مقاله در مورد بررسی علل افت تحصیلی دانش آموزان در مقطع تحصیلی متوسطه

توضیحات

 مقاله در مورد بررسی علل افت تحصیلی دانش آموزان در مقطع تحصیلی متوسطه دارای 37 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد بررسی علل افت تحصیلی دانش آموزان در مقطع تحصیلی متوسطه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد بررسی علل افت تحصیلی دانش آموزان در مقطع تحصیلی متوسطه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد بررسی علل افت تحصیلی دانش آموزان در مقطع تحصیلی متوسطه :

پیشگفتار
همان طور كه می دانیم با وارد شدن به مقطع تحصیلی دبیرستان بچه ها با افت تحصیلی شدیدی روبرو می شوند كه ما می خواهیم در این مورد توضیحات كوتاهی دهیم تا مشاوران عزیز مدرسه بتوانند كمك دانش آموزان كنند تا این افت تحصیلی دیگر ایجاد نشود. با وارد شدن به مقطع تحصیلی دبیرستان ما یك سال رشد كرده در دوران نوجوانی هستیم، غرور خواصی همه را در بر می گیرد و مسائل و مشكلات فسادی كه باعث مشغول شدن فكر بچه ها می شود از یك طرف و وجود كتابهای درسی جدید از طرف دیگر فكر بچه ها را مشغول می كند. سخت گیری معلم ها باعث

می شود كه بچه ها از درس زده بشوند و دیگر علاقه ای به مدرسه نداشته باشند و از طرف دیگر فشار خانواده ها برای اینكه بچه هایشان در آینده شغل مناسبی داشته باشند و آنها را با نام دكتر و مهندس صدا كنند باعث می شود كه فشار بیش از حد والدین به دانش آموزان آنها را از درس فراری دهند و علاقه ای به خواندن درس نداشته باشند، حال امیدواریم از این مطالبی كه من و دوست عزیزم تهیه كرده ایم خوشتان بیاید و علاقه ای به درس پیدا كنید كه دیگر این مشاوران عزیز برای افت تحصیلی شما نگران نباشند.

سنجش در عمل :
پاسخ به این سؤال كه سنجش به یادگیری دانش آموز منجر می شود یا نه، تا حد زیادی به چگونگی اجرای آن در مدرسه ها و كلاس های درس بستگی دارد. شیوه هایی كه از لحاظ نظری یكسان هستند، در عمل ممكن است كاملاً با هم متفاوت باشند. سن و پیشینه ی دانش آموزان، موضوع تدریس شده، باور داشت ها و شیوه ی كاری مورد علاقه ی معلم،
هدف ها و كاربردهای متفاوت سنجش، و محدودیت در زمان، فضا یا منابع، همگی
می توانند بر كاری كه انجام می شود، اثر زیادی داشته باشد.

سن دانش آموزان كلاس به تنهایی می تواند یكی از عوامل مهم تعیین كننده خط مشی و شیوه ی كار باشد. آنچه كه برای كودكان 11 ساله مطلوب یا امكان پذیر است، ممكن است با آنچه كه برای كودكان 15 ساله مناسب است، كاملاً متفاوت باشد. اگرچه دانش آموزان خردسال هم می توانند، برای قضاوت درباره ی پیشرفت خودشان مسئولیت پذیری را آغاز كنند، این امر برای دانش آموزان جوان باید به صورت موضوعی عادی درآید، زیرا آن ها، زمانی كه وارد زندگی بزرگسالی

می شوند، ناگزیرند پیشرفت خود را به طور روزانه مورد ارزیابی و نظارت قرار دهند. در این بخش، سنجش را در موضوع ها و موقعیت های گوناگون، مورد بحث قرار می دهیم، از جمله مواردی كه كار عملی مورد سنجش قرار گرفته است و هم چنین موضوع بسیار مهم خودسنجی كه دانش آموزان را قادر می سازد تا كارهای خود را ارزیابی كنند.
سنجش موضوع درسی
پوشش دادن به تمام موضوع های درسی و میان درسی یك مدرسه در چنین كتابی امك

ان پذیر نیست، بنابراین، برای نشان دادن جنبه های مشترك و مطالب خاص در زمینه های گوناگون، تنها می توان به طور خلاصه، یك یا دو مسئله را در تعدادی از موضوع های درسی مورد توجه قرار داد.

خودسنجی
یكی از مهم ترین ویژگی های مجموعه كتاب های تدریس موفقیت آمیز، تأكید بر مشاركت دادن فراگیران است، چون تدریس و سنجش، نباید تنها چیزی باشند كه معلمان برای دانش آموزان خود انجام می دهند. كنار گذاشتن افراد از پذیرش بخشی از مسئولیت های یادگیری خود، هر گونه حس مالكیتی را كه ممكن است در آن ها وجود داشته باشد از بین برده و می تواند به از خود بیگانگی منجر شود. ارزیابی كردن كارهای خود ممكن است برای دانش آموزان، به ویژه دانش آموزان خردسال، دشوار باشد، اما این امر نمی تواند دلیلی برای خودداری از خودسنجی باشد. آنچه كه گاهی اوقات «خودرویارویی» گفته می شود،
می تواند روی فراگیرانی تأثیرهای متفاوتی داشته باشد. این كار، برای بعضی از دانش آموزان می تواند بسیار روشنگر باشد، آن ها را در یادگیری شریك سازد، و باعث شود كه از عملكرد خود احساس غرور كنند. آن ها ممكن است احساس كنند كه بر صندلی راننده نشسته اند، و نوعی خودمختاری را كسب می كنند كه بزرگسالان رشد یافته با دستیابی به آن، قادرند كارهایی را كه انجام می دهند مرور كنند و در مورد چگونگی بهسازی آن ها به داوری بنشینند. برای بعضی دیگر از دانش آموزان خودسنجی می تواند تضعیف كننده باشد، و با ایجاد حصار دفاعی در اطراف آنان، احساس شكست را به آن ها انتقال می دهد؛ بسیاری دیگر نیز ممكن است به چرب زبانی روی بیاورند. برخی از افراد می توانند در مورد خود بسیار سخت گیر باشند، و در این فرایند، اعتماد به نفس خود را از بین ببرند، اگر خود ارزشیابی، به منظور تأثیر مثبت بر یادگیری انجام شود، باید معرفی، اجرا و نظارت بر آن به شیوه ای ظریف و خردمندانه انجام گیرد. خودسنجی شكل های مختلفی دارد، و متناسب كردن آن با سن و پیشینه ی دانش آموزان، مستلزم تنوع بخشیدن به آن هاست. گاهی اوقات دانش آموزان خردسال از شكل صورت های خندانی كه نشانگر میزان متفاوت رضایت یا نارضایتی آن ها از كاری است كه انجام داده اند، لذت می برند.
من این كار را خیلی خوب انجام دادم.

این خوب است (در حد معیارهای همیشگی من است.)
من این كار را به آن خوبی كه می توانستم، انجام ندادم.
دانش آموزان سال های بالاتر ممكن است این شكل ها را وسیله ی بچه گانه ای بدانند، اما خردسالان، اغلب خوشحال می شوند كه از این روش برای سنجش رفتار خود در كلاس، نگرش نسبت به موضوع ها یا مسائل (من با ; موافقم / مخالفم، من دوست دارم / دوست ندارم ;) ، تلاش كردن (من خیلی سعی كردم / من خیلی سعی نكردم تا ;) ، یا پیشرف

ت كلی در یك حوزه ی خاصی از مطالعه، استفاده كنند.

ساختار
گرچه دانش آموزان می توانند كارهای خود را براساس ملاك های خویش مورد سنجش قرار دهند، ممكن است لازم باشد كه سرنخ هایی نیز برای انجام دادن این كار به آن ها داده شود. درست همان طور كه معلمان و آزمونگران بیرونی اغلب برای نمره گذاری به نوعی ملاك مورد توافق نیاز دارند، خیلی از دانش آموزان نیز دارای چنین نیازی هستند. در واقع تدوین ملاك هایی برای سنجش، مشخص كردن چیزی كه باید به آن وزن داده شود، تعیین آنچه كه بیانگر كار «خوب» ، «درست» ، «تخیلی» و «موفقیت آمیز» است، ضروری بودن درجه های الفبایی (الف، ب و ;) ، نمره های عددی ، یا نظرهای نوشتاری و تأثیر هر یك از این ها بر بینش دانش آموزان، آن ها را قادر می سازد كه درباره ی هدف تمرین و ارزشمندی آن، بحث و گفت و گو كنند. در مورد امتحانات عمومی، حتی استفاده از طرح نمره گذاری «رسمی» در تلاش دانش آموزان برای پاسخگویی به سؤال ها، می تواند بینش آفرین تر باشد.

خوداصلاحی
«خوداصلاحی» در اینجا به معنی ارائه ی پاسخنامه و مجموعه ای از پاسخ های درست به دانش آموز است. این كار ممكن است فقط زمانی انجام شود كه هیچ گونه ابهامی وجود نداشته باشد و تعداد گزینه ها اندك بوده، یا اصلاً گزینه ای نداشته باشیم. برای مثال، در مورد ریاضیات، ممكن است پاسخ مسئله ریاضی كه دانش آموزان باید حل كنند، به آنان داده شود. بنابراین، بیشترین كاربرد این روش در زمینه ی یادآوری اطلاعات و حل

مسئله ای است كه فقط یك پاسخ دارد. «پایتخت فرانسه كجاست؟» ، «جنگ هاستینگز در چه تاریخی روی داد؟» ، «كلمه كودك به زبان آلمانی چه می شود؟» ، «تابلو مونالیزا اثر كیست؟» ، «حاصل ضرب 375 498 چیست؟» . خود اصلاحی، هم چنین می تواند در

شرایطی كه بیش از یك پاسخ قابل قبول وجود دارد، به شرطی كه سؤال ها به جای باز پاسخ، بسته پاسخ باشند، مورد استفاده قرار گیرد. این سؤال آزمون كه «نام دو ملكه ی انگلستان چیست؟» از دانش آموز می خواهد كه پاسخ مورد نظر را از بین فهرست كوتاهی از احتمالات ممكن، استخراج كند، اما از سوی دیگر، سؤالی مانند «دو نفر نقاش بزرگ را نام ببرید،» برای خوداصلاحی خیلی مشكل ساز و گسترده است. تعریف دقیق كلمه ی «بزرگ» و تهیه فهرست تعداد بسیار زیادی از نقاش هایی كه در طول قرن های متمادی زیسته اند و ممكن است برای این منظور واجد شرایط باشند، بسیار مشكل است.

رشد فردی و اجتماعی و رفتار
بعضی از مباحث را می توان در موضوع های گوناگون برنامه ی درسی جای داد، از جمله: «آموزش فردی، اجتماعی، اخلاقی و بهداشتی» ؛ «شهروندی» ؛ «محیط» ؛ «فكر كردن» ؛ هم چنین می توان آن ها را به عنوان یك موضوع درسی مستقل، در برنامه تدریس كرد. درباره ی این دیدگاه، در یك برنامه ی درسی دیگر مطلب نوشته ام (راگ، 1997). اگر سنجش منعكس كننده برنامه ی درسی باشد و از این طریق با برنامه ی درسی باشد و از این طریق با برنامه ی درسی پیوند نزدیك پیدا كند، پس یادگیری و رشد دانش آموزان را می توان با استفاده از روش های متعددی كه در جای جای این كتاب شرح داده شد به خوبی مورد ارزشیابی قرار گیرد. ویژگی های فردی، یادگیری و رفتار، موضوع های بسیار حساسی هستند. كودكان نه فقط باید بیاموزند كه عضوی از خانواده و جامعه ی گسترده ای هستند كه امروز و فردا در آن زندگی می كنند. بنابراین، آن ها باید خود را با بسیاری از هنجارها و مقررات موجود در درون و بیرون مدرسه و همچنین با اصول و قوانین حاكم بر جامعه، هماهنگ سازند. قوانین و اصولی كه اگر شهروندان بخواهند وظایف خود را نسبت به سایرین انجام دهند، باید آن ها را رعایت كنند. هم چنین آن ها باید به عنوان یك فرد، رشد كنند و به جای آنكه منتظر باشند تا به آن ها گفته شود كه چه كاری باید انجام دهند، باید خود به طور مستقل عمل كنند.
گاهی اوقات بین رشد و ارزشیابی فرد و نقش وی در گروه، تنش هایی بروز می كند. بسیاری از اختراعات بزرگ، پیامد تمایل افراد به شكستن قواعد و تلاش برای دستیابی به راه حل های نامتعارف بوده اند. یكی از مثال ها در این زمینه پرواز اس

ت. تلاش های اولیه برای تولید ماشین های پرواز، در بهره گیری از مدل بال زدن پرندگان گرفتار شد، از این رو ماشین های اولیه برای پرواز بسیار كند و فاقد كارآیی بودند. راه حل مبتنی بر بال های انعطاف ناپذیر و خشك، غیرمنطق

ی به نظر می آمد. اگر بال ها نتوانند حركت كنند، چه چیزی می تواند پرواز كند؟ با وجود این، رویكرد نامتعارف تنها رویكردی بود كه مؤثر واقع شد. برای سنجش آموزش فردی، اجتماعی و اخلاقی به مهارتی در سطح بالا نیاز داریم. باید بین رشد فردی، اجتماعی، توازن وجود داشته باشد. انجام دادن این دو با یكدیگهای فردی و گروهی می شود. سنجش غیررسمی و تكوینی احتمالاً بیش از سنجش رسمی و تراكمی مورد استفاده قرار می گیرد. بسیاری از بزرگسالان گواهی می دهند كه معلمان آن ها، از طریق ارائه ی پسخو

راند دقیق و مناسب در طول سال ها

ی حساس رشد، تأثیرهای مثبتی بر رشد آن ها داشته اند، درست همان گونه كه برخی دیگر بر اثر سنجش غیرحساس از اعتماد و عزت نفس كمتری برخوردار هستند و از این بابت بسیار رنج می برند. این مطلب به معنای مخالفت با سنجش در حیطه های حساس رشد آدمی نیست، بلكه بیانگر ضرورت اجرای ماهرانه این سنجش هاست.
بالاترین آرزویی كه برای فرزندان خود دارید چیست؟
اگر با پدران و مادران این سؤال مهم را مطرح سازید و به آنها فرصت دهید روی سؤالی چنین عمیق، قدری تأمل كنند، پاسخهایی كه دریافت می كنید روی موضوعاتی دور می زند كه در فهرست زیر آمده است:
– دوست دارم بچه هایم در زندگی شاد، خوشحال و فارغ از گرفتاریها و مشكلات باشند.
– دوست دارم بچه هایم از زندگی لذت ببرند، و هر روز را مانند معجزه ای تلقی كنند و آن را ارج بگذارند.
– دوست دارم صرف نظر از شغلی كه دارند، همواره احساس موفقیت، اعتبار و ارزش نمایند.
– دوست دارم نسبت به خودشان و زندگی دیدی مثبت و سازنده داشته باشند.
– دوست دارم طوری تربیت شوند كه بتوانند از بروز دشواریهایی كه ممكن است آنها را از پای درآورد، جلوگیری كنند.
– دوست دارم هرگز به افسردگی و درماندگی دچار نشوند.
– دوست دارم افرادی عصبی بار نیایند.
– دوست دارم از چنان احساس امنیت و آرامش درونی برخوردار باشند، كه بتوانند در صورت بروز مشكلات از خود مقاومت و پایداری نشان

دهند.
– دوست دارم قدر و ارزش زمان حال را درك كنند، از سفر زندگی لذت ببرند و روی قسمت و تقدیر بیش از حد تكیه نكنند و تأكید نگذارند.
پاسخهای بالا، جوابهای نمونه ای بود ك

ه دریافت نمودم و به صورت جملاتی ساده و فشرده ارائه دادم. به نظر نمی رسد پدر و مادرها شدیداً نگران این مسئله باشند كه چرا فرزندانی ثروتمند یا مشهور یا فارغ از مسائل و مشكلات ندارند. والدین هرگز تصمیم ندارند فرزندشان یك زندگی در حد كمال مطلوب، خانه ای بسیار قیمتی یا ازدواجی بی نقص و كامل و یك زندگی خانوادگی رویایی، نظیر آنچه در فیلمها و برنامه های تلویزیونی نمایش داده می شود، داشته باشد. پدر و مادرها ظاهراً در مورد هدفهای فرزندان خود نگرشی واقعبینانه دارند، آنها به خوبی به این واقعیت آگاهند كه اشیا شادی آفرین نیستند و لذا از فرزندان خود هم نمی خواهند برای رسیدن به خوشبختی تمام مدت در حال جمع آوری مال باشند. ظاهراً اكثریت مردم به این نتیجه رسیده اند كه مالكیت، موقعیت اجتماعی، اندوختن ثروت و یا پارامترهای مرسوم كه قبلاً معیار سنجش یك زندگی موفقیت آمیز بود، دیگر ارزش و اعتبار سابق را ندارد. ما داستان انسان های «موفقی» را كه معتاد به داروهای آرامبخش هستند، و هر روز بیش از روز دیگر از تلاش و فعالیت گریزان
می شوند، كه كسالت و «افسردگی» خود را امری طبیعی و «عادی» تلقی می كنند، كه خودكشی را، راه حل مشكلات و مسائل می دانند یا چنان سرگرم و پیگیر جمع آوری ثروت «بیشتر» هستند كه وقتی برای لذت بردن از زندگی پیدا نمی كنند، بسار دیده و شنیده ایم.
مردم كم كم آگاه و هوشیار شده اند كه بعضی از موفقیتها، چه پیامدهای ناخوشایند و نامطلوبی ممكن است داشته باشد، از این رو ترجیح می دهند فرزندانشان، حتی با تحمل سختی و رنجهای بسیار، به شادی، صفا و آرامش برسند. اطمینان واثق دارم شما دوست دارید و ترجیح می دهید فرزندانتان پدر و مادری راضی و خرسند، كارآمد با كنش و كاركردی كامل، و مستقل و آزاد اندیش باشند تا بتوانند مسائل و مشكلات زندگی

را حل كنند بدون آنكه این دشواریها چنان تأثیری روی آنها بگذارد كه منجر به شكست ایشان شود، یا آنها را چنان فلج سازد كه ناگزیر شوند به دستاویزهای خارجی از قبیل قرص، روان درمانی یا حتی جراحی متوسل گردند. به طور خلاصه، دوست دارید فرزندانتان در آینده به صورت انسانهایی در آیند كه در تمام جنبه های زندگی مس

تقل و آزاد اندیش هستند و از زندگی لذت می برند، بدون آنكه دیدی منفی داشته، یا حالت انسانی شكست خورده را به خود بگیرند.
دوست دارید بچه هایتان برخوردی مثبت

با زندگی داشته باشند تا اهل شكوه و شكایت باشند. مایلید احساس موفقیتی درونی كنند تا انگیزه های بیرونی محكّ سنجش موفقیت آنها باشد.
«انسان مستقل و آزاد اندیش، فردی خودساخته، علاقه مند به خود و سرشار از شوق و تحرك است. دچار تأسف و حسرت نمی شود و خود را مقید نمی سازد، وقت و نیازی به تفاخر و خودپسندی ندارد، چون می داند كسی كه نهال عشق و احترام را می كارد روزی آن را درو خواهد كرد. همه كسانی كه از او گشاده رویی و صداقت دیده اند، به او عشق و احترامی اصیل دارند، لذا جایی برای نگرانی وجود ندارد، كه فكر كند ممكن است عده ای او را نفی كنند.»
• «بالاترین شیطانی كه ممكن است بر انسان نازل شود گمان باطل و ناخوشایندی است كه ممكن است از خود داشته باشد» گوته

والدین
گاهی پرسیده می شود كه آیا در سنجش كارهای كودكان جایی برای والدین وجود دارد یا خیر؟ این موضوع، به چند دلیل از حساسیت برخوردار است:
• بعضی از والدین از تحصیلات بالایی برخرودارند، در حالی كه برخی دیگر این گونه نیستند، لذا بین برداشت آنان از موضوع تفاوت قابل توجهی وجود خواهد داشت.
• بعضی والدین با پیشنهاد سنجش های توأم با گذشت در پی كمك كردن به كودكان خود هستند، یا اینكه مشاهده اشتباهات كودكان و اصلاح كردن آنان را واقعاً دشوار می دانند.
• سایر والدین ممكن است بیش از اندازه سخت گیر باشند و اطلاع آن ها درباره ی اینكه یك دانش آموز در سن معینی چه كاری می تواند انجام دهد بسیار اندك باشد، یا ممكن است در توانایی خویش همانند كودكان، مبالغه كنند.
• وقتی نقش «سنجشگر» بر عهده ی والدین گذاشته شود ممكن است بر روابط خانوادگی بعضی از آن ها، تأثیر بگذارد.
بنابراین استفاده از سنجش هنجار مرجع مشكل است، زیرا اكثر والدین نمی دانند كه
دامنه ی عملكرد قابل دستیابی برای كودكان یك سن معین، چقدر است. با وجود این، برخی از انواع سنجش و كنش های حسابرسی را، می توان مورد توجه قرار داد. این فعالیت ها در برگیرنده ی مواردی از این قبیل هستند: والدین، كودك را از نظر انجام دادن تكلیف یا مطالعه كتاب هایی كه به منزل آورده است، تحت نظارت قرار می دهند و شاید سابقه ای از كارهای انجام شده را ثبت كنند؛ كودك را در تمرین «خود نمره دهی» كمك می كنند؛ همان طوری كه قبلاً توصیف شد، هنگامی كه پاسخ ها فراهم می آیند و كودكان می توانند درست یا نادرست بودن پاسخ های خود را بررسی كنند، در پرونده ی پیشرفت آنان تأیید می شود كه كودكان، آنچه را كه ادعا می كنند در خارج از ساعت های مدرسه انجام داده اند،

واقعاً انجام داده اند.

عملكرد دانش آموز در مقابل اصول و هدف های سنجش
فرض كنید گروهی از دانش آموزان را یك روز د. اگر فردای آن روز دقیقاً از همان آزمون استفاده كنید، آیا نتیجه یكسان خواهد بود؟ حتی در این آزمایش ساختگی هم، نتیجه قطعاً یكسان نخواهد بود، بخشی به این دلیل كه بچه ها روز به روز تغییر می كنند و بخش دیگر اینكه، هیچ آزمونی كامل نیست. اگر دقیقاً همان آزمون دوباره به دانش آموزان داده شود، آن ها ممكن است پاسخ های خود را به خاطر بیاورند، از این رو بررسی های نظام دار آزمون های میزان شده، اغلب شامل دو فرم موازی از آزمون هستند، فرم (الف) و فرم (ب) ك

ه به همان گروه از دانش آموزان، در دو زمان مختلف داده می شوند. سپس
نمره های دو آزمون به روشی كه به همبستگی باز آزمایی یا فرم های موازی شهرت دارد، با یكدیگر مقایسه می شود. هر چه همبستگی بیشتر باشد، پایایی یا ثبات عملكرد دانش آموزان در آنچه آزمون اندازه گیری می كند، بیشتر است. از همین مفهوم در سنجش غیر رسمی نیز می توان استفاده كرد. یك نمونه در این مورد بررسی سؤال های شفاهی است، اگر سؤال ها با كلمات روشن بیان شده باشند، كودكان به روشنی درمی یابند كه از آن ها چه چیزی پرسیده اند و همانند نوبت قبل به سؤال ها پاسخ می دهند؛ در حالی كه، ممكن است به سؤال های مبهم یا آن هایی كه به صورتی روشن بیان نشده اند، پاسخ های متفاوتی بدهند.

روشهای مطالعه
مطالعه معمولاً به سه صورت انجام می گیرد، ما در این بحث می خواهیم این سه روش را بررسی كرده و بهترین روش مطالعه را به شما معرفی كنیم:
1- آرام خواندن و تكرار مطالب، ما از كودكی این گونه آموخته و عادت كرده ایم كه برای یادگیری درسها مطالب كتاب را با دقت و آرام بخوانیم و چند مرتبه آن را تكرار كرده و در فرصتهای بعدی آنها را مرور كنیم تا اطلاعات را حفظ كرده و فراموش نكنیم و مخصوصاً در ایّام امتحانات سعی می كنیم درسها را چندین بار تكرار و مرور كنیم به صورتی كه برخی از دانش آموزان و دانشجویان 20 تا 25 و گاه بیشتر درسی را مرور و تكرار می كنند این همه تكرار خوب است اما اگر شما درس را در سر كلاس یاد بگیرید و برای پرسش های كلاسی مرتب حاضر باشید و شب امتحان یك بار تكرار كنید خواهید یاد گرفت.
2- زیر لب خوانی: برخی از دانش آموزان علاوه بر این كه درسها را شمرده و آرام می خوانند. سعی می كنند آنها را زیر لب زمزمه و تكرار كرده و به قول خودشان مطالب در ذهن آنها حك شوند و به این زودیها از یادشان نرود ولی باید این را دانست كه روش اول و دوم دو ایراد دارند كه:

الف) كسانی كه با این دو روش مطالعه می كنند می بایست وقت و نیروی زیادی برای یادگیری و حفظ درسها صرف كنند و نتیجه كمتری نیز به دست می آورند و علاوه بر این از انجام فعالیتهای دیگر باز می مانند از این رو با زحمت زیاد، درسها را می آموزند و حفظ می كنند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید