آيين جمله بندي و اهميت رعايت آن

قدر مسلم پاسخ هر یک از پرسش های فوق، نحوه و نوع اقدام را به دقت تعیین مینماید. بعد از انجام اصلاحات لازم، دوباره نشانها، جمله ها و بندهای (پاراگرافهای) اصلاح شده را مورد مطالعه قرار میدهیم و این مرحله را با حصول اطمینان از صحت آن .پایان یافته تلقی می نماییم  – رعایت آیین جمله بندی: جمله در هر زبان به ویژه زبان فارسی دارای تعریف است. که در این کتاب کمابیش به تعاریف آن اشارتی رفته است. و دیگر جای تکرار آن نیست. برای تدوین جمله قواعد و شیوه های ویژه ای وجود دارند که نویسنده ملزم به رعایت آنها میباشد

جمله باید در مجموع کامل و جامع و منظم و روشن باشد. جملاتی که مکمل یکدیگرند، می باید در یک بند (پاراگراف) قرار گیرند. با عنایت به تعریف جمله – که هر جمله بیانگر فکر و اندیشهای خاصی است – باید آغاز و پایان آن مشخص گردد. برای این کار از نشانگذاری استفاده می شود. به این ترتیب که در پایان هر جمله نشانی قرار میگیرد که معرف نوع جمله و یا تمام شدن جمله باشد. وجود ارتباط بین جملات علاوه بر افزایش استحکام و کارایی بیشتر جمله، از گسستگی مسیر فکر خواننده جلوگیری می نماید. روی همین اصل باید تا حد امکان نسبت به تکمیل جمله در جهت ایجاد ارتباط آنها اقدام نمود. در برخی موارد مشاهده می شود که پاره هایی از جمله از قلم افتاده است و همین موضوع باعث نارسایی آن شده است. 

1- در برخی از نوشته ها، نشان بسیار کم در نظر گرفته و در بعضی اسرافی غیرمنطقی به عمل آمده که هیچکدام از نظر علمی و منطقی صحیح نیست، بلکه بهتر است در حد اعتدال از آنها استفاده شود.

2- در بحث های قبلی بیان گردید که: از ترکیب چند واژه جمله به وجود می آید. چند جمله در ارباط با هم تشکیل یک بند (پاراگراف ) را می دهد. اضافه می نماید چند بند پیاپی بهره را پدید می آورد و چند بهره فصلی از نوشته یا .کتاب و یا; می باشداین گونه موارد با افزودن پاره های محذوف در تکمیل جمله اقدام می شود.

3 – برطرف نمودن کمبودهای نوشته: نوشته اولیه دارای کمبودهایی است که چنانچه نسبت به رفع آنها اقدام نشود، از اعتبار آن کاسته شده و امکان استقرار صحیح ارتباط را بین نویسنده و خواننده مشکل و شاید ناممکن سازد. این کمبودها ممکن است در جملاتبندها (پاراگرافی) و بهرهها خلاصه در تمام نوشته ها وجود داشته باشد.