مقاله آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز

توضیحات

  مقاله آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز دارای 45 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز :

آداب ازدواج و شعر و موسیقی در شهرستان درگز

موقعیت جغرافیایی طبیعی وانسانی درگز
شهرستان درگز در 130 كیلومتری شمال مشهد ودر 37 درجه و28 دقیقه عرض شمالی و59 درجه و7 دقیقه طول شمالی قرار گرفته است . این شهرستان از شمال به جمهوری تركمنستان واز شرق به كلات واز جنوب به شهرستانهای قوچان وچناران واز سمت غرب به قوچان محدود گردیده است . این شهرستان مساحتی بالغ بر 8597 كیلومتر مربع دارد وجمعیت آن براساس سرشماری سال 1375 ، 78097 نفر تخمین زده شده است .

درگز دارای چهار بخش چاپشلو ، نوخندان ، لطف آباد ومركزی می باشد وارتفاع آن از سطح دریا 500 متر است . این شهرستان دارای رشته كوههای بسیاری است كه از میان آن می توان از زرین كوه در شمال ، كوران داغ وقره داغ در مغرب وهزار مسجد در جنوب نام برد . رودخانه های پرآب وخروشانی همچون درونگر – زنگلانلو – دربندی علیاء از منابع مهم آب این شهرستان به شمار می روند وبه واسطه بارندگی مناسب واقلیم مطلوب این شهرستان دارای جلگه ها ، دره ها ، ودشت های حاصلخیزی است كه جلگه زنگلانلو ، نوخندان ، درونگر ، قره باشلو ومیانكوه ودشت لطف آباد از آن جمله اند .

مردم درگز از نژادهای ترك ، كرد ، تركمن وفارس هستند وبه زبانهای مختلف تركی ، كردی وفارسی تكلم می كنند . دره معروف تندوره در جنوب غربی درگز از مناطق زیبا ودیدنی این شهرستان است . درگز از شهرهای تاریخی این سرزمین به شمار می رود وبه گواهی مستندات مكتوب تاریخی در نسخ گوناگون از این شهربا نام های داراگرد ، نیسایا ، نساء ، آپاوارتاكن ، ابیورد وخاوران یاد شده است .

فرهنگ عامه
فرهنگ عامه طایفه ای وایلی مردم شهرستان درگز ، در گذشته چنان بود كه هر طایفه وایل سنن وعادات ورسوم خاص خود را داشته اند ، ولی امروز در اثر روابط اجتماعی در طول زندگی چند نسل واختلاط وامتزاج اقوام در مجموع تركیب یك فرهنگ ملی بدیعی را بوجود آورده اند كه از هر حیث مطبوع ودلپذیر است .
رقص محلی

در اكثر روستاها به خصوص مناطق كردنشین ، در اعیاد وجشن های نوروزی یا عروسی ، دختران وزنان در یك دایره بزرگ ودر محوطه وسیع متصل بهم با لباسهای زیبا ورنگارنگ كه دور یقه پیراهن (كوینك Koyngk) با نواری از سكه دوزی آرایش یافته وروسری گلدار ابریشمی یا شماق كرده و روی پیراهن نیم تنه گلدوزی شده پوشیده ، وبا شلوار (شلیته) گلدار قیطان دوزی شده دربر ، همراه با آهنگ دهل وسرنا، یك قرصه یا دو قرصه می رقصند وضمن رقص كه روی پشتشان به همدیگر است به آهستگی دور می زنند .

زنان وجوانان ومردان هم ، درپشت بامهای اطراف یا كنار آن فرش انداخته ونشسته ویا حلقه وار به تماشای رقص دختران وزنان می ایستند .
جوانان محل در حین رقص ، دختر دلخواه را دیده وپسندیده برای نامزدی انتخاب می كنند ، در این موقع اطرافیان دختر متوجه او می شوند وحرفهای بیخ گوشی درمی گیرد ودختر با لبخند غرورآمیزی وسرخی شرم بر چهره از امتیاز خود بر دیگران مسرور وخوشحال می شود . در روستاهای درگز ، پسر ، دختر دلخواه خود را بیشتر به هنگام آب از چشمه یا كار در مزرعه انتخاب می كنند .

مراسم عروسی
در درگز مانند سایر شهرهای خراسان ، تا سال 1300 شمسی ، كه هنوز تحصیلات متوسطه وعالیه توسعه نیافته ودر محل وسیله تحصیل بیش از ابتدای فراهم نبود ، وپسرهای خانواده ، پس از تحصیلات ابتدای ناگزیر بودند دنبال كار پدر بروند وبه فعالیت بپردازند . رسم چنین بود كه پسران را در سنین پانزده تا هیجده سالگی داماد نمایند .

سنت وتعصب خانواده ها در دامادی پسران خود این بود ، كه حتماً دختر را از خانواده های قوم وخویش وایل وطایفه خود انتخاب نمایند ودختران خود را هم همینطور به پسرهای قوم وخویش وطایفه خود بدهند كه متاسفانه این ازدواج اجباری كه از ابتدا توأم با دلسردی وبی اعتنایی بود بعد از مدتی كوتاه بهم می خورد ومنجر به طلاق می گردید یا مطابق معمول زمان دختر دیگری روی زن اولی برای پسر خود می گرفتند ، به همین علت در آن موقع اكثر درگزیها دارای دو یا سه یا چهار زن عقدی در خانه بودند وبرای هر زن اطاق وزندگی علیحده ای فراهم می ساختند ، ودر نتیجه زاد وولد در خانواده ها بین هشت تا دوازده وبیشتر فرزند دختر وپسر بود .

اكنون ، این عادات ورسوم ، با توجه به نتیجه نامطلوب وعواقب ومشكلات آن ، به خصوص از لحاظ اقتصادی متروك شده است . ایلات وطوایف درگز معتقد بودند كه دختر یك خانواده یا طایفه نباید از بین آنها خارج شود وبه قبیله ای غیر خودی برود خصوصاً تعصب داشتند كه دختر وپسر عمو ودختر عمه وپسردایی ودختر خاله وپسر خاله از كودكی نامزد هم گردند ، واین نامزدی را «دیقلی» می گفتند وبه این عهد وپیمان خود استوار بودند وبدان عمل می كردند ولو آنكه بعد از بزرگ شدن دختر وپسر به هم علاقمند ودلبستگی نداشته باشند یا خاطر خواه دیگری گردند ، شكستن این عهد وپیمان را ننگ خانواده می دانستند . امروز دیگر عنوان «بیزیمكی» و «اوزگه» یعنی طایفه خودی وغیره از بین رفته است .

نحوه انتخاب همسر
همانطوری كه در فوق ذكر شد ، تا چهل سال قبل ، پسران اكثر خانواده های ایلات وطوایف درگز شخصاً در انتخاب دختر دلخواه خود آزاد نبودند ودختری را كه پدر ومادر برای او دیقلی (نامزد) كرده ویا بهداً از خانواده ای وابسته بخود انتخاب كرده بودند ناگزیر می شدند به همسری خود بپذیرند . ولی در اثر نتیجه بدی كه این قبیل وصلت ها در پی داشت ، واغلب منجر به بروز اختلاف وكدورت ومنازعه بین قوم وخویش ها وهم قبیله ای می شد . به تدریج پسر را در انتخاب دختر تا حدی آزاد می گذاشتند . مشروط بر اینكه سعی كند این دختر از بین دختران قبیله خود باشد ، مثلاً تركمن ها از تركمن ها ، كردها از كردها ، تركها از تركها ، فارس ها از فارس ها .

پسران ، دختران دلخواه را چنانكه در صفحات قبل ذكر شد در عروسی ها ومراسم اعیاد وجشن ها به هنگام رقص دستجمعی یا به معرفی دلاله ها ویا افراد خانواده ، می دیدند ومی پسندیدند وانتخاب می كردند .

پسران كردها ، وتركمن ها ، به هنگام زیست در ییلاق ، كه چادرها وآلاچیق ها را نزدیك به هم برپا می ساختند ودر مدت زندگی در ییلاق به اقتضای كار دامداری در مجاورت هم به سر می بردند . طبعاً در چنین وضع وموقعیت پسران ودختران ساكنین ییلاق همه وقت همدیگر را می دیدند وهم صحبت وهمكار ویا همبازی می شدند دختر دلخواه خود را برای همسری انتخاب می كردند .

خواستگاری
پدر ومادر برای پسر خود ، دختر یكی از بستگان ، یا هم طایفه خود را در نظر می گرفت یا پسر موضوع علاقمندی خود را نسبت به دختری كه دیده وپسندیده بود به مادر وخواهر خود می گفت ، آنها برای دیدن دختر به بهانه ای به خانه دختر نزد مادر او می رفتند . طبعاً دختر برای آنان چایی وقلیان می آورد می دیدند واگر می پسندیدند به خانه برگشته ومطلب را به پدر پسر می گفتند واورا وادار می كردند كه برای خواستگاری دختر جهت پسر خود اقدام كند .

پدر هم قبلاً با گرفتن وقت به اتفاق چند نفر از بزرگان وآق سقلان (ریش سفیدان) خانواده وطایفه به خانه دختر نزد پدر او می رفتند واز دخترش برای پسر با این عنوان كه ما قصد داریم ، مثلاً احمد را به نوكری یا غلامی به شما بدهیم ، وشما هم موافقت نمایید دختر خوب ونجیب زیبای خود را به نوكر یا غلام خود به همسری بدهید وما را در این وصلت به قوم وخویشی سرافراز ومفتخر كنید ، خواستگاری می كرد ، اگر پدر دختر با این پیوند موافق نبوده به عنوان اینكه هنوز دخترم كوچك است یا نامزد دارد ، خواستگار را از سرباز می كرد ، اگر موافق بود مهلت خواسته وپس از پرس وجو از كسب وكار وهنر پسر وآشنایی به وضع اخلاقی ومالی پسر با مشورت وموافقت ریش سفیدان طایفه خود جواب قبول به خانواده پسر می داد ، اعلام جواب قبول بین سه روز تا یك هفته بود .

مراسم نامزدی
پدر ومادر پسر ، پس از دریافت جواب قبول ، ساعت سعدی را تعیین كرده وبا گرفتن وقت به اتفاق زن خود وریش سفیدان طایفه به خانه پدر دختر می رفتند . آنها هم چند نفر از بزرگان وریش سفیدان طایفه خود را به این مراسم دعوت می كردند . پس از حضور همگی و تبادل تعارف وتمجید از صفات و محسنات وهنرهای پسر ودختر برای تعیین باشلق ، میزان مهریه ، میزان خرید وتهیه جهیزیه ، مخارج ونحوه برگزاری جشن عقد وعروسی ، به گفتگو می پرداختند .

مبلغ شیربها بستگی به هنرهای دختر وكارایی وارزش مادی اوبرای خانواده داشت . مثلاً اگر دختر در كار : قالی بافی ، قالیچه بافی ، گلیم بافی ، پارچه بافی ، سوزن دوزی ، گلدوزی ودر امور كشاورزی ، ودامداری ، تجربه ومهارت و ورزیدگی داشت ، شیربهای آن دختر همچنین مهریه اش گران بود ، زیرا درآمد حاصل از این هنرها در تأمین هزینه زندگی خانواده ارزش و اهمیت خاصی داشت . تمام مبلغ شیربها كه بین پانصد تا هزار تومان بود به مادر تعلق می گرفت زیرا اورا شیر داده وبزرگ كرده وهنرهای ارزنده ای به او تعلیم داده است . در بین تركمانها زن بیوه جوان ، از دختران ، گرانتر بود زیرا در هنرهای دستی مجرب وهنرمند بود .
امروز این رسم را نمی پسندند وآن را یك نوع خرید وفروش دختر می دانند . پس از آنكه طرفین در تمام موارد به توافق می رسید كله قندی را كه قبلاً تهیه كرده بودند به عنوان اعلام نامزدی دختر وپسر برای همسری در مجلس می شكستند وقطعات آن را در دستمال ابریشمی می بستند وبین حاضران مجلس تقسیم می كردند وسروكله قند را هم برای تهیه شربت جهت عروس وداماد در شب زفاف به مادر دختر می دادند كه نگهدارد .

پدر ومادر ، در این مجلس انگشتری طلا ویك طاقه شال اگر توانا بود از ترمه تهیه می كردند به مادر دختر می دادند ودختر با به این وسیله رسماً برای پسر خود نشان ونامزد «اداخلی» می كردند وكله قندی را می شكستند وآن را قند شكنی می گفتند واین مراسم پس از پذیرایی با چای وشیرینی و شربت و قلیان خاتمه پیدا می كرد ، در این مجلس تمام شرایطی كه مورد قبول طرفین

قرار گرفته بود در دو نسخه صورت بر می داشتند وهر نسخه را به دست یك طرف می دادند .
مدت نامزدی
مدت نامزدی ، تا خاتمه تدارك جهیزیه ، وتهیه وسایل مورد احتیاج عروس وداماد بین یك سال تا سه سال طول می كشید مخصوصاً بین قبایل تركمنها وكردها طولانی می شد زیرا دراین مدت دختر هم در تدارك جهیزیه خود یا بافتن قالی یا قالیچه یا گلیم ویا پارچه مورد احتیاج كمك می كرد .

در مدت نامزدی ، پسر حق نداشت به طور آشكار به ملاقات نامزد خود یا به اصطلاح نامزدبازی برود ، زیرا در آن صورت پدر یا برادر دختر اورا می دیدند ومطابق عادت و رسوم وتعصب خانوادگی داماد را كتك می زدند واز خانه بیرون می راندند ، وحتی بعضی مواقع این برخورد به بروز كدورت ونزاع بین دو خانواده منجر می شد ، در این مدت فقط داماد می توانست در خفا عروس را ببیند وبا موافقت مادر دختر ، كه اودر فرصت مناسب ودر غیبت مردان خانواده كه اغلب دنبال كار كشاورزی وگله داری یا مسافرت می رفتند وقتی را به دست می آورد وبه داماد اطلاع می داد ، داماد به طور محرمانه ومخفیانه وبا ترس ولرز به خانه دختر می رفت ،

دراین موقع عروس لیوان شربتی ویا چایی نزد داماد می آورد اوهم پس از نوشیدن یك انگشتری یا گوشواره یا سكه طلا یا نقره توی آن می انداخت وبه عنوان روبازكردن پیش كش می كرد ، سپس با مراقبت مادر دختر ساعتی را نزد نامزد خود بسر می برد وبه گفتگو می پرداخت وبعد به سرعت به طوری كه كسی اورا نبیند از خانه نامزدش خارج می شد ومی رفت .

تشریفات عقد
مراسم عقد ، قبل از عروسی در روز سعدی با تشكیل مجلس جشن وسرور در خانه دختر برگزار می شد .
جریان آن چنین بود ، روز برگزاری مراسم عقدكنان اطاقی را در خانه عروس باقالی وقالیچه وشال تزئین ، وبا گذاردن لاله وروشن كردن آن چراغانی می كردند . وسفره سفیدی سمت دیوار روبه قبله اطاق می گستردند وآینه بزرگ وپایه داری دركنار سفره به دیوار تكیه می دادند وطرفین آن آینه شمعدانی های نقره روشن كرده می گذاشتند وجلو آینه یك مجلد قرآن وآب در ظروف بلور وشیرینی ونبات ویك قرص نان ودر فصل گل یك دسته گل هم در سفره می نهادند .

عروس را در اطاق دیگر آرایش نموده ولباس عقد را كه معمولاً از پارچه ساتین یا لیمویی گلدار یا ساده با یقه دارای نوار وسوزن دوزی شده به آن كوینك می گفتند وبا شلوار چین دار آن هم سفید یا لیمویی ، یا قرمز گلدار كه كناره پایین آن دورتادور با نوار پارچه ای رنگ دیگر دوخته شده بود ، به تن عروس می كردند وبسر عروس سربند پولك ای سكه دوزی شده می بستند وگوشواره هایی با آویز هلالی نگین دار به گوش عروس می آویختند والنگوی پهن نقره ای نگین دار

عقیق یا فیروزه به دستهای عروس می كردند و روسری از شال لیمویی یا عنابی نازكی بسر عروس می انداختند . به طوری كه وسط شال روی سر عروس قرار می گرفت واطراف آن پشت سر وروی شانه ها وجلو سینه عروس را می پوشانید ، دراین وضع عروس فقط از زیر روسری جلوی پای خودرا می دید ، دونفر از زنان كه غالباً مادر وخاله یا از نزدیكان وخویشان عروس بودند در طرفین دختر بازوانش را گرفته سرسفره عقد می آوردند وروبه قبله وآینه می نشانیدند ، زنهای توی اطاق عقد ، باید همه یك بخته یا سفید بخت می بودند ، زنان دوشوهر كرده نباید داخل اطاق عقد می شدند ، اطراف عروس را دختران وزنان خانواده های

عروس وداماد می گرفتند وبه آهنگ دایره دست می زدند ومی رقصیدند وشادی می نمودند . در این موقع عاقد كه از روحانیون محل وقبلاً برای آن ساعت دعوت شده بود با همراهش وارد اطاق مردان كه در اطاق دیگری بودند می شدند وپس از صرف چایی وشیرینی وبا توجه به میزان مهریه وشرایط موافقت شده یك نفر را نزد عروس می فرستادند یا با صدای بلند از این اطاق كه به اطاق عقد در وسط داشت ودر این موقع باز می كردند ، خطاب به عروس سوال می كرد ، فلانی ، آیا توبه من وكلات می دهی وحاضری تورا به فلان مبلغ مهریه به عقد فلانی در بیاورم ؟ عروس به ظاهر به لحاظ حجب وحیا یا باطناً برحسب تعلیماتی كه قبلاً به او داده بودند در دو دفعه سوال سكوت می كرد ودر دفعه سوم سوال بلی می گفت . در این موقع زن ومرد همگی دست می زدند وهلهله وشادی می نمودند ،

بردست روحانی هم از داماد وكالت می گرفت وخطبه وصیغه عقد خوانده می شد ومبارك باد می گفتند . وبه صرف شیرینی وچایی می پرداختند . هنگام جریان عقد پارچه یا شال سفیدی دو نفر از دختران یا زنان خوشبخت روی سر عروس به طور افقی می گرفتند ، ویك نفر از زنان هم با دو قطعه قند روی سر عروس قند می سائیدند وآرزوی سعادت وخوشبختی برای عروس می كردند . البته این رسم وتشریفات عقد امروز هم به صورت بهتر ومفصل تر وباشكوهتر انجام می شود . پس از عقد ، عاقد با احترام راه انداخته می شد ومی رفت . سپس داماد را كه با لباس وبا سروصورت آراسته قبلاً با خود آورده ودر اطاق مردان نشانده بودند به اطاق عقد نزد عروس هدایت كرده وپهلوی او طرف چپ عروس می نشانیدند وشال عروس را به كنار می زدند . عروس وداماد در این موقع همدیگر را در آینه مقابل می دیدند وبا تبسم مراتب مسرت وشادی درونی خود را ابراز می كردند ، مدتی هم دراین وضع دختران وزنان دایره ودست می زدند ومی رقصیدند ومبارك باد می گفتند .

غالباً مراسم عقد طرف برگزار می شد تا پاسی از شب طول می كشید سپس به مدعوین از طرف خانواده دختر شام می دادند .
شام عبارت بود از : پلو ویخنی ، یعنی گوشت گوسفند وبز را در قطعات كوچك در دیگهای چدنی با روغن سرخ كرده ودر موقع كشیدن برنج به پشقاب گوشتهای سرخ شده را كه یخنی می گویند لابه لای برنج می گذاشتند ودر نتیجه اختلاط روغن ومزه گوشت با برنج غذایی لذیذ وخوشمزه می شد ،

اكنون هم در درگز یخنی پلو پخته می شد . طرز غذادادن چنان بود كه جلو مردان وزنان علیحده ، سفره باریك ودرازی دورتادور اطاق پهن می كردند وبرای هردونفر یك پشقاب ودرمیان تركمنها وكردها برای هر پنج نفر یك سینی مسی پلو ویخنی می كشیدند و می گذاشتند . غذا رادر آن موقع با دست می خوردند یعنی بعداز انداختن سفره آفتاب یا آب دبه ولگن جلو مهمانان می آوردند آنها فقط دست راست خود را روی لگن گرفته وبا آبی كه روی دستش

ریخته می شد یك دستی می شستند وبا حوله كه روی دوش گرداننده آب دبه به لگن بود خشك می كردند وبا همان دست شسته شده غذا را می خوردند .
مراسم عقد باید در غیر ماههای حرام(محرم وصفر) برگزار می شد مراسم عقد در بعضی نقاط درگز یا روستاها به لحاظ رعایت صرفه جویی در هزینه غالباً در همان روز عروسی برگزار می گردید .
به طور كلی انجام آن بستگی به قرار وتوافق خانواده های عروس وداماد موقع خواستگاری داشت ، درمیان تركمنها وسایر طوایف درگز داشتن چند زن مرسوم بود وتركمنها به هنگام عقد به اصل ونصب عروس اهمیت خاص می دادند .

جشن عروسی
پس از آنكه جهیزیه عروس آماده وباشلق (شیربها)تعیین شده پرداخت ووسایل جشن عروسی تدارك می شد ، شبی را بزرگان خانواده عروس وداماد در خانه داماد مجلسی تشكیل داده واز كسانی كه باید به جشن عروسی دعوت شوند تبادل نظر ومشورت نموده وصورت اسامی آنها را می نوشتند ، یك روز قبل از شروع جشن دویا سه نفر (بستگی به تعداد مدعوین داشت) به كسانی كه نام آنها در آن صورت نوشته شده بود اطلاع می دادند كه فلان روز فلانی پسرش را می خواهد داماد كند تقاضا كرده برای شركت در جشن وصرف ناهار به خانه او تشریف بیاورید . از زنان آنان نیز به وسیله چند نفر زن دعوت به عمل می آمد .
روز جشن عروسی ، كه به آن «توی» می گفتند در خانه داماد جنب وجوش قابل توجهی بوجود می آمد ، صدا ساز ودهل از صبح در خانه داماد بلند می شد وعده ای اطاقها را برای پذیرایی از مردان جدا وزنان علیحده فرش وتمیز ومرتب می كردند .

عده ای ، چند رأس گوسفند یا بز را به تعداد مدعوین سر می بریدند ومشغول پوست كندن وقطعه قطعه كردن گوشت آنها بودند . آشپزان برنج را درطشت های مسی بزرگ خیس می كردند ، وعده ای جای دیگهای پخت برنج را در گوشه ای از حیاط خانه به صورت اجاق تهیه می نمودند ، وچند نفر ورزیده ومجرب را هم برای پذیرایی از مردان وچند نفر زن هم برای پذیرایی از زنان انتخاب ومأمور می كردند آنها با در نظر گرفتن تعداد مدعوین به تدارك وتهیه سفره وبشقاب وسینی مشغول می شدند . معمولاً برای مجالس عروسی همانطوری كه امروز درشهرها از مؤسسات مربوطه كرایه می كنند درآن زمان از خانه یك نفر خیر محل كه تمام وسائل جشن عروسی یا روضه خوانی را از قبیل : قالی ، گلیم ، انواع دیگ ، چلوصافی ، طشت برنج خیس كنی ، سفره ، بشقاب ، كاسه ، آب دبه ، لگن ، سینی وغیره كه همه این ظروف مسی را كه در گوشه هریك نام صاحب آن حك شده بود و وقف كارهای خیریه نموده بود می آوردند وپس از انجام كار تمیز شسته وپاك كرده می بردند وبا تشكر به صاحبانش پس می دادند .

یك عده هم ، مشغول شكستن كنده وفراهم كردن سوخت بودند ، در قسمت زنان هم،زنانی مسئول ومشغول تهیه نان بودند كه به موقع خمیر می كردند ونان مورد احتیاج را به صورت نان لواش كه به آن اصطلاح محلی (یوخا) می گفتند می پختند وحاضر نمودند .

ناهار را كه عبارت بود از همان پلو وگوشت یخنی ، كه نحوه تهیه آن را در قسمت مراسم عقد ذكر شده می پختند وآماده می كردند ودر تمام ایام برگزاری جشن عروسی كه از سه روز تا هفت روز بود این غذا مصرف می شد . نوازندگان محلی (عاشق ها) در گوشه خانه روی فرشی نشسته وآهنگهای شادی می نواختند وعده ای از دختران وزنان حلقه وار یك قرصه یا دو قرصه با لباسهای نو وزیبا ورنگارنگ برقص می پرداختند ، وشبها هم نوازندگان با دوتار وكمانچه وساز قوشمه با

نواختن آهنگهای شادی در مجلس مردان وجوانان خوش صدا از اشعار ترانه های عامیانه محلی كه همه از عشق وبی وفایی حكایت داشت با آواز دلنشین خود به زبان تركی یا تركمنی یا كردی می خواندند ، ودر فواصل برقص وپای كوبی هم می پرداختند ، در مجلس زنانه هم دایره می زدند ومی خواندند ومی رقصیدند ، وشور شعفی ایجاد می كردند . علت آنكه مراسم عروسی از سه روز تا یك هفته طول می كشید آن بود كه هر روز اختصاص به پذیرایی طبقه معینی داشت .

مثلاً یك روز روحانیون وریش سفیدان وبزرگان محل روز دیگر از روسا ومأموران حكومتی وادارات دیگر در شهرها ومراكز بخشها ، روز سوم ، طبقه تجار وسران اصناف وبازاری روز چهارم ، طبقه متوسط اهالی محل همچنین از جوانان ودوستان وقوم وخویش كه از سایر شهرها وروستاها دعوت شده بودند وبستگان خانواده داماد وعروس تا روز هفتم متدرجاً می آمدند وپذیرایی می شدند وهر روز به مدعوین ناهار پلو یخنی داده می شد .

پرداخت قاتم
در درگز وشهرهای شمال خراسان : قوچان ، شیروان ، بجنورد ، اسفراین وغیره از قدیم رسم بود كه مدعوین به جشن عروسی هنگام شركت در جشن به خانواده داماد مبلغی به عنوان قاتم پرداخت می كردند ، ترتیب آن از این قرار بود مدعوین كه به تدریج به مجلس جشن می آمدند به محض ورود به اطاق مخصوص طبقه خود ابتدا جلو كسی كه یك سینی محتوی نقل گذاشته شده بود می رفت ونقلی برداشته به دهن خود می گذاشت ومبارك باد می گفت ومبلغی پول نقره به سینی می گذاشت بعضی ها كه ازاعیان وثروتمندان محل به شمار می آمدند یا ازقوم وخویشهای نزدیك داماد وعروس بودند یك دوهزاری یا پنج هزاری طلا به سینی می انداختند .

مسئول این سینی وجمع آوری پول ، از افراد مورد اعتماد خانواده داماد وباسواد تعیین می شد . به محض پرداخت قاتم مسئول سینی نام پرداخت كننده ومبلغ آن را در صورتی می نوشت ، وپس از خاتمه مراسم عروسی آن صورت را یا كل مبلغ جمع آوری شده به پدر داماد تحویل می داد . تا از نام دهندگان قاتم ، ومبلغ آن ، اطلاع حاصل كند واو هم در آتیه در جشن عروسی پرداخت كننده قاتم اوهم به همان میزان قاتم بدهد .

برای دریافت اینجا کلیک کنید