مقاله آئین‌نامه حفاظتی كارگاههای در word

توضیحات

 مقاله آئین‌نامه حفاظتی كارگاههای در word دارای 58 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله آئین‌نامه حفاظتی كارگاههای در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله آئین‌نامه حفاظتی كارگاههای در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله آئین‌نامه حفاظتی كارگاههای در word :

فصل اول : تخریب بخش اول

– عملیات مقدماتی تخریب ماده 1- قبل از اینكه عملیات تخریب شروع شود ، باید بازدید دقیقی از كلیه قسمتهای ساختمان دردست تخریب بعمل‌آمده و در صورت وجود قسمتهای خطرناك و قابل ریزش، اقدامات احتیاطی از قبیل نصب شمع، سپر، حائل و ستونهای موقتی جهت مهار آن قسمتها بعمل آید. ماده 2- قبل از شروع كار، جریان برق، گاز، آب و سایر خدمات مشابه با اطلاع و نظارت سازمانهای مربوطه بطور مطمئن قطع و در صورت نیاز به برقراری موقت آنها، این عمل باید با موافقت و نظارت سازمانهای ذیربط و رعایت كلیه احتیاطات و مقررات ایمنی مربوطه انجام گردد.

ماده 3- منطقه خطر در اطراف ساختمان دردست تخریب باید كاملاً محصور و علامات خطر و هشداردهنده نصب گردد و از افراد غیر مسئول به منطقه محصورشده جلوگیری بعمل آید. ماده 4- در هنگام شب، مرز منطقه محصور شده باید با نصب چراغهای قرمز و یا علائم مشخصه دیگر از قبیل تابلوهای شبرنگ و غیره مشخص گردد. ماده 5- كلیه راههای ورودی و خروجی ساختمان دردست تخریب بجز راهی كه برای عبور و مرور كارگران و افراد مسئول در نظر گرفته شده، باید مسدود گردد. ماده 6- كلیه شیشه‌های موجود در درب‌ها و پنجره‌ها باید قبل از شروع عملیات تخریب درآورده شده و محل مناسبی انبار گردد.

ماده 7- عملیات تخریب باید از بالاترین قسمت یا طبقه شروع و به پائین‌ترین قسمت یا طبقه ختم گردد، مگر در موارد خاصی كه تخریب بطور یكجا و استفاده از مواد منفجره در فونداسیون و از راه دوربا رعایت كلیه احتیاطات و مقررات ایمنی مربوطه و كسب مجوزهای لازم انجام و یا از طریق كشیدن با كابل و واژگون كردن و یا از طریق ضربه زدن با وزنه‌های در حال نوسان انجام شود. ماده 8- در مواردی كه عمل تخریب از طریق كشش و واژگون كردن انجام میشود، باید از كابلهای فلزی محكم استفاده شده و كلیه كارگران و افراد مسئول در فاصله مناسب و مطمئن و كاملاً دور از منطقه خطر نگهداشته شوند. ماده 9- در مواردی كه از وزنه‌های در حال نوسان برای تخریب استفاده میشود باید در اطراف محل اصابت وزنه میدان عملی به عرض 5/1 برابر ارتفاع ساختمان در نظر گرفته شود.

ماده 10- وزنه‌های در حال نوسان مذكور در ماده فوق باید بترتیبی كنترل گردند كه بجز ساختمان دردست تخریب به‌جای دیگر اصابت ننمایند. ماده 11- از تخریب قسمتهائی از ساختمان كه باعث تخریب و ریزش ناگهانی قسمتهای دیگر ساختمان گردد باید جلوگیری بعمل آید. ماده 12- در پایان كار روزانه، قسمتهای دردست تخریب نباید در شرایط ناپایداری كه در برابر فشار باد یا ارتعاشات آسیب‌پذیر باشند، رها گردند. ماده 13- مصالح و مواد حاصل از تخریب هر قسمت یا طبقه باید بموقع به محل مناسبی منتقل گردد و از انباشته شدن آن بترتیبی كه مانع از انجام كار شده و یا استحكام طبقات پائین‌تر را بخطر اندازد،

جلوگیری بعمل آید. ماده 14- میخ‌های موجود در تیرها و تخته‌های حاصل از تخریب باید بلافاصله بداخل چوب فرو كوبیده و یا كشیده شود. ماده 15- در صورت لزوم، جهت جلوگیری از پخش گرد و غبار ناشی از تخریب باید در فواصل زمانی مناسب قسمتهای دردست تخریب بوسیله آب‌فشان مرطوب گردد. ماده 16- كلیه پرتگاهها و دهانه‌های موجود در كف طبقات و سایر قسمتها باستثناء دهانه‌هائیكه برای حمل و انتقال مواد و مصالح حاصل از تخریب و یا لوازم كار مودر استفاده قرار میگیرند، باید بوسیله نرده یا حفاظهای مناسب محصور یا پوشانده شوند. ماده 17- در محوطه تخریب باید گذرگاههای مطمئنی برای عبور و مرور كارگران در نظر گرفته‌شود.

این گذرگاهها باید روشن و فاقد هرگونه مانع باشد. ماده 18- باستثناء پلكانها، راهروها و نربانها و درهائیكه برای استفاده كارگران بكار میرود باید كلیه راههای ارتباطی دیگر ساختمان در تمام مدت تخریب مسدود گردد. ماده 19- اگر ساختمان دردست تخریب بیش از دو طبقه و یا بلندتر از هشت متر از كف پیاده‌رو بوده و فاصله ساختمان از پیاده‌رو یا معبر كمتر از پنج متر باشد باید راهرو سرپوشیده موقتی برای تمام طول ساختمان با عرض متناسب در پیاده‌رو از چوب یا مصالح مقاوم مشابه ساخته شود و روشنائی لازم طبیعی و یا مصنوعی بطور دائم برای این راهرو تأمین گردد. ماده 20- سقف راهروهای سرپوشیده باید حداقل در حدود 700 كیلوگرم بر مترمربع فشار را تحمل نماید و در صورتیكه از این سقفها برای گذراندن برخی مصالح نیز استفاده شود باید حداقل 1500 كیلوگرم بر مترمربع فشار را تحمل نماید. ماده 21- بمنظور جلوگیری از خطرات ناشی از سقوط مصالح ساختمانی، اطراف خارجی سقف راهروهای سرپوشیده باید دارای حفاظ كاملی از چوب یا توری فلزی مقاوم با ارتفاع حداقل یك‌متر باشد. این حفاظ ممكن است حداكثر نسبت به سقف زاویه 45 درجه بطرف داخل داشته باشد.

ماده 22- در صورتیكه راهروهای سرپوشیده دارای درهائی برای بارگیری مصالح و غیره باشد این درب‌ها باید همواره بسته باشد مگر در مواقع بارگیری و حمل كه باید مراقبت كافی بعمل آید. ماده 23- سقف راهروهای سرپوشیده كه از الوار ساخته میشود باید حداقل پنج سانتی‌متر ضخامت داشته باشد اجزاء متشكله راهرو باید بهم و به كف مهار شده باشد. ماده 24- اگر ساختمان در دست تخریب از معبر یا پیاده‌رو بیش از پنج متر فاصله داشته باشد میتوان بجای ایجاد راهروی سرپوشیده از حصار یا نرده استفاده كرد. ماده 25- در محل‌های ورود و خروج كارگران به ساختمان مورد تخریب باید راهروهای سرپوشیده با حداقل 3 متر طول و عرض نیم متر بیش از عرض درب ورودی ساخته شود تا از سقوط مصالح بر روی آن جلوگیری بعمل آید. ماده 26- مصالح ساختمانی نباید بوسیله سقوط آزاد بخارج پرتاب شود مگر‌آنكه پرتاب از داخل كانالهای چوبی یا فلزی انجام گیرد.

ماده 27- كانال‌های چوبی یا فلزی كه برای هدایت مصالح بخارج بكار میرود چنانچه بیش از 45 درجه شیب داشته باشد بایستی از چهار طرف كاملاً مسدود باشد، باستثنای دهانه‌هائی كه برای ورود و خروج مصالح تعبیه گردیده است. ماده 28- دهانه خارجی كانال‌های چوبی یا فلزی باید مجهز به دریچه محكمی بوده و در هنگام كار بوسیله یك نفر كارگر مراقبت شود و در سایر مواقع درب آن مسدود باشد و همچنین در ابتدای كانالهای مزبور نیز باید تدابیر و احتیاطات لازم برای جلوگیری از سقوط اتفاقی كارگران بداخل دهانه ورودی بكار برده شود. ماده 29- محل نگهداری ابزار و وسائل ساختمانی و ساختمانهای موقت كارگران باید در جائی قرار داشته باشد كه در معرض خطر ریزش و یا سقوط مصالح و مواد حاصل از تخریب نباشد. ماده 30- كلیه كارگران و افرادی كه در عملیات تخریب دخالت دارند، باید مجهز به كلاه ایمنی مناسب باشند و همچنین در صورت لزوم و بنا به موقعیت و اقتضای كار باید دستكش، كفش، عینك و ماسك حفاظتی مناسب مطابق با ضوابط آئین‌نامه وسائل حفاظت انفرادی در اختیار آنها گذارده شده و نظارت و كنترل لازم در مورد استفاده از آنها بعمل آید

. بخش سوم – تخریب و برچیدن دیوارها ماده 31- دیوار یا قسمتی از دیوار كه ارتفاع آن بیش از 22 برابر ضخامت آن است، نباید بدون مهارهای جانبی آزاد بماند. ماده 32- برای خراب كردن و برچیدن دیوارهای نازك و مرتفع و فاقد استحكام كافی بطریق دستی باید از داربست استفاده شود. ماده 33- در مواردی كه دیوار از طریق واردآوردن نیرو و فشار تخریب میگردد، باید كلیه كارگران و افراد از منطقه ریزش دور نگهداشته شوند.

ماده 34- قبل از خراب كردن هر یك از دیوارهای داخلی یا خارجی باید سوراخها و دهانه‌هائی كه تا فاصله سه متر از محل تخریب در كف طبقه قرار دارد بوسیله مصالح مقاوم بابعاد كافی پوشانده شود مگر آنكه در طبقات پائین مطلقاً كارگری كار نكند و یا راههای ورود باین طبقات قبلاً مسدود باشد. ماده 35- دیوارهائی كه برای نگهداری خاك زمین یا ساختمانهای مجاور ساخته شده‌اند، نباید تخریب گردند مگرآنكه قبلاً آن خاك برداشته شده و یا ساختمان مربوطه بوسیله شمع و سپر محافظت شده باشد. بخش چهارم – تخریب و برچیدن طاقها ماده 36- در طاق‌های ضربی چه هنگامیكه سوراخ در آن ایجاد میشود و چه هنگام تخریب آن باید آجرها و مصالح بین دو تیرآهن تا تكیه‌گاههای طاق بطور كامل برداشته شود. ماده 37- هنگام تخریب طاق پس از برداشتن قسمتی از طاق ، باید روی تیرآهن‌ها یا تیرچه‌ها بطور عرضی الوارهائی حداقل به ضخامت 5 سانتی‌متر و به عرض 25 سانتی‌متر به تعداد كافی گذارده شود تا كارگران بتوانند در روی آنها مستقر شده و بكار خود ادامه دهند.

ماده 38- هنگام تخریب طاق، باید طبقه زیر آن بطوری مسدود شود كه هیچیك از كارگران نتوانند در آن رفت و آمد كنند. بخش پنجم – تخریب و برچیدن اسلكت فلزی ساختمان ماده 39- در صورت استفاده از جرثقیل برای پائین آوردن تیرآهن‌ها وقطعات فولادی، مقررات آئین‌نامه حفاظتی وسائل حمل و نقل و جابجا كردن مواد و اشیاء در كارگاهها باید رعایت گردد. ماده 40- پس از تخریب و برداشتن طاق اگر نصب جرثقیل ساختمانی روی تیرآهن ضروری باشد باید قبلاً بوسیله الوار تمام اطراف محل نصب جرثقیل بجز قسمتی كه برای حمل وسائل و مواد لازم باشد، پوشانده شده و بطرز محكم و مطمئن استقرار یابد . ماده 41- هنگام استفاده از جرثقیل‌ها و وسائل مشابه باید یك سلسله علامات مشخص بكار رود و تمام افرادیكه با این گونه وسائل كار میكنند قبلاً آموزش لازم را برای آشنائی و بكار بردن علامات مذكور دیده باشند.

ماده 42- هنگام پائین‌آوردن تیرآهن‌های بریده شده بوسیله جرثقیل، برای حفظ تعادل و جلوگیری از لنگر بار باید از طناب هدایت‌كننده نیز استفاده شود. ماده 43- از سوار شدن روی بار و آویزان شدن كارگران به كابل دستگاههای بالابر باید جلوگیری بعمل آید. ماده 44- هنگام استفاده از جرثقیل برای حمل كپسول‌های اكسیژن و استیلن باید از محفظه‌هائی استفاده شود كه این كپسولها بطور مطمئن در آن مستقر شده باشد. ماده 45- قبل از بریدن تیرآهن باید احتیاط‌های لازم بمنظور جلوگیری از نوسانات آزاد تیرآهن بعد از برش بعمل آید تا صدمه‌ای باشخاص و یا وسائل یا استخوان‌بندی ساختمان مورد تخریب وارد نیاید.

ماده 46- پائین آوردن تیرآهن‌های بریده شده باید بطور آهسته انجام شود و انداختن آنها از بالا مطلقاً ممنوع است. ماده 47- هنگامیكه تخریب ساختمان فلزی بدون استفاده از جرثقیل انجام میگیرد، باید قبل از برداشتن تیرآهنها و ستونهای هر طبقه بلافاصله زیر آن با الوار پوشانیده شود. بخش ششم – تخریب دودكش‌های بلند، برجها و سازه‌های مشابه ماده 48- دودكشهای بلند، برج‌ها و سازه‌های مشابه نباید از طریق انفجار یا واژگونی تخریب شوند، مگرآنكه قبلاً محدوده حفاظت‌شده و مطمئنی با وسعت كافی در اطراف آن در نظر گرفته شده باشد. در صورتیكه قرار باشد سازه‌های فوق‌الذكر بطریق دستی تخریب گردد، باید از داربست استفاده شود. ماده 49- بتناسب تخریب سازه‌های مذكور از بالا به پائین سكوی داربست نیز باید بتدریج پائین آورده شود، بترتیبی كه همواره محل استقرار كارگران مربوطه پائین‌تر از نقطه بالائی سازه بوده و این اختلاف ارتفاع كمتر از 50 سانتی‌متر و بیشتر از 150 سانتی‌متر نباشد. ماده 50- از ایستادن و استقرار كارگران در بالای سازه‌های مذكور باید جلوگیری بعمل آید.

ماده 51- مصالح حاصله از تخریب سازه‌های مورد بحث باید از داخل به پائین ریخته شده و برای جلوگیری از تجمع مصالح باید قبلاً دریچه‌ای در پائین‌ترین قسمت سازه جهت تخلیه آن ایجاد شود. ماده 52- تخلیه مصالح حاصله از تخریب مذكور در ماده فوق، فقط باید پس از توقف كار تخریب انجام شود. ماده 53- در صورت استفاده از بالابر، تكیه‌گاه آن باید مستقل از داربست باشد.

فصل دوم : گودبرداری و حفاری بخش اول

عملیات مقدماتی گودبرداری و حفاری ماده 54- قبل از اینكه عملیات گودبرداری و حفاری شروع شود، اقدامات زیر باید انجام شود: الف – زمین مورد نظر از لحاظ استحكام دقیقاً مورد بررسی قرار گیرد. ب – موقعیت تأسیسات زیرزمینی از قبیل كانالهای فاضلاب، لوله‌كشی آب ، گاز، كابلهای برق، تلفن و غیره كه ممكن است در حین انجام عملیات گودبرداری موجب بروز خطر و حادثه گردند و یا خود دچار خسارت شوند، باید مورد شناسائی قرار گرفته و در صورت لزوم نسبت به تغییر مسیر دائم یا موقت و یا قطع جریان آنها اقدام گردد. ج – در صورتیكه تغییر مسیر یا قطع جریان تأسیسات مندرج در بند ب امكان پذیر نباشد باید بطرق مقتضی از قبیل نگهداشتن بطور معلق و یا محصور كردن و غیره، نسبت به حفاظت آنها اقدام شود.

د – موانعی از قبیل درخت، تخته‌سنگ و غیره از زمین مورد نظر خارج گردند. ه – در صورتیكه عملیات گودبرداری و حفاری احتمال خطری برای پایداری دیوارها و ساختمانهای مجاور دربرداشته باشد، باید از طریق نصب شمع، سپر و مهارهای مناسب ایمنی و پایداری آنها تأمین گردد. بخش دو – اصول كلی گودبرداری و حفاری ماده 55- اگر در مجاورت محل گودبرداری و حفاری كارگرانی مشغول بكار دیگری باشند، باید اقدامات احتیاطی برای ایمنی آنان بعمل آید. ماده 56- دیواره‌های هر گودبرداری كه عمق آن بیش از یك متر بوده و احتمال خطر ریزش وجود داشته باشد، باید بوسیله نصب شمع، سپر و مهارهای محكم و مناسب حفاظت گردد، مگر آنكه دیواره‌ها دارای شیب مناسب (كمتر از زاویه پایدار شیب خاكریزی) باشد. ماده 57- در مواردی كه عملیات گودبرداری و حفاری در مجاورت خطوط راه آهن ، بزرگراه‌ها و یا مراكز و تأسیساتی كه تولید ارتعاش مینماید، انجام شود باید تدابیر احتیاطی از قبیل نصب شمع، سپر و مهارهای مناسب برای جلوگیری از خطر ریزش اتخاذ گردد.

ماده 58- مصالح حاصل از گودبرداری و حفاری نباید بفاصله كمتر از نیم متر از لبه گود ریخته شود. همچنین این مصالح نباید در پیاده‌روها و معابر عمومی بنحوی انباشته شود كه مانع عبور و مرور گردد. ماده 59- دیواره‌های محل گودبرداری و حفاری در موارد ذیل باید دقیقاً مورد بررسی و بازدید قرار گرفته و در نقاطی كه خطر ریزش یا لغزش بوجود آمده است، وسائل ایمنی نصب یا تقویت گردد. الف – بعد از یك وقفه 24 ساعته یابیشتر در كار. ب – بعد از هرگونه عملیات انفجاری. ج – بعد از ریزش‌های ناگهانی. د – بعد از صدمات اساسی به مهارها. ‌ه – بعد از یخبندان‌های شدید. و – بعد از بارانهای شدید.

ماده 60 – در محلهائی كه احتمال سقوط اشیاء به محل گودبرداری و حفاری وجود دارد، باید موانع حفاظتی برای جلوگیری از واردشدن آسیب به كارگران پیش بینی گردد. همچنین برای پیشگیری از سقوط كارگران و افراد عابر بداخل محل گودبرداری و حفاری نیز باید اقدامات احتیاطی از قبیل محصوركردن محوطه گودبرداری، نصب نرده‌ها موانع، علائم هشداردهنده و یا ایجاد گذرگاههای موقت، مطمئن و ایمن انجام شود. ماده 61- شبها در كلیه معابر و پیاده‌روهای اطراف محوطه گودبرداری و حفاری باید روشنائی كافی تأمین شود و همچنین علائم هشداردهنده شبانه از قبیل چراغهای احتیاط ، تابلوهای شبرنگ و غیره در اطراف منطقه محصور شده نصب گردد.

ماده 62- قبل از قراردادن ماشین آلات و وسائل مكانیكی از قبیل جرثقیل، بیل مكانیكی، كامیون و غیره و یا انباشتن خاكهای حاصل از گودبرداری و حفاری و مصالح ساختمانی در نزدیكی لبه‌های گود، باید شمع، سپر و مهارهای لازم جهت افزایش مقاومت در مقابل بارهای اضافی در دیواره گود نصب گردد. ماده 63- درصورتیكه از وسائل بالابر برای حمل خاك و مواد حاصل از گودبرداری و حفاری استفاده شود، باید پایه‌های این وسیله بطور محكم و مطمئن نصب گردیده و خاك و مواد مذكور نیز باید با محفظه ایمن و مطمئن بالاآورده شود.

ماده 64- هرگاه دیواری جهت حفاظت یكی از دیواره‌های گودبرداری مورد استفاده قرار گیرد باید بوسیله مهارهای لازم پایداری آن تأمین شود. ماده 65- در صورتیكه از موتورهای احتراق داخلی در داخل گود استفاده شود، باید با اتخاذ تدابیر فنی، گازهای حاصله از كار موتور بطور مؤثر از منطقه كار كارگران تخلیه و خارج گردد. ماده 66- چنایچه وضعیت گود یا شیار بنحوی است كه روشنائی كافی با نور طبیعی تأمین نمیشود باید جهت جلوگیری از حوادث ناشی از فقدان روشنائی از منابع نور مصنوعی استفاده شود. ماده 67- درصورتیكه احتمال نشت و تجمع گازهای سمی و خطرناك در داخل گود وجود داشته‌باشد باید با اتخاذ تدابیر فنی و نصب وسائل تهویه، هوای منطقه تنفسی كارگران بطور مؤثر تهویه گردد.

ماده 68- در مواردیكه حفاری در زیر پیاده‌روهای ضروری باشد، باید جهت پیشگیری از خطر ریزش اقدامات احتیاطی از قبیل نصب مهارهای مناسب با استقامت كافی انجام و با نصب موانع، نرده‌ها و علائم هشداردهنده ، منطقه خطر بطور كلی محصور و از عبور و مرور افراد جلوگیری بعمل آید. ماده 69- در گودها و شیارهائی كه عمق آنها از یك متر بیشتر باشد، نباید كارگر را به تنهائی بكار گمارد. ماده 70- در حفاری با بیل و كلنگ باید كارگران بفاصله كافی از یكدیگر بكار گمارده شوند. ماده 71- در شیارهای عمیق و طولانی كه عمق آنها بیش از یك متر باشد، باید بازاء حداكثر هر سی متر طول، یك نردبان كارگذارده شود.

لبه بالائی نردبان باید تا نود سانتی‌متر بالاتر از لبه شیار ادامه داشته باشد. بخش سوم – راههای ورود و خروج به محل گودبرداری و حفاری ماده 72- برای رفت و آمد كارگران به محل گودبرداری باید راههای ورودی و خروجی مناسب و ایمن در نظر گرفته شود. در محل گودهائی كه عمق آن بیش از 6 متر باشد، باید برای هر شش متر یك سكو یا پاگرد برای نردبانها، پله‌ها و راههای شیب‌دار پیش‌بینی گردد این سكوها یا پاگردها و همچنین راههای شیب‌دار و پلیكانها باید بوسیله نرده های مناسب محافظت شود. ماده 73- عرض معابر و راههای شیب دار ویژه وسائل نقلیه نباید كمتر از چهار متر باشد و در طرفین آن باید موانع محكم و مناسبی نصب گردد.

در صورتیكه این حفاظ از چوب ساخته شود. قطر آن نباید از بیست سانتی‌متر كمتر باشد. ماده 74- در محل گودبرداری باید یك نفر نگهبان مسئول نظارت برورود و خروج كامیونها و ماشین‌آلات سنگین باشد و نیز برای آگاهی كارگران و سایر افراد، علائم هشداردهنده و معبر ورود و خروج كامیونها و ماشین‌آلات مذكور نصب گردد. ماده 75- راه‌های شیب‌دار و معابری كه در زمین های سخت ( بدون استفاده از تخته های چوبی ) ساخته میشود، باید بدون پستی و بلندی و ناهمواری باشد.

فصل سوم : داربست

تعریف: داربست هر ساختار موقتی شامل یك یا چند جایگاه ، اجزای نگاهدارنده، اتصالات و تكیه‌گاهها است كه در طی اجرای هر گونه عملیات ساختمانی از قبیل تعمیرات، نماسازی، تخریب، تمیزكاری، رنگ‌آمیزی یا سایر كارهای مشابه بمنظور دسترسی به بنا و حفظ و نگاهداری كارگران یا مصالح در ارتفاع، مورد استفاده قرار میگیرد. بخش نخست: مقررات كلی ضرورت استفاده از داربست ماده 76- كلیه كارهائی را كه نتوان در ارتفاع با استفاده از نردبان یا وسایل دیگر بطور اطمینان‌بخشی انجام داد بایستی برای كارگران داربست‌های مناسب و كافی فراهم كرد.

ماده 77- برپاكردن ، پیاده كردن و دادن تغییرات اساسی در داربست‌ها باید فقط تحت مدیریت و نظارت یك شخص با كفایت ومسئول و حتی‌المقدور بوسیله كارگرانیكه در این‌گونه كارها تجربه كافی دارند انجام گیرد. كیفیت اجزای داربست ماده 78- اجزای داربستها و كلیه وسائلی كه در آن بكار میرود باید از مصالح مناسب و مرغوب ، طوری طراحی، ساخته و آماده شود كه واجد شرایط ایمنی كار برای كارگران بوده و توانائی پذیرش بارها و فشارهای وارده را داشته و در شرائط مناسبی نگاهداری شوند. ماده 79- قطعات چوبی كه در ساخت داربست ها بكار میروند بایستی از كیفیت مرغوبی برخوردار بوده و الیاف بلندی داشته باشند.

در وضعیت خوبی قرار داشته و رنگ نشده باشند. هیچ نوع كاری روی آنها انجام نگرفته باشد و عاری از هرگونه عیب خطرناك و بدون گره و پوسته و كرم‌خوردگی و پوسیدگی باشند. ماده 80 – تدبیرهای لازم اتخاذ شود تا تخته‌ها و الوارهائیكه برای ساخت داربست بكار میروند، در برابر ترك‌خوردگی محافظت شوند. ماده 81- وسایلی كه برای ساخت داربستها بكار میروند بایستی در شرایط خوبی در انبار نگاهداری شوند و از وسایل نامناسب جدا گردند. ماده 82- از طناب‌هائیكه با اسیدها یا مواد خورنده و فرساینده دیگر در تماس بوده‌اند، یا معیوبند نباید بكار گرفته شوند. ماده 84- در داربست نباید میخهای چدنی بكار برده شود. پایداری و فراهم كردن داربست ماده 85- داربست‌ها بایستی با ضریب اطمینانی تا چهار برابر حداكثر بارگیری طراحی شوند.

ماده 86- برای برپاكردن داربست باید وسایل كافی فراهم و بكار گرفته شود. ماده 87- هر داربستی باید بطور مناسب و كافی مهار گردد. ماده 88- بجز داربستهای مستقل، هر داربستی باید در فاصله های مناسب در دو جهت عمودی و افقی محكم به ساختمان مهار شود. ماده 89- هر سازه و هر وسیله‌ای كه بعنوان تكیه‌گاه جایگاه كار مورد استفاده قرار میگیرد، باید طبق استاندارد فنی ساخته شده و پایه محكمی داشته‌باشد و با میل مهارها و مهاربندی مناسبی استوار گردد. ماده 90- پایه‌های داربست باید بطور مطمئن و محكمی مهار شده باشد تا مانع نوسان و جابجائی و لغزیدن داربست گردد. ماده 91- در داربست‌های مستقل دست كم یك سوم تیرهای حامل جایگاه ، تاپیاده‌شدن كامل داربست باید در جای خود باقی بماند و برحسب مورد به تیرهای افقی یا به تیرهای عمودی بطور محكمی بسته شود. ماده 92- هرگز نباید برای تكیه‌گاه داربست یا ساخت آن از آجرهای لق، لوله‌های فاضلاب، بلوك‌های غیر متصل سفال، بشكه، جعبه یا مصالح نامطمئن دیگر استفاده شود. ماده 93- بخشهای فلزی داربست نباید ترك‌خودرگی، زنگزدگی یا عیبهای دیگر داشته باشند كه احتمالاً به استحكام آن زیانی وارد سازد.

ماده 94- داربست‌ها باید طوری متصل ، جاافتاده و مهاربندی شوند كه در صورت استفاده معدنی از داربست جابجا نشوند. ماده 95- برای جلوگیری از خطر افتادن اتفاقی مصالح ساختمانی یا ابزار كار از طبقات مختلف داربست بایستی اقدامات احتیاطی زیر بعمل آید: الف – نصب توری یا سرپوش مناسبی در طبقات زیرین. ب – نصب پاخوری بارتفاع 15 سانتی‌متر در لبه جایگاه. ماده 96- میخ‌هائیكه برای اتصال اجزای داربست چوبی بكار میرود باید بابعاد و كلفتی مناسب و تعداد كافی باشند و تا انتها بطور كامل كوبیده شوند نه‌اینكه نیمه كاره رها شده و سپس خم گردد. بازرسی و تعمیرات ماده 97- پیش از برپا كردن هر داربست شخص واجد شرایطی باید همه بخشهای داربست را بررسی نماید: (الف) – دست‌كم یك بار در هفته. (ب) – پس از هر وضعیت نامناسب جوی و هر توقف دراز مدت كار و نباید آنها را بكار برد مگر آنكه از هر نظر با كیفیتی كه برای بكارگیری آنها تعیین شده منطبق باشد.

ماده 98- هیچ بخشی از داربست را نباید پیاده كرد و داربست در حالتی بجا گذاشت كه بتوان از بخشهای باقیمانده استفاده كرد، مگر‌آنكه بخش بجا مانده منطبق با این مقررات باشد. ماده 99- هر داربستی كه كارفرما انرا در دسترس كارگرانش میگذارد خواه آنرا برپا كرده باشد یا نه باید پیش از بكارگیری شخص صلاحیتداری آنرا بررسی كند تا اطمینان حاصل نماید كه: (الف) – داربست در وضعیت پایداری است. (ب) – وسایلی كه برای ساخت آن بكار رفته‌اند سالم‌اند. (ج) – داربست برای انجام كاری كه از نظر گرفته شده مناسب است. (و) – تجهیزات ایمنی لازم در جای خود قرار دارند. ماده 100- اگر قسمتی از داربست احتیاج به تعمیر داشته باشد نباید قبل از رفع نقص و تعمیر داربست بكارگران اجازه كاركردن در روی آن داده شود. ماده 101- بعد از اتمام كار روزانه باید كلیه ابزار و مصالح از روی داربست برداشته شود. ماده 102- در موقع پیاده كردن داربست باید كلیه میخها از قطعات پیاده‌شده كشیده شود.

استفاده از داربست ماده 103- جابجائی، انباركردن مصالح ساختمانی، عبور و كاركردن روی داربست باید با احتیاط انجام گیرد و از هر ضربه ناگهانی به داربست اجتناب گردد مانند پریدن و جفت زدن روی تخته جایگاه. ماده 104- در طول مدت استفاده از داربست باید دائماً نظارت شود تا بار بیش از اندازه و مصالح ساختمانی غیر لازم روی آن نهاده نشود. ماده 105- تا آنجا كه امكان دارد بار روی داربست‌باید بطور یكنواخت توزیع گردد، تا از عدم تعادل خطرناك داربست اجتناب شود. ماده 106- از داربست‌ها نباید برای انبار كردن مصالح ساختمانی استفاده شود مگر مصالحی كه برای انجام كار فوری مورد نیاز باشد. ماده 107- در مواقعیكه هوا طوفانی است و باد شدید میوزد كار را باید قطع كرد تا آنكه تمام احتیاط‌های لازم اتخاذ شود. ماده 108- در مواردیكه روی جایگاه داربست برف یا یخ وجود داشته باشد نباید كارگران روی آن كار كنند،

مگر آنكه كلیه برف یا یخ از روی داربست برداشته شود و روی آن ماسه نرم ریخته شده باشد. ماده 109- در قسمت‌هائی از كابل یا طناب داربست كه احتمال بریدگی یا سائیدگی میرود باید با تعبیه بالشتك از آن محافظت بعمل آورده شود. ماده 110- هنگامیكه در مجاورت خطوط نیروی برق احتیاج به نصب داربست باشد باید مراتب قبلاً باطلاع اداره برق رسانده شود تا ترتیب مقتضی برای جلوگیری از خطرات احتمالی داده شود مانند ایزولاسیون كابلهای برق فشار ضعیف. نصب دستگاههای بالابر روی داربست ماده 111- هرگاه لازم شود روی داربست دستگاه بالابر نصب گردد باید: ( الف) – بخشهای متشكله داربست بدقت بازرسی شوند و در صورت لزوم بنحو مناسبی به مقاومت آن افزوده شود. (ب ) – از حركت و جابجائی تیرهای افقی داخل دیواری جلوگیری شود. ( ج ) – در صورت امكان ، پایه‌های عمودی بطور محكمی به بخش مقاوم ساختمان و در محلی كه دستگاه بالابر باید نصب گردد،

متصل و مهار شوند. ماده 112- هرگاه سكوی دستگاه بالابر بین ریل‌ها جابجا نشود یا هرگاه بهنگام بالا یا پائین رفتن بار امكان برخورد آن با داربست وجود داشته باشد باید برای جلوگیری از گیر كردن بار به داربست، سرتاسر ارتفاع آن با نرده‌های عمودی پوشیده شود. بخش دوم : جایگاه كار قواعد كلی ماده 113- كلیه داربست‌هائیكه كارگران بر روی آن كار مینمایند باید داری تعداد كافی جایگاه كار باشد. ماده 114- هیچ بخشی از جایگاه كار نبایستی بر روی آجرهای لق، لوله‌های آب ، دودكش و سایر مصالح غیر مطمئن و نامناسب قرار گیرد. ماده 115- از جایگاه داربست نبایستی استفاده شود مگر آنكه ساخت آن باتمام رسیده و وسایل حفاظتی لازم بطور مناسبی نصب شده باشد. ماده 116- پهنای جایگاه با در نظر گرفتن نوع كار بایستی مناسب باشد و در هر بخش آن باید گذرگاه بازی به پهنای 60 سانتی‌متر فارغ از هر مانع ثابت و مصالح انباشته‌شده فراهم گردد.

ماده 117- در هیچ موردی پهنای جایگاه كار نباید از اندازه‌های زیر كمتر باشد: (الف) – 60 سانتی‌متر اگر از جایگه فقط برای عبور اشخاص بكار میرود. (ب) – 80 سانتی‌متر اگر از جایگاه برای نهادن مصالح ساختمانی استفاده میشود. (پ) – 110 سانتی‌متر اگر از جایگاه برای نگاهداری جایگاه یا سكوی بلندتر دیگری استفاده میشود. (د) – 150 سانتی‌متر اگر از جایگاه هم برای نگاهداری سكوی بلندتر دیگر و هم برای نصب و شكل‌دادن به سنگها استفاده میشود. ماده 118- بطور كلی حداكثر پهنای سكوئی كه با تیرهای داخل دیواری نگاهداری میشود، نباید از 160 سانتی‌متر بیشتر شود. ماده 119- در صورت امكانیك فضای خالی بالای سری دست‌كم بارتفاع 180 سانتی‌متر بایستی بالای جایگاه كار در نظر گرفته شود.

ماده 120- جایگاه هر داربست پایه‌ای بایستی دست‌كم یك متر پائین‌تر از منتهی علیه تیرهای عمودی قرارگیرد. ماده 121- تخته‌ها و الوارهائی كه جزئی از جایگاه كار بشمار میایند و یا بصورت پاخور لبه جایگاه بكار برده میشوند باید دارای شرایط زیر باشند: (الف) – با درنظر گرفتن فاصله بین تیرهای تكیه‌گاه جایگاه، كلفتی آنها ایمنی لازم را تأمین نماید، و در هیچ موردی كلفتی آنها از 50 سانتی‌متر كمتر نباشد. (ب) – پهنای آنها دست‌كم 15 سانتی‌متر باشد. ماده 122- هر تخته و هر الوار كه جزئی از جایگاه كار بشمار میاید نباید بیش از 4 برابر كلفتی تخته یا الوار از انتهای تكیه‌گاه تجاوز نماید. ماده 123- تخته‌ها و یا الوارها نباید روی همدیگر قرار گیرند مگرآنكه احتیاط‌های لازم بعمل آمده باشد، مانند متصل‌كردن قطعاتی كه دوسر آن پخت شده است تا خطر زمین‌خوردن بحداقل كاهش یابد و جابجائی چراغهای دستی بآسانی صورت گیرد. ماده 124- تخته‌های زیرپائی كه در ساختمان یك جایگاه بكار میرود بایستی از نظر كلفتی متحدالشكل باشند. ماده 125- تخته‌ها و یا الوارهائی كه جزو سكوی كار بشمار میآیند باید حداقل با سه تكیه‌گاه نگاهداری شوند،

مگر آنكه فاصله بین تیرهای افقی پشت سرهم تكیه‌گاه و كلفتی تخته‌ها طوری باشد كه خطر شكم دادن بیش از حد و بلند شدن سر دیگر تخته در بین نباشد. ماده 126- جایگاههای كار باید به شیوه‌ای ساخته شوند كه تخته‌ها و یا الوارهای تشكیل‌دهنده آنها، هنگام استفاده معمولی جابجا نشوند. ماده 127- هر سكو یا جایگاه كه بیش از 2 متر بالای زمین یا كف قرار دارد باید دارای تخته‌بندی نزدیك بهم باشد یا چنان پهلوی یك دیگر الوار كوبی شده‌باشد كه هیچ نوع ابزار و لوازم كار و مصالح از لای آنها به پائین سقوط ننماید. حفاظ‌گذاری (حفاظت از سقوط) ماده 128- هر بخشی از جایگاه كار یا محل كاری كه بلندی آن بیش از 2 متر است و امكان دارد شخص از بالای آن بیافتد بایستی دارای جان‌پناه با شرایط زیر باشد: 1- حفاظ از جنس مرغوب و مناسب و دارای استحكام كافی باشد.

2- نرده بالائی یك الی 15/1 متر بالای سطح جایگاه قرارگیرد. 3- برای جلوگیری از سرخوردن كارگران و افتادن مصالح ساختمانی و ابزار كار از روی جایگاه پاخوری در لبه باز به بلندی 15 سانتی‌متر نصب گردد. 4- نرده میانی بین پاخور و نردده بالائی قرار داده شود. ماده 129- حفاظهای نرده‌ای و پاخورهای لبه جایگاه داربست باید در سوی داخلی ستون عمودی مهر شوند. ماده 130- نرده‌ها، پاخورها و وسایل دیگر حفاظتی كه جایگاه داربست بكار رفته‌اند نباید از جای خود برداشته شوند مگر در زمانی و در حدی كه برای ورود اشخاص، حمل یا جابجائی مصالح ساختمانی لازم است. ماده 131- جایگاههای داربستهای معلق باید از هر سو دارای حفاظ نرده‌ای و پاخور باشند،

امٌا : (الف) – اگر كار طوری باشد كه نتوان حفاظ بلندتری گذارد، نیازی نیست كه بلندی حفاظ طرف دیوار بیش از 70 سانتی‌متر باشد. (ب) – اگر كاگران روی سكو یا جایگاه نشسته كار میكنند، گذاردن حفاظ و پاخور سوی دیوار الزامی نیست ولی در این حالت جایگاه بایستی دارای طناب، كابل یا زنجیرهائی باشد تا برای كارگران بصورت دستگیره‌های محكمی باشند و در زمان سرخوردن كارگر قابل‌گرفتن باشد. ماده 132- فاصله بین دیوار و جایگاه باید تا حد امكان كم باشد. مگر هنگامی كه كارگران روی سكو نشسته كار میكنند در این حالت فاصله بین دیوار و جایگاه نباید از 45 سانتی‌متر بیشتر باشد. بخش سوم – داربست پایه چوبی تیرهای عمودی ماده 133- تیرهای عمودی پایه بایستی : (الف) – عمودی یا كمی بسوی ساختمان تمایل داشته باشند. (ب) – بحد كافی نزدیك بهم قرارداده شوند تا در هر اوضاع و احوالی كه ممكن است پیش آید،

ثبات داربست تضمین گردد. ماده 134- كلفتی پایه‌ها بایستی: (الف) – برحسب حداكثر باری كه انتظار میرود تحمل نمایند تعیین گردد. (ب) – هم‌سطح بالاترین تیر افقی، دست‌كم 8 سانتی‌متر باشد. ماده 135- هرگاه پایه عمودی داربست چوبی بایستی از طریق اتصال بلندتر شود. (الف) – پایه پائینی به تیر بالائی بایستی بوسیله برش نیم و نیم بهم میخ شود مشروط بر اینكه طول قطعه رویهم قرارگرفته از یك متر كمتر نباشد و ارتفاع داربست از 8 متر تجاوز ننماید. (ب) – باید مقطع مسطح تیر بالائی روی مقطع مسطح پایه پائینی قرار گیرد و دو قطعه حداقل بوسیله دو صفحه چوبی با ضخامت مناسب كه طول آن كمتر از یك متر و عرض آنها كمتر از عرض پایه نباشد بهم متصل گردند و استحكام و اتصال آنها به پایه بوسیله میخها كاملاً تأمین شده‌باشد.

در صورتیكه پایه‌ها از چوب گرد باشند باید محل اتصال تخته‌ها باین قطعات قبلاً به‌شكل مسطح درآید. (ج) – پایه‌ای كه ارتفاع آن زیاد شده بایستی بوسیله تیرهای افقی، تیرهای افقی داخل دیواری و یا تكیه‌گاههای مناسب دیگری حمایت شود. ماده 136- ثبات پایه‌های عمودی باید از راههای زیر تأمین گردد: (الف) – با فرو كردن در عمقی از زمین كه میزان آن برحسب جنس خاك تعیین میشود . (ب) – با قراردادن آنها روی تخته‌ها یا زیرپایه(زیرسری)های مناسب دیگر به شیوه‌ای كه از لغزش آنها جلوگیری كند. (ج) – یا با هر وسیله مناسب دیگر. ماده 137- هرگاه دو داربست بایستی در گوشه ساختمان بهم متتصل شوند یك پایه عمودی باید در گوشه بیرونی داربست، در محل برخورد گذارده‌شود.

تیرهای افقی ماده 138- تیرهای افقی داربست باید عملاً تراز باشند و بوسیله پیچها، گیره‌‌ها، طنابها یا وسایل مؤثر دیگر بطور محكمی به پایه‌های عمودی بسته شوند. ماده 139- دوسر انتهائی تیرهای افقی متوالی هم‌سطح باید روی پایه عمودی، بهمدیگر محكم بسته شوند مگرآنكه از وسایل خاصی استفاده گردد كه همان استحكام را تضمین نماید. ماده 140 – دو تیر افقی متوالی بایستی دست‌كم باندزه یك متر ریهم بیافتند(همدیگر را بپوشانند). ماده 141- از برپائی داربستی كه سرهای انتهائی تیرهای افقی آن فاقد تكیه‌گاه است باید اجتناب شود در هر صورت بار نبایستی بر روی سرهای انتهائی تیرهای افقی كه تكیه‌گاهی ندارند، قرار داده‌شود. ماده142 – فاصله عمودی بین ردیف‌های تیرهای افقی نبایستی از چهار متر تجاوز نماید. ماده 143- تیرهای افقی بایستی در سرتاسر طول افقی داربست ادامه داشته باشد.

ماده 144- در مواقع ضروری برای جلوگیری از خطر بارهای سنگین، تیرهای افقی بایستی بطور مناسبی مانند محكم‌بستن با گیره یا وسایل مؤثر دیگر تقویت شوند. ماده 145- تیرهای افقی بایستی برای پایداری داربست تا اتمام كار بر روی پایه‌ها باقی بمانند. تیرهای افقی داخل دیواری ماده 146- تیرهای افقی داخل دیواری داربست كه جایگاه كار روی آنها قرار میگیرد باید از یك قطعه ساخته شده و مستقیم و بطور محكمی به تیرهای افقی متصل گردند. ماده 147- اگر از تیرهای افقی استفاده نشده باشد، تیرهای افقی داخل دیواری باید به تیرهای عمودی بسته شوند و روی گوه‌هائی كه به طرز محكمی ثابت شده، تكیه داشته باشند. ماده 148- اگر نتوان یك سر انتهائی تیرافقی داخل دیواری را بدیوار تكیه داد آن تیر بایستی با وسایل مؤثر دیگر نگاهداری شود.

ماده 149- تیرهای افقی داخل دیواری كه بدیوار تكیه داده میشوند باید بدون كوچك‌كردن سطح مقطع آن حداقل ده سانتی در داخل دیوار فرو روند. ماده 150- ابعاد تیرهای افقی داخل دیواری بایستی با وزنی كه میباید تحمل كنند متناسب باشند. ماده 151- فاصله بین دو تیر افقی داخل دیواری پشت سرهم كه جایگاه را نگاهمیدارند بایستی با درنظرگرفتن باری كه باید تحمل كنند جنس‌ تخته‌های جایگاه تعیین گردد. ماده 152- بطور كلی برای تخته‌هائی كه 50 میلی‌متر یا بیشتر ضخامت دارند فاصله یاد شده نباید از 2 متر بیشتر شود. مهر كردن یا اتكای ثابت و استحكام جانبی. ماده153- داربستهای پایه چوبی كه بقسمتهای محكم و قابل اطمینان ساختمان مهارشده‌اند بایستی بوسیله تیرها و تخته‌های ضربدری از بالا به پائین در تمامی طول داربست، در نقاط برخورد تیرهای افقی و پایه‌های عمودی محكم بسته شوند،

تا از كج‌شدن داربست جلوگیری شود. بخش چهارم – داربست فلزی لوله‌ای مقررات كلی ماده 154- داربست‌های فلزی لوله‌ای باید: (الف) – از مواد مناسبی مانند لوله‌های فولادی یا فلز مشابهی كه استقامتی نظیر فولاد دارد ساخته شده‌باشد. (ب) – استحكام كافی برای نگاهداری باری را كه می‌باید تحمل نماید با ضریب اطمینان چهار داشته‌باشد. ماده 155- تمام قطعات عمودی و افقی داربست‌های فلزی لوله‌ای باید بطور مطمئنی بهمدیگر متصل شوند. ماده 156- در مواقع ضروری برای جلوگیری از خطر، داربست فلزی لوله‌ای باید بطور مورب و ضرب‌دری در فواصل مناسب و در جهت مختلفه محكم بسته شود. ماده 157- داربست‌ها با قطعات فلزی نباید در نزدیكی و در بالای مناطقی كه خطر خطوط و تجهیزات برق‌دار وجود دارد برپا شوند و در هر صورد باید در فاصله ایمنی قرار گیرند بعلاوه مفاد ماده 110 این آئین‌نامه نیز باید مراعات شود. ماده 158- لوله‌هائی كه در داربست‌های فلزی لوله‌ای بكار میرود باید مستقیم و عاری از زنگ‌زدگی، خوردگی، قرشدگی و سایر معایب باشد.

ماده 159- سرهای انتهائی لوله‌های فلزی بایستی صاف باشند تا در افزایش ارتفاع داربست و سایر اتصال دهی منطقه اتكا و اتصال كاملاً روی همدیگر قرارگیرند. ماده 160- لوله‌ها بایستی باندازه و با مقاومت مناسب برای باری كه میباید تحمل نمایند ساخته شوند و در هیچ مورد قطر خارجی آها كمتر از 5 سانتی‌متر نباشد. پایه‌های عمودی ماده 161- پایه‌ها در داربستهای فلزی لوله‌ای باید همیشه در وضعیت عمودی نگاهداری شوند. ماده 162- اتصالات در پایه‌های عمودی برای داربست فلزی لوله‌ای بایستی بطریق زیر باشد: 1- متصل به تیرهای افقی یا سایر قطعات مقاوم كه مانع جابجائی آنها شود. 2- به تناوب طوری بسته شود كه اتصالات مجاور در یك سطح نباشد. ماده 163- با درنظر گرفتن مواد مداولی كه در داربست‌های فلزی بكار میرود فواصل بین پایه‌های عمودی نباید از اندازه‌های زیر تجاوز نماید: 1- 8/1 متر برای كارهای سنگین با قابلیت تحمل 350 كیلوگرم بر مترمربع. 2- 3/2 متر برای كارهای سبك با قابلیت تحمل 125 كیلوگرم بر مترمربع. تیرهای افقی ماده 164- تیرهای افقی باید: 1- به پایه‌‌های عمودی بسته شود و 2- اتصالات تیرهای افقی نباید در طبقات مختلف مستقیماً رویهم قرار گیرد. ماده 166- فاصله عمودی بین تیرهای افقی نباید از 2 متر تجاوز نماید.

ماده 167- هرگاه داربست فلزی لوله‌ای به مصالح بنائی ساختمان متصل میشود تیرهای افقی بایستی بطور مطمئن و محكم به مصالح بنائی بوسیله صفحات ثابت‌شده یا سایر وسایل مؤثر دیگر متصل گردد. ماده 168- هرگاه جایگاه‌های كار از جای خود برداشته میشوند، كلیه تیرهای افقی باید برای حفظ پایداری داربست در محل خود باقی بمانند. تیرهای افقی داخل دیواری یا دستك‌ها تعریف: تیرهای افقی داخل دیواری یا دستك‌ها بخشی از داربست هستند كه برروی آنها جایگاه كار قرار دارد. داربستهائی كه بوسیله دو ردیف پایه حمایت میشوند هر دو سرتیرهائی كه جایگاه بر روی آن قرار دارد بر روی تیرهای افقی قرار میگیرند كه در اینصورت دستك نامیده میشوند. ماده 169- در داربست‌های فلزی لوله‌ای یك دستك باید كنار هر پایه عمودی قرارگیرد.

ماده 170- فاصله معمولی بین هر كدام از دستك‌ها در داربست‌های فلزی لوله‌ای نباید از 5/1 متر تجاوز نماید. ماده 171- فاصله دستك‌ها برای كارهای سنگین در داربست‌های فلزی لوله‌ای نباید از 90 سانتی‌متر و برای كارهای نیمه سنگین از 15/1 متر تجاوز نماید. ماده 172- وقتیكه تیرهای افقی داخل دیواری بدیوار ساختمان تكیه دارند بایستی دست‌كم 10 سانتی‌متر در داخل دیوار فرو روند. اتكای ثابت و مهاركردن ماده 173- داربست‌های فلزی با یك ردیف پایه بایستی بطور مطمئنی بدیوار ساختمان مهار شود. ماده 174- خصوصیات اتكای ثابت بایستی چنین باشد: 1- لوله‌های مهار در نقاط برخورد پایه‌ها با تیرهای افقی به نمای خارجی داربست بسته شوند. 2- لوله‌های مهار به مصالح بنائی بطور مطمئنی بسته شوند. 3- اولین، آخرین و یكی‌درمیان از پایه‌ها بوسیله لوله‌هائی به ساختمان مهار شوند بصورت متناوب یعنی از هر تیر افقی بعدی همان پایه. نرده‌گذاری ماده 175- پاخورها بایستی پیچ‌شده یا بطور مطمئنی به پایه ثابت شود یا بطرز مناسبی به تخته‌های جایگاه متصل گردد. ماده 176- نرده حفاظتی بایستی بوسیله اتصالی‌های مناسبی به پایه متصل شود. ضمناً لوله‌های ضربدری نباید بعنوان حفاظ بكار برده‌شود.

ماده 177- جان‌پناه جایگاه داربست‌های پایه لوله‌ای بایستی بر طبق مقررات مواد 128 تا 130 این آئین‌نامه تهیه شود. علاوه بر آن در صورد امكان در طرف خارج داربست در محل احداث جایگاه توری حفاظتی مناسب و مطمئنی بسته شود. اتصالات ماده 178- مفاصل و اتصالات داربست‌های فلزی لوله‌ای باید: 1- فولاد چكش‌‌خوار و غیره قابل خوردشدن یا از مواد مشابهی با همان مشخصات و استقامت باشد. 2- دقیقاً و بدرستی بوسیله قفل و بست و یا بوشن و یا سه‌راهی و چهارراهی بر روی سرتاسر قطعات سطوح اتكای مورد استفاده متصل گردند. بنحویكه اتصالات هرز نبوده و حركت و لرزش نداشته‌باشد.

ماده ش179- اتصالات نباید: 1- ایجاد تغییرشكل در لوله‌ها نماید. 2- خودشان تغییرشكل یابند. ماده 180- وقتیكه از خاصیت اصطكاك برای سفت‌كردن اتصالات استفاده میشود اینگونه اتصالات نباید در جابجائی بعنوان نیروی اولیه كشش مورد استفاده‌قرارگیرند. ماده 181- اتصالات دارای پیچ و مهره باید تا آخرین دندانه كاملاً پیچ و سفت شوند. بخش پنجم – داربست‌های معلقی كه جایگاه آن با راه‌اندازی دستی كار میكنند. ماده 182- تیرهای پیش‌آمده باید: (الف) – دارای مقاومت و سطح مقطع كافی برای تأمین استحكام و پایداری داربست باشند. (ب) – بطور عمودی به نمای خارجی ساختمان نصب گردند و (ج) – با دقت نصب شود تا مناسب با ركابها و كفه فلزی جایگاه باشد. ماده 183- بخش پیش‌آمده این تیرها از ساختمان باید بگونه‌ای باشد تا در موقعیكه جایگاه كار (پلات‌فورم) در حالت آویزان ثابت شده فاصله جایگاه از نمای خارجی ساختمان از 30 سانتی‌متر بیشتر نباشد مگر در موارد استثنائی كه در ماده 132 بآن اشاره شده. ماده 184- تیرهای پیش‌آمده بایستی بوسیله پیچ یا وسایل مشابه‌ای بطور مطمئنی به اجزای اصلی ساختمان اتكای ثابت داشته و مهار شوند. ماده 185- پیچ‌های مهار بایستی بخوبی سفت شوند و بطور مطمئنی تیرهای پیش‌آمده به اتكای كیسه‌های شن یا سایر وزنه‌های تعادل آزاد وول مهار میشود وسایل فوق بایستی بطور اطمینان بخشی به تیرهای پیش‌آمده بسته شوند.

ماده187- قلابهای آویزان و سقفهای فلزی حمال بایستی از فولاد مناسب چكش‌خوار یا مواد دیگری كه داری مشخصات مشابه فولاد باشد ساخته شوند. ماده 188- در انتهای هریك از تیرهای پیش‌آمده یا در انتهای هریك از تیرآهن‌های حمال بایستی پیچ‌های متوقف‌كننده نصب شود. ماده 189- طناب‌های آویز باید: (الف) – از الیاف بلند و نوع عالی یا سایر رشته‌های طبیعی یا فیبرهای مصنوعی با كیفیت مشابه یا طناب سیمی ساخته شود و (ب) – دست‌كم دارای ضریب اطمینان 10 برای رشته‌ها و فیبرها و حداقل 6 برای سیم فولادی باشد.

ماده 190- طناب‌های آویز باید دور پولی‌ها و قرقره‌های مناسبی جمع شوند تا اینكه جایگاه كار قادر باشد بطور اطمینان بخشی بالا یا پائین برود. ماده 191- طناب‌های آویز باید بطور مناسبی در مقابل سائیدگی و زدگی محافظت شوند. ماده 192- پولی‌ها و قرقره‌های جمع‌كننده طناب‌ها و كابلها بایستی بوسیله كابلها به جایگاههای كار (پلات‌فورم) متصل شوند. جایگاههای كار(پلات‌فورم) ماده 193- طول جایگاههای كار ( پلات‌فورم‌های) داربست‌های معلق با راه‌اندازی دستی نبایستی از 8 متر و در عرض از 60 سانتی‌متر تجاوز نماید. ماده 194- پلات‌فورم‌ها باید: (الف) – بوسیله دو یا چندین طناب یا زنجیرآویزان باشند كه از هم بیش از 5/3 متر فاصله نداشته باشند. (ب) – بوسیله نرده‌های یك قطعه‌ایكه برروی ركابهای فلزی تكیه دارند محافظت شده و این ركابها به طنابها و زنجیرهای آویز متصل شوند.

ماده 195- در هیچ زمانی طناب میانی نباید بیشتر از هریك از دو طناب كناری آن كشیده شود. ماده 196- پلات‌فورم‌ها باید بر روی تسمه‌ها یاركابهائی از فولاد ملایم یا آهن سخت با سطح مقطع مناسب سوار شوند. تسمه و ركابهای فلزی بایستی حداكثر بفاصله5/3 متر از یكدیگر قرار گیرند. ماده 197- ركابهای پلات‌فورم بایستی از زرتخته‌های جایگاه عبوركرده و بطور محكلم بآنها بسته شوند. راه‌اندازی ماده 198- نباید بیش از دو نفر كارگر و در یك زمان بر روی جایگاه داربست معلق با راه‌اندازی دستی كار نمایند. ماده 199- جایگاه دو یا چندین داربست معلق بار راه‌اندازی دستی نباید بوسیله تخته یا وسایل دیگر بهم اتصال داده شوند.

ماده 200- در مواقعیكه داربست معلق با راه‌اندازی دستی كار نمی نماید بایستی به ساختمان بسته شود یا به سطح زمین پائین آورده شده و ابزار و سایر مصالح وآت آشغال از روی آن برداشته شود. ماده 201- داربست‌های معلق با راه‌اندازی دستی قبل از بكارگیری بایستی بوسیله دوبار بارگیری در مسافت كوتاه آزمایش شود. ماده 202- در داربست‌های معلق با راه‌اندازی دستی كه كارگران برروی جایگاه آن نشسته كار میكنند بایستی وسایلی پیش‌بینی شود تا جایگاه را دست كم در 45 سانتی‌متر نگهدارد تا هنگام تكان‌خوردن داربست، مانع برخورد زانوهای كارگران با دیوار گردد. بخش ششم – داربست‌های معلق با راه‌اندازی ماشینی جایگاه ماده 203- تیرهای پیش‌آمده: تیرهای پیش‌آمده باید تماماًبا مقررات مواد 182 تا 185، 187 و 188 تطبیق داشته‌باشد. ماده 204- فقط تحت شرایط بینهایت استثنائی باید از وزنه‌های تعادل بعنوان وسایل نگهدارنده تیرهای پیش‌آمده استفاده شود. كابلهای آویز ماده 205- فقط كابلهای آویز فولادی كه با مقررات ماده 189 (ب) منطبق است بایستی در داربستهای معلق با راه‌اندازی ماشینی جایگاه برده‌شود. 

برای دریافت اینجا کلیک کنید