مقاله حیوانات آزمایشگاهی

توضیحات

  مقاله حیوانات آزمایشگاهی دارای 12 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله حیوانات آزمایشگاهی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله حیوانات آزمایشگاهی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله حیوانات آزمایشگاهی :

حیوانات آزمایشگاهی

      امروزه، حیوانات آزمایشگاهی، جزء جدایی‌ناپذیر بسیاری از پروژه‌های تحقیقاتی دنیا محسوب می‌شوند. داروها و روش‌های درمانی جدید، همگی قبل از تجربه بر روی انسان، باید بر روی حیوان تجربه شوند. بسیاری از اطلاعاتی كه راجع به واكنش‌های سلولی و ملكولی، بدست آمده، حاصل كار بر روی حیوانات آزمایشگاهی است.ستلزم برقراری رابطه‌ای دوطرفه است كه در یك طرف آن، انسان و در طرف دیگر، حیوان قرار دارد. حاصل این تعامل می‌تواند از یك سو به محقق، كاركنان تیم تحقیق و مسؤولین نگهداری از حیوانات، آسیب رسانده و از سوی دیگر، موجبات آزار حیوان را فراهم سازد. بعنوان مثال، عدم رعایت نكات ایمنی، بهداشتی و اخلاقی در هنگام كاركردن، جابجا كردن و غذادادن به حیوان ممكن است علاوه بر ابتلای

انسان به بیماری‌هایی چون آلرژی و بیماری‌های مشترك بین انسان و حیوان، منجر به آزار حیوان و تحمیل درد و شكنجه و محرومیت حیوان از شرایط مناسب زیستی بشود.

چهار شیوه جدید برای آزمون سمیت مواد توسط اتحادیه اروپا مورد تایید قرار گرفته است. این شیوه ها نقش قابل توجهی در كاهش تعداد حیوانات مورد نیاز برای آزمایش های تاكسیكولوژی خواهد داشت. در انگلستان در سال ،2000 6/2 میلیارد رویه آزمایشگاهی كه متضمن استفاده از حیوانات آزمایشگاهی بوده صورت گرفته است. استفاده از شیوه های جدید موجب كاهش 16 درصدی در این آزمایشات خواهد شد. دو آزمایش از این آزمایش های چهارگانه باعث حذف خرگوش از آزمون های خورندگی مواد شیمیایی می شود. اكنون

به جای مطالعه تاثیر مستقیم مواد خورنده بر بافت پوست خرگوش، تاكسیكولوژیست ها می توانند اثرات موادشیمیایی را بر بافت پوست كشت یافته انسان یا جوندگان مورد مطالعه قرار دهند. آزمون سوم كه برای ارزیابی نفوذپذیری مواد در بافت های زنده به كار گرفته می شود اكنون می تواند با استفاده از بافت های كشت یافته صورت گیرد. آزمایش چهارم كه موسوم به فوتو تاكسیسیتی است تاثیر توام نور و مواد شیمیایی را بر بافت پوست ارزیابی می كند. این آزمون اكنون می تواند بر روی بافت های مهندسی ژنتیكی شده موشی صور

ت گیرد كه تحت تشعشع امواج ماورا بنفش تغییر رنگ می دهد. البته آزمون فوتو تاكسیسیتی تاكنون صورت نگرفته است بنابراین استفاده از این شیوه جدید تاثیری بر حیوانات آزمایشگاهی نخواهد داشت. اكنون كمپانی های داروسازی و كشاورزی قدم های بزرگی را به پیش برداشته اند. آن ها با استفاده از تكنیك های بیوشیمیایی و ژنتیكی، استفاده از حیوانات زنده را برای ارزیابی اثرات سمی آن ها منتفی كرده اند. اكنون می توان با استفاده از شبكه ای از پروتئین ها یا ژن ها اثرات سمی مواد شیمیایی را به خوبی شناخت. مطالعه ساختارهای شیمیایی مواد نیز می تواند نشانه هایی از میزان سمیت آن ها را به دست دهد. اصل بنیادی برای پرهیز از استفاده از حیوانات آزمایشگاهی حركت به سمت كاهش، تصفیه و جایگزینی است. تاكنون بیشترین میزان پیشرفت در زمینه كاهش و تصفیه به دست آمده است. در این دو زمینه با ایجاد تغییرات در شیوه عمل از تعداد كمتری از حیوانات آزمایشگاهی استفاده می شود. ولی هدف غایی، جایگزینی حیوانات آزمایشگاهی به وسیله شیوه های جدید است.

اندی كوگلان

طی 10 سال آینده چندین میلیون موش، خرگوش و رات به نام علم محكوم به مرگ هستند. به زعم برخی، این كار یك قصابی غیرقابل بخشش است. به زعم برخی دیگر استفاده از حیوانات تنها راه مناسب برای آزمودن داروها، مواد شیمیایی و همچنین شیوه های درمانی جدید است. ولیكن طی هفته های گذشته برخی از دولت های غربی در تدارك مصوباتی برآمدند كه می تواند شدیدا بر این جدل عاطفی و قطبی شده تاثیر بگذارد. اكنون نشانه هایی

در دست است كه نشان می دهد سیاستمداران ممكن است در حال مهیاكردن شرایطی باشند كه طی آن امكان آزمایش بر روی حیوانات به طور كلی از میان برود. عامل این حركت جدید یك منبع غیرقابل انتظار بوده است: سازمان همكاری و توسعه اقتصادی اروپا (OECD) یا كلوپ خصوصی ثروتمندترین كشورهای جهان. در ماه مه گذشته اعضای

OECD برای اولین بار موافقت كردند كه چهار نوع آزمون ایمنی مواد بدون استفاده از حیوانات صورت گیرد. این تصمیم به تنهایی موجب خواهد شد كه میلیون ها حیوان آزمایشگاهی به كار گرفته نشوند.

این تصمیم یك پیروزی برای OECD محسوب می شود چرا كه بسیاری بر این عقیده اند كه اعضای این سازمان مسئول رشد آرام شیوه های جایگزین برای آزمون ایمنی مواد شیمیایی هستند. نظام تصمیم گیری دولتی به شیوه ای است كه همه اعضا می بایست قبل از آغاز استفاده از آزمون با آن موافق باشند. بنابراین حتی اگر یك عضو با استفاده از یك شیوه آزمون ایمنی مخالفت داشته باشد مباحثات متوقف می شود. در گزارشی كه توسط مركز اروپایی تایید شیوه های جایگزین (ECVAM) تهیه شده سرعت آرام پیشرفت امور مورد انتقاد قرار گرفته است. در انگلستان نیز در گزارشی كه توسط مجلس سنا انتشار خواهد یافت انتظار می رود كه تحقیقات در زمینه توسعه شیوه های جایگزین برای آزمودن ایمنی مواد شیمیایی مورد تشویق واقع شود.
در حالی كه طرفداران استفاده از شیوه های جایگزین به جای استفاده از حیوانات از پیشرفت امور اظهار رضایت نمی كنند برخی دیگر معتقدند كه تصمیم اخیر جامعه اروپا (OECD) نشانه آغاز دوره جدیدی از تكوین و توسعه نگرش های جدید است. آزمون های جدید كه در این كشورها آغاز خواهد شد می تواند زمینه را برای توسعه تكنیك های قابل اعتماد فراهم سازد. اكنون طرفداران حقوق حیوانات امید فراوانی به این روش های جدید یافته و معتقدند كه شیوه های جایگزین با سرعت توسعه خواهند یافت. چه عاملی باعث كندی امور در پیشرفت شیوه های جایگزین بوده است؟ دكتر جان مك آردل (J.McArdle) مدیر بنیاد تحقیقات جایگزین در مینه سوتا انگشت خود را به سوی دولت آمریكا و آژانس حفاظت محیط زیست آمریكا نشانه می رود. در بسیاری از كشورهای اروپایی در مواردی كه امكان استفاده از شیوه های جایگزین فراهم است آزمون دوزكشنده 50 درصد (LD50) غیرضروری تشخیص داده می شود. در این آزمون خشن، گروه حیوانات در مقابل تراكم های متفاوت از مواد شیمیایی سمی قرار داده می شوند تا زمانی كه 50 درصد از آن ها از میان بروند. در آمریكا استفاده از شیوه های جایگزین بسیار دیرتر از كشورهای اروپایی ممكن شد. ریچارد هیل (R.Hill) نماینده آژانس حفاظت محیط زیست آمریكا در اتحادیه اروپا كه این آژانس به لحاظ نبود سازمان اداری و همچنین عدم اعتماد به هر چیز نوین دچار محافظه كاری مزمن است. به نظر هیل آزمون های تعیین سمیت به خوبی جا افتاده و امكان استفاده از شیوه های جایگزین فراهم نیست. با این وجود هیل معتقد است كه دورنمای تغییرات در حال نمایان شدن است.
عامل مهم این تغییرات به زعم هیل، كمیته ارزیابی شیوه های جایگزین است كه در سال 1996 تاسیس شده و هدف آن بررسی شیوه های قدیم و جدید برای اولین بار است. برای نمونه در فوریه گذشته آژانس حفاظت محیط زیست آمریكا كارگاهی تشكیل داد كه در آن به محققین آموخته می شد چگونه می توان به جای استفاده از 25 حیوان آزمایشگاهی از 9 حیوان استفاده كرد تا LD50 مواد محاسبه شود. ولیكن به نظر منتقدین

این كفایت نمی كند. قوانین موجود در آمریكا می بایست اصلاح شوند تا بتوان همچون اروپا آزمایشگاه ها را مجبور كرد تا به جای استفاده از حیوانات آزمایشگاهی از شیوه های جایگزین استفاده كرد. مشكل بزرگ و دیگری كه مك آردل به آن اشاره می كند تغییرات اخیر در قوانین حمایت از حیوانات آمریكاست. دو ماه پیش طی

تغییرات ایجاد شده در این قوانین، موش رات و پرندگان از رده حیوانات مورد حمایت این گروه خارج شدند. این بدان معنی است كه انجمن حمایت از حیوانات آمریكا حمایت خود را از قریب به 95درصد از حیوانات آزمایشگاهی سلب می كند.

هیل معتقد است كه تمایل كمتری برای استفاده از آزمون های آزمایشگاهی بر روی موجود زنده در آمریكا وجود دارد ولی در عین حال اذعان می كند كه شیوه های جایگزین معمولا در این موارد كمتر مورد استفاده قرار می گیرد. برای نمونه شیوه های جایگزین برای نشان دادن میزان حساسیت آفرینی مواد شیمیایی بر روی چشم به سادگی وجود ندارند. نكته بنیادی آن است كه هر شیوه جدیدی می بایست در نهایت بتواند حداقل به اندازه شیوه های قدیمی در جهت حمایت از سلامت انسان یا محیط زیست به كار گرفته شود یا این كه بسیار موثرتر از شیوه های گذشته باشد. فرد استاكس (F.Stokes) از كمیته ارزیابی شیوه های جایگزین می گوید: «غیرمسئولانه است اگر چنانچه شیوه هایی مورد استفاده قرار گیرند كه نتوانند در جهت حمایت از سلامت انسان یا محیط زیست به كار گرفته شوند. » اگر استفاده از شیوه های جایگزین بدون مطالعه كافی صورت گیرد ممكن است یك تولیدومید دیگر روی دست ما بماند.

علیرغم همه مشكلات اكنون در آمریكا نیز توافق عمومی بر این است كه می بایست رنج و صدمات وارده بر حیوانات آزمایشگاهی به حداقل ممكن برسد. طرفداران حقوق جانوران معتقدند دلیل آنكه آمریكا در این زمینه از اروپا عقب مانده این است كه مردم آمریكا در مقایسه با اروپاییان به حیوانات توجه كمتری دارند. عامل دیگری كه باعث كندی پیشرفت در استفاده از شیوه های جایگزین در آمریكا می شود كمبود بودجه در این زمینه است. هرمن كوتر (H.Koeter) كه برای مدت های طولانی برنامه های اتحادیه اروپا در تهیه دستورالعمل برای استفاده از حیوانات آزمایشگاهی را هدایت كرده معتقد است كه همواره عدم انطباق كاملی بین آن چه كه مردم می خواهند و آن چه كه دولت در اختیار آن ها می گذارد وجود دارد. كوتر می گوید كه تعداد پیشنهادهای جدید برای استفاده از شیوه های جایگزین در حال كاهش است چرا كه آزمایشگاه ها و همچنین مقامات اداری، آمادگی استفاده از روش های نوین را ندارند. غالب شیوه های جایگزین به وسیله موسسات خصوصی یا گروه های علمی وابسته به انجمن های حمایت از حیوانات به وجود آمده است. دولت بریتانیا سالانه كمتر از 60 هزار پوند را برای تحقی

قات در زمینه توسعه روش های جایگزین اختصاص می دهد. این میزان از اختصاص بودجه بسیار ناچیز است. باید در نظر داشت كه هرگونه پیشرفت در زمینه توسعه روش های جایگزین اهمیت اقتصادی فراوانی دارد چرا كه هزینه پرورش و نگهداری این حیوانات بسیار زیاد است. در هر حال به نظر می رسد كه دولت ها در حال رعایت نظرا

ت افراد و انجمن هایی هستند كه از حقوق حیوانات حمایت می كنند. این امر در نهایت ممكن است موجب شود كه برخی از آزمون های سنتی تعیین ایمنی مواد منسوخ اعلام شوند. در سال جاری انجمن های حمایت از حیوانات برای اولین بار اجازه یافتند تا به صورت یك نمایندگی واحد تحت نام انجمن بین المللی حمایت از حیوانات در جلسات OECD شركت كنند. آن ها در این جلسات صاحب رای نیستند اما نقش اساسی در تغییر لحن و محتوای مصوبات داشته اند. طی چند هفته گذشته این انجمن بین المللی پیروزی بزرگی را در زمینه آزمون سرطان زایی مواد شیمیایی به نام خود رقم زد. به طور سنتی برای آنكه بتوان نشان داد یك ماده جدید شیمیایی قابلیت سرطان زایی دارد یا خیر به تعدادی بین 500 تا 1000 جونده و 2 سال وقت نیاز است. ولیكن شیوه های جایگزین آزمون سرطان زایی كه متضمن استفاده از بافت جنین هامستر سوری است می تواند این كار را طی چند روز صورت دهد. این امر باعث صرفه جویی مقدار قابل توجهی پول و نجات جان هزاران حیوان آزمایشگاهی می شود. در واكنش نسبت به خواست عمومی و به ویژه طرفداران حقوق حیوانات و همچنین دانشمندان، كمیسیون اروپایی توسعه شیوه های جایگزین را مورد حمایت بیشتری قرار داده است. اكنون به زعم بسیاری عامل عمده محدودكننده، پشتیبانی مالی برای ایده هایی است كه به سرعت در حال توسعه هستند

پایین آمدن از درخت

پستانداری كه جرأت این ریسك را داشته باشد كه تا نوك شاخه های ناپایدار آنجا كه میوه و گل به وفور یافته می شود صعود كند پاداش خوبی دریافت خواهد كرد

Carpolestes simpsoni بازسازی شده

بهار سال گذشته، رابرت مارتین (R.D.Martin) از موزه صحرایی شیكاگو با استفاده از یك رویكرد آماری برآورد كرد كه نخستی ها در حدود 80 میلیون سال پیش طی دوره كرتاسه، هنگامی كه دایناسورها هنوز بر زمین حاكم بودند، منشأ گرفتند. این تاریخ نسبتا به خوبی با نتایج حاصل از بررسی های مولكولی تطابق دارد. اما قدیمی ترین سن

گواره نخستی ها كه بر سر آن اختلاف نظری وجود ندارد تنها 55 میلیون سال قدمت دارد. اكنون توصیف Carpolestes و سایر میمون های سنجاب شكل به عنوان نخستی قدمت شواهد سنگواره ای این گروه را به 65 میلیون سال پیش بازمی گرداند. آیا ممكن است دیرین شناسان سرانجام نخستی های كرتاسه را بیابند؟ بلاخ معتقد است كه گرچه چنین چیزی بعید است اما غیرممكن نیست. اگرچه شواهد سنگواره ای متعلق به دوره كرتاسه، نسبتا با دقت زیادی در آمریكای شمالی، اروپا و آسیا ثبت شده اند اما هنوز م

مكن است در آفریقای جنوبی و شبه قاره هند شگفتی های بسیاری در انتظار دیرین شناسان باشد.

نخستی های كنونی (Primates یا نخستی ها، راسته ای از پستانداران هستند كه میمون ها، لمورها، انسانریخت ها و انسان را شامل می شود ـ م) تنوع حیرت آوری از اشكال را به نمایش می گذارند ـ از بوش بی بی های نعلبكی چشم پایین تر از صحرای آفریقا گرفته تا میمون دماغ دراز جنگل های بورنئو (پینوكیوی نخستی ها) تا انسان ها كه جانوران دوپای جهان زی اند. اما داشتن مغز بزرگ، چشم های رو به جلو، ناخن به جای چنگال، توانایی گیرندگی و توانایی جهیدن آنها را یكپارچه می سازد. تقریبا سه دهه است كه زیست شناسان تكاملی سردرگم از آنند كه چگونه این مجموعه متمایز از صفات در نخستی های امروزی گرد آمده است. بعضی از پژوهشگران استدلال كرده اند كه این ویژگی ها تكامل یافته اند تا شكار حشرات را امكان پذیر سازند. دیگران پیشنهاد كرده اند كه این صفات آنها را قادر به تهیه میوه از نوك شاخه های درخت كرده اند و این در حالی است كه پژوهشگرانی دیگر آنها را سازش هایی با یك شیوه از جابه جایی مركب از گیرندگی و جهش می دانند. اما شواهد سنگواره ای ناقص از نخستی های اولیه ـ عمدتا دندان ها و قطعات استخوانی اسكلت ـ پژوهشگران را برای آزمودن این فرضیه ها در وضعیت دشواری قرار داده است.
یك اكتشاف تماشایی در دره های وایومینگ (ایالات متحده ـ م) بخشی از پاسخ را روشن كرده است. دیرین شناسان به تازگی اسكلت 55 میلیون ساله تقریبا كاملی را از خاك خارج كردند كه به موجودی در اندازه موش به نام Carpolestes simpsoni تعلق دارد. این جانور مانند نخستی های امروزی (یا در اصطلاح علمی نخستی های حقیقی) انگشتانی دراز و نیز روی هر بند متقابل ناخن داشت كه برای گرفتن شاخه های نازك درختان مناسب است. اما برخلاف نخستی های حقیقی چشم های این جانور در وضعیت جانبی قرار گرفته و پاهایش برای بالا رفتن ساخته شده بودند نه جهیدن. پیش از این بعضی از محققان، كارپولستیدها و خویشاوندان شان ـ گروهی معروف به plesiadapiforms (یا میمون های سنجاب شكل ـ م) ـ را در گروهی از پستانداران بالباز رونده به نام پوست بالان قرار داده بودند. اما شواهد آناتومیك موجود در نمونه ای جدید از نظر كاشفان آن، جاناتان بلاخ (J.I.Bloch) كه اكنون در دانشكده معادن و تكنولوژی داكوتای جنوبی كار می كند و داگ بویر (D.M.Boyer) از دانشگاه میشیگان در آن آربر

، به معنای آن است كه Carpolestes و دیگر میمون های سنجاب شكل در واقع نخستی های باستانی و خویشاوندان نزدیك نیاكان لمورهای امروزی، میمون ها، انسانریخت ها و انسان بودند. اگر این طور باشد، Carpolestes نخستین شاهد سنگواره ای است كه نشان می دهد نخستی ها صفات شاخص خویش را تدریجی كسب كرده اند. دیرین شناس دانشگاه واشنگتن، تب راسموسن (D.Tab Rasmussen) با توجه به اینكه تا پیش از

این اكتشاف، شواهد سنگواره ای تنها شامل نمونه هایی بود كه یا همه ویژگی ها را با هم داشتند یا هیچ كدام را نداشتند، می گوید: «در ابتدا، نظریه های مربوط به منشاء نخستی ها، تمام این صفات را یكجا در نظر می گرفتند. » راسموسن معتقد است كه بلاخ و بویر «توانستند این تصور را باطل كرده و نشان دهند كه سازش هایی مانند گرفتن شاخه های انتهایی، ابتدایی هستند و بقیه صفات احتمالا اندكی بعد ظاهر شدند. »

این یافته با شواهد دیرین شناختی كه نشان می دهند گیاهان گلدار درست در همان زمان از نظر ابداع میوه گل، صمغ و شهدهای جدید برای تطمیع گرده افشان ها و انتشاردهندگان بذر به اوج فراوانی و تنوع رسیده بودند، به خوبی جفت و جور می شود. پستانداری كه جرأت این ریسك را داشته باشد كه تا نوك شاخه های ناپایدار، آنجا كه میوه و گل به وفور یافت می شود، صعود كند، پاداش خوبی دریافته خواهد كرد و هنگامی كه نخستی ها به تغذیه از شاخه های انتهایی عادت كردند، احتمالا پس از آن تنها طی زمانی كوتاه چشم های رو به جلو نیز در آنها تكامل یافت تا بتوانند حشراتی را نیز كه در اطراف خوان گسترده گیاه ازدحام می كردند، شكار كنند. بلاخ و بویر از این جلوتر رفته و حدس می زنند كه رقابت با جوندگان نیمه درختی كه در آن زمان در سرتاسر جهان انتشار یافته بودند، ممكن است به راندن نخستی های اولیه به سمت شاخه های قطورتر كمك كرده باشد.
برای تشخیص اینكه سایر صفات معرف نخستی ها دقیقا چگونه و در چه زمان ظهور كرده اند، سنگواره های بیشتری لازم است. ممكن است از پنج نمونه دیگر از میمون های سنجاب شكل كه به تازگی توسط این تیم مورد بررسی قرار گرفته است سرنخ های دیگری به دست آید. تمام این نمونه ها از فضایی به اندازه یك جعبه كفش در یك صخره آهكی خارج شده اند كه Carpolestes را نیز در خود مدفون ساخته بود. تابستان امسال بلاخ و بویر برای جمع آوری سنگواره از نهشته های قدیمی تر به حوضه رشته كوه كریزی در مونتانا خواهند رفت. اما خارج كردن بقایای جانداران از دل سنگ كاری كند و طاقت فرساست. سنگ آه

ك باید به تدریج حل شده و موقعیت هر استخوان با دقت زیاد ثبت شود تا اطلاعات حیاتی درباره اینكه كدام استخوان به كدام اسكلت تعلق دارد حفظ شود. بنابراین تا آشكار شدن كامل ریشه های درخت خانوادگی نخستی ها هنوز زمان باقی است.

برای دریافت اینجا کلیک کنید