مقاله در موردپاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی

توضیحات

 مقاله در موردپاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی دارای 24 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در موردپاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در موردپاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در موردپاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی :

پاسخ های هورمونی نسبت به فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی

فعالیت ها و تمرینات جسمانی سبب آن می گردد كه سطوح برخی از هورمون ها در مقایسه با مقادیر استراحت افزایش یا كاهش پیدا كنند. اگر چه اهمیت فیزیولوژیكی بسیاری از این تغییرات در حال حاضر شناخته نشده؛ این واقعیت كه آن ها حتی نسبت به فعالیت های ورزشی عكس العمل نشان می دهند، خود كمال اهمیت را دارد. یكی از بررسی های عالی و عمیق روی این موضوع توسط متی ور به رشته تحریر در آمده است.

هورمون رشد (GH)
هورمون رشد (GH) كه از هیپوفیز قدامی ترشح می شود، در هنگام فعالیت های ورزشی در خون افزایش یافته و بیشتر تحت تأثیر شدت تمرین قرار می گیرد. مثالی از پاسخ هورمون رشد در شكل 2 نشان داده شده است. در این تحقیق تمرین جسمانی برای مدت 20 دقیقه روی یك دوچرخه كارسنج انجام گرفت. توجه گردد كه با استفاده از بار كار سبك (مثلاً 300 كیلوگرم – متر در دقیقه) افزایشی در غلظت هورمون رشد در حدود 35 برابر مقدار استراحت بود. اگر چه در شكل نشان داده نشده، ولی هورمون رشد در هنگام اعمال ورزشی سریعاً افزایش پیدا نمی كند، بلكه با ادامه تمرین به تدریج زیاد می شود.
هورمون رشد یك عامل متابولیك قوی است این هورمون، رشد و هیپوتروفی عضله را به وسیله تسهیل در انتقال اسیدهای آمینه به درون سلول ها افزایش می دهد. علاوه بر این، هورمون رشد به طور مستقیم متابولیسم چربی (لیپولیز) را به وسیله افزایش ساخته شدن آنزیم های درگیر در این فرآیند تحریك می كند. در جریان فعالیت های هوازی و متناسب با شدت تمرین، سطوح هورمون رشد افزایشی می یابد و به نوبه خود پس از تمرین نیز در سطح بالایی باقی می ماند.
پاسخ هورمون رشد نسبت به تمرین ظاهراً مربوط به سطح آمادگی فرد دارد. این موضوع به دو طریق قابل بررسی است؛ 1) هورمون رشد هنگام اعمال ورزشی با شدت بار یكسان در افراد تمرین كرده نسبت به افراد تمرین نكرده افزایش كمتری را داشته است؛ و 2) كاهش هورمون رشد پس از اعمال ورزشی خسته كننده در افراد تمرین كرده نسبت به افراد تمرین نكرده سریع تر بوده است. اگر چه اهمیت این تفاوت بین افراد تمرین كرده و تمرین نكرده كاملاً شناخته نشده، لیكن چنین پیشنهاد شده كه تمرینات جسمانی طولانی وجه تمایزی را بین مراحل كنترل هورمون رشد ایجاد می نماید.
یك بررسی عالی مربوط به اثرات فعالیت های ورزشی و تمرینات جسمانی روی پاسخ هورمون رشد توسط شفارد و سیدنی به رشته تحریر آمده است.
هورمون های تیروئید و پاراتیروئید
هورمون تیروئید، تیروكسین و تریودوتیرونین همان طور كه در شكل 6-22 نشان داده شده است، هنگام اعمال ورزشی افزایش پیدا می كنند. سطوح هورمون محرك تیروئید (TSH) خون نیز در شكل دیده می شود. در این تحقیق، تمرین شامل یك مسابقه 70 كیلومتری (4/43 مایل) اسكی

صحرانوردی است كه جهت اتمام آن نیز به 5 الی 7 ساعت وقت می باشد. جالب ترین تغییر این واقعیت نیست كه تیروكسین و تریودوتیرونین هر دو بلافاصله پس از تمرین افزایش پیدا می كنند، بلكه آن است كه سطح هورمون های مذكور در حقیقت تا چندین روز پس از مسابقه پایین تر از سطح پیش از مسابقه بوده اند. این موضوع با افزایش هورمون TSH پس از مسابقه كه منعكس كننده انحرافات ظاهری در تعادل طبیعی بین ترشح، توزیع و دفع هر یك از هورمون هاست همخوانی دارد.

شكل 2- پاسخ هورمون رشد (GH) به تمرینات دوچرخه سواری. توجه شود هك در بار كار سبك سطوح هورمون رشد موجود در خون افزایش پیدا نمی كند. هر چند، در بار كار بالاتر هورمون رشد به صورت اساسی افزایش پیدا می كند. (بر اساس اطلاعات Lazarus , Sutton)
تری یدوتیرونین و تیروكسین
تری یدوتیرونین و تیروكسین به عنوان دو هورمون تیروئیدی متابولیك، عملكردهای یكسانی دارند. این دو هورمون میزان متابولیسم تقریباً تمامی بافت های بدن را افزایش می دهند و می توانند موجب 60 تا 100 درصد افزایش در میزان متابولیسم پایه شوند. تری یدوتیرونین و تیروكسین همچنین:
ساخته شدن پروتئین و به دنبال آن ساخته شدن آنزیم ها را افزایش می دهند.
اندازه و تعداد میتوكندری ها را در بیشتر سلول ها افزایش می دهند.
برداشت سلولی گلوكز را سرعت می بخشند.
گلیكولیز و گلوكونئوژنز را افزایش می دهند.
میزان متابولیسم چربی را بالا می برند و فراهمی اسیدهای چرب آزاد برای اكسیداسیون را افزایش می دهند.
رها سازی هورمون محرك تیروئید TSH از هیپوفیز قدامی در جریان ورزش افزایش می یابد. TSH رها سازی تری یدوتیرونین و تیروكسین را كنترل می كند؛ بنابراین افزایش ناشی از ورزش در TSH موجب تحریك قابل پیش بینی غده تیروئید خواهد شد. در واقع، ورزش موجب افزایش سطوح تیروكسین پلاسما می شود، اما بین افزایش سطوح TSH در جریان ورزش و افزایش سطوح تیروكسین پلاسما تاخیر زمانی وجود دارد. به علاوه در جریان ورزش های زیر پیشینه دراز مدت، سطوح تیروكسین پس از افزایش سریع اولیه به هنگام شروع ورزش، در مراحل بعدی به طور نسبی ثابت می ماند، ولی سطوح تری یدوتیرونین كاهش پیدا می كند.
شكل 3- هورمون های تیروكسین، تریودوترنین و محرك تیروئید TSH قبل، هنگام و پس از مسابقه اسكی صحرانوردی 70 كیلومتری (4/43 مایل). مهمترین تغییر این واقعیت نیست كه تیروكسین، تریودوترنین هنگام تمرین افزایش پیدا می كند، بلكه در واقع این هورمون ها پس از گذشت چند روز از مسابقه پایین تر از سطح قبل از مسابقه بودند. (براساس اطلاعات Stromme , Refsum)
در بارهای كار زیر بیشینه، TSH چه هنگام تمرین و چه در 24 ساعت پس از آن تغییری پیدا نمی كند. به هر حال، محتملترین توضیح فیزیولوژیكی جهت این تغییرات مشاهده شده در هورمون های تیروئید با اعمال ورزشی سنگین به شرح ذیل می باشد.
1- افزایش طولانی و قابل توجه در سطوح خونی TSH به احتمال قرین به یقین مدیون كمبود و دوره ای در هورمون تیروئید بوده كه توسط تمرینات ورزشی حاصل می گردد. این موضوع سبب آزاد شدن TSH از هیپوفیز قدامی می شود.
2- افزایش تیروكسین، تریودوترنین در پایان تمرینات ورزشی شاید مدیون آزاد شدن محرك TSH اولیه این هورمون ها باشد؛ در حالی كه كاهش بعدی تیروكسین، تریودوترنین پس از فعالیت های ورزشی ممكن است به دلیل ناتوانی غده تیروئید در بر آوردن نیازهای سلولی تسهیل شده جهت این هورمون ها باشد. این موضوع منتج به افزایش قاطع سطح TSH شده كه در چند روز پس از تمرینات ورزشی مشاهده می گردد.
احتمالاً یكی از یافته های جالب درباره پاسخ هورمون تیروئید نسبت به تمرینات ورزشی آن است ك

ه این پاسخ ها از نظر مقدار مشابه آن هایی می باشد كه در بسیاری از بیماران دارای تیروئید بزرگ یافت می شوند. هر چند، سطوح هورمونی نسبت به تمرینات ورزشی همراه با هیچ نوع نشانه های بالینی نمی باشد. علائم ازدیاد فعالیت غده تیروئید شامل افزایش میزان متابولیسم پایه، عدم تحمل نسبت به گرما، افزایش عرق، كاهش وزن، اسهال، ضعف، خستگی، عصبانیت، و بیخوابی می باشند.

كالسی تونین
كالسی تونین غلظت كلسیم پلاسما را كاهش می دهد. این هورمون روی دو بافت هدف عمل می كند، استخوان ها و كلیه ها. در استخوان ها، كالسی تونین فعالیت استئوكلاست ها (سلول های جذب كننده استخوان) را مهار می كند، بنابراین جذب استخوان مهار می شود. استئوكلاست ها ممكن است تنها هدف كالسی تونین در استخوان ها باشند. در كلیه ها، كالسی تونین دفع ادراری كلسیم را به وسیله كاهش بازجذب كلسیم از توبول های كلیوی افزایش می دهد.
در كودكان تا زمانی كه استخوان ها به سرعت در حال رشد و قویتر شدن هستند، كالسی تونین از اهمیت زیادی برخوردار است. این هورمون تنظیم كننده اصلی هموستاز كلسیم در بزرگسالان نیست، اما در برابر باز جذب بیش از حد استخوان، عمل محافظتی از خود نشان می دهد.
غدد پاراتیروئید
غدد پاراتیروئید پشت غده تیروئید قرار گرفته اند. این غدد هورمون پاراتیروئید (PTH یا پاراتورمون) ترشح می كنند. پاراتورمون تنظیم كننده اصلی غلظت كلسیم پلاسماست و فسفات پلاسما را نیز تنظیم می كند. رها سازی این هورمون به وسیله كاهش سطوح كلسیم پلاسما تحریك می شود.
هورمون پاراتیروئید اثرات خود را روی سه هدف اعمال می كند؛ استخوان ها، روده ها و كلیه ها، در استخوان ها، PTH فعالیت استئوكلاست ها را تحریك می كند. این هورمون باز جذب استخوان را افزایش می دهد كه موجب آزاد شدن كلسیم و فسفات به درون خودن می شود. در روده ها، PTH جذب كلسیم را به طور غیر مستقیم به وسیله تحریك آنزیمی كه برای این فرآیند مورد نیاز است، افزایش می دهد. افزایش جذب روده ای كلسیم همراه با افزایش جذب فسفات است. از آنجا كه PTH موجب افزایش سطوح پلاسمایی یون های فسفات می شود، فسفات اضافی باید دفع شود. این عمل به وسیله فعالیت PTH در كلیه ها انجام شود. در كلیه ها PTH باز جذب كلسیم را افزایش داده و باز جذب فسفات را كاهش می دهد و موجب افزایش دفع ادراری فسفات می شود.
ورزش در دراز مدت، تشكیل استخوان را افزایش می دهد. این افزایش ناشی از افزایش جذب روده ای یون كلسیم، كاهش دفع اداری یون كلسیم و افزایش سطوح PTH است. در مقابل، بی تحركی و یا استراحت مطلق تحلیل استخوان را افزایش می دهد. در طول این مدت سطوح PTH كاهش می یابد.
هورمون آنتی دیوریتیك (ADH) و آلدسترون
باید یادآوری گردد كه هورمون آنتی دیوریتیك ADH هورمونی است كه از هیپوفیز خلفی و آلدسترون یك مینرالوكورتیكوئید است كه از قشر فوق كلیوی ترشح می گردد. هر دوی این هورمون ها در تنظیم و كنترل الكترولیت های سوخت و ساز آب و حجم مایع دخالت دارند. هنگام فعالیت های ورزشی به ویژه طی تمرینات طولانی در هوای گرم مقدار قابل توجهی آب و سدیم دفع می گردد. ساز و كار

كنترل هورمونی جهت حفظ مایع (پلاسما) هنگام تمرینات ورزشی به شرح ذیل می باشد:
1- تمرینات ورزشی سبب آزاد شدن هورمون آنتی دیوریتیك ADH از غده صنوبری خلفی (هیپوفیز خلفی) و آزاد شدن رنین می گردد، آنزیمی كه از یاخته های ویژه ای واقع در كلیه ترشح و پروتئین را تجزیه می كند. محرك های این تغییرات عبارتند از: الف) افزایش فعالیت دستگاه عصب سمپات

یك، ب) كاهش سدیم، ج) كاهش حجم پلاسما و د) افزایش اسمولاریتی پلاسما.
2- ADH با عمل خود روی مجاری جمع كننده كلیه سبب حفظ آب می شود. رنین روی یك پروتئین پلاسما به نام آنژیوتنسین | جهت تشكیل آنژیوتنسین || عمل كند. آنژیوتنسین || سبب تحریك قشر كلیه جهت آزاد نمودن آلدسترون می گردد. آلدسترون باعث افزایش جذب مجدد سدیم از مجاری انتهائی كلیه می شود. این عمل به نوبه خود باعث جذب مجدد آب می گردد. لذا آب و سدیم هر دو ذخیره می گردند.
به دلیل این ساز و كار جای تعجب نیست كه آلدسترون، رنین، آنژیوتنسین || و ADH همگی در طول تمرینات ورزشی به طور چشمگیری افزایش پیدا می كند.

لوزالمعده
لوزالمعده در ناحیه پشت شكم قرار گرفته است. دو هورمون اصلی لوزالمعده انسولین و گلوكاگون هستند. این هورمون ها كنترل سطوح گلوكز پلاسما را بر عهده دارند. زمانی كه سطح گلوكز پلاسما برای مثال بعد از خوردن غذا افزایش می یابد (هیپرگلیسمی)، لوزالمعده پیام هایی مبنی بر رها سازی انسولین به درون خود دریافت می كند. انسولین؛
انتقال گلوكز به درون سلول ها به ویژه سلول های عضلانی و بافت پیوندی را تسهیل می كند.
گلیكوژنز را افزایش می دهد.
گلوكونئوژنز را مهار می كند.
عملكرد اصلی انسولین، كاهش مقدار گلوكز گردش خون است. اما در متابولیسم پروتئین و چربی، در افزایش برداشت سلولی اسیدهای آمینه و افزایش ساخته شدن پروتئین و چربی نقش دارد. زمانی كه غلظت گلوكز پلاسما به پایین تر از سطوح سطبیع افت می كند (هیپوگلیسمی)، لوز المعده گلوكاگون ترشح می كند. گلوكاگون تبدیل گلیكوژن كبد به گلوكز (گلیكوژنولیز) را سرعت می بخشد و گلوكونئوژنز را افزایش می دهد. هر دو فرآیند، سطح گلوكز پلاسما را افزایش می دهند.
در جریان فعالیتی 30 دقیقه ای یا بیشتر، با وجود ثابت ماندن نسبی غلظت گلوكز پلاسما، سطح انسولین تمایل به كاهش دارد. این موضوع در شكل 7-6 نشان داده شده است. پژوهش های انجام شده نشان داده اند كه در جریان ورزش تعداد و در دسترس بودن گیرنده های انسولین افزایش می یابد و در نتیجه موجب افزایش حساسیت بدن نسبت به انسولین می شود. این پدیده نیاز به حفظ سطوح بالای انسولین پلاسما برای انتقال گلوكز به درون سلول های عضلانی را كاهش می دهد.
از سوی دیگر، در طول مدت فعالیت، گلوكاگون افزایش تدریجی نشان می دهد. گلوكاگون در ابتدا، غلظت گلوكز پلاسما را با تحریك گلیكوژنز در كبد حفظ می كند. این موضوع قابلیت دسترسی سلول ها به گلوكز را افزایش می دهد و موجب حفظ سطح كافی گلوكز پلاسما برای رفع نیازهای فزاینده متابولیك می شود. همان گونه كه در شكل دیده می شود، پاسخ هورمونی در افراد تمرین كرده معمولاً تضعیف می شود.

بخش مركزی فوق كلیه
بخش مركزی غده فوق كلیوی دو هورمون اپی نفرین و توراپی نفرین ترشح می كند كه به كاتكولامینها موسوم هستند. زمانی كه بخش مركزی غده فوق كلیوی به وسیله دستگاه عصبی سمپاتیك تحریك می شود، تقریباً 80 درصد از هورمون های ترشح شده از این بخش، اپی نفرین و 20 درصد نوراپی نفرین است. این درصدها در وضعیت های فیزیولوژیك مختلف تغییر می كنند. كاتكولامین ها همانند دستگاه عصبی سمپاتیك دارای اثرات بسیار قوی هستند، اما اثرات هور

مون ها ماندگارتر است، چون این مواد به آهستگی از خون دفع می شوند. این دو هورمون بدن را برای واكنش آنی آماده می كنند و واكنش جنگ و گریز را موجب می می شوند.
اپی نفرین و نوراپی نفرین بدن را در رویارویی با بحران های واقعی یاری می كنند. اگر چه برخی از اعمال ویژه این دوهورمون با هم تفاوت دارند، ولی عملكردی هماهنگ با یكدیگر دارند. اثرات تركیبی این دو هورمون عبارتند از:
افزایش تعداد ضربان و قدرت انقباضی قلب
افزایش میزان متابولیسم
افزایش گلیكوژنولیز (تجزیه گلیكوژن به گلوكز) در كبد و عضله
افزایش رها شدن گلوكز و اسیدهای چرب آزاد به درون خون
توزیع دوباره خون به عضلات (به وسیله گشاد كردن رگ های خونی عضلات اسكلتی و تنگ كردن رگ های خونی پوست و اندام های داخلی)
رها سازی اپی نفرین و نوراپی نفرین به وسیله عوامل گوناگون بسیاری شامل تغییرات وضعیت بدن فشارهای روانی و ورزش تحت تاثیر قرار می گیرد. شكل 4 تغییرات در سطوح پلاسمایی كاتكولامین ها را به هنگام افزایش تدریجی شدت فعالیت نشان می دهد.
سطح نوراپی نفرین پلاسما به طور مشخصی در فعالیت هایی با شدت بالای 50 درصد VO2 max افزایش می یابد. اما سطوح اپی نفرین تا زمانی كه شدت فعالیت به بیش از 60 تا 70 درصد VO2 max نرسد، افزایش قابل توجهی نشان نمی دهد. شكل 4 نشان می دهد كه در جریان فعالیت های یكنواخت كه بیش از 3 ساعت و با شدت 60 تا 70 درصد VO2 max به طول می انجامد، سطوح هر دو هورمون در خون افزایش می یابد. زمانی كه یك وهله فعالیت به پایان می رسد، سطوح اپی نفرین تنها در عرض چند دقیقه از دوره برگشت به حال اولیه به سطوح حالت استراحت بر می گردد، اما نوراپی نفرین میتواند برای چندین ساعت در سطح بالایی باقی بماند.
شكل 6 تغییرات در انسولین و گلوكاگون در هنگام و متعاقب 60 دقیقه تمرینات دوچرخه سواری، قبل و بعد از برنامه تمرینات بدنی. هنگام تمرین سطوح انسولین خون كاهش در حالی كه سطوح گلوكاگون افزایش پیدا می كند. هر دو منحنی پاسخ ها توسط برنامه تمرینات بدنینزول كرده است. (براساس اطلاعات Gyntelberg و همكاران)

لوزالمعده
لوزالمعده در ناحیه پشت شكم قرار گرفت است. دو هورمون اصلی لوزالمعده انسولین و گلوكاگون هستند. این هورمون ها كنترل سطوح گلوكز پلاسما را بر عهده دارند. زمانی كه سطح گلوكز پلاسما برای مثال بعد از خوردن غذا افزایش می یابد (هیپرگلیسمی)، لوزالمعده پیام هایی مبنی بر رها سازی انسولین به درون خون دریافت می كند. انسولین؛
انتقال گلوكز به درون سلول ها به ویژه سلول های عضلانی و بافت پیوندی را تسهیل می كند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید