مقاله شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و هشتم در pdf

توضیحات

 مقاله شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و هشتم در pdf دارای 20 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و هشتم در pdf  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و هشتم در pdf،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و هشتم در pdf :

شاعران و نثر نویسان پارسی گوی قرن هفتم و
هشتم

استاد مربوطه:
جناب آقای دكتر عباسی
اعضاءگروه:
نگین مهاجری مقدم ساغر ظهوریان
رؤیا قدردان سیما شكوه سرنوازی
طاهره سیدی سمانه طالبی زاده

منابع:

1 دایره المعارف ادبی. ترجمه و تألیف عبدالحسین سپدیان
2 تاریخ ادبیات ایران. دكتر صفا. جلدسوم. ص 344
3 زندگی نامه شاعران ایران. تألیف لیلا صوفی
4 برگی از زندگی بزرگان. فرشته كریمی. انتشارات نوید شیراز.
5 از سپهری تا جامی.تاریخ ادبی ایران. نیمه قرن هفتم تا آخر قرن نهم. عصراستیلای مغول و تاتار. تألیف ادوارد برون. ترجمه علی اصغر حكمت.

مقدمه
عده ای از شاعران پارسی گوی از بازماندگان دوران قبل از حمله مغول هستند و یا از كسانی كه در دوره مغول می زیستند. دسته دیگر در دوران مغول در دستگاه امارتهای كوچك یا خاندانهای بزرگ زندگی می كردند و یا در خانقاههای متصوفه زیر دست مشایخ بزرگ ایران و خارج ایارن بودند.
آخرین دسته كسانی هستند كه در بین حكومت ایلخانان و حمله تیمور در خدمت ملوك الطوائف ایران و نواحی مجاور بودند.
ایران در دوره مغول: در این دوهر ادبیات حیرت انگیز و بزرگی از ایرانیان بوجود آمد. جنوب ایران كمتر از ممالك شمالی و مركزی و غربی دچار خسارت شد.

انهدام مؤسسات دینی:
هر چند به واسطه قتل عام فضلا طلاب و انهدام مدارس و مساجد و كتابخانه ها دچار اختلال و پریشانی شد ولیكن آسیب بعضی كمتر بود. مغولان بت پرست به فلسفه و حكمت توجهی نداشتند ولیكن نسبت به مدایح شعرا بی اعتنا نبودند. در این دوره مورخین در جه اول در زبان فارسی به ظهور رسیدند.

شعرا و صوفیه عصر ایلخانان:
در این دوره دو نفر از شاعران كه درجه بالاتر از بقیه بودند:
1 جلال الدین روحی
2 سعدی شیرازی

بسیاری از ادبا و كسانیكه ادبیات ایران را در هند مطالعه كردند مرتبتی بالا داشتند و مقام آنها را بعد از مولوی و سعدی قرار می دهند. امیر خسرو دهلوی حسن دهلوی بدر چاچی كه هر سه در هندوستان بودند. در این میان چند تن از شعرای ایران كه در ایران نشود نما یافتند و بعد كرم و سخاوت پادشاهان مغول در دهلی آنها را جلب كرد از ایران مهاجرت كردند به امید آنكه بضاعت ادبی آنها در هند خریدار داشته باشد.

مرحوم شیلی نعمانی(شعر الحجم) به زبان اردو:
بر شرح احوال شعرای ایران از فردوسی تا حافظ و چند صفحه از امیر خسرو و حسن دهلوی نگاشته است. اما با اینكه ادبیات فارسی كه در هند به ظهور رسیده به طور كلی آن لطف را كه در كلام ایرانیان اصلی است ناقد می باشد.

در ابتدا به ذكر نام چند شاعر معروف و شرح احوال آنها و سپس دیگران اشاره می كنیم:
امیر خسرو دهلوی:
از شاگردان شیخ بزرگ نظام الدین اولیا بود. در موسیقی نیز همچون شعر معروف بود. ترك نژاد بوده و در ولایتی در هندوستان تولد یافت. در زمان حیاتش از پنج پادشاه نوازشها دید. دولتشاه معتقد بود كه قریب یك كرور بیت بنظم در آورده. از آثار او «كتاب لیلی و مجنون» «مرگ مادر و برادر»مرثیه گفتند و ابیاتی خطاب به دخترش عفیفه.

بدر چاچی:
در هندوستان شهرتی بسیار داشت و در ایران غیر معروف می باشد. از شعرای ماوراء النهر است و در شهر چاچ كه امروزه به شهر جدید تاشكند تبدیل یافته است. كلام او به اشكال معروف است در تمام اشعار فارسی از قلم شعرای ترك نژاد یا تحت حمایت تركان عمومیت دارد.

حافظ شیرازی:

شمس الدین محمد شیرازی ملقب به لسان الغیب و ملتخص به حافظ. اوایل قرن هشتم بوده. نزد علمای بزرگ از جمله قوام الدین عبدالله در علوم به مقامی رفیع رسید. شاه شیخ ابواسحاق اینجو را به القاب«جمال چهره اسلام» «سپهر عام و حیا» می شود. 

دیوان حافظ كه یك دیوان عرفانی هست كه محور جهان بینی عرفانی«وحدت وجود» است. مسئله دیگر وحدت تجلی است یعنی جهان با یك تجلی حق بوجود امده و مسئله دیگر راز خلقت جهان .

اگر چه باد فرحبخش و باد گلبیز است به بانگ چنگ مخور كه محتسب تیز است
صراحی و حریفی گرت به چنگ افتد به عقل نوش كه ایام فتنه انگیز است
در آستین مرقع پیاله پنهان كن كه همچو چشم صراحی زمانه خون ریز است
زرنگ باده بشوییم خرقه ها در اشك كه موسوم ورع و روزگار پرهیز است.

مولوی:
مولانا جلال الدین بلخی یكی از بزرگترین شاعران ایران از حیث بلندی افكار شور انگیزی اشعار و مقدار شعر لقبش در دوران حیات مولانا بوده و قرنها بعد مولوی با نامهای «مولوی روم» «مولوی رومی» شهرت یافته و در بعضی از اشعارش تخلص خاموش خوش دیده می شود. در سال 604 در بلخ متولد شد آشنایی او با شمس تبریزی صلاح الدین زركوب حسام الدین چلپی باعث شد تا بخشی از سروده های خود را به نام شمس الدین تبریزی و 70 غزل از غزلهایش را با نام صلاح الدین زركوب و حسام الدین باعث پیدایش یكی از بزرگترین آثار ذوق و اندیشه بشری به نام معنوی گردد. پس از مرگ مولانا او را در كنار پدر به خاك سپردند. بر سر تربت او بارگاهی است كه به «قبله خضراء» شهرت دارد.

آثار مولوی:
«مثنوی معنوی» «غزلیات شمس تبریزی» «رباعیات» «فیه مافیه» «مكاتیب» «مجالس شعر»

عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل
علت عاشق از علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست
هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل باشم از آن
گرچه تفسیر قلم روشنگر است لیك عشق بی زان روشن تر است.

سعدی:
شرف الدین مصلح شیرازی ملقب به ملك الكلام واضح المتكلمین در حدود سال 606 هجری عمر خود را به سرودن غزلها. قصائد. تألیفات. رسالات مختلف. وعظ و تذكیر می گذراند. از میان آثار منظوم او گذشته از غزلیات و قصائد مثنوی مشهور وی است كه به سعدی ناومه و بوستان شهرت دارد. در اخلاق و تربیت و وعظ و در ده باب تنظیم شده: «عدل» «احسان» «عشق» «تواضع» «رضا» «ذكر» «تربیت» «شكر» «توبه» «مناجات»و «ختم كتاب » در نثر گلستان دارای یك دیباچه و هشت باب:

باب اول «سیرت پادشاهان» باب دوم« اخلاق درویشان» باب سوم« فضیلت و قناعت» باب چهارم: «فوائد خاموشی» باب پنجم: « عشق جوانی» باب ششم :« ضعف و پیری» باب هفتم:«تربیت» باب هشتم: « آداب صحبت».
مقبره او به جهت انتساب او به تكیه سعدیه معروف است. سبك او روان و لطف و سادگی و شیوایی و انسجام و فصاحت و فریبندگی الفاظ در اشعارش است.

كلیات سعدی از نظم و نثر شامل نه هزار بیت می شود.
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی كه حضور و غیبت افتد دگر روند و آیندو تو همچنان كه هستی
چه حكایت از فراقت كه نداشتم ولیكن تو چو روی باز كردی در ماجرا ببستی
نظری به دوستان كن كه هزار بار از آن به كه تهیتی نویسی و هدیتی فرستی

برای دریافت اینجا کلیک کنید