دانلود مقاله در مورد روزنامه و مشروطه word

توضیحات

  مقاله در مورد روزنامه و مشروطه word دارای 24 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد روزنامه و مشروطه word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد روزنامه و مشروطه word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد روزنامه و مشروطه word :

روزنامه و مشروطه

صدور فرمان مشروطیت و تأسیس مجلس شوراى ملى، بسیارى از نهادهاى اجتماعى را در ایران دگرگون كرد. رشد سریع مطبوعات و تحول فضاى درونى آنها یكى از مهمترین تبعات این انقلاب بود. هر چند كه نخستین روزنامه فارسى بیش از نیم قرن پیش از انقلاب مشروطه (در1253ق) منتشر شد ولى مطبوعات مقارن مشروطیت و پس از آن داراى تفاوت هاى عمیقى با پیش از خود بودند. بین سال هاى 1253 ق (انتشار نخستین روزنامه) تا 1324 ق (صدور فرمان مشروطه) مطبوعات در ایران تنها محدود به چند نشریه دولتى و تخصصى و محلى بود كه شمارگان نشر آنها به زحمت به هزار مى رسید و اغلب با حمایت دربار و با مطالبى ملال آور و تنها با گزارش هاى محدودى از اوضاع داخلى – و گاهى هم اخبار خارجى – همراه بود.

در چنین اوضاعى، مهم ترین ابزار شكل دهى به اندیشه و افكار عمومى، منابر و خطابه هاى آهنگین وعاظى چون سید جمال واعظ اصفهانى و ملك المتكلمین بود. هر چند در همین ایام چند روزنامه مهم و تأثیرگذار فارسى در خارج از ایران منتشر مى شد، اما مخاطبان این گروه نشریات تنها اقلیت تحصیل كرده و برخى نخبگان سیاسى بودند، به ویژه آنكه ورود این نشریات به داخل ایران با سختگیرى هاى حكومت همراه بود.
با صدور فرمان مشروطیت، در اندك زمانى، تعداد زیادى روزنامه و شب نامه منتشر شد. پس از امضاى فرمان مشروطه و تنها در چند ماه باقى مانده سال 1324 ق 20 روزنامه در تبریز، تهران و چند شهر دیگر منتشر شد. این روند در سال 1325 ق با شتاب بیشترى ادامه داشت. به گونه اى كه در این سال بیش از 80 روزنامه در ایران منتشر مى شد. تعداد روزنامه هاى عصر مشروطه تا

سال 1327ق به حدود 200 عنوان رسید. البته تعریف روزنامه در آن دوران با آنچه امروزه منتشر مى شود متفاوت است، بسیارى از روزنامه ها تنها یك یا چند شماره منتشر شده اند و به جز چند عنوان كه به صورت یومیه منتشر مى شد مابقى به شكل هفته نامه و یا گاهنامه (ولى با ظاهر روزنامه) چاپ مى شدند. گروهى از این روزنامه ها هم متعلق به مدارس جدیدى بود كه با تأسیس مشروطیت متولد شده بودند.
روزنامه مدرسه تمدن، كمال، پرورش و عدالت از جمله روزنامه هایى بودند كه توسط چنین مدارسى منتشر مى شدند. روزنامه هاى فارسى زبان خارج هم با پیروزى مشروطیت، توان مضاعفى پید

ا كردند. حبل المتین كه از سال 1311 ق با مدیریت سیدجلال الدین حسینى كاشانى متخلص به ادیب و ملقب به مویدالاسلام، به صورت هفته نامه در كلكته منتشر مى شد (و تا زمان درگذشت مویدالاسلام در 24 آذر 1309 شمسى برپا بود)، از 15 ربیع الاول 1325 ق به همت برادر كوچك ترش سیدحسن كاشانى، همزمان و به شكل یومیه در تهران آغاز به انتشار كرد. شمارگان حبل المتین در خلال سال هاى 25 و 26 به بیش از 30 هزار نسخه رسید كه در مقایسه با تعداد باسوادهاى آن روزگار بى نظیر است.
در مدت سه سالى كه یومیه حبل المتین – تا نیمه رجب 1327 كه براى همیشه توقیف شد – منتشر مى شد (در سه دوره: تهران، رشت و تهران) همزمان حبل المتین كلكته هم در 24 صفحه و به شكل هفتگى منتشر و توزیع مى شد. البته توفیق تنها با حبل المتین همراه نبود بلكه روزنامه انجمن ملى تبریز، روح القدس و صوراسرافیل هم از دیگر روزنامه هایى بودند كه با اقبال گسترده مردم مواجه شدند.
به زعم باور برخى سیاستمداران و نظریه پردازان علوم سیاسى كه زبان مردم ایران را به سبب روح استبدادى حاكم بر جامعه ایران – طى قرون متمادى – الكن از انتقاد و حقیقت گویى به قدرت مى دانند، تجربه روزنامه نگاران عصر مشروطه و استقبال عمومى از حركت آنان، خلاف این نظر را نشان مى دهد، به ویژه آنكه پیشگامى ایرانیان – در میان دیگر ملل آسیایى – براى پذیرش و استقرار نظام مشروطه و حكومت قانون، بیانگر وجود زمینه اى هر چند اندك از گرایش به مدنیت، قانون و تحدید

قدرت است. چه بسا بتوان گفت سرخوردگى سیاسى جامعه و بى واكنشى نسبت به رخدادهاى سیاسى و اجتماعى دوران خود، حاصل ناكامى مردم و نخبگان سیاسى در جریان مشروطه و حوادث پس از آن است.
قانونى شدن آزادى و انشاى آن توسط مجلس و شخص شاه، بخشى از نخبگان سیاسى و فرهنگى را به این باور مسلم رساند كه در حكومت مشروطه انتقاد از هر مقامى و با هر زبانى مجاز است. از این رو در طیفى از مطبوعات تندرو، موجى از حملات به دربار و شخص شاه مشاهده مى شود كه همین امر سبب توقیف مكرر آنها هم مى شد. مثلاً حبل المتین در دوره انتشار خود در تهران چندین بار توقیف شد، ولى از آنجایى كه روزنامه نگاران آزادى را حق مسلم و قانونى خود مى پنداشتند، به سرعت نسبت به اولین توقیف آن واكنش نشان دادند و به اعتراض، همه روزنامه هاى اصلاح طلب و مشروطه خواه و حتى روزنامه مجلس كه صورت جلسات مجلس را منتشر مى كرد دست به اعتصاب زدند.
حروفچینان چاپخانه ها هم به نشانه اعتراض به این گروه پیوستند و خطیبان مشروطه خواه به محكومیت توقیف روزنامه پرداختند، این اعتراض ها چنان اثرگذار بود كه مخبرالسلطنه به عنوان نماینده دولت، توقیف مطبوعات را عملى ارتجاعى خواند! و به این ترتیب حبل المتین مجدداً آغاز به كار كرد. اما پیكان روزنامه هاى اصلاح طلب چنان پیكره شاه و دربار را مى آزرد كه حاصل دوره مشروطه اول و آزادى هاى سیاسى و اجتماعى، استبداد صغیر بود، محمدعلى شاه كه از همان روزهاى نخست سلطنت با بى اعتنایى به نمایندگان و مشروطه خواهان، سعى داشت چهره

پادشاهى مطلقه داشته باشد.
تنها راه مقابله با روزنامه ها را – كه در پى توقیف با نام و نشانى جدید سر بر مى آوردند و به تنویر افكار عمومى برمى خاستند – برچیدن اساس مشروطیت دانست و با به توپ بستن مجلس شوراى ملى و اعدام مشروطه خواهان و روزنامه نگاران برجسته اى چون میرزاجهانگیرخان صوراسرافیل و ملك المتكلمین، خیال خود را آسوده كرد. در دوران استبداد صغیر براى مدتى تمام نشریات آزاد – كه بین مردم و مشروطه خواهان با نام مطبوعات مقدس معروف بود – تعطیل شد. البته در همین سال ها كه بازار مطبوعات مردمى گرم بود نشریات سلطنت طلبى چون اقیانوس هم منتشر مى شد كه هرگز نتوانست اقبالى كسب كند.
هر چند كه دوران استبداد صغیر براى مدتى مطبوعات را به تعطیلى كشاند، اما پیروزى مشروطه خواهان در آذربایجان و گیلان و استقلال نسبى در آن ولایات، امكان انتشار مجدد مطبوعات آزاد را فراهم كرد كه این امر با فتح تهران شتاب گرفت و دوباره روزنامه هاى آزادیخواه در تهران و آذربایجان و دیگر ولایات متولد شدند، هر چند كه در این دوره هم چوب توقیف و تعطیلى همچنان بر تن مطبوعات نواخته مى شد.

مظفرالدین شاه و مشروطه
امید پارسانژاد
متن فرمان تشكیل مجلس كه مظفرالدین شاه روز 13 مرداد 1285 صادر كرد، در «مطبعه مباركه شاهنشاهى» چاپ شد و به دیوارهاى شهر، از جمله دیوار سفارت انگلستان كه عده زیادى از بازرگانان، بازاریان و مردم در آن تحصن كرده بودند، چسبانده شد. این روز، با سالروز تولد شاه مصادف شد و چون بازارها بسته بود، خیابان علاءالدوله و نزدیك سفارت انگلیس را چراغانى و تزئین كرده بودند. اما هنگامى كه متن فرمان شاه را به دیوارها زدند، گروهى از مردم و گردانندگان تحصن را خوش نیامد به طورى كه آن را از دیوارها كندند.

به نوشته ناظم الاسلام كرمانى بخشى از سوء تفاهم به عبارت «به موقع اجرا گذارده شود» در فرمان شاه مربوط مى شد، آنجا كه نوشته شده بود: «; مصمم شدیم كه مجلسى از منتخبان شاهزادگان، علما، قاجاریه، اعیان، اشراف، ملاكان، تجار و اصناف به انتخاب طبقه مرقومه; تشكیل و تنظیم شود كه در موارد لازمه; مشاوره و مداقه لازمه را به عمل آورده و; عقاید خودشان را; به توسط شخص اول دولت به عرض برسانند كه به صحه مباركه موشح و به موقع اجرا گذارده شود.»

ناظم الاسلام كرمانى در «تاریخ بیدارى ایرانیان» نوشته است: ««به موقع اجرا» لفظى است مركب از مضاف كه لفظ «به موقع» باشد و مضاف الیه كه لفظ «اجرا» است; ولى مردم عوام معنى آن را نفهمیده و گفتند یعنى «در موقعى و محلى كه ما صلاح دانیم» و شاید دولتیان صلاح ندانند و به این جهت و جهات دیگر اكثریت آرا با عوام شد و این دستخط را قبول نكردند به چند جهت: یكى لفظ موقع، یعنى هر وقت كه موقع باشد. خواص هم به واسطه آنكه شاید یك زمانى همین جزیى، كلى شود و بهانه به دست مستبدان افتد متابعت عوام را نمودند. دوم آنكه باز «توسط شخص اول» در كار است. ثالثاً آنكه شاید بعد از این، این دستخط هم مانند دستخط هاى سابق گردد و ایفا به مضمون آن نكنند، بلكه باید وزیرمختار انگلیس ضمانت اجراى آن را بنماید;»
روز بعد، پانزدهم مرداد، سیدمحمدصادق طباطبایى (پسر سیدمحمد طباطبایى)، آقا سیدعلاءالدین (داماد سیدعبدالله بهبهانى) و آقا سیدمطهر از سوى علماى مهاجر قم براى بررسى اوضاع به تهران آمدند و در كاخ صاحبقرانیه مذاكراتى انجام دادند. هدف آنها كسب اطمینان از تأسیس

مجلس، گرفتن امان براى متحصنان در سفارت و اطمینان یافتن از عدم بازگشت علاءالدوله (حاكم مستبد پیشین تهران) بود كه به آن دست یافتند. پس از این دیدار بود كه مظفرالدین شاه دستخط دیگرى به این شرح منتشر كرد: «جناب اشرف صدر اعظم! در تكمیل دستخط سابق خودمان به تاریخ چهاردهم جمادى الاخر 1324 كه امر و اجازه صریحه در تأسیس مجلس منتخبان فرموده بودیم، مجدداً براى اینكه عموم اهالى و افراد ملت از توجهات كامله همایونى ما واقف باشند، امر و مقرر مى داریم كه مجلس مزبور را به شرح دستخط سابق صحیحاً دایر نموده بعد از انتخاب اعضاى مجلس، فصول و شرایط نظامنامه مجلس شوراى اسلامى را موافق تصویب و امضاى منتخبان به طورى كه موجب اصلاح عموم مملكت و اجراى قوانین شرع مقدس [شود] مرتب نمایند كه به شرف عرض و امضاى همایونى ما موشح و مطابق نظامنامه مزبور این مقصود مقدس صورت و انجام پذیرد.»
مردم این دستخط را پذیرفتند، علما به تهران باز گشتند و تحصن در سفارت انگلستان پایان یافت. روز 26 مرداد، جلسه اى با حضور علما، اشراف، بازرگانان و نمایندگان اصناف به دعوت مظفرالدین شاه برپا شد و مرتضى قلى خان صنیع الدوله، میرزا حسن خان مشیرالملك، میرزا حسین خان مؤتمن الملك، مهدى قلى خان مخبرالسلطنه و میرزا حسن خان محتشم السلطنه براى تنظیم نظامنامه مجلس انتخاب شدند. مطابق نظامنامه اى كه این هیأت تهیه كردند، شاهزادگان و قاجاریه، علما، طلاب، اعیان و اشراف، تجار، مالكان، زارعان و اصناف به شرطى كه دست كم 25 سال سن داشته باشند، رعیت ایران باشند و معروفیت محلى داشته باشند مى توانستند به عنوان انتخاب كننده در انتخابات شركت كنند (این حق تنها شامل مالك یا زارعى مى شد كه ملكى به قیمت هزار تومان داشته باشد.
اصناف هم مى بایست داراى دكانى مى بودند كه كرایه اش به اندازه حد وسط كرایه محلى باشد). اما «طایفه نسوان»، اشخاصى كه به قیم شرعى محتاج بودند، افراد معروف به فساد عقیده، ورشكستگان به تقصیر، متهمان به قتل و سرقت و نظامیان از حق انتخاب كردن محروم بودند. انتخاب شوندگان نیز مى بایست فارسى زبان و باسواد، تبعه ایران، داراى معروفیت مح

لى و واجد بصیرت در امور مملكتى باشند، بین سى تا هفتاد سال سن داشته باشند و مشغول خدمت دولتى نباشند.
مظفرالدین شاه این نظامنامه را تأیید كرد و انتخابات مجلس مطابق آن انجام شد. نخستین مجلس شوراى ملى روز 14 مهر 1285 در كاخ گلستان تهران توسط شاه گشایش یافت. او در نطق افتتاحیه خود گفت: «منت خداى را كه آنچه سال ها در نظر داشتیم امروز به عون الله تعالى از قوه به فعل آمد و به انجام آن مقصود مهم به عنایات الهیه موفق شدیم. زهى روز مبارك و میمون كه روز افتتاح مجلس شوراى ملى است. مجلسى كه رشته هاى امور دولتى و مملكتى را به هم مربوط و متصل مى دارد و علایق ما بین دولت و ملت را متین و محكم مى سازد. مجلسى كه مظهر افكار

عامه و احتیاجات اهالى مملكت است. مجلسى كه نگهبان عدل و داد شخص همایون ماست;
لازم است خاطر شماها را به این نكته معطوف داریم كه تا امروز نتیجه اعمال هر كدام از شما فقط عاید به خودتان بود و بس، ولى از امروز شامل حال هزاران نفوس است كه شماها را انتخاب كرده اند و منتظرند كه شماها با خلوص نیت و پاكى عقیدت به دولت و ملت خود خدمت نمایید و از ا

مورى كه باعث فساد است احتراز نمایید. پس باید كارى بكنید كه در پیش خدا مسئول و در نزد ما شرمنده و خجل نباشید. این پند و نصیحت ما را هیچ وقت فراموش نكنید;»گروهى از صاحب نظران، همین نطق را دلیل بر آن دانسته اند كه اعطاى مشروطه، خواست قلبى مظفرالدین شاه بوده است.

برای دریافت اینجا کلیک کنید