توضیحات

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تقسیم وظایف در واحدهای صنعتی در pdf دارای 27 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تقسیم وظایف در واحدهای صنعتی در pdf  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تقسیم وظایف در واحدهای صنعتی در pdf،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد


بخشی از متن مقاله تقسیم وظایف در واحدهای صنعتی در pdf :

رمز بقاء واحدهای صنعتی كوچك
عصری را كه در آن به سر می‌بریم عصر جهانی شدن نامیده‌اند. رمز بقاء واحدهای صنعتی كوچك و متوسط صنعتی در دنیای رقابتی امروز كسب سهم مناسبی از بازار جهانی و حفظ سهم قابل ملاحظه‌ای از بازار داخلی است. با توجه به نقش موثر عامل نیروی انسانی در ارزش افزوده جهت حصول به آرمان سازمان صنایع كوچك و متوسط كشور از یك سو و توجه به شرایط جامعه جهانی و وضع موجود كشور از سوی دیگر، لزوم توجه به آموزش و توسعه منابع انسانی بیش از پیش ضرورت می‌یابد.

با این وجود و علیرغم بودجه كلانی كه سالانه از سوی سازمانها به امر آموزش اختصاص می‌یابد، تاكنون نتایج ملموس و رضایت بخشی در این زمینه حاصل نگردیده كه عمده‌ترین دلیل این امر را می‌توان در عدم وجود استراتژی مناسب آموزشی در طراحی نظام آموزشی كارا و اثربخش در بخش صنعت دانست.
اهداف طرح

بر اساس استراتژی آموزشی شركت شهركهای صنعتی اهم اهداف آموزش در واحدهای صنعتی به شرح ذیل تعیین گردیده‌است.
§ ارتقاء توان رقابتی واحدهای صنعتی
§ بهره‌گیری از سرمایه‌های ملی جهت مقابله با چالش های موجود
§ رشد و توسعه پایدار در عرصه تجارت جهانی

§ افزایش رفاه ملی و كسب جایگاه جهانی
§ افزایش سطح مهارت، دانش و نگرش داوطلبان ایجاد و توسعه صنایع كوچك با نگرش خوشه‌ای در راستای جهانی‌شدن صنایع
ابعاد طرح

طرح نیازسنجی آموزشی در دو بخش انجام می‌گیرد:
1) نیازسنجی آموزشهای مشترك بین واحدهای صنعتی، بر اساس آرمان سازمان صنایع كوچك و شهركهای صنعتی ایران و با توجه به مشكلات و زمینه‌های قابل بهبود در بخش صنعت

2) نیازسنجی آموزشی جهت توسعه فرهنگ كارگروهی در تشكیل خوشه‌های صنعتی و ایجاد روابط پیمانكاری موثر در صنایع
مزایای تشویقی طرح
§ عدم نیاز به شناسایی دوره‌های آموزشی توسط واحدهای صنعتی و استفاده از نتایج طرح نیازسنجی آموزشی انجام شده توسط شركت شهركهای صنعتی استان

§ امكان بهره‌گیری از تجربیات آموزشی واحدهای صنعتی پیشرو در امر آموزش و جهت ارتقاء توان مدیریتی و كارشناسی
§ معافیت از پرداخت 50 درصد از هزینه‌ دوره های آموزشی
§ تسهیل در برگزاری دوره‌های آموزشی با استفاده از مراكز آموزشی داخل شهركهای صنعتی.
در این راستا طرح احداث مراكز فناوری و خدمات كسب و كار در شهركهای صنعتی استان در دست اقدام می‌باشد.

ضمنا در راستای اعمال سیاستهای حمایتی دولت در بهسازی صنایع، خدمات آموزشی و مشاوره‌ای در زمینه توسعه منابع انسانی، كاهش ضایعات، افزایش كیفیت، بهره‌وری، عارضه‌یابی سازمانی، مطالعات توسعه بازار و تكنولوژی با تقبل 80 درصد هزینه‌ها توسط بخش دولتی، قابل ارائه می‌باشد.
واحدهای علاقه‌مند به بهره‌مندی از مزایای طرح مذكور می‌توانند جهت كسب اطلاعات بیشتر به شركت شهركهای صنعتی استان واحد برنامه ریزی مراجعه نمایند.

محورهای اصلی آموزش در واحدهای صنعتی
طراحی آموزشهای مورد نیاز واحدهای صنعتی جهت ورود به عرصه رقابت جهانی، حول 6 محور صورت گرفته‌است:
1- مدیریت فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات
2- مدیریت كیفیت
3- مدیریت منابع انسانی
4- مدیریت تولید و عملیات
5- مدیریت زنجیره تامین(خرید، فروش، بازار)
6- مدیریت عمومی
فرآیند انجام طرح

به منظور شناسایی و اولویت‌بندی نیازهای آموزشی در واحدهای صنعتی، بر اساس روش گسترش عملكرد كیفیت(QFD)، پس از عارضه‌‌یابی در گروههای مختلف صنعتی و اولویت بندی مشكلات قابل بهبود با راهكار آموزش، محورهای آموزش و سپس دوره‌های آموزشی مرتبط با ه

یكی از راههای توسعه صنعتی كه در سالهای اخیر مورد توجه كشورهای در حال توسعه قرار گرفته، روی آوردن به كوچك سازی صنایع و اتكا به توسعه و گسترش صنایع كوچك و متوسط به عنوان موتور توسعه صنعتی و اقتصادی است. در ایران، صنایع كوچك با وجود اینكه از مزایا و امتیازهای چشمگیری در توسعه صنعتی و اقتصادی كشور برخوردارند، اما با تنگناهای زیادی مواجهند كه به شكنندگی و تعطیلی این صنایع در سالهای اخیر منجر شده است. یكی از مشكلات عمده و چشمگیر صنایع كوچك كه قدرت رقابتی آنها را با صنایع بزرگ مشابه به شدت كاهش می دهد، مشكل پیشرفته نبودن فناوری مورد استفاده آنها در فرآیند تولید است.

صنایع كوچك و متوسط در ایران بیش از93 درصد از واحدهای صنعتی و بیش از50 درصد از كاركنان شاغل در بخش صنعت را در خود جای داده اند، اما در ساختار اقتصادی ایران از جایگاه مطلوبی برخوردار نیستند. این نه به علت كوچكی اندازه آنها، بلكه به علت برخوردار نبودن این صنایع از انواع حمایتهای مالی و فنی مشورتی است.

بخش خصوصی به عنوان یكی از اركان اقتصادی هركشوری می تواند نقش مهمی در رشد اقتصادی جامعه داشته باشد. متأسفانه در ایران بخش خصوصی از توان لازم برای ایجاد رقابت و ایجاد جاذبه برای جذب سرمایه گذاری های خارجی برخوردار نیست. در این مقاله سعی شده است ضمن بررسی زمینه های رشد واحدهای صنعتی كوچك و متوسط در راستای برنامه های توسعه ای كشور، یك الگوی مدیریتی براساس اهداف برنامه های توسعه پیشنهاد شود.
واحدهای كوچك و متوسط در ایران حدود45 درصد از اشتغال در بخش صنعت را به خود اختصاص داده و نیمی از سرمایه گذاری ها در بخش صنعت و معدن، توسط واحدهای كوچك و متوسط صورت پذیرفته شده است.

این واحدها كه سهم قابل توجهی از صنعت كشور را به خود اختصاص می دهند در صورت یك برنامه ریزی صحیح می توانند نقش مهمی در بالا بردن سهم صنعت از تولید ناخالص داخلی داشته باشند. برای شناسایی بهتر وضع موجود، مشكلات این واحدها را مورد بررسی قرار می دهیم.
مشكلات واحدهای كوچك و متوسط در رسیدن به اهداف چشم انداز20 ساله
مشكلات طبقه بندی شده زیر مربوط به یك مطالعه میدانی در یكی از استان های كشور است كه به علت عمومیت مباحث می تواند برای سایر واحدها نیز صدق كند.

مشكلات مالی: یكی از مشكلات اصلی بیشتر واحدهای صنعتی كوچك و متوسط (SME) نبود سرمایه های مالی لازم برای توسعه فعالیت ها و گام برداشتن در جهت بازار رقابت است. بیشتر واحدهای SME را واحدهای خصوصی تشكیل می دهند كه برای تقویت و گسترش فعالیت های خود نیازمند به حمایت های مالی یا اعطای مشوق های مالی از جانب دولت هستند. ماشین آلات و تجهیزات فرسوده: متأسفانه سطح تكنولوژی در بسیاری از این واحدها در سطح مطلوبی قرار ندارد و فرآیند تولید توسط ماشین آلات قدیمی یا دست دوم صورت می گیرد كه این امر می تواند نقش مهمی در پایین آمدن كیفیت تولید و بالا رفتن هزینه تولید داشته باشد.

نبود حق كپی رایت: از دیگر موانعی كه به ویژه در بخش تحقیق و توسعه برای نوآوریهای جدید، پیش روی واحدهاست، نبود حق مالكیت معنوی اختراعات است. نبود این حاشیه اطمینان، سرمایه گذاری در جهت نوآوری در محصول را با مشكل مواجه می سازد.
نبود فرصتهای مساوی تجاری: به علت پراكندگی واحدهای صنعتی و معدنی در سطح كشور، در عمل فرصت های یكسانی برای آنها وجود ندارد و حضور در بازارهای بین المللی برای بسیاری از آنها امكان پذیر نیست تا بر اساس آن بخواهند كیفیت خود را بهبود بخشند. در سطح داخلی نیز این پراكندگی جغرافیایی باعث شده تا همه واحدها براساس شایستگی های خود نتوانند سهم قابل توجهی از بازار داشته باشند.

نبود واحد تحقیق و توسعه در بنگاه های اقتصادی: متأسفانه در SME ها فرد یا واحدی كه به عنوان مسئول مستقیم، جدیدترین تكنولوژی های مرتبط را جستجو كرده و به منظور توسعه فرآیندهای موجود برای تصمیم گیری استراتژیك آن را در اختیار مدیریت قرار دهد، وجود ندارد. شمار مجموعه واحدهای تحقیق و توسعه كه تولید كننده ایده و نوآوری هستند در كل واحدهای صنعتی كشور از هزارو141 واحد تجاوز نمی كند. ضمن این كه تعداد زیادی از آنها پس از قطع مشوق های دولتی بصورت نیمه فعال یا غیرفعال در آمده اند.
دسترسی نداشتن به پایگاه های اطلاعاتی: برخلاف دانشگاه ها و مؤسسات تحقیقاتی كه از جدیدترین پایگاه های اطلاعاتی علمی در سطح جهان بهره مند هستند، واحدهای صنعتی به دلیل این كه ثبت نام در پایگاه های اطلاعاتی برای آنها هزینه بر است از جدیدترین اطلاعات علمی بصورت مستقیم بهره ای نمی برند. معضل دیگری كه می توان از آن یاد كرد، آشنایی نداشتن كارشناسان بسیاری از واحدهای كوچك و متوسط به زبانهای خارجی است.

كمبود و نارسایی های زیاد دیگری نیز پیش روی واحدهای صنعتی كشور قرار دارد كه بصورت مختصر به آنها اشاره می كنیم: فقدان مقیاسهای لازم از جنبه های مختلف سرمایه، تولید و بازار، فقدان محیط های مناسب رشد كسب و كار از جنبه های مختلف حقوقی و قانونی، نبود زیر ساختهای نرم افزاری و تشكیلاتی، تولید با فناوریهای كهنه و دسترسی نداشتن به تكنولوژیهای نوین، فقدان ارتباط منسجم با شبكه های بانكی و مالی كشور، نبود شبكه های همكاری میان بنگاهی و شناخت نداشتن از بازارهای هدف.

پیوستن به WTO
در سالهای اخیر با پدیده جدیدی بنام جهانی شدن روبرو هستیم، پدیده ای كه رفته رفته مرزها و موانع را از پیش رو بر می دارد. هر كشوری برای باقی ماندن در جرگه رقابت نیازمند به تطبیق و ایجاد توانمندی در برابر شرایط پیرامون است، در عرصه تجارت نیز این پدیده مستثنی نیست. پیش از هر اقدامی می بایست با توجه به مشكلات موجود، یك راهكار اجرایی برای توانمندسازی واحدهای صنعتی به منظور عضویت در سازمان تجارت جهانی ارایه كنیم.
سازمان تجارت جهانی (WTO) در سال1995 به منظور گسترش تجارت خارجی در سطح بین المللی جایگزین گات شد.150 كشور، اعضای این سازمان را تشكیل می دهند و96 درصد تجارت در جهان از این طریق انجام می گیرد.

افزایش تجارت بین المللی، اشتغالزایی، افزایش در آمد ناخالص ملی و كاهش تعرفه و حذف یارانه، از عمده ترین اهداف عضویت در این سازمان به شمار می آید. عضویت در سازمان تجارت جهانی كه لازمه ورود به بازارهای بین المللی است، چندی است در میان كشورهای در حال توسعه و جهان سوم نیز مطرح شده است؛ به طوری كه این كشورها تمام تلاش خود را برای عضویت در آن به كار گرفته اند. در حال حاضر در خواست ایران برای عضویت در سازمان تجارت جهانی بصورت عضو ناظر پذیرفته شده است. بی تردید با پیوستن ایران به عنوان عضو رسمی در سازمان تجارت جهانی، معادلات منطقه ای تحت تأثیر قرار خواهد گرفت و صنایع كشور در صورت فقدان برنامه ریزی صحیح برای ایجاد توانمند سازی واحدهای صنعتی، نمی توانند تولیدات خود را از نظر تكنولوژی، كیفیت و قیمت تمام شده به سطح استانداردهای جهانی ارتقا دهند. درحال حاضر93 درصد واحدهای صنعتی كشور ما را واحدهای كوچك و متوسط تشكیل می دهند، این واحدها برای آماده شدن در برابر شرایط جدید احتیاج به حمایت های مالی و تكنولوژی دارند.

در این خصوص ذكر این آمار خالی از لطف نیست كه طی سال1989 و1990 دولت آلمان نزدیك به یكصد میلیارد مارك، دولت ژاپن حدود180 میلیارد دلار و دولت ایالات متحده نزدیك به80 میلیارد دلار كمك بلاعوض به صنایع كشورهای خود كردند تا با نوسازی تكنولوژی آمادگی ورود به WTO را پیدا كنند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید

سوالات و نظرات شما

برچسب ها

سایت پروژه word, دانلود پروژه word, سایت پروژه, پروژه دات کام,
Copyright © 2014 icbc.ir