تحقیق در مورد مومیایی ها

توضیحات

 تحقیق در مورد مومیایی ها دارای 25 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد مومیایی ها  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد مومیایی ها،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد مومیایی ها :

مومیایی های طبیعی

جسد یك مرده به چه سرعتی متلاشی می‌شود؟
هنگامی كه انسان می میرد و آن گونه كه در آلمان و اروپا متداول است بر طبق آداب و سنن مسیحیان به خاك سپرده می شوند. قبل از آنكه تابوت را درون گور بگذارند، پدر روحانی این كلمات را قدیمی و همیشگی ادا می كند.«پس از آنكه خدای قادر متعال اراده كرده است روح این بنده خدمتكار خود را بگیرد ما جسم او را به عناصر واگذار می كنیم: از خاك به خاك، از خاكستر به خاكستر، از غبار به غبار». با این جمله مقرون به حقیقت و واقعیت كلیسا می خواهد یك حقیقت بسیار ساده و در عین حال تلخ را به یاد حاضران اندازد؛ حقیقتی كه ما همه بسیار مشتایم آن را به یاد حاضران اندازد؛ حقیقت زندگانی همه ما پایانی دارد و بدن ما در پایان زندگی تجزیه خواهد شد و به مدار بزرگ چرخه طبیعت باز خواهد گشت.

این تجزیه طبیعی جسد بازگشتش به «خاك، خاكستر، غبار» جریانی تدریجی و مداوم است كه در طول سالها انجام می‌شود. طی این جریان ابتدا قسمتهای نرم بدن از میان می روند: جگر، كلیه ها، ششها، روده ها ، مغز و ماهیچه ها. پس از آن نوبت نسوج شكل پذیر فرا می رسد: غضروفها، رگها و پی ها و مفصلها. و در نهایت مقاومترین قسمت بدن اسكلت نیز از هم می پاشد و تجزیه می‌شود. زمانی كه برای طی این مراحل لازم است از سرزمینی تا سرزمین دیگر از مناطق جوی تا مناطق جوی دیگر و از نوع زمین تا نوع زمین دیگر متفاوت است. در واقع این زمان می تواند در هر محل و حتی در هر گورستانی و گوری متفاوت باشد. میانگین زمان مراحل تجزیه جسد برای اروپای مركزی به شرح زیر است:

قسمتهای نرم……………………….. 3 تا 4 سال
نسوج اتصالی ……………………… 5 تا 7 سال
اسكلت……………….. دهها سال

همانطور كه قبلاً گفته شد در این میانگین زمانها تفاوتها و استثناهای زیادی وجود دارد. مثلاً اسكلتها می توانند میلیونها سال دوام آورند؛ اكتشافات استخوانهای جنجال برانگیز مربوط به انسانهای ماقبل تاریخ در آفریقا و آسیا این مطلب را ثابت كرده است. و در موارد استثنائی نیز گاهی جسدی به طول كامل سالم باقی می ماند كه به آن «مومیایی طبیعی» می گویند.
چرا جنازه پس از مرگ متلاشی می شود؟

تجزیه جسد قبل از هر چیز در اثر عملكرد باكتریها است. این موجودات بسیار كوچك تك سلولی از همان آغاز احتضار و غلبه تدریجی مرگ از مكانهای طبیعی زندگی خود از داخل بدن به بیرون هجوم می آورند؛ از دهان، مجاری تنفسی، روده و آلت تناسلی. پس از آن از محیط خارج نیز به داخل جسد هجوم می آ‎ورند و در آن فعل و انفعالات شیمیایی بیشماری را به جراین می اندازند. فعل و انفعالات شیمیایی كه كارشناسان بر حسب اینكه در آنها اكسیژن مصرف شود یا نه تحت عنوان واژه های تخصص (تجزیه) «تعفنی» (با اكسیژن) و (تجزیه) «تخمیری» (بدون اكسیژن) جمع بندی می كنند. به طور جزء و جزء تلاشی و تجزیه جسد بستگی

به شرایط بسیار دیگری نیز دارد: مثلاً به نوع باكتریهایی كه در كار سهیم هستند. به سن مرده، به حرارت محیط خارج، رطوبت هوا و غیره… بنابراین باكتریها نخستین و رویهمرفته مهمترین نابود كننده اجساد هستند؛ اما تنها نابود كننده نیستند. قبل از هر چیز در تدفین مردگان در سرزمینهایی كه در آن ها مردگان بدون پوشش یا فقط در پوششی از پارچه (كفن) به خاك سپرده می شوند جانوارن كوچكی كه در زیر زمین زندگی می كنند و در آنجا مواد غذایی خود را می یابند، می توانند خود را به سادگی به جسد برسانند و از آن تغذیه كنند. البته در اروپا كه تابوتهای سرپوشیده چوبی به كار برده می شود این عمل با تأخیر انجام می گیرد. ولی در هر حال فقط برای مدتی كوتاه زیرا وقتی پس از چند سال چوب پوسیده شود مردگان اروپایی نیز در معرض هجوم نابود كننده موجودات ریز زیر زمینی قرار می گیرند.

روی زمین در خانه های اموات و غارهایی كه به عنوان مقبره به كار می روند قبل از هرچیز نوزادان انواع معینی از حشره ها در كار نابود سازی اجساد باكتری ها سهیم می شوند. بوی عفونت اجساد آنها را تحریك می‌كند و راه خود را از میان شكافها و درزها به داخل قبر مرده پیدا می كنند و در آنجا كار خود را اغلب با سرعتی نفس گیر به انجام می رسانند. ساكنان مستعمره های یونان قدیم در آسیای صغیر با این پدیده از طریق مشاهده عینی آشنا بودند و از این رو صندوقهای دفن مردگان خود را كه سنگ، گل رس، یا چوب ساخته می شد «زاركوفاگوس» می نامیدند. كه به معنای «گوشت خوار» است. واژه «زاركوفاگوس» امروزه در زبان آلمانی برای «تابوتهای مجلل به كار می رود و به صورت كوتاه «زارگ» در زبان عامیانه مردم وارد شده است.(كه به فارسی معنای تابوت را می دهد).

قدیمی ترنی مومیایی های خشك طبیعی در كجا یافت شده اند؟
«سرویلیام ماتیو فلیند رزپتری» مصر شناس معروف انگلیسی (1942-1853 میلادی) در سال 1892 (1271 هجری شمسی) در ساحل غربی رود نیل در حدود شمال غرب آبادی «نگاده» (نكده یا نقده نیز نوشته شده است) در زیر شنهای كویرلیبی، منطقه بزرگی شامل 3000 گور را كشف نمود، كه از این گورها آثار و شواهدی از 2 دوران تمدن كه تا آن زمان ناشناخته بود به دست آمد. امروزه ما این تمدنها را با نامهای «تمدن نكده اول» (حدود سالهای 4000 تا 3500 قبل از میلاد) می شناسیم. این كشف به عنوان یك عمل پیشرو و پویا محسوب شد. زیرا پژوهشها و آزمایشهای بعدی نشان داد كه: تمدن های نكده پیشتازان تمدن بزرگ مصر بودند. از این تمدنها نخست طی سالهای 3100 تا 3000 قبل از میلاد مسیح یك عصر متحد و یكپارچه ایجاد گردید و پس از آن (از حدود سال 3000 قبل از میلاد) حكومت جهانی فراعنه گسترش یافت. از زمان كشف قبور تمدنهای نكده تاكنون گورستانهای دیگری از دوران فراعنه نیز كشف و حفاری شده است.

مراسم خاكسپاری و تزئین مردگان در گورستانهای مربوط به دوران نكده، در مقایسه با فرهنگ خاك سپاری در مصر قدیم بسیار ساده و ابتدایی بود. بیشتر به خاك سپرده شدگان دوران نكده خیلی ساده و در ملحفه های كتانی، چرم یا پوست پیچیده و یا دوخته شده، با پاهای جمع شده در چاله ای با كف صاف نهاده شده و بر آن پوشش ضخیم پتو مانند انداخته شده بود. چاله نیز با شن پر شده و چند سنگ سنگین بر روی آن غلطانیده شده بود تا كفتارها و دیگر جانوران لاشه خوار نتوانند به جسد دست یابند. به هر حال این روش ساده خاك سپاری نتیجه اعجاب انگیزی را برای حفارهای باستانشناسی در برداشت؛ بسیاری از مردگان در اثر شنهای داغ كویری در زمانی چنان كوتاه تمام رطوبت خود را از دست داده بودند كه قبل از آنكه تجزیه جسد به درستی آغاز شود به مومیاییهای خشك طبیعی تبدیل شده بودند.

مومیایی های خشك دوران نكده امروزه در بسیاری از موزه های جهان مشاهده می شوند. یكی از این مومیاییها «جینجر» نامگذاری شده است، كه متعلق به مردی مصری است كه 5000 سال قبل مرده و كمی به سمت جنوب آبادی «نكده» در گورستان «جبل عین» به خاك سپرده شده بود. از اوایل قرن حاضر او در ویترنی در موزه بریتانیای شهر لندن نگهداری می شود. نام «جینجر» را دانشمندانی كه در موزه كار می كنند بر این مومیایی نهاده اند، زیرا موهایش با گذشت این مدت زمان طولانی رنگ زرد متمایل به قرمز زنجبیلی به خود گرفته است Ginger در زبان فارسی به معنای زنجبیل است. از نظر مردم آن دوران به خاك سپرده شدگانی چون «جینجر» مرده نبودند. آنها خوابیده بودند، و بعضی اوقات بیدار می شدند آنگاه از جا بر می خواستند به اطراف خود نگاه می كردند از موادی كه در قبر آنها نهاده بودند و یا از سفره قربانی غذا می خوردند و آنگاه دوباره دراز كشیده و به استراحت می پرداختند.

آرامگاه كاپوچینو در پالرمو چگونه ایجاد شد؟
در سال 1634 میلادی (913 هجری شمسی) كاپوچینوئیها، كه یك فرقه مذهبی قدرتمند جوان و نوپا از شاخه قابل احترام و قدیمی فرقه مذهبی فرانسیسكن بودند جلوی دروازه های شهر پالرمو نخستین صومعه خود را در خاك جزیره سیسیل بنیان گذاشتند. در آنجا برادران پیرو عقاید مذهبی شدید آنها در ساختمانهایی بدون آرایش و زینت و در اطاقكهایی اساسی فرقه خود كرده بودند. بعضی وقف: عبادت: تحقیق و تعلیم كتاب مقدس پرستاری و نگهداری فقرا و بیماران. فقر و تسلیم بی چون و چرایی كه تا زمان مرگ با آنان همراه بود، آنگاه هنگامی كه یكی از آنها می مرد، جسد او را به سادگی رد یك پارچه می پیچدند و آن را كه به صورت یك جسم رقت انگیز درآمده بود، به داخل دخمه هایی تنگ و قبر مانند رها می كردند تا سرنوشت هر آنچه را كه می خواهد برسرش آورد . این شیوه تدوین نخست هنگامی كه تغییر كرد كه كاپوچینوییها در اواخر

قرن شانردهم میلادی مجبور شدند از گورستانهای قدیمی خود دست برداند زیرا جای كافی برای تدفین تعداد رو به افزایش راهبان این فرقه وجود نداشت. در آن هنگام آنها تصمیم گرفتند در زیر محراب بزرگ آرامگاهی بزگتر بنا كنند. به هر حال این اقدام آنها با موضوعاتی تعجب برانگیز و غافلگیركننده خاتمه یافت. هنگامی كه برادران فرقه برای انتقال 40 جسد هم كیشان خود را از آرامگاه قدیمی به آرامگاه جدید وارد دخمه ها شدند ، در نهایت تعجب دریافتند كه برخلاف انتظارشان با تعدادی اسكلت سرو كار دارند بلكه با تعدادی مومیایی خشك روبرو هستند.

آیا این پیامی الهی بود؟ به هر حال این كشف شگفت انگیز و غیر عادی موجب گردید كه اسقف اعظم فرقه تصمیمی جدی و سرنوشت ساز درباره نحوه دفن اجساد اتخاذ كنند. او به جای آنكه اجساد قدیمی را به صورت سرپوشیده به خاك بسپارد دستور داد این مومیاییها را در كنار دیوار به طور ایستاده قرار دهند. تا هشداری برای سایر راهبان فرقه باشند كه خود را در نهایت دلسوزی و دل نگرانی دریابد این بود كه: او با این اقدام خود ناخواسته نوعی تمدن و فرهنگ مردگان را بنا می نهد كه در زمان پس از او ابعاد وسیعی به خود میگیرد.
جنازه های باتلاق چیست؟

جنازه های باتلاق مردگانی هستند كه با آب باتلاق مومیایی شده اند. این نوع خاص مومیایی طبیعی قبل از هر چیز دیگر در اثر مواد دباغی بسیار غنی كه در آبهای باتلاق وجود دارد، ایجاد می شود. این مواد نوعی تركیبات شیمیایی هستند كه قادرند پوست را به چرم تبدیل كنند.

آب باتلاق علاوه بر مواد دباغی، نوعی اسید ضعیف كه اصطلاحاً اسید هومین (Humin acid) نامیده می شود، دارد. این اسید وقتی دارای غلظت كافی در آب می شود نمك كلسیم اسكت جنازه را تجزیه و از استخوان جدا می‌كند. اسید هومین تحت شرایطی به عضلات و امعاء و احشاء جنازه نیز حمل می‌كند و لذا برخی اوقات این حالت پیش می آید كه از بعضی از جنازه های باتلاق فقط یك پوست دباغی شده باقی می ماند. در كنار این دو عامل فعل و انفعالات شیمیایی متعددی در مومیایی كردن جنازه ها در باتلاق نقش دارند كه پرداختن به یكایك این فعل و انفعالات كاری مشكل و دقیق است. به دلیل این فعل و انفعالات مختلف شیمیایی جنازه های باتلاق در هر شكل و حالت ممكن و متصوری پیدا می شوند. در بعضی جنازه ها فقط پوست و اجزای نرم باقی مانده است در برخی دیگر فقط اسكلت باقی مانده است و در بین این دو كلیه

مراحل تحولی دیگر وجود دارد. اما به ندرت می توان تمام اعضا و اجزا را شامل پوست، عضلات، امعاء و احشاء و استخوان با همدیگر به صورت كنسرو شده مشاهده كرد.

برای دریافت اینجا کلیک کنید