دانلود مقاله تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش در فایل ورد (word)

توضیحات

  مقاله تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش در فایل ورد (word) دارای 24 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش در فایل ورد (word)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش در فایل ورد (word)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش در فایل ورد (word) :

تاریخچه تربیت معلم در آموزش و پرورش

توجه به آداب معلمی از دیرباز در فرهنگ اسلامی و ایرانی ما جایگاه خاصی داشته است . لیكن تا آغاز حكومت مشروطه در ایران ، دولت مركزی برای تأسیس مدرسه و تربیت معلم هیچگونه مسئولیتی برای خود قائل نبوده و هر مدرسه متولی مخصوص داشت كه از محل درآمد موقوفات مدرسه ، امور مختلف مدرسه را اداره می‌نمود . معلمان از میان طلاب ساعی و با استعداد انتخاب می‌شدند . این طلاب از استادان خود اجازه نامه‌ای ( كه در پشت صفحه اول یا آخر یكی از كتابها به خط استاد نوشته شده بود دریافت كرده بودند ) كه در واقع « دانشنامه یا گواهینامه » بود و سند معتبری برای معلم جهت تدریس محسوب می‌شد .
در كنار این مدارس مكتب‌خانه‌هایی نیز وجود داشت كه فرزندان عامه مردم در آن به تحصیل می‌پرداختند و خود را برای ورود به مدارس آماده می‌كردند .

مكتب‌داری یك حرفه خصوصی بود و هر  روحانی محله‌ای كه حوصله و آمادگی برای تعلیم به كودكان را داشت ، بی هیچگونه قید و شرط و اجازه‌نامه‌ای به شغل معلمی و مكتب‌داری می‌پرداخت . هریك از شاگردان ماهانه مختصری برای تحصیل می‌پرداختند این مبلغ برای زندگی بسیار ساده معلمان كافی نبود . لیكن آنها كار معلمی را با علاقه انجام می‌دادند .

پس از تأسیس « دارالفنون » در سال 1229 هجری شمسی و ایجاد و گسترش مدارس جدید از قبیل مشیریه ، رشدیه ، ادیب ، سادات ، اسلام ، اقدسیه ، علمیه ، كمالیه ، مروت ، سلطانی ، شرف ، دانش و … نیاز به معلم برای تدریس در مدارس به ویژه معلمانی كه با اصول تعلیم و تربیت جدید آشنا باشند به خوبی احساس می‌شد . اولین اقدام رسمی در زمینه تربیت معلم ، تصویب قانونی در اردیبهشت ماه سال 1290 توسط مجلس شورای ملی بود . در این قانون اصول اولیه تربیت اطفال مطرح شده بود . طبق قانون مزبور برای اولین بار مجوز اعزام 30 نفر جهت ادامه تحصیل به خارج از كشور صادر شد كه از این تعداد 15 نفر یعنی نیمی برای معلمی ( رشته تعلیم و تربیت ) و 8 نفر برای تحصیل در علوم نظامی ، 7 نفر برای رشته مهندسی انتخاب شدند . در همین سال برای افزایش سطح سواد معلمان موجود در تهران كلاسهای مخصوصی در مدرسه دارالفنون تشكیل گردید كه در برنامه درسی آن علاوه بر دروس علوم و ادبیات ، برای اولین بار دروس دیگری تحت عنوان « اصول تعلیم » افزوده شده بود تا معلمان از اصول اولیه برای تربیت اطفال مطلع گردند .

اقدام مهم دیگری كه در راه تربیت و تأمین معلمان مدارس ابتدایی و متوسطه صورت پذیرفت تصویب قانون تأسیس « درالمعلمین مركزی » ( دارالمعلمین و دارالمعلمات ) در سال 1297 توسط مجلس شورای ملی بود . از این تاریخ ایجاد مراكز تربیت معلم زن و مرد صورت قانونی به خود گرفت . دارالمعلمینِ مركزی مدرسه‌ای دولتی و رایگان بود و تحت نظر وزارت معارف اداره می‌شد رئیس آن توسط شخص وزیر انتخاب و منصوب می‌گردید . وظیفه آن تأمین معلم برای مدارس ابتدایی و دوره اول متوسطه بود . بنابراین به دو قسمت ابتدایی ( تأمین معلم برای 4 سال اول دوره ابتدایی ) و عالی ( تأمین معلم برای سال پنجم و ششم ابتدایی و دوره اول متوسطه ) تقسیم می‌گردید دوره تحصیل در قسمت ابتدایی سه سال ( 2 سال نظری و یكسال عملی ) و در قسمت عالی چهارسال ( 3 سال نظری و یكسال عملی ) به طول می‌انجامید .

شرط ورود به هر دو قسمت داشتن گواهینامه شش‌ساله ابتدایی و سن متقاضیان برای ورود به قسمت ابتدایی بین 17 تا 21 سال و برای ورود به قسمت عالی بین 18 تا 22 سال تعیین شده بود . پس از پایان مدت تحصیل به فارغ‌التحصیلان « تصدیق‌نامه معلمی » برای تدریس در ابتدایی یا متوسطه اعطاء می‌گردید و موظف بودند پس از فراغت از تحصیل به مدت 10 سال در وزارت معارف تعهد خدمت خود را انجام دهند . نخستین مركز تربیت معلم به نام « دارالمعلمین مركزی » با ریاست ابوالحسن فروغی و معاونت اسماعیل مرآت تشكیل شد پس از آن با توجه به احساس نیاز به تربیت معلمان زن جهت تدریس در مدارس دخترانه ، اولین مركز تربیت معلم دختران به نام « دارالمعلمات » به نظامت خانم نشاط‌السلطنه دختر صفی علیشاه تأسیس شد .

در فروردین ماه 1306 اساسنامه « دارالمعلمین شبانه اكابر » به تصویب شورای عالی معارف رسید . هدف از تأسیس این مراكز رفع نقایص تدریس معلمان ابتدایی بود و دوره تحصیل آن یكسال بود و در صورت عدم موفقیت معلمان در امتحانات آن ، از شغل معلمی محروم می‌شدند .
در مهرماه 1306 اساسنامه دوره تحصیلات فنی « دارالمعلمین ابتدایی ولایات و ایالات » به تصویب شورای عالی معارف رسید هدف از آن ، تأمین معلمان مدارس ابتدایی استان‌ها و شهرهای ایران بود . متقاضیان شغل معلمی با مدرك دوره اول متوسطه وارد این مراكز شده و در صورتی كه دوره یكساله را با موفقیت بگذرانند . به آنان « گواهی فارغ‌التحصیلی معلمی » اعطاء می‌شد .

در سال 1307 قانون فرستادن دانشجو به خارج از كشور برای تحصیل در دانشگاه‌های معتبر اروپا به تصویب رسید به موجب این قانون ، دولت موظف شد تا 6 سال ، هر سال صد نفر از میان فارغ‌التحصیلان دبیرستانها انتخاب و به اروپا اعزام نماید. 35% از این دانشجویان به موجب قانون بایست در رشته تعلیم و تربیت تحصیل كنند و برای معلمی آماده شوند .

به منظور گسترش دبیرستانها و تربیت و تأمین دبیران مورد نیاز آن در سال 1307 دارالمعلمین مركزی به « دارالمعلمین عالی » تبدیل گردید و برنامه تربیت معلم متوسطه بنیانگذاری شد اساسنامه و برنامه دارالمعلمین عالی در سال 1308 به تصویب شورای عالی معارف رسید . دارالمعلمین عالی مشتمل بر دو قسمت علمی و ادبی بود كه قسمت ادبی شامل رشته‌های فلسفی ، ادبیات ، تاریخ و جغرافیا و قسمت علمی شامل رشته‌های فیزیك ، شیمی ، طبیعیات و ریاضیات بود . دوره تحصیلات دارالمعلمین عالی 3 سال در نظر گرفته شده بود و دارندگان گواهینامه كامل متوسطه رشته ادبی و علمی می‌توانستند در رشته ادبی یا علمی این مؤسسه برای تحصیل ثبت‌نام كنند . طبق اساسنامه ، تدریس دروس علوم تربیتی از مهرماه سال 1311 در دارالمعلمین عالی اجرا گردید و دانشجویان این مركز باید علاوه بر تحصیل در رشته خود مواد علوم تربیتی را نیز فراگرفته و امتحان دهند . مواد علوم تربیتی شامل 6 درس و هركدام به میزان 2 ساعت در هفته بود . این دروس عبارت بودند از :

1- معرفت النفس از لحاظ تربیتی 2- فلسفه تربیت 3- علم اجتماع از لحاظ تربیت
4- تاریخ تعلیم و تربیت 5- مبانی تعلیمات متوسطه 6- اصول تعلیم و تربیت
دانشجویان مختار بودند كه این دروس را در مدت 3 سال همراه با مواد رشته تحصیلی خود و یا در مدت یكسال به طور مستقیم بگذرانند . براساس « قانون استخدام فارغ‌التحصیلان دارالمعلمین عالی » این فارغ‌التحصیلان با رتبه 4 به استخدام در می‌آمدند ، در صورتی كه سایر كاركنان دولت با رتبه 3 استخدام می‌شدند . وزارت معارف مكلف بود فارغ‌التحصیلان دارالمعلمین عالی را در مدارس دولتی به خدمت بگمارد و دولت نمی‌توانست این فارغ‌التحصیلان را تا مو قعی كه وزارت معارف به آنان نیازمند بود در هیچیك از ادارات خود به خدمت بپذیرد. محل دارالمعلمین عالی در باغ نگارستان ( حوالی میدان بهارستان ) قرار داشت . استادان دارالمعلمین عالی عبارت بودند از :

1- عباس اقبال آشتیانی ، معلم جغرافیای انسانی و تاریخ ( فارغ‌التحصیل از دانشگاه پاریس )
2- میرزا احمد بهمنیار ، معلم زبان و ادبیات عرب و معلم مدرسه عالی سپهسالار 3- اسداله بیژن ، معلم علوم تربیتی ( فارغ‌التحصیل از دانشگاه كلمبیا ) 4- محمود حسابی ، معلم فیزیك ( فارغ‌التحصیل از دانشگاه پاریس ) 5- ابوالقاسم ذوالریاستین ، معلم گیاه‌شناسی و كشاورزی ( فارغ‌التحصیل از مدرسه كشاورزی پاریس ) 6- رضا زاده شفق ، معلم تاریخ و فلسفه ( فارغ‌التحصیل از دانشگاه برلن )
7- عبدالحسین شیبانی ، معلم تاریخ و وزیر اسبق معارف 8- سید كاظم عصار ، معلم حكمت قدیم
9- بدیع‌الزمان فروزانفر ، معلم ادبیات فارسی 10- مسعود كیهان ، معلم جغرافیا و وزیر اسبق جنگ
ضمناً 8 نفر از اساتید این مركز را معلمان فرانسوی كه فارغ‌التحصیل دانشسرای عالی پاریس بودند تشكیل می‌دادند .
از قوانین مهم دیگری كه برای تربیت و تأمین معلمان مدارس ابتدایی و متوسطه وضع شده است

« قانون تربیت معلم » می‌باشد . این قانون در اسفندماه 1312 به تصویب رسید و به موجب آن دولت مكلف شد از اول فروردین ماه 1313 تا مدت 5 سال ، 25 باب دانشسرای مقدماتی و یك باب دانشسرای عالی دختران در تهران و در ولایات تأسیس و دانشسرای عالی پسران را نیز تكمیل نماید . در این قانون عنوانهای « آموزگار » برای معلم دوره ابتدایی ، « دبیر » برای معلم دوره متوسطه ، « هنرآموز » برای معلم هنرستان و « استاد » برای معلم مدارس عالی دانشگاه وضع گردید . براساس این قانون شرط ورود به دانشسراهای مقدماتی داشتن تحصیلات سه ساله متوسطه و شرط ورود به دانشسراهای عالی داشتن گواهینامه كامل متوسطه بود . دانشسراهای مقدماتی برای مدارس ابتدایی آموزگار ، و دانشسرای عالی برای دانشسراهای مقدماتی و دبیرستانها معلم ، و برای مدارس ، مدیر و بازرس و برای وزارت معارف اعضای فنی تربیت می‌كند. رؤسا و استادان دانشسرای عالی باید درجه دكتری و رؤسای دانشسراهای مقدماتی باید لیسانس دانشسرای عالی باشند .

همچنین در این قانون مقرر شده بود كه به آموزگاران و دبیران حق تأهل ، حق مسكن و فوق‌العاده خارج از مركز نیز پرداخت شود . مفاد این قانون و اجرای آن موجب گردید تا افراد بهتر جذب شغل دبیری شوند . حقوق و مزایای دبیران از همه ادارات بیشتر شود و زمینه‌های گسترش مراكز تربیت معلم در تهران و دیگر استانها و شهرها فراهم آید .

برابر مفاد « قانون تربیت معلم » دانشسراها باید شبانه‌روزی و رایگان باشند . مدت تحصیل در دانشسراهای مقدماتی 2 سال و در دانشسرای عالی 3 سال تعیین شده بود . گواهینامه دانشسرای مقدماتی از لحاظ استخدامی معادل دیپلم كامل متوسطه و دانشنامه پایان تحصیلات دانشسرای عالی معادل با لیسانس بوده است . برای هریك از دانشسراها یك دبستان یا یك دبیرستان ضمیمه پیش‌بینی شده بود كه شاگردان سال دوم باید در آنجا تمرین معلمی را انجام دهند . طبق آئین‌نامه اجرایی این قانون ، نخستین دانشسراهای مقدماتی در شهرهای تهران ، تبریز ، اصفهان ، شیراز ، كرمان ، مشهد ، رشت ، بیرجند ، ارومیه ، بروجرد ، كرمانشاه ، اهواز و یزد تأسیس شد . با تأسیس دانشسراهای مقدماتی ، دارالمعلمین و دارالمعلمات تعطیل گردید.

برابر « قانون تربیت معلم » در سال 1312 دارالمعلمین عالی به « دانشسرای عالی » تغییر نام یافت كه بعد از تأسیس دانشگاه تهران در سال 1313 بخش ادبی آن به دانشكده ادبیات و بخش علمی آن به دانشكده علوم تبدیل شد به عبارت دیگر دانشسرای عالی عملاً استقلال خود را از دست داد و اداره آن تحت نظارت دانشگاه ادامه یافت . در سال 1334 دانشسرای عالی از دانشكده ادبیات و علوم مجزا گردید و در سال 1338 قانون « استقلال دانشسرای عالی » به تصویب رسید . به موجب این قانون دانشسرای عالی برای تربیت دبیران مورد نیاز كشور تأسیس شد . برابر این قانون دانشسرای عالی دارای شخصیت حقوقی بوده و به صورت یك مؤسسه مستقل زیر نظر مستقیم وزیر فرهنگ اداره می‌شد . از وظایف پیش‌بینی شده در این قانون ، دانشسرای عالی علاوه بر تربیت دبیر مكلف است كه رشته‌های تعلیماتی مخصوص برای تربیت مدیران و بازرسان مدارس و دیگر كارمندان تعلیماتی دایر كند.

داوطلبان تحصیل در دانشسرای عالی از میان فارغ‌التحصیلان دوره كامل متوسطه و یا لیسانسیه‌های رشته‌های مورد نیاز از طریق مسابقه انتخاب می‌شدند دوره تحصیلات برای فارغ‌التحصیلان متوسطه
حداقل 3 سال و برای لیسانسیه‌ها حداقل یكسال بوده است به فارغ‌التحصیلان دانشسرای عالی « دانشنامه معلمی » اعطا می‌گردید . برابر مفاد همین قانون همه ساله عده‌ای از آموزگاران شاغل به خدمت كه دارای گواهینامه كامل متوسطه و 5 سال سابقه آموزشی بودند ، از طریق آزمون انتخاب و به دانشسرای عالی معرفی می‌شدند. این داوطلبان پس از فراغت از تحصیل موظف بودند حداقل 5 سال در همان حوزه‌ای كه انتخاب شده بودند خدمت نمایند .

به موجب « قانون تعلیمات اجباری » مصوب سال 1322 دانشسراهای مقدماتی در مناطق مختلف كشور به تدریج توسعه یافت و براساس این قانون كلاسهای كمك آموزگاری نیز برای رفع كمبود آموزگار تشكیل گردید . این كلاسها به دو صورت برگزار می‌شد دوره 2 ساله كه شرط ورود به آن داشتن گواهینامه تحصیلات ششم ابتدایی بود و دوره یكساله كه برای دارندگان گواهینامه سوم متوسطه تشكیل می‌گردید . لیكن به دلیل ضعف دارندگان گواهینامه ششم ابتدایی ، از سال 1324 شرط اصلی ورود به این كلاسها داشتن گواهینامه سوم متوسطه تعیین شد .
در سال 1325 « اساسنامه كلاسهای تربیت معلم » به تصویب رسید كه به موجب آن مقرر شد به طور آزمایشی در تهران كلاس تربیت معلم تأسیس شود . شرط ورود به این كلاسها داشتن گواهینامه پنجم متوسطه و مدت تحصیل یكسال پیش‌بینی شده بود و فارغ‌التحصیلان آن گواهینامه ششم متوسطه علوم تربیتی دریافت می‌كردند .

در سال 1327 به منظور تأمین و تربیت معلمان ورزش برای مدارس كشور ، اساسنامه دانشسراهای تربیت بدنی به تصویب شورای عالی فرهنگ رسید و دانشسراهای تربیت بدنی تأسیس شد شرط ورود به این دانشسراها داشتن گواهینامه سوم متوسطه و دوران تحصیل آن 2 سال تعیین شده بود .
در سال 1328 برای تأمین آموزگاران دبستان‌های كشاورزی اساسنامه دانشسرای كشاورزی به تصویب رسید و پس از تشكیل 7 باب دانشسرای كشاورزی و 6 باب دانشسرای تربیت بدنی ، فعالیت این دانشسراها عملاً از سال 1343 تعطیل گردید .

در سال 1334 اساسنامه دانشسراهای عشایری به منظور تأمین آموزگاران دبستان‌های عشایر به تصویب رسید شرط ورود به این دانشسراها داشتن حداقل مدرك تحصیلی ششم ابتدایی و عشایری بودن تعیین شده بود . كه پس از تشكیل دوره راهنمایی ، فارغ‌التحصیلان سوم راهنمایی نیز در این دوره پذیرفته می‌شدند مدت تحصیل در این دانشسراها یكسال بود .

در سال 1338 به منظور تأمین آموزگاران مورد نیاز دبستان‌های كشور دوره یكساله تربیت معلم تأسیس شد شرط ورود به این دوره داشتن دیپلم كامل متوسطه بود و به فارغ‌التحصیلان آن فوق دیپلم داده می‌شد با شروع كار سپاهیان دانش پسر در سال 1341 ، كلاسهای تربیت معلم یكساله پسران تعطیل شد و با ایجاد برنامه سپاهیان دختر در سال 1347 ، دوره یكساله تربیت معلم منحل گردید .
برابر مصوبه سال 1341 اساسنامه دوره تربیت معلم فنی و حرفه‌ای به تصویب شورای عالی فرهنگ رسید . هدف از این دوره تربیت معلمان مورد نیاز آموزشگاه‌های حرفه‌ای بود .

در سال 1343 طبق اساسنامه مربوط « دانشسرای عالی صنعتی » تأسیس شد . هدف از تأسیس این دانشسرا تربیت دبیران فنی در رشته‌های مختلف جهت تدریس در هنرستان‌ها بود . دانشسرای عالی صنعتی به تدریج تغییر هدف داد و به دانشگاه علم و صنعت تبدیل شد .
در سال 1343 دانشسرای عالی كه در سال 1312 تأسیس شده بود ، منحل شد و به جای آن « سازمان تربیت معلم و تحقیقات تربیتی » به وجود آمد . این سازمان دارای سه مؤسسه : تربیت دبیر ، تربیت مدیر و راهنمای تعلیماتی و مؤسسه تحقیقات و مطالعات تربیتی بود .
در سال 1346 مجدداً دانشسرای عالی دایر شد و مؤسسه تدریس ریاضیات به سه مؤسسه قبلی افزوده شد و اختیارات آموزش و پرورش در مورد دانشسرای عالی به عهده وزارت علوم و آموزش عالی نهاده شد .

در سال 1347 اساسنامه مركز تربیت معلم كودكان استثنایی به تصویب شورای عالی آموزش و پرورش رسید . دارندگان دیپلم كامل متوسطه با گذراندن یكسال تحصیلی در این مراكز به تدریس در مدارس ابتدایی كودكان استثنائی می‌پرداختند .
در سال 1349 دانشسراهای راهنمایی تحصیلی در تهران و شهرستان‌های رشت ، تبریز ، همدان ، كرمانشاه ، اهواز ، شیراز ، كرمان ، مشهد ، اصفهان و ساری تأسیس شد . تأسیس این دانشسراها با توجه به تغییر ساختار آموزش و پرورش در سال 1345 و پیش‌بینی دوره راهنمایی تحصیلی در نظام آموزش و پرورش ایران صورت گرفت . در این مراكز ابتدا رشته‌های تحصیلی علوم تجربی ، ریاضی ، علوم انسانی ، حرفه و فن و زبان خارجی دایر و مدت تحصیل در این مراكز 2 سال معین شد .

به منظور تأمین مربیان مورد نیاز كودكستانها و دوره آمادگی ، مراكزی از سال 1351 در تهران و شهرستانها تأسیس شد . مدت تحصیل در این مراكز ابتدا 6 ماه و سپس به یكسال ( 1000 ساعت ) افزایش یافت . در این مراكز فقط بانوان با مدرك دیپلم متوسطه می‌توانستند وارد شوند .
در سال 1352 تشكیلات اداری و آموزشی جدید دانشسرای عالی شامل دانشكده تربیت معلم علوم ، دانشكده تربیت معلم ادبیات و علوم انسانی و دانشكده علوم تربیتی به تصویب رسید . در سال 1353 دانشسرای عالی به « دانشگاه تربیت معلم » تغییر نام یافت . هدف دانشگاه تربیت معلم ، تربیت معلمان و دبیران متخصص و متعهد در زمینه‌های مختلف علوم و فنون و ادبیات ، تحقیق و مطالعه در علوم تربیتی ، تربیت مدیران و كارشناسان امور آموزشی و متخصصین راهنمایی و مشاوره و سنجش اندازه‌گیری ، در زمینه‌های مختلف آموزش به منظور تجهیز نیروی انسانی لازم و تأمین قسمتی از نیازهای آموزش و پرورش می‌باشد .

در خردادماه سال 1354 قانون الحاق 2 ماده به « قانون اجازه تأسیس دانشسراهای مقدماتی و عالی » به تصویب رسید به موجب این قانون وزارت آموزش و پرورش می‌تواند داوطلبان ورود به مراكز آموزشی تربیت معلم از قبیل مراكز تربیت مربی كودك ، دانشسراهای عشایری ، مقدماتی ، راهنمایی تحصیلی ، عالی یا هر مؤسسه آموزشی كه وزارت آموزش و پرورش برای تربیت معلم معین كند را از تاریخ اشتغال به تحصیل به عنوان كارآموز بپذیرد و به آنان حقوقی برابر پایه یك گروه مربوط به مدرك تحصیلی لازم جهت ورود به رشته شغلی مورد نظر بپردازد . براساس این قانون مدت تحصیل كارآموزان در صورت استخدام در حكم خدمت آزمایشی محسوب می‌شود و فارغ‌التحصیلان این مراكز موظفند دوبرابر مدت سالهای تحصیل خود را در وزارت آموزش و پرورش خدمت كنند .

در سال 1355 اساسنامه و برنامه‌های دانشسرای مقدماتی مورد تجدید نظر قرار گرفت كه براساس آن دارندگان مدرك دوم متوسطه نظر ی نظام جدید ( دهم ) می‌توانستند به این دوره وارد شوند و پس از 2 سال تحصیل در دانشسرا به آنان دیپلم كامل در رشته آموزش ابتدایی اعطاء می‌گردید و دارندگان مدرك دوره اول متوسطه نظام قدیم ( سیكل اول ) پس از 2 سال تحصیل با مدرك پنجم علمی به استخدام وزارت آموزش و پرورش در می‌آمدند .
شرایط پذیرش در دانشسراهای عشایری نیز تغییر كرد و دارندگان مدرك تحصیلی سوم راهنمایی پس
از 2 سال و دارندگان مدرك پنجم ابتدایی پس ز 4 سال از دانشسرا فارغ‌التحصیل شده و منحصراً در مناطق عشایری به تدریس می‌پرداختند .
گرچه دانشسراهای مقدماتی و عالی از مهمترین مراكزی بوده‌اند كه در آنها بیشترین آموزگاران و دبیران از سال 1313 تا سال 1357 ( سال پیروزی انقلاب اسلامی ) تربیت شده‌اند ولی بنا به ضرورت مراكز دیگری با روشهای مختلف نیز برای تربیت و تأمین آموزگاران و دبیران و مربیان نیز به وجود آمدند و برخی از آنان پس از مدت كمی فعالیت منحل شدند . این مراكز و روشها عبارت بودند از :

1- دانشسرای تربیت بدنی 2- دانشسرای كشاورزی 3- دانشسرای عشایری 4- تأمین مربیان هنر و موسیفی مدارس 5- تشكیل كلاسهای كمك آموزگاری 6- تربیت معلم دوساله روستایی 7- مراكز تربیت معلم یكساله
8- دوره تربیت معلم حرفه‌ای پسران و دختران 9- تأمین معلمان ابتدایی روستایی از طریق سپاه دانش
10- تأسیس آموزشگاه تربیت معلم روستایی در دزفول 11- مركز تربیت معلم دینی 12- مركز تربیت معلم یشیوا ( مخصوص كلیمیان ) 13- دانشسرای راهنمایی تحصیلی 14- تربیت معلم كودكان استثنائی
15- انستیتو مربیان هنری 18- مركز تربیت مربی كودك
در سال تحصیلی ( 58 – 57 ) یعنی سال پیروزی انقلاب اسلامی مراكز تربیت معلم فعال كشور كه تحت پوشش وزارت آموزش و پرورش اداره می‌شدند عبارت بودند از :
1- مركز تربیت مربی كودك ( 27 باب ) 2- دانشسرای مقدماتی ( 131 باب ) 3- دانشسرای عشایری ( یك باب ) 4- دانشسرای راهنمایی تحصیلی ( 27 باب ) 5- مركز تربیت معلم روستایی ( 45 باب )

بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در زمینه تغییر نظام آموزشی و تربیت معلم تصمیمات مهمی اتخاذ گردید . در سال 1358 اساسنامه جدید مراكز تربیت معلم تهیه و در غیاب شورای عالی آموزش و پرورش به تأیید شهید رجایی وزیر آموزش و پرورش رسید با تصویب این اساسنامه فعالیت كلیه مراكز تربیت معلم قدیم اعم از دانشسراهای مقدماتی ، راهنمایی تحصیلی ، مراكز تربیت مربی كودك ، مراكز تربیت معلم روستایی و عشایری عملاً متوقف گردید . بدین معنی كه برای سال اول این مراكز ، دانشجوی جدید پذیرفته نشد ولیكن دانشجویان سال دوم تحصیل خود را به اتمام رساندند .

برای دریافت اینجا کلیک کنید