دانلود مقاله در مورد كشیدگی‌ها (اسپرین) در فایل ورد (word)

توضیحات

  مقاله در مورد كشیدگی‌ها (اسپرین) در فایل ورد (word) دارای 25 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد كشیدگی‌ها (اسپرین) در فایل ورد (word)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد كشیدگی‌ها (اسپرین) در فایل ورد (word)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد كشیدگی‌ها (اسپرین) در فایل ورد (word) :

كشیدگی‌ها (اسپرین)

كشیدگی‌ها (اسپرین)
اسپرین یعنی كشیدگی یا پارگی لیگامنت. این پارگی ممكن است به صورت كامل، سطحی و یا جزئی باشد. صحبت درباره پارگی كامل یا شدید لیگامنت كه بسیار جدی است و معمولاً هم نیاز به عمل جراحی می‌باشد از بحث ما خارج است. خوشبختانه اكثر كشیدگی‌های ورزشی ناشی از پاره شدن سطحی لیگامنت می‌باشد، كه بهبودی كامل آن در طول چند هفته میسر است. در كشیدگی جزئی فقط چند تا از رشته‌های لیگامنت پاره و یا كشیده می‌شوند، بدین لحاظ صدمه و آسیب‌دیدگی هم بسیار جزئی است.

در پاره‌ای مواقع یك لیگامنت از استخوان جدا شده و با خود تكه استخوانی را همراه می‌آورد. كه در این حالت (كندگی استخوان یا جدا شدن رباط و یا تاندون) نامیده می‌شود. (یعنی پارگی قسمتی از بافت كه از نسج خود جدا شده باشد). مشكل است كه این نوع كشیدگی یا شكستگی را بدون عكس‌برداری با اشعه (X) ایكس تشخیص داد. اكثر پزشكان ورزشی برای هر نوع كشیدگی، عكسبرداری به وسیله اشعه ایكس را اصرار می‌ورزند. در حالی كه من استفاده از اشعه ایكس را هنگامی تجویز می‌كنم كه تغییر شكل، تورم و درد شدید در محل آسیب دیده مشاهده شود. چنانچه تورم و درد در طول 24 ساعت از بین نرود، در این صورت به عكس‌برداری به وسیله اشعه ایكس نیاز می‌باشد.
بهتر است در مورد لیگامنت‌ها یا رباط‌ها بیشتر بدانیم
لیگامنت‌ها به وسیله رگهای خونی تغذیه می‌شوند، و هر نوع پارگی لیگامنت سبب پاره شدن یكی از رگهای موئین می‌شود، و در نتیجه خونریزی داخل مفصل ایجاد می‌شود. این همان چیزی است كه تورم سریع یك مفصل آسیب دیده را موجب می‌شود. میزان و اندازه یك تورم همواره خاك از كشیدگی یا پارگی شدید نیست، بلكه این تورم نشان دهنده آسیبی است كه به رگهای خونی وارد شده و لیگامنت‌ها صدمه ندیده‌اند. معمولاً پزشكان معالج كشیدگی‌ها را با روش (I.C.E) انجام می‌دهند. (I) مخفف یخ، (C) مخفف كمپرس با حوله تر و (E) مخفف تبخیر و تصعید به عضو آسیب‌دیده است.
استفاده از یخ در ماساژ دادن موضع درد، كمكی به منقب

ض شدن رگهای خونی داخل مفصل و كاهش خونریزی است. عمل كمپرس و تصعید بیشتر برای نقصان خونریزی داخل مفصل صورت می‌گیرد.
هنگامی كه خونریزی متوقف شدف معمولاً بعد از 48 ـ 2

4 ساعت به ورزشكار اجازه داده می‌شود تا حركات محدودی را روی مفصل انجام دهد. در صورتی كه حركت، درد و ناراحتی مفصل را سبب شود، شخص مصدوم فقط می‌تواند به فعالیت‌هایی مبادرت ورزد كه موجب بروز درد نشود. در اینجا درد به عنوان یك راهنما به حساب می‌آید.
به هیچ وجه برای معالجه كشیدگی از حرارت درمانی استفاده نكنید، زیرا حرارت سبب افزایش جریان خون در یك نقطه و موجب افزایش میزان تورم می‌شود. استفاده از حرارت زمان درمان را طولانی‌تر می‌كند. بسیاری از متخصصات و مربیان ورزشی استفاده از گرداب را برای معالجه و مداوای كشیدگی توصیه می‌كنند. در حالیكه حرارت درمانی

سبب افزایش جریان خون می‌شود و نباید از این روش به عنوان درمان استفاده كرد و گاهی اوقات، پزشكان به شخص آسیب دیده استفاده از گرداب یا حرارت را، آنهم بعد از گذشت مدت زمانی حدود 72ـ 48 ساعت بعد از آسیب‌دیدگی توصیه می‌كنند. به هر حال این نوع معالجه برای درمان آسیب های ورزشی متداول نیست. علت بروز اكثر كشیدگی یا پیچیدگی‌های مكرر به مفاصل بی‌ثباتی هستند كه نیاز به معالجه پیچیده‌تری دارند. بهتر است درباره مفصل بی‌ثبات بیشتر صحبت كنیم. مفصل بی‌ثبات، مفصلی است كه نمی‌تواند در یك جهت حركت طبیعی و معمولی داشته باشند، و یا هر جا كه لازم باشد نتوان آن را مهار نمود. مثلاً زانوئی كه به پهلو خم می‌شود مفصل بی‌ثبات است، چنانچه این مفصل در حالت طبیعی قفل شود قادر به تحمل وزن بدن نخواهد بود. پاره‌ای از این مفاصل نیاز به جراحی دارند و تعدادی هم ممكن است تا زمانی كه لیگامنت‌ها التیام پیدا كنند نیاز به گچ گرفتن مفصل داشته باشند. این تصمیمات می‌ب

ایست توسط پزشك متخصص اتخاذ شود.
كشیدگی با اسپرین درجه دوم
این نوع كشیدگی بسیار شدیدتر از كشیدگی نوع اول (خفیف) است، زیرا لیگامنت پاره شده در این نوع آسیب‌دیدگی به اندازه‌ای ضعیف می‌شود كه تحمل وزن بدن روی پاها توأم با درد شدید می‌شود، ولیكن مفصل ثابت و استوار است. علائم مشخصه آن درد و تورم در طول رشته لیگامنت است. معالجحه این نوع كشیدگی همانند كشیدگی درجه اول (خفیف) با همان روش (I.C.E) می‌باشد.

توصیه می‌شود به هیچ وجه در یكی دو روز اول آسیب دیدگی وزن بدن را روی پاها قرار ندهید. چنانچه درد و تورم بعد از 24 ساعت كاهش یافت، همانند كشیدگی نوع اول (خفیف) آن را معالجه كنید، و در صورتی كه درد و تورم كاهش پیدا نكرد، بهتر است به اصلاح و مصلحت پزشك و با استفاده از برنامه‌ای مشخص و معین، مانند باندپیچی كردن، راه رفتن با چوب زیربغل به مفصل آسیب‌دیده فرصت بهبودی بدهید. در پاره‌ای مواقع ممكن است پزشك گچ گرفتن پا را تجویز كند. زیرا گچ گرفتن و باندپیچی مفصل سبب می‌شود كه لیگامنت‌های آسیب دیده به سرعت التیام پیدا كنند. ورزشكاری كه دچار این نوع كشیدگی (درجه دوم) می‌شود، برای مدت دو تا چهار هفته از تمرین دور خواهد ماند.
كشیدگی شدید یا اسپرین درجه سوم
پارگی كامل لیگامنت را اسپرین یا كشیدگی (درجه سوم) می نامند كه در اكثر موارد ورزشكار مصدوم صدای پاره شدن یا تركیدن لیگامنت خویش را می‌شنود. در این نوع كشیدگی تحنمل وزن بدن روی پای آسیب دیده غیر ممكن است، قوزك پا در جهت مخالف تورم، ثبات و استحكام ندارد، و هنگامی كه ورزشكار مصدوم روی لبه میز بنشیند مچ پای آسیب دیده به جای اینكه در موقعیت و حالت طبیعی قرار بگیرد، به طرف پهلو از ناحیه تورم كج می‌شود. البته درد، تورم و حساس بودن بسیار شدید است. این نوع اسپرین یا كشیدگی به معالجه توسط پزشك متخصص نیاز دارد. بسیاری از پزشكان با عمل جراحی انتهای پارگی لیگامنت را می‌دوزند، و بعضی از پزشكان هم نیز ناحیه آسیب دیده را گچ می‌گیرند تا قسمت پاره شده مدت زمانی حدود هشت تا دوازده هفته نیاز دارد. ورزشكارانی كه دچار اسپرین هایی از نوع (درجه اول، دوم و سوم) می‌شوند، به منظور آماده‌سازی و جلوگیری از آسیب‌های مجدد، بایستی بعد از تخفیف درد مرحله‌ای شامل تمرینات جنبش‌پذیری و تقویتی را پشت سر بگذرانند. این تمرینات شامل بر:
دوران دادن یا چرخش مفصل مچ پا كه تمرینی مناسب جهت آرام نگه داشتن مفصل مچ پا است. گذاشتن گچ نوشتن بین انگشتان پا و اقدام به عمل نوشتن تمرین مناسبی جهت توسعه جنبش‌پذیری مفصل مچ پا است. منظور اصلی در اینجا به حركت درآوردن مچ پا است نه تمام پا. به كمك انگشتان پا اشیاء كوچكی نظیر مهره را از روی زمین برداشتن.

عمل برخاستن یا بلند شدن روی پنجه پا: در این تمرین ورزشكار پاهای خود را به اندازه عرض شانه از یكدیگر باز می‌كند، و تا جائی كه می‌تواند روی انگشتان پای خود بلند می‌شود، و بعد از چند ثانیه مكث كردن دو مرتبه به حالت اول باز می‌گردد. هنگامی كه ورزشكار قادر شد این تمرین را سه نوبت 15 ثانیه‌ای و بدون درد انجام دهد، بایستی تمرن برخاستن روی پنجه پا (به طرف داخل و سپس پنجه‌ها به طرف خارج) را انجام دهد. و بالأخره باید این ورزشكار تمرین بلند شدن یا

برخاستن روی پنجه پا را روی لبه پله یا جعبه انجام دهد. در این تمرین، شخص، بایستی پاشنه پایش را لبه پله پائین‌تر بیاورد، و مجاز است از وسیله كمكی مانند نرده پله استفاده كند.
راه رفتن به شكل (V) معكوس: این نوع راه رفتن سبب تقویت لیگامنت‌های جانب پا می‌شود. (تصویر 1)
به دنبال هر نوع آسیب دیدگی مفصل مچ پا، بهتر است قبل از انجام هر تمرین با باندپیچی كردن مچ پا احساس ایمنی بیشتری را فراهم آورید، و تا زمانی كه لیگامنت كاملاً التیام نیافته عمشهای گوناگون هم برای باندپیچی كردن وجود دارد.
بسیاری از ورزشكاران رشته‌هایی مانند فوتبال، دو و میدانی، تنیس، بسكتبال، هاكی روی چمن ; قبل از هر تمرین مچ پای خودشان را باندپیچی می‌كنند، با وجود این بسیاری از پزشكان هنوز تردید دارند كه باندپیچی كردن مچ پا می‌تواند سودمند باشد یا نه؟
اصولاً ورزشكارانی كه دارای عضلات قوی عستند، و دامنه جنبش‌پذیری مفاصل آنان خوبست، نیازی به باندپیچی كردن ندارند. معمولاً ورزشكاران زمانی مبادرت به باندپیچی كردن مفصل می كنند كه قبلاً آسیب دیده باشند. ورزشكارانی هم وجود دارند كه از مچ پا تا بالای ساق پای خودشان را باندپیچی می‌كنند، این عمل نه تنها سبب تقویت ساختمان مفصل نمی‌شود، بلكه یك پوششی اضافی بر روی مفصل است .
اسپرین
صدمات وارد بر رباط یا لیگامنت را اسپرین می‌نامند. هنگامی كه فشار وارد بر رباط بیش از توانایی تحمل آن باشد تارهای رباط یا محل اتصال آن، دچار صدمه خواهد شد. وظیفه لیگامنت جلوگیری از حركات غیر طبیعی مفصل بوده و ضمناً به مفصل اجازه می‌دهد كه حركات طبیعی خود را انجام دهد. رباط در مواردی دو استخوان را محكم به یكدیگر متصل می‌كنند. ضمن این كه اجازه می‌دهد حركت ناچیزی در عضو نیز وجود داشته باشد. مانند رباط درشت‌نی ـ نازك‌نی كه استخوان درشت‌نی و نازك نی را در ناحیه سر پائین به یكدیگر متصل می‌نماید رباط فوق اجازه می‌دهد تا مقداری حركت چرخشی در مفصل صورت گیرد به علاوه از جدا شدن درشت نی و نازك‌نی ممانعت به عمل می‌آورد. بعضی دیگر از رباط‌ها علاوه بر این كه مفصل را استحكام می‌بخشند اجازه می‌دهند مفصل دامنه حركت و نوسان نسبتاً وسیع داشته و از حركت غیرطبیعی نیز جلوگیری می‌نمایند.
چنانچه حركت غیرطبیعی مفصل تا درجه‌ای ادامه پیدا كند كه بیش از توانایی تحمل رباط باشد، یك چنین حركتی منجر به اسپرین خواهد شد. علاوه بر حركات غیرطبیعی كه به رباط آسیب می‌رساند ضربه و نیروی مستقیم نیز ممكن است رباط را مجروح نماید.

به محض وارد آمدن نیرو بر رباط، آن رباط سخت شده و نیرو را به یكی از دو محل اتصال و یا یكی از نقاط دیگر آن منتقل می‌كند، اگر محل اتصال رباط به استخوان همراه با قسمتی از استخوان از بقیه استخوان جدا شود، صدمه‌ای را ایجاد خواهد كرد كه اسپرین فراكچر خوانده می‌شود. در چنین مواردی محلی از رباط آسیب خواهد دید كه ضعیف‌ترین قسمت در طول آن باشد. این محل در طول رباط و یا در یكی از دو محل اتصال رباط ممكن است وجود داشته باشد و ممكن است محلی باشد كه قبلاً آسیب دیده است.
شدت صدمه با طول زمان و مقدار نیروی وارد آمده بر رباط در ارتباط است. چنانچه نیروی وارده خیلی سریع متوقف شود عملكرد و كار رباط به مقدار ناچیزی به مخاطره خواهد افتاد و تعداد بسیار كمی از تارهای رباط صدمه خواهند دید. در چنین مواردی خون مردگی در موضع همراه با رسوب فیبرین ایجاد خواهد شد. فیبرین توسط فیبروبلاست‌ها مورد هجوم قرار می‌گیرد و در صورتی كه یان جریان مكرراً ادامه داشته باشد در نهایت رباط بهبود می‌یابد و به حالت اولیه و طبیعی خود برمی‌گردد. اگر صدمه شدیدتر باشد تارهای بیشتری از رباط پاره خواهد شد، در نتیجه رباط عملكرد خود را به طور قابل ملاحظه‌ای از دست می‌دهد. در مواردی كه رباط به طور كامل پاره شده باشد

عملكرد آن كاملاً از بین خواهد رفت. در مواقعی كه پارگی كامل در رباط اتفاق افتاده باشد، خونریزی زیادی در موضع صورت می‌گیرد. این خونریزی با خیز و تجمع غیرطبیعی مایع در فضای بین سلولی بافت ها و تورم سلول‌ها توأم خواهد بود. در چنین مواقعی جریان التیام بسیار كند خواهد بود ضمناً بهبود صددرصد كمتر امكان‌پذیر خواهد بود. چنانچه صدمه مزبور بدون معالجه رها شود، به عوض

ترمیم رباط توسط بافت های مربوطه، ترمیم توسط بافت لیفی صورت می‌گیرد.
برای بهبود رباط احتیاج به زمان طولانی خواهد بود، ضمن این كه بعد از درمان رباط آن استحكام قبلی خود را نخواهد داشت و مرتباً در معرض صدمه قرار خواهد داشت و در نهایت رباط استحكام

خود را از دست می‌دهد عدم ثبات رباط نتیجه تغییر بافت‌های آن از نوع عالی به نوع پست تر می باشد.
با توجه به شدت صدمه، اسپرین به سه درجه تقسیم می‌شود كه عبارتند از: اسپرین درجه یك، دو و سه. در اسپرین درجه یك تعداد كمی از تارهای رباط پاره می‌شود و مقدار كمی خون‌مردگی در رباط ایجاد می‌شود ولی عملكرد و كار رباط دچار اختلال نمی‌شود، به علاوه نزول قدرت در رباط قابل ملاحظه نمی‌باشد. در اسپرین درجه یك رباط ضعیف نمی‌شود و درمان به روش (symptomatic) انجام می‌گیرد.
در اسپرین درجه دو مقدار پارگی تارها به میزانی است كه سبب از بین رفتن مقداری از كار رباط خواهد شد. شدت صدمه وارد به رباط در اسپرین درجه دو متفاوت است. در بعضی موارد محدوده كمی از رباط دچار پارگی می‌شود و چنین مواردی، عملكرد و كار رباط تقریباً دست نخورده باقی خواهد ماند. در موارد دیگر اسپرین فراكچر به صورت كامل یا ناقص اتفاق افتد. چنانچه اسپرین فراكچر ناقص باشد مقدار كمتری رباط از بین خواهد رفت ولی اگر اسپرین فراكچر كامل باشد عملكرد و كار رباط به طور كلی از بین می‌رود.
در چنین مواقعی نأكید بر حمایت از عضو صدمه دیده باید باشد، زیرا شدت صدمه ممكن است قابل تشخیص نباشد. در جریان التیام محل صدمه دیده، بافت فایبروس (لیفی) ممكن است جانشین رباط شود. اگر صدمه شدید باشد، احتمالاً مقدار قابل ملاحظه‌ای بافت لیفی در عضو به وجود می‌آید كه برای همیشه در آن باقی خواهند ماند، در نتیجه آن قسمت از رباط گرفتار ضعیف خواهد شد. بعد از صدمات نسبتاً شدید، حمایت رباط صدمه دیده اجباری است، زیرا مراعات چنین مهمی سبب تسریع در امر درمان شده و از ضعف همیشگی رباط جلوگیری می‌نماید. ضمناً این سخن موجز كه می‌گوید یك بار اپرسین همیشه اسپرین از نقطه نظر پزشكی مدرن قابل قبول نیست.
بلی، اسپرین قابل درمان است، تحولات بسیاری در طب جدید در ارتباط با اسپرین صورت گرفته است. اكثر قریب به اتفاق پزشكان ارتوپد معتقدند كه برای برگشت به حالت اولیه و درمان صددرصد رباط پاره شده، عمل جراحی ضرورت دارد. برای این كه جریان بهبود و ترمیم به طور كامل صورت گیرد احتیاج به 6، 8 تا 10 هفته استراحت می‌باشد. در این مدت دو انتهای (ناحیه) پاره ش

ده رباط در مقابل یكدیگر قرار گرفته و ثابت شوند. در اسپرین درجه دو رباط به طور كامل پاره نمی‌شود، ضمناً آن قسمتی از رباط كه پاره نشده از در رفتگی مفصل جلوگیری می‌نماید. مدت زمانی كه برای درمان كامل اسپرین درجه دو لازم می باشد، بین 6 تا 10 هفته است. در مور

دی كه درمان بدون عمل جراحی صورت می‌گیرد بعد از دو تا سه هفته علائم صدمه مثل خیز وتورم فروكش خواهد كرد. در این هنگام مفصل ثابت و دارای استحكام است و حتی فشار و حركت‌های غیرطبیعی نیز خالی از درد خواهد بود. یادآور می‌شود كه در این موقع رباط صدمه دیده در مرحله اولیه درمان قرار دارد و قدرت آن به اندازه مرحله قبل از آسیب نیست. بعد از درمان روزی كه ورزشكار پا به میدان می‌گذارد، رباط بهبود یافته، ممكن است مجدداً توسط همان مكانیزمی كه قبلاً رباط را مجروح كرده است صدمه بخورد. پس در چنین مواقعی امكان وقوع مجدد صدمه وجود دارد و اغلب رباط صدمه دیده به طور مكرر صدمه می‌خورد. احتمالاً مفصلی كه در گذشته محكم و ثابت بوده، به صورت مفصلی بی‌ثبات در خواهد آمد.
درمان رباط صدمه خورده در یك مدت كوتاه ممكن است به نحو بسیار خوبی ادامه یابد ولی چون مدت حمایت كافی نبوده و مواظبت ادامه نیافته، بنابراین درمان ناقص می‌ماند ضمن اینكه درمان قطعی طولانی‌تر می‌شود.
در اسپرین درجه سه عملكرد رباط به طور كلی از بین می‌رود. نیروی وارد بر رباط ممكن است آن را در یكی از دو قسمت اتصال و یا نواحی دیگر پاره كند ضمن این كه این نوع اسپرین همراه با خونریزی زیاد خواهد بود.
از آنجایی كه سرعت بهبود رباط پاره شده با در مقابل گذاشتن صحیح دو انتهای جدا شده از یكدیگر مرتبط است بنابراین قرار داده دقیق دو انتهای پاره شده در محل صحیح و مربوط آن از اهمیت فوق العاده‌ای برخوردار است. دلیل این مدعا آزمایشاتی است كه بر روی رباط صدمه دیده گروهی از سگ ها صورت گرفته است. درمواردی كه دو انتهای پاره شده رباط درست در مقابل یكدیگر قرار نگیرند، بهبود محل آسیب دیده توسط بافت‌های از جنس رباط صورت نخواهد نگرفت. در مواردی كه دو انتهای جدا شده رباط درست به یكدیگر متصل نشوند، فاصله بین دو سر جدا شده رباط به وسیله بافت لیفی بهبود خواهد یافت. در صورت اخیر رباط به هیچ وجه خصوصیت طبیعی و اصلی اولیه خود را به دست نخواهد آورد.
به طور خلاصه، درمان اسپرین درجه یك نسبتاً كم‌اهمیت بوده و باید از درد و یا از حركاتی كه ایجاد درد می‌نمایند پرهیز نمود. در اسپرین درجه دو حمایت از لیگامنت صدمه دیده از اهمیت فوق العاده‌ای برخوردار است، زیرا چنین امری سبب تسهیل در بهبود و ترمیم بافت‌های صدمه ‌دیده می‌شود. در اسپرین درجه سه دو انتهای پاره شده رباط باید مجدداً در مقابل یكدیگر قرار گیرند تا هم طول رباط دستخوش تغییر نگردد و هم قدرت طبیعی آن حفظ شود.
اسپرین مچ پا (پیچیدگی)
اسپرین مچ پا اغلب به علت پیچیدگی داخلی و یا خارجی مچ پا اتفاق می‌افتد. پیچیدگی داخلی یا خارجی، ممكن است سبب وارد آمدن صدمه به بافت‌های داخلی و یا خارجی مفصل مچ پا بشود. مچ پا ممكن است به اسپرین درجه یك، دو و یا سه مبتلا شود (شكل 6). بیشترین اسپرین مچ پا بر اثر چرخش داخلی مچ پا صورت می‌گیرد. چرخش داخلی مچ پا ممكن است باعث كشیدگی لیگامنت‌های جانب خارجی و در نتیجه پارگی آن بسود. همان مكانیزمی كه سبب اسپرین جانب

خارجی مفصل مچ پا می‌شود ممكن است كشیدگی زائده‌ای سریركسیمال استخوان پنجم كف پا را ایجاد كند. علاوه بر صدمات فوق، استرین شدید تاندون آشیل، تاندون نازك‌نی و وارد آمدن صدمه بر پرده سینوویال و كپسول مفصلی نیز می‌تواند منتج از مكانیزم فوق باشد. مواظبت‌های اولیه از اسپرین مچ پا عبارتند از: 1 تشخیص شدت صدمه، 2 گذاشتن یخ بر روی موضع، فشار، و بالا گرفتن محل صدمه دیده می‌باشد.
اسپرین لیگامنت‌های جانبی
اسپرین‌ لیگامنت‌های جانبی. اسپرین لیگامنت‌های جانبی زانو در فعالیت‌های ورزشی بسیار اتفاق می افتد. همانطوری كه قبلاً اشاره شد ثبات و پایداری جانب داخلی و خارجی مفصل زانو توسط لیگامنت‌های دو طرفی درشت‌نی و دو طرفی نازك‌نی تضمین می‌شود. اكثراً لیگامنت‌ دو طرفی

درشت‌نی، گرفتار اسپرین می‌شود. ضرباتی كه بر جانب خارجی از زانو وارد می‌آید ممكن است منجر به اسپرین رباط دو طرفی درشت می‌شود.
صدماتی كه بر لیگامنت دو طرفی درشت نی وارد می‌آید، به مراتب شدیدتر از صدماتی است كه بر لیگامنت دو طرفی نازك‌نی وارد می‌آید زیرا بین كپسول و لیگامنت مربوطه رابطه مستقیم وجود دارد. اسپرین لیگامنت‌های دو طرفی درشت‌نی و نازك‌نی دارای درجات گوناگون می‌باشد. شدت و یا درجات گوناگون اسپرین این لیگامنت‌ها با عواملی در ارتباط است. این عوامل عبارتند از: موقعیت زانو، صدمه قبلی، قدرت عضلاتی كه از روی مفصل عبور می‌كنند. میزان نیرو و زاویه ضربه، ثابت بودن پا و شرایط سطح زمین بازی برعكس اسپرین لیگامنت دو طرفی درشت‌نی، اسپرین لیگامنت دو طرفی نازك‌نی بر اثر ضرباتی ایجاد می‌شود كه بر جانب داخلی زانو وارد می‌آیند.
صاحب‌نظران و متخصصان ارتوپد معتقدند كه ضربات اولیه باعث پارگی می‌نیسك نمی‌شوند. آنان را اعتقاد بر این است كه ضربات و صدمات مكرر كه بر لیگامنت‌های طرفی زانو وارد می‌آید باعث كشیدگی لیگامنت‌های مذكور می‌شود و این امر زمینه را برای وارد آمدن صدمه به می‌نیسك ایجاد می‌نماید. اسپرین جزئی و شدید زانو موجب عدم ثبات مفصل زانو می‌شود و در نتیجه اندام‌های داخلی زانو صدمه‌پذیر خواهند شد. برای حمایت مفصل زانو، قدرت عضلانی كه از روی مفصل زانو عبور می‌كنند، كمك بسیار ارزنده‌ای است كه به لیگامنت‌های زانو در فعالیت‌هایی كه امكان صدمه زانو زیاد است این عضلات باید از حداكثر آمادگی برخوردار باشند.
اسپرین مفصل لگن
اسپرین مفصل لگن: هر حركتی كه بیش از دامنه طبیعی مفصل لگن خاصره صورت گیرد منجر به وارد آمدن آسیب به بافت‌های نرم در این ناحیه از بدن خواهد شد. ضمناً پیچیدگی شدید و یا برخورد حریف با این ناحیه از بدن بافت‌های نرم این ناحیه از بدن را آسیب خواهد زد. ثابت شدن پا در یك محل و حركت بدن درد جهت مخالف از دیگر مكانیزم‌هایی است كه سبب اسپرین مفصل لگن خاصره می‌شود. اسپرین مفصل ران دارای تمام علاوم صدمات حاد می‌باشد. عدم توانایی جهت حركت دایره‌ای این مفصل نشانه اسپرین مفصل لگن خاصره می‌باشد.

استرین و اسپرین گردن
مكانیسم استرین و اسپرین، همان مكانیسم‌هایی می‌باشند كه در سطح شدیدتر باعث شكستگی و در رفتگی مهره‌های گردن می‌شوند. مكانیسم‌هایی كه سبب استرین و اسپرین گردن می‌شوند عبارتند از: پیچیدگی‌های ناگهانی، باز شدن بیش از اندازه گردن و حركت سر به طرف جلو یا عقب. نیرویی كه سبب استرین عضلات گردن می‌شود كمتر از نیرویی است كه باعث اسپرین گردن می‌شود. عضلاتی از گردن كه بیشتر دچار استرین می‌شوند عبارتند از: قسمت با
استخوان‌های زند زیرین و زبرین نیز ممكن است در معرض ضرب و شتم قرار گیرند. ضربه مستقیمی كه بر زائده آرنجی وارد آید و یا نیرویی كه به قسمت سر استخوان زند زبرین منتقل می‌شود، ممكن است منجر به شكستگی شود. در بعضی مواقع، بعد از شكستگی آرنج ممكن است كه تغییر شكل قابل مشاهده نباشد ولی در برخی موارد دیگر این تغییر شكل ممكن است قابل رویت باشد. معمولاً در محلی كه صدمه وارد شده است تورم، خونریزی زیرجلدی و اسپاسم عضلانی وجود خواهد داشت. یكی از مشكلاتی كه بعد از شكستگی استخوان بازو ممكن است اتفاق بیفتد، فلج ناشی از ضایعه عصبی و یا ولكمن پارالایز می‌باشد. آسیب مذكور به دلیل اسپاسم عضلانی و یا

فشار استخوان بر روی سرخرگ بازویی صورت می‌گیرد كه در این صورت جریان خون در رگ مزبور متوقف شده و خون در قسمتهای پائین‌تر یعنی ساعد، مچ و دست جریان (گردش) نخواهد داشت. به منظور پیشگیری از ضایعه فوق بهتر است آرنج مصدوم آتل‌بندی شده و هر چه زودتر او را به پزشك متخصص برسانیم.
كبودی، اسپرین و استرین
كبودی: كبودی زیر جلدی مفصل آرنج در ورزش‌هایی كه ارتباط جسمانی در آنها وجود دارد، مكرراً اتفاق می‌افتد و این امر به علت كمبود بافت‌های محافظ و صدمه‌پذیر بودن مفصل آرنج می‌باشد. كبودی بر روی استخوان‌های اطراف این مفصل به دلیل ضربات متوالی است كه بر اثر پرتاب‌های مكرر صورت می‌گیرد. این ضربات متوالی به استخوان نفوذ كرده و سبب خونریزی داخلی می‌شود. بعد از وارد آمدن صدمه بر كیسه زلالی زائده آرنجی و پرده سینوویال، در زیر جلد ممكن است خونریزی تولید شود. این خونریزی با تورم آرنج توأم خواهد بود و بهتر است كه خیلی سریع درمان شود. روش درمان در چنین مواردی استفاده از سرما و فشار تا 24 ساعت می‌باشد. در صورت شدید بودن باید ورزشكار خیلی سریع به پزشك مراجعه كند تا به وسیله عكس‌برداری وقوع شكستگی و یا عدم آن مشخص گردد.
استرین و اسپرین: تشخیص اسپرین و استرین از یكدیگر در ناحیه مفصل آرنج بسیار مشكل می‌باشد، و به همین جهت باید فرض شود كه این دو صدمه توأماً اتفاق افتاده‌اند. معمولاً همراه با وارد آمدن صدمه به تاندون‌های اطراف مفصل و به كپسول مفصلی نیز صدمه وارد می‌شود. برعكس این حالت نیز صادق است، یعنی با وارد آمدن صدمه به كپسول مفصلی به تاندون‌های اطراف مفصل نیز صدمه وارد خواهد شد. مكانیزم صدمات فوق اغلب به شرح زیر است، سقوط بر روی آرنج

و دستی كه از مچ به طرف خارج باز باشد منجر به باز شدن بیش از اندازه مفصل آرنج می‌شود. در نتیجه به آرنج صدمه وارد خواهد شد. اگر این چنین سقوطی باعث در رفتگی و یا شكستگی در مفصل نشود، ممكن است به كپسول مفصلی و بافت‌های تاندون در قسمت قدامی مفصل لطمه بزند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید