالباً در مناطق زیر دیده می شود: مغز میانی داخلی، تالاموس، هسته عدسی شكل، مخچه، و كورتكس های اینسولار ، پری فرونتال، پارمیتال (شامل S1 و S2) و كورتكس سینگولیت قدامی بهمین دلیل سیستم های سیمبلیك، حسی، حركتی و ارتباط با هم تداخل می كنند تا اجزاء مختلف تجربه درد و پاسخ مربوطه را منتقل نمایند.

تفاوت های مختلف موجود در میزان و نوع تجربه و درك حس درد گروههای مختلف در اثر تفاوت در میزان فعالیت مغز آنهاست. ما در مطالعه ای به بررسی تفاوت های موجود در الگوی فضایی و نیز شدت تغییر در جریان خون موضعی مغز در اثر فعالیت سیناپسی در طی وارد كردن تحریكات مختلف (از نظر شدت و یا فرم) دردناك و غیردردناك حرارتی پرداختیم. نتیجه این كه دو نوع مختلف درد (تماس با حرارت و یا غوطهوری در آب سرد) كه از نظر الكگوی زمانی، فعال شدن رشته

های آوران، و خصوصیات كیفیتی و زمانی مكانی درك شده متفاوت بوده و باعث افزایش مشابه ولی نه كاملاً برابر در جریان خون موضعی مغز می شوند. ما پس از تحریك مناطق زیر با محرك حرارتی 50 درجه سانتی گراد افزایش قابل توجهی (نسبت با حرارت 40 درجه) مشاهده كردیم: تالاموس و كورتكس پیش حركتی بطور دو طرفه، در هسته عدسی شكل، كرتكس، سینگولیت قدامی، كورتكس پسش حركتی، اینسولا و كورتكس در طرف مقابل، و همچنین در قسمت میانی و پشتی مغز میانی و ورمیسن. در كورتكس حسی حركتی طرف مقابل (M1/S1) پاسخ هایی نیز مشاهده شدند كه در زیر آستانه اهمیت آماری قرار می

گرفتند.
ما این نتیجه را با نتایج حاصله از غوطه وری دردناك مدلوم دست چپ در آب خیلی سرد مقایسه كردیم (شكل 1) تمام مناطق 5 گانه ای كه با هر دو نوع تحریك گرم و سرد افزایش در جریان خون موضعی مغز نشان داده بودند با تحریك آب سرد و افزایش در جریان خون موضعی مغز بیشتری را نشان دادند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید