مقاله ورزشهای آبی

توضیحات

  مقاله ورزشهای آبی دارای 14 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله ورزشهای آبی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ورزشهای آبی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله ورزشهای آبی :

ورزشهای آبی

توضیح مختصری در با ره شنا
شِنا، مهارت یا ورزش شناور ماندن و حرکت، درون آب است. در واقع شنا کردن به معنی حرکت انسان، حیوانات و یا هر مخلوقی بدون هر گونه کمک خارجی درون آب می‌باشد. آموختن شنا، علاوه بر تقویت جسم، در مواقع اضطراری و افتادن ناگهانی درون آب، زندگی انسان را نجات خواهد داد.بسیاری از حیوانات، هنگام تولد و به طور غریزی، قادر به شنا کردن هستند ؛اما انسان باید شنا کردن را یاد بگیرد.

یادگیرندگان شنا، تمرین‌های خود را اغلب در استخرهای کم عمق و کناره دریاها شروع می‌کنند. آنها ابتدا شناور ماندن روی آب و سپس حرکت‌های پا را می‌آموزند و در پایان حرکت‌های دست را نیز یاد خواهند گرفت.برای‌ شنا کردن‌ آسان‌ و روان، شناگران‌ در مفاصل‌ اصلیشان، به‌ انعطاف‌پذیری‌ مطلوبی‌ نیاز دارند.

شناگران تازه کار باید چگونگی حرکت‌های هماهنگ دست با نفس کشیدن را تمرین کنند. شناگران، معمولاً یک یا چند شنا می‌آموزند.

تاریخچه
تاریخچه شنا در جهان
شواهد باستان شناسی نشان می‌دهند که قدمت شنا و شنا کردن به 2500 سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن‌های آشور و یونان و روم باستان باز می‌گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می‌دانیم بر اساس یافته‌هایی است که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصریان به دست آورده‌ایم. یونانی‌های باستان و رومی‌ها شنا را جزو برنامه‌های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند، و مانند الفبا یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده‌است. شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می‌گردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می‌شد.

مسابقات سازمان یافته شنا در قرن 19 میلادی قبل از ورود ژاپن به دنیای غرب شکل گرفت. از قرار معلوم مردم ساحل نشین اقیانوس آرام، به کودکان هنگامی که به راه می‌افتادند یا حتی پیش تر شنا می‌آموختند. نشانه‌هایی از مسابقات گاه و بی گاه میان مردم یونان باستان وجود دارد و همچنین یکی از بوکسورهای معروف یونان شنا را به عنوان تمرین در برنامه ورزشی خود گنجانیده بود. رومی‌ها اولین استخرهای شنا را بنا کردند و گفته می‌شود که در سده یکم پیش از میلاد گایوس ماسناس[1] رایزن سیاسی سزار آگوست رومی، نخستین استخر آب گرم را ساخت.
برخی عدم تمایل اروپائیان به شنا را در سده‌های میانه ترس از گسترش و سرایت عفونت و بیماری‌های مسری می‌دانند از طرفی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در سواحل بریتانیای کبیر در اواخر قرن 17 میلادی از شنا در آب به عنوان وسیله‌ای برای درمان استفاده می‌شود. البته تا پیش از قرن نوزدهم شنا به عنوان تفریح و ورزش در میان مردم جایگاهی پیدا نکرد. زمانی که نخستین سازمان شنا در سال 1837 تأسیس شد در پایتخت بریتانیا یعنی لندن، 6 استخر سر پوشیده وجود داشت که مجهز به تخته شیرجه بودند. در سال 1846 اولین مسابقه شنا در مسافت 440 یارد در استرالیا بر پا شد که بعد از آن هر ساله نیز به اجرا در آمد. باشگاه شنای «متروپولیتین»[2] لندن در سال 1869 تأسیس شد که بعدها به انجمن شنای غیر حرفه‌ای تغییر نام پیدا کردکه در واقع هیئت رئیسه شنای غیر حرفه‌ای بریتانیا بود. فدراسیون‌های ملی شنا در چندین کشور اروپایی در سال 1882 تا 1889 شکل گرفتند.
تاریخچه شنا در ایران

تاریخچه شنا به عنوان یک ورزش، در ایران، بسیار کوتاه است و به طور کلی هم این رشته از ورزش به نسبت دیگر رشته‌ها در کشور ایران چندان پیشرفتی حاصل نکرده‌است. در حالی که به جهت موقعیت جغرافیایی ایران که در شمال و جنوب کشور به دریا متصل است و هم به جهت تأکیدات مذهبی، می‌بایستی این ورزش را مورد توجه قرار می‌دادند.

در قدیم، مکان‌هایی شبیه استخر سرپوشیده در حمام‌ها می‌ساختند، به نام چال حوض.این چال حوض‌ها، که حداکثر از 10 متر تجاوز نمی‌کرد، برای شنا کردن و آب بازی بود. در اطراف چال حوض‌ها، سکوهایی به ارتفاع 2 یا 3 متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب می‌پریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می‌دادند. روشنایی چال حوض‌ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تأمین می‌شد. در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس می‌توانست قبل

از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب بازی و شنا که به معنای واقعی هم شنا نبود بپردازد. تا سال 1314 در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند. در سال 1314، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق داشت. نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال 1314در منظریه تهران بود که یک مربی ورزش خارجی به نام «گیبسون» بر آن نظارت می‌کرد. پایه‌های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد.

تاریخچه شنا در کشورهای دیگر
مصر
مصریان‌ قدیم‌ که‌ اساساً‌ مردم‌ کوشا و فعالی‌ بوده‌اند و به‌ فعالیتهای‌ گوناگون‌ بدنی‌ می‌پرداختند، شنا از جمله‌ ورزشهای‌ بسیار متداول‌ نزد آنان‌ بوده‌ و مرد و زن‌ بدان‌ علاقه‌ فراوانی‌ داشتند.
میان‌رودان
در میان‌رودان که‌ در تاریخ‌ کهن، اهمیتی‌ همپایه‌ مصر دارد، شنا به‌ عنوان‌ هنری‌ جنگی‌ تلقی‌ می‌گردید و برخی‌ از شناگران‌ نظامی‌ به‌ پوستهای‌ پر از باد مجهز می‌شدند تا جریان‌ آب‌ را بهتر تحمل‌ کنند.این ورزش در ایران نیز از دوران باستان دارای طرفداران زیادی بوده‌است
اسپارت‌ها
اسپارتها که‌ ژیمناستیک‌ را پایه‌ و اساس‌ فعالیتهای‌ ورزشی‌ کودکان‌ می‌دانستند، از آموزش‌ دو و شنا و;. نیز غافل‌ نبوده‌اند. اسپارتها را نخستین‌ پایه‌گذاران‌ شیوه‌های‌ تربیت‌ بدنی‌ در نظام‌ آموزشی‌ به‌ شمار می‌آورند و دیگر کشورهای‌ گیتی‌ شیوه‌های‌ مذکور را از آنان‌ تقلید و اقتباس‌ کرده‌اند.
روم قدیم
تمرینهای‌ ورزشی‌ رومیان‌ قدیم‌ را اسب‌ سواری، تیراندازی، پرتاب‌ نیزه‌ و شنا در رودخانه‌های‌ تند و سیلابی‌ تشکیل‌ می‌داده‌است. همچنین‌ دو، شنا، شکار، توپ‌بازی، ماهیگیری، و قایقرانی‌ ورزشهای‌ مورد علاقه‌ مردم‌ روم‌ جدید بوده‌ است.
رشد شنا از قرن نوزدهم
با شروع‌ قرن‌ نوزدهم‌ رشد کمی‌ و کیفی‌ شنا چشمگیر می‌شود. در سال‌ 1810 لرد بایرون شاعر نامدار بریتانیا تنگه‌ داردانل را با شنا می‌پیماید. اولین‌ مدرسه‌ای‌ که‌ در سال 1810 شنا را در برنامه‌ خودگنجاند، مدرسه‌ (فورتا) در آلمان‌ بوده‌ است‌ و به‌ تدریج‌ سایر مدارس‌ از این‌ برنامه‌ استقبال‌ کرده‌اند. (گوتس‌ موتس) در مورد توسعه‌ ورزش‌ شنا در مدارس‌ نقش‌ اساسی‌ داشته‌ و این‌ نقل‌ از اوست‌ که‌ (ورزش‌ شنا باید قسمت‌ اصلی‌ تعلیم‌ و تربیت‌ باشد) وی‌ به‌ کمک‌ طناب، کمربند و قلاب، مبتدیان‌ را در آب‌ تعلیم‌ می‌داد.
سال 1875 شناگر امریکایی‌ (ماتیووب) دریای‌ مانش‌ را به‌ وسیله‌ شنای‌ قورباغه‌ در مدت 22 ساعت‌ طی‌ کرد و شاهکار او انعکاس‌ بزرگی داشت.
در سال 1878 شنای‌ (تروجن) ابداع‌ شد که‌ نام‌ نخستین‌ نمایش دهنده‌ آن (جیمزتروج) بر روی‌ آن‌ نهاده‌ شده‌است. تروجن با مشاهده‌ بومیان‌ امریکای‌ جنوبی، استراحت‌ هر دو دست‌ را به طور متناوب‌ در خارج‌ از آب‌ قرار داد. وی‌ در همین‌ دوره‌ این‌ شنای‌ کرال‌ را با یک‌ ضربه‌ پای‌ قورباغه‌ ترکیب‌ کرد. پیشرفت‌ بعدی، اجرای‌ دو ضربه‌ پا در یک‌ دور بود یعنی‌ دو ضربه‌ پا در هر حرکت‌ دست‌ که‌ موجب‌ کوتاهتر و سریعتر شدن‌ حرکات‌ دست‌ شد. در آخر ضربه‌ پای‌ شنای‌ قورباغه‌ با ضربه‌ عمودی‌ جایگزین‌ و شنای‌ کرال‌ سینه‌ متولد شد. ابداع‌ کننده‌ این‌ سبک‌ شناگر استرالیایی‌ (ریچارد کاویل) در آستانه‌ قرن‌ بیستم‌ بوده‌ است. ضربه‌ پا در شنای‌ کاویل‌ به‌ (ضربه‌ کرال‌ استرالیایی) معروف‌ و آن‌ عبارت‌اند از 4 ضربه‌ پا در هر حرکت‌ دست‌ می‌شد.
در سال‌1906 هم وطن‌ او (سیسیل‌ هالی) این‌ حرکت‌ را به‌ اروپا برد. در همین‌ زمان‌ کرال‌ در امریکا نیز پیشرفت‌ کرد و بالاخره‌ شیوه‌ امریکایی 6 ضربه‌ پا، جهان‌ را فتح‌ کرد.
نخستین‌ رقابتهای‌ بین‌المللی‌ به‌ نام‌ (قهرمانی‌100 یارد جهان) در سال 1858 در استرالیا برگزار شد. بعد از آن‌ طرح‌ برگزاری‌ مسابقات‌ شنا در کشورهای‌ مختلف‌ توسعه‌ یافت‌ و در نیمه‌ دوم‌ قرن‌ نوزدهم‌ این‌ مسابقات‌ شروع‌ شده‌است.

• سال 1869 اولین‌ دوره‌ مسابقات‌ شنای‌ قهرمانی‌ انگلستان‌
• سال 1877 اولین‌ دوره‌ مسابقات‌ شنای‌ قهرمانی‌ امریکا
• سال‌ 1899اولین‌ دوره‌ مسابقات‌ شنای‌ قهرمانی‌ فرانسه‌
• سال 1896 اولین‌ دوره‌ مسابقات‌ شنا در بازیهای‌ المپیک‌ (دوران‌ جدید)
برنامه‌ مسابقات‌ شنای‌ مردان‌ در المپیک‌ شامل‌ رقابتهای‌ کرال‌ سینه، کرال‌ پشت‌ و شنای قورباغه‌ می‌شد که‌ تقریباً‌ در سال 1908 جنبه‌ استاندارد پیدا کرد و تا سال 1952 بدون‌ تغییر باقی‌ می‌ماند. برای‌ اولین‌ بار در المپیک 1908 لندن‌ مسابقه‌های‌ شنا در استخرهایی‌ انجام‌ گرفت‌ که‌ طول‌ آن 100 متر بوده‌ است. در مسابقات‌ المپیک 1956 ملبورن‌ مشکل‌ جدیدی‌ بروز کرد. در این‌ مسابقات‌ (ماسارو یوروکاوا) قهرمان‌ المپیک‌ و همچنین‌ تعداد دیگری‌ از شناگران‌ بیشتر مسیر خود را در زیر آب‌ طی‌ کردند. این‌ مساله‌ باعث‌ شد تا قانون‌ جدیدی‌ از سوی‌ کنگره‌ فینا وضع‌ شود و شنای‌ زیر آبی‌ حذف‌ گردید، بدین‌ ترتیب‌ که‌ پس‌ از شیرجه‌ و یا برگشت‌، با هر ضربه‌ پا سر شناگر باید سطح‌ آب‌ را بشکافد.
افزایش‌ بحث و جدل‌ در مورد قوانین‌ شنا به‌ خصوص‌ شنای‌ قورباغه‌ سبب‌ پدید آمدن‌ کمیته‌ فنی‌ شنا در فینا در سال 1954 شد. استفاده‌ از وسایل‌ زمان‌ سنجش‌ الکترونیکی‌ و رایانه ای کردن‌ اطلاعات‌ مربوط‌ به‌ شنا و نیز استفاده‌ از دستگاههای‌ تلویزیونی‌ مدار بسته‌ برای‌ رده‌بندی‌ شناگران‌ در پایان‌ شناها از سال 1964 و از بازیهای‌ المپیک‌ توکیو آغاز شده‌ است.
در خصوص‌ پیشینه‌ استارت‌ و برگشت‌ گفتنی‌ است‌ که‌ استارت‌ در ابتدا در آب‌ انجام‌ می‌شد، بدین‌صورت‌ که‌ شناگران‌ در آب‌ می‌ایستادند و یا دراز می‌کشیدند، این‌ شیوه‌ تا زمان‌ ساخت‌ سکوهایی‌ که‌ شیرجه‌ به‌ درون‌ آب‌ را ممکن‌ گردانید، ادامه‌ یافت.
نخبگان‌ تاریخ‌ شنا
اولین‌ شناگر مردی‌ که‌ شنای 100 متر کرال‌ سینه‌ را زیر یک‌ دقیقه‌ شنا کرد، جانی‌ ویسمولر آمریکایی‌ بود. وی‌ این‌ مسافت‌ را در58 ثانیه‌ و6 دهم‌ ثانیه‌ در سال‌1922 شنا کرد. اولین‌ زنی‌ که‌ این‌ مسافت‌ را زیر یک‌ دقیقه‌ شنا کرد داون‌ فریزر است. او در سال 1962، 100 متر کرال‌ سینه‌ را در 59 ثانیه‌ و 9 دهم‌ ثانیه‌ پیمود.
موفقترین‌ قهرمان‌ مرد المپیک‌ تمامی‌ ادوار شنا (مایکل فلپس) آمریکایی‌ است. این‌ شناگر در المپیک 2008 پکن‌ صاحب 8 مدال‌ طلا شد. در میان‌ زنان‌ (کریستین‌ اتو) با کسب 6 مدال‌ طلا در المپیک 1988 سئول، 4 مدال‌ طلا در رشته‌های‌ انفرادی‌ و 2 مدال‌ طلا در مسابقات‌ تیمی، پرافتخارترین‌ زن‌ شناگر می‌باشد.
تاریخ‌ فدراسیون‌ بین‌المللی‌ شنا
فدراسیون‌ بین‌المللی‌ شنا (FINA) در سال 1908 نه‌ بر اثر یک‌ حادثه‌ بلکه‌ از روی‌ قصد و نیت‌ بنیان‌ نهاده‌ شد. جورج‌ دبلیو هرن دبیر موسس‌ این‌ فدراسیون، ایجاد این‌ نهاد بین‌المللی‌ را نتیجه‌ افزایش‌ تماسهای بین‌المللی‌ در ورزش‌ و مخصوصاً‌ به‌ تأ‌سّی‌ از بازیهای‌ المپیک‌ آن‌ روز ذکر می‌کند. طرز برگزاری‌ مسابقات‌ باعث‌ بالا گرفتن‌ مخالفتهایی‌ شد که‌ نتیجه‌ آن‌ برگزاری‌ کنفرانس‌ بین‌المللی‌ لندن‌ در تاریخ 19 ژوئیه 1908 است. ثمره‌ و میوه‌ این‌ کنفرانس‌ تاسیس‌ فینا بود.
با شروع‌ جنگ‌ جهانی‌ اول، ادامه‌ پیشرفت‌ سازمان‌ جوان‌ فینا حداقل‌ به‌ مدت 4 سال‌ متوقف‌ شد و حتی‌ پس‌ از جنگ‌ به‌ علت‌ سردی‌ بین‌ کشورها و روابط‌ ورزشی‌ عملاً‌ ادامه‌ کار فینا میسر نشد و این‌ امر تا سال‌1925 به‌ درازا کشید. با پشت‌ سرگذاشته‌ شدن‌ این‌ مدت، فدراسیون‌ مجدداً‌ فعال‌ شد. بدین‌ترتیب‌ که‌ هیئت‌ اجرایی‌ فینا مرکب‌ از 5 عضو تشکیل‌ شد تا بتوانند در فواصل‌ نزدیک‌ به‌ راحتی‌ گرد هم‌ آیند و نیز دفتر فینا برقرار گردید.
در سال 1928 هیئت‌ مدیره‌ بین‌المللی‌ واترپلو و کمیته‌ بین‌المللی‌ شنا نیز پا گرفتند. در کنگره‌ فینا که‌ در همان‌ سال‌ برگزار شد، جورج‌ دبلیو هرن دبیر موسس‌ فینا از سمت‌ خود کناره‌گیری‌ کرد و به‌ عنوان‌ اولین‌ رئیس‌ افتخاری‌ فینا برگزیده‌ شد. با شروع‌ جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ به‌ ناگاه‌ پیشرفت‌ مستمر مجدداً‌ متوقف‌ شد (سالهای 1940 تا 1945)، زیرا جنگ‌ مانع‌ از تماسهای‌ بین‌المللی‌ در ورزش‌ گردید. با پایان‌ یافتن‌ جنگ‌ پر مشقت‌ دوم، بیشتر از یک‌ سال‌ طول‌ کشید تا هیئت‌ اجرایی‌ فینا توانستند در 14 ژوئن 1946 در لندن‌ گرد هم‌ جمع‌ شوند. دوره‌ مربوط‌ به‌ جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ در سال‌1950 خاتمه‌ یافت‌ و تماسها و ارتباطهای‌ ورزشی‌ روزبه‌روز بیشتر گشت.
در سال 1958، فینا پنجاهمین‌ سالگرد خود را برگزار کرد. در این‌ سال‌ تعداد اعضای‌ فینا به 75 فدراسیون‌ ملی‌ رسیده‌ بود. در سال 1992 اعضای‌ فینا به 137 فدراسیون‌ ملی‌ ارتقاء یافت.
مشخصات استخر
استخر، محل خصوصی است برای شنا، شیرجه، و واترپولو که در اندازه‌های مختلف ساخته می‌شود. ولی، استخرهایی که در آنها مسابقات رسمی را برگزار می‌کنند باید دارای مشخصاتی معین باشد. این مشخصات از طرف فدراسیون بین المللی شنای آماتور، که آن را فینا (FINA) می‌خوانند به شرح زیر تعیین شده‌است:
1 طول: 50 متر ؛ عرض: حداقل 21 متر
2 عمق: حداقل 80/ 1 متر
3 شمار خطوط : 8 خط (عرض هر خط 5/ 2 متر)
در استخرهایی که رکوردگیری می‌کنند، دمای آب باید 22 تا 24 درجه سانتی گراد باشد.
تجهیزات
لباس شنا
لباس مخصوص شنا یک شلوار کوتاه و چسبیده به بدن است که باید وزن آن بسیار کم باشد و آب را در خود نگاه ندارد. طبق مقررات بین المللی، شلوار شنا هنگام مسابقات بین المللی و رکوردگیری، باید از پارچه‌ای به رنگ تیره و به صورت یک تکه باشد. در حال حاضر لباس شناگران را از پوست کوسه ها درست می‌کنند که کل بدن را می‌پوشاند.
قوانین
مقامهای‌ رسمی‌
سرداور
سرداور بر تمام‌ عوامل‌ برگزار کننده‌ نظارت‌ و تسلط‌ دارد. او می‌تواند گفته‌ها و نوشته‌های‌ آنها را تایید کند و با در نظر گرفتن‌ موارد ویژه‌ و کلیه‌ قوانین‌ و مقررات، آنها را هدایت‌ و راهنمایی‌ کند.
در آغاز هر مسابقه، سرداور باید با زدن‌ چند سوت‌ کوتاه‌ به‌ شناگران‌ اعلام‌ کند که‌ به‌جز لباس‌ مخصوص‌ شنا کلیه‌ لباسهای‌ خود را از تن‌ خارج‌ سازند.
پس‌ از آن‌ با زدن‌ یک‌ سوت‌ ممتد و کشیده‌ از شناگران‌ دعوت‌ می‌کند تا در پشت‌ سکوی‌ استارت‌ خود قرار گیرند.
هنگامی‌ که‌ شناگران‌ و کادر برگزار کننده‌ برای‌ آغاز مسابقه‌آماده‌ شوند، سرداور باید با بالا بردن‌ دست‌ خود به‌صورت‌ کشیده، به‌ استارتر اشاره‌کند که‌ شناگران‌ تحت‌ نظارت‌ او هستند.
استارتر
استارتر باید کنترل‌ کامل‌ شناگران‌ را از زمانی‌ که‌ سرداور این‌ وظیفه‌ را به‌ او می‌سپارد، تا هنگام‌ آغاز مسابقه‌ به‌عهده‌ بگیرد.
استارتر باید شناگری‌ را که‌ مرتکب‌ یکی‌ از خطاهای‌ زیر شده‌ به‌ سرداور معرفی‌ کند:
• از استارت‌ زدن‌ خودداری‌ کرده‌ باشد.
• از قوانین‌ عمداً‌ اطاعت‌ نکرده‌ باشد.
• در هنگام‌ استارت‌ مرتکب‌ خلاف‌ دیگری‌ شده‌ باشد.
هماهنگ‌کننده‌
• هماهنگ‌ کننده‌ باید پیش‌ از آغاز مسابقات، شناگران‌ را گرد هم‌ جمع‌ کند.
• هماهنگ‌ کننده‌ باید هرگونه‌ نقض‌ قوانین‌ ذکر شده‌ (قوانین‌ عمومی) در رابطه‌ باتبلیغات‌ و نیز غیبت‌ یک‌ شناگر در هنگام‌ اعلام‌ اسامی‌ شناگران‌ را به‌ سرداور اطلاع‌ دهد.
سرپرست‌ داوران‌ برگشت‌
اگر خطایی‌ رخ‌ دهد، سرپرست‌ داوران‌ برگشت‌ باید گزارش‌ آن‌ را از داوران‌ برگشت‌ دریافت‌ کند و بی‌درنگ‌ به‌ سرداور اطلاع‌ دهد.
داوران‌ برگشت‌
• برای‌ هر خط‌ باید دو داور برگشت‌ درنظر گرفت‌ (در هر انتها یک‌ داور).
• داوران‌ برگشت‌ باید مراقب‌ باشند که‌ آیا شناگران‌ قوانین‌ برگشت‌ را رعایت‌ می‌کنند یا خیر

داوران‌ استیل‌
داوران‌ استیل‌ باید در دو طرف‌ استخر و به‌ موازات‌ خط‌ طولی‌ قرار گیرند.
داوران‌ استیل‌ باید مراقب‌ رعایت‌ قوانین‌ مربوط‌ به‌ استیل‌ شنا که‌ برای‌ آن‌ مسابقه‌ تعیین‌ شده‌است، بوده‌ و برای‌ کمک‌ به‌ داوران‌ برگشت، برگشتها را زیر نظر داشته باشند.
سرپرست‌ وقت‌ نگهداران‌
سرپرست‌ وقت‌ نگهداران‌ موظف‌ است‌ تا برگه‌های‌ ثبت‌ زمان‌ را از وقت‌ نگهداران‌ تحویل‌ بگیرد و در صورت‌ لزوم‌ زمان‌ سنجهای‌ آنها را مورد بررسی‌ قرار دهد.
وقت‌ نگهداران‌
هر وقت‌ نگهدار باید زمان‌ سنج‌ خود را با علامت‌ استارت‌ به‌کار اندازد و با پایان‌ کارشناگر خط‌ خود، آن‌ را متوقف‌ سازد.
سرپرست‌ رده‌بندی‌
پس‌ از پایان‌ مسابقه، سرپرست‌ رده‌بندی‌ باید تمام‌ برگه‌های‌ امضاء شده‌ داوران‌ رده‌بندی‌ را که‌ شامل‌ نتیجه‌ و مقامهاست، مستقیما به‌ سرداور تحویل‌ دهد.
داوران‌ رده‌بندی‌
داوران‌ رده‌بندی‌ باید در یک‌ محل‌ یا سکوی‌ بلند که‌ با خط‌ پایان‌ مسابقه‌ در یک‌ راستا باشد قرار گیرند، به‌ شکلی‌ که‌ همواره‌ تصویر روشنی‌ از مسابقه‌ و خط‌ پایان‌ داشته‌ باشند.
قوانین ورزش واترپلو
هر تیم از 12 بازیکن تشکیل شده است که شامل هفت بازیکن اصلی و پنج بازیکن ذخیره است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن می توانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاعی ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند. یکی از قوانین مهم واترپلو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه بان های هر تیم نشانه هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند. مدت زمان بازی برای آقایان در جهار ست هفت دقیقه ای و برای خانم ها چهار ست چهار تا شش دقیقه ای است.

برای دریافت اینجا کلیک کنید