مقاله در مورد قرآن و قرآن پژوهى

توضیحات

 مقاله در مورد قرآن و قرآن پژوهى دارای 36 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد قرآن و قرآن پژوهى  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد قرآن و قرآن پژوهى،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد قرآن و قرآن پژوهى :

قرآن و قرآن پژوهى

تعریف قرآن
در فـرهـنـگ اسلام و تشیع قرآن را همواره با صفت كریم به صورت قرآن كریم ( اهل سنت ) با صفت مجید , به صورت قرآن مجید ( اهل تشیع ) مى نامند و این دو صفت منشا قرآنى دارد. از قرآن مجید دوگونه تعریف مى توان به دست داد. نـخـسـت تـعریف ساده و عرفى كه قرآن را كتاب مقدس و آسمانى اسلام و وحى الهى بر حضرت محمد (ص ) مى داند. دوم تـعریف علمى كه قرآن را وحى نامه اعجازآمیز الهى مى داند كه به زبان عربى , به عین الفاظ توسط فرشته امین

وحى , جبرئیل , از جانب خداوند و از لوح محفوظ , بر قلب و زبان پیامبر اسلام (ص ) هـم اجمالا یكباره و هم تفصیلا در مدت بیست و سه سال نازل شده و حضرت (ص ) آن را بر گـروهـى از اصـحـاب خـود خوانده و كاتبان وحى ( از میان اصحاب ) آن را با نظارت مستقیم و مـسـتـمر حضرت (ع ) نوشته اند و حافظان بسیار , هم از میان اصحاب , آن را حفظ و به تواتر نقل كـرده انـد و در

عـصـر پـیامبر (ص ) هم مكتوب بوده ولى مدون نبوده است , و در عصر عثمان با نظارت او طى چند سال , منتهى به حدود سال 28 هجرى , مدون بین الدفتین ,از سوره فاتحه تا ناس , در 114 سوره , مى گردد. و متن آن مقدس و متواتر و قطعى الصدور است و تلاوت آن مستحب مؤكد است . ایـمـان بـه قـرآن مـجـید به توصیفى كه گفته شد و نیز معجزه الهى و سند نبوت دانستن آن و مـحـفوظ بودنش از خطا و هرگونه افزود و كاست ( تحریف ) , از ضروریات اسلام و مذهب تشیع

است . قـرآن به زبان عربى بسیار شیوایى كه مایه اعجاب فصحاى عرب ( و بعدها اقوام دیگر ) گردیده و در تـاریـخ زبـان عـربى , سابقه و همانندى نداشته , در طى مدت بیست و سه سال , یعنى سراسر زمـانـى كـه حـضـرت رسـول (ص ) به وظیفه رسالت و ابلاغ پیام الهى و دعوت به اسلام اشتغال داشـتـه انـد , بـه صورت بخش بخش ( منجما یا نجوما ) بر حضرت رسول (ص ) وحى شده است و چنانچه اشاره شد حافظان , حفظش كرده و كاتبان با نوشت افزارهاى بسیار ابتدایى , با خطى كه هـنـوز نـقـطـه و نـشان و ع

لائم اعراب نداشته است , و كوفى نام داشته است , در چندین نسخه بازنویس شده است .
اندازه و حجم و تقسیمات قرآن
قرآن كتابى است كه در مقایسه با سایر كتابها , كتابى است متوسط الحجم و مى توان گفت حجم آن برابر است با عهد جدید یا دیوان حافظ. طبق دقیقترین آمار تعداد كل كلمات قرآن 77807 كلمه است. قرآن داراى 114 سوره و كلا 30 جزء است . هر جزئى چهار ( یا دو ) حزب است . نیز هر پنج آیه را خمس [ خ ] و هر ده آیه را عشر [ ع , و این عمل را تعشیر ] نامیده اند تقسیم درونى و تفصیلى دیگر قرآن , تقسیم آن به ركوعات است . منظور از ركوع , بخشى و گروهى از آیات است

كه در یك موضوع آمده و اتحاد مضمونى دارد كه با شروع آن موضوع , ركوع آغاز مى گردد و با تغییر و تحول كلام به موضوعى دیگر , ختم مى شود. پیداست كه شماره آیات مندرج در هر ركوع , كم و زیاد است , به خلاف جزوها و حزبها كه به طور مساوى تقسیم شده است . وجـه تـسـمیه ركوع را مى توان از آنجا دانست كه در نمازهاى شبانه روزى , پس از خواندن سوره حمد در ركعت اول و دوم , مى توان به خواندن سوره هاى دیگر , یا لااقل چند آیه اكتفا كرد. پیرو این عقیده , بعضى كه قرآن شناس بوده اند , اوایل هر چند آیه اى را كه یك عنوان و موضوع را تـشـكـیـل مـى دهد , معین

ساختند و از آن جهت كه بعد از قرائت آن بخش , نمازگزار به ركوع مى رود , نام هر بخش را ركوع گذارده اند. عدد ركوعات قرآن طبق مشهور 540 ركوع است ( به طور متوسط و تقریبى هر صفحه از قرآن یك ركـوع دارد ) .گفتنى است كه در قرون جدید , ابتدا خوشنویسان قرآن نویس در امپراتورى عثمانى و سپس در مـصـر و لبنان و سوریه , كوشیده اند و توانسته اند كه قرآن مجید را با رعایت قواعدى از جمله آغاز هـر صـفحه با اول آیه , و پایان صفحه به پایان یك آیه , بنویسند و هر جزء را در

بیست صفحه و لذا كل قرآن را در 604 كتابت كنند .در ایـن شیوه كتابت كه در معتبرترین قرآن جهان اسلام ( مصحف المدینه , به كتابت عثمان طه , خـطاط هنرمند سورى و طبع دارالقرآن عربستان سعودى در مدینه , و متن مبناى همین ترجمه هم هست نیر رعایت شده , هر صفحه داراى 15 سطر است . بـعضى از غرابت گرایان قرآن را در 30 صفحه عادى ( هر جزء در یك صفحه ) به خط بسیار ریز یا غبار , كتابت كرده اند. و كـسـانى كه غرابت گراتر بوده اند , كل قرآن را در یك صفحه – كه ابعاد آن از سراسر یك صفحه روزنـامه عادى فراتر نیست – كتابت و چاپ كرده اند كه طبعا براى

قرائت نیست , و براى به همراه داشتن از جهت حفظ و تعویذ به قرآن است , و حتى با ذره بین نیز قابل خواندن نیست . همچنین قرآن را با تعداد صفحات عادى , فى المثل همان 604 صفحه , ولى با ابعاد بسیار كوچك در حـدود یـك – دو سـانـتـیمتر , بر روى كاغذى بسیار نازك ( حتى نازكتر از كاغذ خاص كتاب مقدس ) به طبع رسانده اند , كه آن نیز فایده هاى غیر قرائتى دارد. از سوى دیگر و نقطه مقابل این ابعاد كوچك , قرآن را در ابعاد بسیار بزرگ نیز كتابت كرده اند كه یـكـى از

مشهورترین نمونه هاى تاریخى آن , قرآن مكتوب به خط محقق ( ولو معروف به ثلث ) به قلم شاهزاده هنرمند تیمورى , بایسنقر میرزا ( 802 – 838 ق ) است كه اوراق پراكنده آن , به ابعاد تقریبا بیش از یك متر در نیم متر , در موزه ها و كتابخانه ها , از جمله در موزه قرآن كتابخانه آستان قدس رضوى , محفوظ است . كتیبه هاى مساجد در جهان اسلام نیز نمونه اى از درشت نویسى آیات قرآن مجید است .
آیه و سوره
الف ) آیه
واحد كوچك قرآن كریم , آیه است . در بیشتر موارد هر آیه یك جمله است . ولى گاه آیاتى هست كه متشكل از چند جمله و یك پاراگراف است ( نظیر مثلا آیه الكرسى یا آیه نور ). و گاه حتى به اندازه چند پاراگراف است . مـانـنـد آیـه دیـن ( كـه آیه تداین و مداینه هم گفته اند ) كه بلندترین آیه قرآن است و در كتابت عثمان طه ( مصحف المدینه ) درست یك صفحه پانزده سطرى است . گاه هست كه آیه نه فقط از یك جمله كمتر است , بلكه فقط یك كلمه است مانند مدهامتان ( الرحمن , 64 ) , یا از آن هم كمتر مانند اغلب حروف مقطعه یا فواتح سور نظیر طه , یس یا الم . شناخت حد آیه توقیفى و از سوى شارع است . زیرا حتى در فواتح سور فى المثل المص را یك آیه شمرده اند , ولى نظیر آن یعنى المر را یك آیه نشمرده اند. یا حمعسق [ حم . عسق ] را دو آیه شمرده اند.

ولى باز كهیعص یك آیه شمرده شده است . كلمه آیه و جمع آن آیات , به معناى همین جملات یا جمله واره هاى قرآن , در خود قرآن هم آمده است . ( آیه : بقره , 106 ; نحل , 101 , آیات ; بقره , 252 ; آل عمران , 7 ; یوسف , 1 ; نور , 1 ). پـر آیـه تـرین سوره قرآن كریم سوره بقره است ( 286 آیه ) ,و كم آیه ترین سوره قرآن , سوره كوثر است ( 3 آیه ). در تعداد كل آیات اقوال متعددى

هست . طـبـق معتبرترین قول كه ابوعبدالرحمن عبداللّه بن حبیب سلمى از امیرالمؤمنین على (ع ) نقل كرده و امام شاطبى آن را در ناظمه الزهر آورده است , تعداد كل آیات قرآن , 6236 آیه است ( تاریخ قرآن , رامیار , 570 ). تـرتـیب و توالى آیه ها , اعم از اینكه طى یك فقره وحى یا طى یك سلسله وحى متوالى نازل شده باشد , توقیفى است . یعنى خود این امر نیز جزو وحى است و به امر الهى و رهنمایى جبرئیل انجام گرفته است . در مـواردى هـم كـه حضرت رسول (ص ) آیه یا آیاتى را جابجا مى كردند و مى فرمودند : این آیه یا آیات را در فلان سوره بین كدام آیات قرار دهید

, باز به رهنمود وحى بوده است . بعضى از آیات قرآن , برجستگى و شهرت خاصى یافته اند و با نام كلمه یا معنایى از خود آیه مشهور شده اند كه بعضى از آنها عبارتند از : آیه اخوت ( حجرات , 10 ) , آیه اذن یا آیه تصدیق ( توبه ,61 ) ; آیه اكمال ( مائده , 3 ) ; آیه امانت ( احزاب , 72 ) ; آیه انذار ( شعراء 214 ) ; آیه تبلیغ ( مائده , 67 ) ; آیه تداین ( یا دین یا مداینه , بقره , 282 ) ; آیه

تسمیه كه همان بسم اللّه الرحمن الرحیم است در آغـاز كـلـیه سوره ها , جز سوره توبه ; آیه تطهیر ( احزاب , 33 ) ; آیه حجاب ( نور , 30 – 31 ) ; آیه حـفظ ( حجر , 9 ) ; آیه خمس ( انفال , 41 ) ; آیه سیف [ آیه قتال ] ( توبه , 5 ) ; آیه الكرسى ( بقره , 255 ) ; آیه مباهله ( آل عمران , 61 ) ; آیه مشیت ( كهف , 23 – 24 ) ; آیه نور ( نور , 35 ) ; آیه و ان یـكـاد ( قـلم , 51 ) ; آیه ولایت ( مائده , 3 ) ( براى تفصیل و شرح آنها ـ دایره المعارف تشیع , ذیل كلمه آیه ; ) . آیات

قرآنى به مكى و مدنى و ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه تقسیم مى گردد كه شرح هر یك خواهد آمد. ب ) سوره . واحد بزرگ قرآن كریم , سوره است . سوره در لغت یعنى بریده شده و در اصطلاح گروهى مستقل از آیات قرآن كه مطلع و مقطعى دارد , و گفته اند كه به این معنى از سورالمدینه ( دیوار دور شهر ) گرفته شده است . كلمه سوره به همین معنى در خود قرآن هم به كار رفته است ( از جمله در بقره , 23 ; توبه , 64 , 86 ; نور , 1 ) همچنین جمع آن سور ( بر وزن

گهر ) نیز در قرآن به كار رفته است ( هود , 13 ). قرآن مجید , كلا 114 سوره دارد كه كمابیش به ترتیب بلندى طول مرتب شده اند. بلندترین سوره قرآن سوره بقره است ( 286 آیه , برابر با 48 صفحه در كتابت عثمان طه – مصحف المدینه ) و كوتاهترین سوره , سوره كوثر است ( داراى 3 آیه ). بـعضى سوره هاى قرآن , نام گروهى دارند : الطوال السبع [ السبع الطوال ] : ( هفت گانه بلند ) كـه عـبارتند از : بقره , آل عمران , نساء , مائده , انعام , اعراف و در مورد هفتم , اختلاف نظر

است كـه آیا شامل انفال و توبه است ( كه بین آنها بسم اللّه الرحمن الرحیم فاصله نینداخته است ) یا یونس . الـمـئون [ الـمئین ] : ( صدگانه ها ) به سوره هایى اطلاق مى گردد كه تعداد آیات آنها از 100 آیه بیشتر است . ( مانند یونس , هود , یوسف , نحل , كهف ). المثانى : سوره هایى است كه كمتر از صد آیه دارد ( مانند قصص , نمل , عنكبوت , یس و ص ). المفصل : سوره هاى اواخر

بعضى از سوره ها به مناسبتهاى خاصى نهاده اند. از جمله سوره الم : هفت سوره این كه با الم آغاز مى شود. سور مسبحات : ( كه با كلمه سبحان , یا سبح , یا یسبح آغاز مى گردد , كه عبارتند از اسراء , حدید , حشر , صف , جمعه , تغابن , و اعلى . سـور حـوامیم : هفت سوره كه با حم آغاز مى گردد ( مؤمن , فصلت , شورى , زخرف , دخان , جاثیه , و احقاف ). سور طواسین :

سوره هایى كه با طس یا طسم آغاز مى شود ( شعراء , نمل , قصص ). سـور عزایم : چهار سوره اى چهار سوره اى كه در آنها سجده واجبه هست ( سجده , فصلت , نجم , علق ). الزهراوان : ( بقره و آل عمران ). المعوذتین : دو سوره آخر قرآن ( فلق و ناس ). چهار قل : چهار سوره پایان قرآن كه با كلمه قل آغاز مى شود. نام سوره ها ( فاتحه الكتاب , بقره , آل عمران , نساء , تا آخر )

توقیفى یعنى به تعیین رسول اللّه (ص ) بوده است ( نیز ـ تاریخ قرآن , رامیار , 581 ). بعضى سوره ها , دو یا چند نام دارد از جمله : فاتحه الكتاب ( حمد , ام القرآن , سبع المثانى ) ; توبه ( برائت ) اسراء ( بنى اسرائیل ) نمل ( سلیمان ) ص ( داود ) مؤمن ( غافر ) , اخلاص ( توحید , قل هو اللّه ) ; مسد ( لهب ). درباره اینكه ترتیب و توالى سوره هاى قرآن كه آغاز آنها , فاتحه الكتاب و پایان آنها , سوره ناس است , تـوقـیـفـى اسـت یـا اجتهادى ( اجتهاد صحابه ) و به راى و نظر

گردآورندگان بازمى گردد , اختلاف اقوال است . بعضى گفته اند توقیفى و به امر و ارشاد پیامبر (ص ) و رهنمود وحى است . بعضى گفته اند اجتهادى است و به عهده سامان دهندگان مصحف عثمانى است , چون حضرت رسـول (ص ) بـه دلایـلـى كـه بـعـدا گـفته خواهد شد , قرآن را كتابت و جمع كرده ولى مدون بین الدفتین نكرده بودند. و بعضى گفته اند آمیزه اى از توقیف و اجتهاد است

و این راى پذیرفتنى تر است . نام و نشان سوره هاى 114 گانه قرآن مجید در اغلب تاریخهاى قرآن ( از جمله تاریخ قرآن , تالیف رامـیـار , 583 بـه بـعـد ) و نیز با آمار و ارقام مربوط به كلمات و حروف هر یك در فرهنگ آمارى كـلـمات قرآن كریم , تالیف محمد روحانى , و نیز در پایان هر قرآن طبع جدیدى آمده است , و به رعایت اختصار , از آوردن آن در اینجا خوددارى مى شود.

صورت و سبك قرآن
از آنجا كه قرآن , متنى مقدس و قدسى است , نمى توان و از ادب شرعى به دور است كه درباره آن , هـمـانـنـد سـایـر كـتـابـها سخن گفت , یا آن را در معرض پژوهشهاى زبانشناسى و مخصوصا سبك شناسى آورد. ولى از سوى دیگر از آنجا كه قرآن یك سند عظیم الشان زبانى و یك اثر بسیار مهم ادبى است , لذا شـایـد بـا قید احتیاط و رعایت احترام جنبه قدسى قرآن , بتوان به ضرورت بحث و تحقیق از این زاویه نیز به آن نگریست و درباره آن بحث كرد. نثر در زبان عربى , در عصر

جاهلیت و اوان ظهور اسلام , سابقه و نمونه چندانى ندارد. نمونه هایش یا بعضى خطبه هاست یا سجع كاهنان . و در قـرآن سـجـع فراوان هست , كه احتراما و براى آنكه به سجع كاهنان و شعر شبیه نشود به آن فاصله مى گویند و مراد از آن كلمات مشابه پایانى هر آیه است . قرآن با شعر

عربى هم كه سابقه درخشانى دارد , شباهت ندارد. قـرآن , قول كسانى را كه مى گویند قرآن شعر و پیامبر (ص ) شاعر است , به شدت نفى مى كند و مى فرماید كه به او شعر نیاموخته ایم و سزاوار او نیست ( یس , 69 نیز ـ الحاقه , 41 ). اما در قرآن , جوهر شعرى بسیار است . یعنى بیان ظریف و مجازى و انواع استعاره ها و تمثیلات و تشبیهات هنرى . همچنین آیات موزون یا موزون افتاده قرآن نیز از یكصد فقره بیشتر است . با وجود این , و با آنكه نفوذ قرآن در شعر و ادب عربى و فارسى , بسیار عظیم است , ولى قرآن شعر نیست . این نكته و واقعیت هم حیرت آور است كه به فرد و تافته اى است جدا بافته . ارزش موسیقایى كلمات و جملات قرآن نیز از دیرباز مورد توجه محققان بوده است . قابلیت خوشخوانى قرآن و ترتیل و تغنى و همخوانى آن كم نظیر یا بى نظیر است . از سوى دیگر , قرآن با آنكه اینهمه قصص و حكایات در بر دارد , قصه هم نیست . و با وجود اشارات تاریخى , تاریخ هم نیست . امـا مـهمترین مشخصه و خصیصه ساختارى قرآن كه شاید قدما نیز به آن توجه داشته اند , اسلوب چند وجهى و بلاتشبیه گسسته نماى آن است . یـعـنى شاخه به شاخه شدن معانى و مضامین و قطع پیاپى توالى یك مضمون و مدام از معنایى به معناى دیگر پرداختن . این گسسته نمایى ظاهرى قرآن مجید , در فرهنگ و ادب فارسى نظیر دارد. دو كـتـاب عـظیم كه از شاهكارهاى جاویدان زبان فارسى هستند , نیز همین اسلوب و ساختار را دارند. نخست مثنوى معنوى اثر مولانا جلال الدین بلخى ( م 672 ق ). دوم غزلهاى خواجه شمس الدین حافظ ( م 792 ق ). در مـورد مـثـنـوى , مرحوم فروزانفر بر آن بوده اند كه تحت تاثیر قرآن , این سبك و سیاق را پیدا كرده است . در مـورد غزلهاى حافظ كه به اصطلاح بعضى فارسى زبانهاىپاكستان پاشان ( از پاشیدن ) است , نگارنده براى نخستین بار این نظر را مطرح كرده است كه حافظ با انقلابى كه ( به قول آربرى ) در غزل كرده است , نه تحت تاثیر سنت شعرى و تاریخ غزل فارسى است ( چنانكه غزلش هیچ شباهت صـورى و سـاخـتارى با غزل بزرگترین سلفش سعدى ندارد ) , بلكه تحت تاثیر ساخت و ساختار سوره هاى قرآن كریم است . مسلمانها اعم از عرب و غیر عرب , گویى بیم داشته اند كه به این خصیصه اشاره كنند. قـدیـمـتـریـن اشـاره اى كه در این باب دیده مى شود حدیثى است كه یكى از معاصران پیامبر كه یـهـودیى به نام سلام بن مشكم بوده است از سر شكوه و گلایه به حضرت (ص ) عرض مى كند : چـگـونـه از تـو پیروى كنیم حال آنه قبله ما را ترك كرده اى و كتابى هم كه آورده اى آن طور كه تورات متناسق است , تناس

ق ( نظم و نسق ) ندارند , كتابى بیاور كه مانوس و متعارف باشد وگرنه ما هم نظیر اینكه تو آورده اى مى آوریم . سپس خداوند این آیه را [ در مقام تحدى ] نازل كرد : قل لئن اجتمعت الانس و الجن ; [ اگر انس و جـن هـمـدسـتى كنند كه نظیر این قرآن را بیاورند , نظیر آن را نخواهند آورد , ولو آنكه بعضى پشتیبان بعضى باشند ] .اگر آن یهودى را بهانه جو و نادان و سـخـن نـشـنـاس بـدانیم , در سخن دانى و قرآن شناسى طه حسین , تردیدى نیست كه بحث مـبسوطى در این باره دارد و مى نویسد : مثلا موضوعهاى سوره بقره بسیار و از هم بیگانه اند , و ایـن خـود دلیل است كه این

سوره یكمرتبه نازل نگشته , بلكه به تدریج و خرد خرد نازل مى شده است . سپس دهها موضوع و مضمون متنوع سوره بقره را براى نمونه یاد مى كند. از قرآن پژوهان اروپایى گویا ابتدا نولدكه اسلامشناس آلمانى كه مهمترین تاریخ قرآن را نوشته اسـت , در مقاله قرآن كه براى طبع یازدهم دایره المعارف بریتانیكا نوشته است به این خصیصه از سبك قرآن اشاره كرده و گفته است اصولا ذهن هر پژوهشگر امروزین اروپایى سبك قرآن را به اصطلاح ناپیوسته و پاشان مى یابد. ریـچـارد بـل یـكى از برجسته ترین قرآن پژوهان غربى , در كتاب مقدمه بر ترجمه قرآن به این خـصـیـصه اشاره و آن را ناشى از بیدقتى و اشتباه ناسخان و كاتبان وحى مى داند ولى مونتگمرى وات , قـرآن شـنـاس اسكاتلندى معروف كه این مقدمه او را تهذیب كرده و گسترش داده است , تعلیل او را

نادرست مى شمارد. آرتـور جـان آربـرى كـه از بزرگترین اسلامشناسان و قرآن پژوهان غربى است در مقدمه ترجمه قـرآنش به انگلیسى , و نیز فریتیوف شوآن در كتاب فهم اسلام , بهتر از دیگران به اهمیت هنرى و زبانى – ادبى این خصیصه ساختارى قرآن پى برده اند و آن را حسن و هنر قرآن شمرده اند , نه عیب و ایراد آن . به نظر مى رسد كه اعجاز و سبك تقلید ناپذیر و خارق العاده قرآن , جز از این طریق میسر نمى شد. اگر بیان اندیشه با رعایت ترتیب و توالى منطقى و مضمونى در كتابهاى دیگر خطى باشد , شیوه بـیـان انـدیـشـه قـرآن حـجـمى و حلقوى و بلكه اگر غریب ننماید كروى است و به قول آربرى كنترپوآنى و پلى فونیك است . اگـر قـرآن مـى خـواسـت هـر مضمون را از فى المثل اندیشه توحیدى و نفى شرك و تعدد آلهه تا هشدار به كافران و منافقان تا قصص

یكایك انبیاء تا توصیف جهنم و بهشت , تا تسلى دادن حضرت رسـول (ص ) تـا اشـارات و تلمیحات تاریخى به غزوه ها هریك را در جاى خود و از آغاز تا انجام و یـكـبـار براى همیشه بیاورد , سبكش عادى و شاید ملال آور و حداكثر شبیه به تورات ادعایى آن یهودى , یا فى المثل تاریخ طبرى مى شد. و هرگز نمى توانست همانند صورت فعلى هنرى باشد. هنر در این تلفیق و تلفیق هنرى است .

برای دریافت اینجا کلیک کنید