مقاله بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان تحت word

توضیحات

 مقاله بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان تحت word دارای 32 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان تحت word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان تحت word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان تحت word :

بررسی نقش قاضی محمد در جمهوری كردستان

مقدمه
كتار راحه الصدور یكی از كتابهایی ست كه به واسطه نشر فنی آن و به كار بردن اصطلاحات و لغات عربی زیاد، دانشجویان كمتر راغب به مطالعه آن هستند. هدف از بررسی در مورد این كتاب اطلاعات بیشتری در مورد این كتاب و میزان اعتبار و نویسنده آن بود كه تا حدی دست یابی به این مهم صورت گرفت در ضمن مطالعه كتاب و تلاش برای دست یابی به چاپهای مختلف آن یكی از نكاتی كه بسیار مهم بود: اینكه چند جلد از این كتاب بدون هیچ مشخصاتی بود از جمله یك چاپ آن با مقدمه آقای فروزانفر چون در ضمن چكیده ای از مقالات بسیاری از مطالب نقل شده است لزوم ذكر آن مطالب در معرفی كتاب دانسته نشد.

نتیجه گیری
كتاب راحه الصدور و آیه السرور اثر ابوبكر محمدبن علی بن سلیمان بن محمدبن احمدبن الحسین بن همه الراواندی از مورخان قرن ششم هجری و از منابع مهم دوره سلجوقیان محسوب می شود. اطلاعاتی كه در مورد مولف راحه الصدور در دست است تماماً مطالبی است كه از كتاب خودش استخراج شده است راوندی از اهالی قصبه راوند از توابع كاشان در یك

خانواده عالم در حدود سالهای 555-550 ه ق بدنیا آمد و در خردسالی پدر خود را از دست داد او بسیار علاقمند به كسب علم و دانش بود اما این كار عملی نبود زیرا قحطی شدیدی در اصفهان و تمام نواحی اطراف آن از سال 570 ه ق /5-1174 م بروز كرده بود و خانواده اش دچار فقر و فلاكت شده بود اما دایی اوتاج الدین احمدبن محمدبن علی الراوندی سرپرستی اش را به عهده گرفت و مانند یك آموزگار به تربیت و نگهداری او پرداخت

تاج الدین مرد فاضل و عالمی بود و در مدرسه ای كه توسط جمال الدین ای ابه، اتابك سلطان طغرل در همدان تاسیس شده بود، به تدریس اشتغال داشت. او در علومی مانند فقه، تفسیرقرآن، حدیث و ادبیات و فارسی و عربی استاد بود. وی همچنین چندین جلد كتاب در این موضوعات تالیف نمود و یك خوشنویس ماهر و چیره دست بود. راوندی برای مدت ده سال تقریباً از سال 570 ه .ق /1174 م تا 580 ه . ق /1184 م تحت سرپرستی دایی اش قرار داشت طی این مدت به همراه او از شهرهای بزرگ منطقه عراق دیدن كرد و فن خوشنویسی

و صحافی و تذهیب را به خوبی فرا گرفت . او تحریر هفتاد نوع خط متفاوت را یادگرفت. او همچنین علومی نظیر فقه وحدیث را نزد چند تن از استادان مشهوز زمان خویش نظیر فخرالدین البلخیه بهاءالدین الیزدی و صفی الدین اصفهانی آموخت و از آنها اجازه تدریس و خطا به گرفت او بطور خلاصه توصیفات زندگی خویش را در اشعار كوتاهی برای سلطان كیفسر و سلجوقی بیان كرده است :

خسروا بنده سالهای دراز
زهد ورزید نه زروی و ریا
در مدارس بسی كه جان دادم
شبها روز كرده چون ایلدا
علم فقه و خلاف خوانده بسی
نزد هم سن خود شده دانا

تازی و پارسی بدانسته
شعرهای چون لولوی لالا
خطا و تذهیب و جلدو مصحف را
كرده چونانكه نیتش همتا
هرج چون من كسی بداند كرد
از صنایع من آن كنم انشا

سلطان طغرل سوم آخرین پادشاه سلجوقی 590-571 ه ق /1194-1174م حامی و مشوق بزرگ عالمان بود و خود نیز مشتاق كسب دانش و علوم بود در سال 577 ه ق /1181 م او مصمم شد كه آموزش خوشنویسی را بیازمود و به این منظور زین الدین محمودبن محمدبن علی الراوندی دایی دیگر مولف را استخدام كرد و راوندی بهمراه دایی اش به همدان رفت. وقتی كه سلطان در این هنر زبردست و ماهر شد تعهد كرد یك رونوشت از قرآن تهیه كند و از این رو عده ای از مذهب كاران را كرد خود جمع كرد و ای زركاری ها برای تزئین نسخه خطی او در هر قسمت « بر هر جزوی سی پاره» به ارزش 100 دینار مغربی بود و در این مرحله راوندی توسط دایی اش بعنوان یك هنرمند به سلطان معرفی گردید. بتدریج براساس

التفات و لطف شاهانه به مراتب بالاتر رسید تا اینكه در سال 58 ه ق / 1189 م . به همران دایی اش زین الدین به مازندران سفركرد و در این سفر به منظور رسالت از طرف سلطان سلجوقی به سوی ملك مازندران می رفت. اما آب و هوای آن محل برای راوندی مناسب نبود و وی در نتیجه مریض شد و پس از یك اقامت كوتاه شش ماهه به زادگاه خود [راوند] بازگشت. در اینجا نیز كسالت و ناراحتی او برای یك سال و نیم دیگر ادامه پیدا كرد و همزمان با بازگشت او در سال 856/1190 م سلطان طغرل وتوسط اتابك قزل ارسلان یاغی توقیف

شده و در قلعه دیزمار (دزمار) در نزدیك تبریز محبوس شد این اسارت نزدیك به دو سال بطول انجامید و اگر چه او دوباره در سال 588ه ق/1192 م و بعد از اینكه اتابك بقتل رسید تاج و تخت خود را بدست آورد ولی او آمادگی اختصاص وقت و توجه خود به هیچ یك از امور صلح جویانه را نداشت و یكسال و نیم (590-588) را در تلاشهای بیهوده برای اعاده حكومتش صرف كرد و سرانجام در نبردی علیه ارتش خوارزمشاه در 24 ربیع الاول سال 590ه ق / 19 مارس 1194 م كشته شد كه راوندی شرح این ماجرا را در راحه الصدور نوشته است.

راوندی پس از بازگشت از مازندران در سال 586 ه ق /1190 م پس از مرگ طغرل در جستجوی وسیله معاش بر می آید و احتمالاً از این رو، به خاندان ثروتمند علوی همدان كه ریاست شهر را داشتند ملحق شد وی معلم سه پسر این خانواده یعنی فرزندان علاء الدوله عربشاه شد و نزدیك به شش سال در این خانواده بسر برد و دو سال بعد از آن را با یك شاگر جوان همشهری خودش بنام شهاب الدین احمدبن ابی منصوربن محمدبن منصورالبزازكاشانی كه با وی صمیمی بود، سپری كرد در اینجا احتمالاً اولین باراندیشه نوشتن این كتاب به ذهنش راه یافت و به دوست جوانش هم قول داد كه نامی از وی در كتاب خویش بیاورد. وی دوكتاب دیگر قبل از راحه الصدور تالیف كرده است كتابی در محكوم كردن رافضیان بنام شرح فضائل و قبایح افضیان و دیگری در امور خط، بنام فصل فی معرفه اصول الخط است.

مقاله ای از آقای رضا فارسانی در مجله دانشمند این مقاله بسیار مختصر است، ابتدا تاریخچه ای بسیار كوتاه از زندگی راوندی را می آورد و سبب شهرت او را این می داند كه از تاریخ نگاران قرن ششم است وی معتقد است چون راوندی به دلیل ارتباط با سلجوقیان عراق و بزرگان همدان خود شاهد وقایع بوده، كتابش بسیار مفید است در مورد آثار و تالیفات راوندی به راحه الصدور اشاره می شود و اینكه راوندی در شعر و شاعری نیز فعالیت داشته اند وی نوشته ای شامل: غزل، قصیده، قطعه و دوبیتی باقیمانده است.
نحوه تالیف كتاب و معرفی خود كتاب

راوندی تالیف كتاب را در سال 599 ه ق /1202 م. یعنی نه سال پس از انقراض دولت سلاجقه عراق شروع كرد و دو یا سه سال مشغول این كار بود، پس از تكمیل آن در سال 603 ه ق /1206 م. آرزومند و مشتاق بود تا آن را به یكی از سلاطین سلجوقی آسیای صغیر كه تاریخ پدران پیشین آنان را ثبت كرده بود به امید كسب پاداش و اجری بزرگ و تجدید كردن روابط سابق خود با در بار سلجوقی، اهداء كند. بنابراین به آناتولی رفت و توجه او را به سلطان ركن الدین سلیمانشاه معطوف شد كه تاج و تخت را از برادر بزرگترش غیاث كیخسروبن قلج

ارسلان در سال 597 ه ق / 2- 1201 م. غصب كرده بود او به مدت چهار سال حكومت كرد تا به سال 601 ه ق /5-1204 م. فوت كرد. مولف كتاب می گوید زمانی كه می خواست كتابش را به ركن الدین اهداء كند این امر را دانسته و شنیده بود از این رو تصمیم خود را تغییر داده و كتاب را به برادر بزرگتر تقدیم كرد اما بعقیده مرحوم محمداقبال او نسخه اول را به ركن الدین اهداء نموده اما پس از مرگ او و استقرار كیخسرو بر تخت شاهی مولف كتاب را بنام او تغییر داده و به وی اهداء كرد. بنابراین به نظر می رسد او در كتاب تجدید نظر كرد و تغییرات لازمه را انجام داد تا آن را شایسته و مناسب برای تقدیم به سلطان جدید نماید اما اصلاحات آن بطور دقیق صورت نگرفته است چون اثرهای زیادی ازاهداء قبلی به ركن الدین در

كتاب هست، از قرار معلوم وی شخصاً به تونیه رفت و كتاب را به سلطان تقدیم داشت و ظاهراً با تشویق یك شخص بازرگان بنام جمالدین ابی بكر بن ابی العلاء الرومی اینكار را كرده است. جمال الدین دیدار از همدان از بخشش و سخاوت و صفات سلطان كیخسرو به راوندی خبر داده بود.
راحه الصدور تاریخ سلجوقیان است از آغاز كار این خاندان تاسقوط آنها (590) و راوندی در یك فصل الحاقی در آن وقایع 5 سال بعد را تا 595 بر آن افزوده است وی خودش از نزدیك شاهد حوادث دوران ارسلان و طغرل سوم بوده و كتاب او مهمترین منبع برای دوران این دو پادشاه میباشد.

نظر مورخان در مورد راحه الصدور متفاوت است یك عده معقتدند این كتاب مخصوصاً بخشی مربوط به دو پادشاه مذكور بسیار مفید است و برخی این كتاب را دزدی علمی دانسته و آن را فقط كپی از سلجوقنامه با افزودن مقادیری اشعار می دانند.
نسخ خطی و چاپهای كتاب:

1- اولین نسخه خطی آن در اول رمضان سال 635 ه ق به كتابت حاج یحیی بن عبدالله حافظ قونوی نوشته شده است و در كتابخانه ملی پاریس نگهداری می شود.
2- در دوران سلطان مراد دوم از امپراطوران عثمانی 855- 825 ه ق توسط شخص ناشناسی به زبان تركی ترجمه شده كه در لیدن و موزه آسیای لنینگراد و توپقاپی سرای استانبول نگهداری می شود.
3- مرحوم محمداقبال به اشاره ادوارد براون در انتشارات بنیاد گیب در لندن آن را به طبع رسانده است.
4- انتشارات در سال 1333 ه ش با حواشی و فهارس مجتبی مینوی به چاپ رسیده است.
5- انتشارات امیركبیر در سال 1365 به چاپ رسانده است.

6- یكبار در اصفهان چاپ شده است.
7- با مقدمه آقای فروزانفر به چاپ رسیده است.
كتاب راحه الصدور و آیه السرور
به تصحیح محمد اقبال چاپ لندن به توصیه آقای براون 1920

راوندی در این كتاب پس از ذكر دیباچه و سبب تالیف كتاب، فهرست كتاب و ترتیب مستودعات را بیان كرده است و سپس به ستایش عدل و انصاف وارد بحث در دولت سلجوقی شده است و از آغاز وقایع سلطنت سلاجقه بزرگ تا فرجام كار سلطان سنجر را به تفصیل بیان كرده است، سپس به ذكر سلاجقه عراق تا عاقبت روزگار طغرل بن ارسلان و اسیتلاء خوارزمشاهیان پرداخته و در عین حال از اتابكان عراق و آذربایجان هم غافل نبوده است در پایان كتاب، رسائلی در ذكر آداب ندیمی و سطرنح، شهراب، مسابقت و تیرانداختن، فی معرفه اصول الخط من الدایره و النقط، فی القالب و المغلوب و فصلی در خاتمت كتاب ذكر كرده و كتاب را به مدح غیاث الدین كیخسرو به پایان بوده است.

دراین كتاب همواره از شواهد شعری و اشعار و امثال عربی استفاده میشود، تعدادی از این اشعار از اشعار شاهنامه بوده و قسمتی دیگر اشعار شاعران نامی فارسی است.
نثر كتاب به واسطه استفاده از اشعار و امثال عربی و همچنین آوردن كلمات و الفاظ عربی در طی نثر برای استفاده و مخصوصاً برای رشته تاریخ مشكل و دشوار است و در روند نثر فارسی قراردارد و نثر آن نثر فنی است منتهی روش و سبك سلیس و روان است. كتاب مورد نظر اگرچه وقایع تاریخی را دقیق بیان می كند. منتهی به دلیل ستایش بیش از حد پادشاهان و استفاده بسیار زیاد از شواهد شعری و امثال برای خواننده مقداری خسته كننده است. مسئله دیگر كه در كتاب نمایان است اینكه وی چون در دربار سلجوقی بوده است همواره به تمجید و تعریف از پادشاهان سلجوقی می پردازد. بنابراین این شك هم در مورد بعضی از مطالب كتاب هست كه آن را با توجه به وابستگی خود به سلجوقیان به نفع آنها نوشته باشد.

برای دریافت اینجا کلیک کنید