مقاله آشنايي با اتحاديه كشورهاي جنوب شرقي آسيا دارای 58 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله آشنايي با اتحاديه كشورهاي جنوب شرقي آسيا کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه و مقالات آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي مقاله آشنايي با اتحاديه كشورهاي جنوب شرقي آسيا،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
آشنایی با اتحادیه كشورهای جنوب شرقی آسیا
اشاره؛
بلوكهای اقتصادی كه در مناطق گوناگون جهان در نیم قرن گذشته تشكیل شدهاند، تلاش وسیعی را برای ایجاد فضای همكاریهای سیاسی، اقتصادی، علمی و فرهنگی ایجاد كردند و توانستند با یكپارچگی و وحدت، ضمن كاهش تنشهای منطقهای، در راه توسعه اقتصادی و رفاه اجتماعی ساكنان كشورهای عضو گامهای مؤثری بردارند.
یكی از بلوكهای منطقهای فعال و موفق، اتحادیه كشورهای جنوب شرقی آسیا (آسهآن) است كه توانسته حوزه فعالیت و همكاریهای خود را توسعه دهد و با كشورهای دیگر جهان نیز به توافقهای مؤثری در خصوص گسترش روابط اقتصادی، تبادل فرهنگی و فناوری دست یابد.
در شمارههای گذشته نشریه «بررسیهای بازرگانی» با نحوه تشكیل آسهآن و نیز بخشی از فعالیتهای آن در خصوص گسترش روابط تجاری و امنیتی میان اعضا و نیز روابط اقتصادی با دیگر بلوكها از جمله اتحادیه اروپا آشنا شدید. در این شماره، پیرامون مناسبات آسهآن با كشورهای چین، ژاپن، استرالیا، زلاند نو، آمریكا، هند و پاكستان آشنا خواهیم شد.
جمهوری خلق چین
تلاش برای بهبود روابط مشورتی بین آسهآن و چین در سال 1993 آغاز شد و متعاقب آن كمیتههای مشتركی در مورد همكاری اقتصادی و تجاری و همچنین همكاری علمی و فنی تشكیل شدند.
اولین مشورتهای رسمی بین مقامهای ارشد دو طرف در آوریل 1995 صورت گرفت. نمایندگان آسهآن در مورد اقدام تجاوزكارانه چین در جزایر «اسپراتلی» به ویژه مجاز كردن فعالیتهای ماهیگیری غیرقانونی و احداث تأسیسات نیمهدائم دریایی در یكی از جزیرهنماهای مورد منازعه، بهشدت ابراز نگرانی كردند.
چین در ماه ژوئیه به وزیران خارجه آسهآن اطمینان داد كه این كشور خواهان راهحلی صلحآمیز براساس قانون بینالمللی براساس قانون بینالمللی برای منازعه حاكمیت بر جزایر میباشد.
در همان زمان، چین بار دیگر ادعاهای خود را بر جزایر تكرار كرد. به رغم نگرانی مستمر آسهآن در مورد ادعاهای چین در جنوب دریای چین، تلاشهایی به منظور تحكیم روابط بین دو طرف بهعمل آمده و چین در ژوئیه 1996 اجازه یافت در كنفرانسهای معاونان وزرا به عنوان یك عضو كامل مذاكرهكننده شركت جوید.
در فوریه 1997 یك كمیته مشترك همكاری برای هماهنگی مذاكرات چین و آسهآن و تمامی جوانب روابط بین دو طرف تشكیل شد. چین در ماه آوریل در جلسه مقامهای ارشد آسهآن برای اولین بار توافق كرد، مسایل مربوط به جنوب دریای چین را در یك نشست چندجانبه بیش از آنكه مباحثات را بر مبنایی دوجانبه محدود سازد، بحث نماید.
روابط بین دو طرف با اعلام حمایت چین از توسعه گروهبندی آسهآن تحكیم بیشتری یافت. توسعه آسهآن از طریق اعطای عضویت به كامبوج (كه سپس به تعویق افتاد)، لائوس و میانمار و اتخاذ تصمیمی مبنی بر تشكیل شورای مشترك بازرگانی جهت افزایش تجارت و سرمایهگذاری دوجانبه صورت گرفت.
چین در اجلاس غیررسمی سران كه در ماه دسامبر 1997 برگزار شد، شركت كرد. اجلاسی كه در پایان آن دو طرف یك بیانیه مشترك صادر كردند و به موجب آن تعهد خود را بر حل منازعات منطقهای از طرق صلحآمیز تأیید كردند.
ژاپن
اجلاس آسهآن و ژاپن در سال 1997 برای بحث در مورد موضوعات مورد نگرانی فیمابین در زمینههای تجارت، سرمایهگذاری، انتقال فناوری و افزایش مساعدت برگزار شد.
تنها اجلاس وزیران اقتصاد آسهآن و وزیر تجارت بینالملل و صنایع ژاپن در اكتبر 1992 برگزار شد. در این جلسه و پس از آن، آسهآن از ژاپن درخواست كرد كه میزان سرمایهگذاری خود را در كشورهای عضو افزایش دهد و بازارهای خود را به روی كالاهای ساخت آسهآن به منظور كاهش كسری تراز تجاری با ژاپن، بیش از پیش بگشاید.
ژاپن موافقت كرد، امتیازات آسهآن را به موجب نظام كلی تعرفه تا سال 2001 تمدید نماید.
همكاری عمرانی و فرهنگی آسهآن و ژاپن از سال 1993 به موجب طرحهایی شامل برنامه مبادله فنی داخل آسهآن، برنامه افزایش همكاری ژاپن و آسهآن و برنامه دولتی آسهآن و ژاپن توسعه یافته است.
در دسامبر 1997، ژاپن كه در اجلاس غیررسمی سران در مالزی شركت كرده بود، توافق كرد ورود كالاهای ساخت كشورهای عضو آسهآن به بازارش افزایش یابد و فرصتهای آموزشی برای بیش از 20 هزار جوان را به منظور كمك به توسعه اقتصاد داخلی آسهآن فراهم آورد.
در بیانیه مشتركی كه در پایان اجلاس انتشار یافت، هر دو طرف متعهد شدند كه همكاری بیشتری داشته باشند و در جهت افزایش صلح و ثبات منطقهای همكاری كنند.
سران كشورهای عضو آسهآن در دسامبر 1998 از ابتكار عمل ژاپن كه در اكتبر همان سال اعلام شد، استقبال كردند. این ابتكار عمل در مورد تخصیص 30 میلیارد دلار آمریكا برای افزایش بهبود اقتصادی در منطقه بود. در همان حال، نخستوزیر ژاپن اعلام كرد كه 5 میلیارد دلار دیگر را به عنوان وامهای واگذاری جهت اجرای طرحهای زیربنایی برای آسهآن در نظر گرفته است.
سایر كشورها
به موجب برنامه همكاری اقتصادی استرالیا و آسهآن، استرالیا فعالیتهای آسهآن را مورد حمایت مالی قرار داد و مبادرت به تشكیل شورای بازرگانی مشترك در سال 1980 كرد.
مرحله سوم برنامه در اواسط 1994 با اعطای كمك مالی به ارزش 32 میلیون دلار استرالیا به آسهآن آغاز شد.
در یك دوره زمانی منتهی به ژوئن 1998، تمركز عمده بر روی طرحهایی در مدیریت محیط زیست، مخابرات، حمل و نقل و بخشهای كشاورزی و صنعتی بود.
روابط همكاری با زلاندنو برمبنای برنامه ارتباط «بین نهادی» و برنامه افزایش تجارت و سرمایهگذاری استوار بود و به موجب آن كمكهای مالی متوجه توسعه جنگلها، فناوری تولید لبنیات و مدیریت دامپزشكی بود.
در نوامبر 1993 یك كمیته جدید مدیریت زلاندنو و آسهآن به منظور نظارت بر اجرای طرحهای همكاری آغاز بهكار كرد.
در رابطه با همكاری آسهآن با آمریكا میتوان به كمكهای مالی آمریكا برای امور بازرگانی كوچك و متوسط و سایر طرحها و نیز ایجاد یك مركز مبادله فناوری اشاره كرد.
آسهآن و آمریكا در سال 1990 یك گروه مشترك كاری تشكیل دادند كه هدف آن بررسی روابط اقتصادی آسهآن با آمریكا و همچنین شناسایی و تعیین برنامههایی بود كه به موجب آنها مناسبات اقتصادی میتوانست تقویت شود.
طرحهای همكاری آسهآن و كانادا شامل فناوری شیلات، صنایع مخابراتی، بهرهگیری از انرژی خورشیدی و یك مركز كاشت درختان جنگلی میباشد.
در سال 1994 یك كمیته مشترك برنامهریزی و نظارت ایجاد شد و برای اولین بار در اكتبر 1995 تشكیل جلسه داد. هدف آن نظارت بر طرحهای برنامهریزی و سطوح اجرا بود.
جمهوری كره در ژوئیه 1991 به عنوان «شریك در گفتوگو» مورد پذیرش آسهآن قرار گرفت و در دسامبر همان سال، اتاق بازرگانی مشترك آسهآن و كره تشكیل شد.
طرحهای همكاری در خلال سال 1995 در ارتباط با توسعه منابع انسانی، علوم و فناوری، توسعه كشاورزی و تجارت و سیاستهای سرمایهگذاری به اجرا درآمدند.
جمهوری كره در دسامبر 1997 در جلسه غیررسمی سران آسهآن شركت كرد.
در ژوئیه 1993 كشورهای هند و پاكستان به عنوان شركای ناحیهای آسهآن مورد قبول واقع شدند. شركای ناحیهای میتوانند در جلسات آسهآن در مورد برخی بخشها همچون تجارت، حملونقل و ارتباطات و گردشگری حضور یابند.
پس از آن شورای بازرگانی آسهآن و هند تشكیل شد و برای اولین بار در فوریه 1995 در دهلینو تشكیل جلسه داد.
اجلاس سران آسهآن در دسامبر 1995 با افزایش سطح وضعیت هند به سطح یك شریك مذاكره، توافق كرد. هند بهطور رسمی در كنفرانس معاونان وزیر در ژوئیه 1996 پذیرفته شد. هند در ژوئیه 1998 پیشنهاد ارایه شده مبنی بر اینكه پاكستان در اجلاس منطقهآی آسهآن برای بحث در مورد مسایل مربوط به آزمایش سلاحهای هستهای هر دو كشور حضور یابد را رد كرد.
***
آسهآن در سال 1981 میزبانی یك كنفرانس سازمان ملل در مورد كامبوج را پذیرفت و اطمینان داد كه آسهآن (نه به عنوان یك گروه) به هیچ جناحی سلاح نمیدهد.
در جلسات غیررسمی 89-1988 كه از سوی نمایندگان ویتنام و لائوس برگزار شد، آسهآن و جناحهای كامبوجی در خصوص راهحل ممكن سیاسی در كامبوج به بحث پرداختند.
آسهآن در كنفرانس بینالمللی در مورد كامبوج كه در پاریس در ژوئیه/اوت 1989 برگزار شد، شركت كرد و مذاكرات بیشتری در جاكارتا در فوریه 1990 در این مورد انجام گرفت كه هیچیك از آنها نتوانستند به راهحلی سیاسی دست یابند.
وزیران آسهآن در ژوئیه همان سال خواستار تشكیل یك شورای عالی ملی (SNC) با شركت دولت كامبوج كه تحت حمایت ویتنام و سه گروه مخالف بود، شد.
پیشنهاد سازمان ملل برای تشكیل یك شورای عالی ملی و برگزاری انتخابات تحت نظارت سازمان ملل در سپتامبر 1990 از سوی تمامی جناحهای كامبوج پذیرفته شد.
در پی بازگشت گسترده آوارگان كامبوج در سال 93-1992، آسهآن در ژاپن كارشناسان فنی را برای كمك به اسكان مجدد آنها به كار گماشت. وزیران خارجه آسهآن و شركای مذاكرهای آنها در ژوئیه 1994 توافق كردند، بهمنظور كمك به دولت كامبوج در تحكیم موضعش، به آن كشور آموزش نظامی بدهند.
در ژوئیه 1995 توافق شد كه به كامبوج «وضعیت ناظر» داده شود. سپس همكاری بین دو طرف بر روی مسایلی همچون پذیرش آینده كامبوج در گروه به عنوان یك عضو كامل متمركز شد. وزیران خارجه آسهآن در مه 1997 تأیید كردند كه كامبوج به همراه لائوس و میانمار در ژوئیه همان سال به گروه راه یابند. با این حال در اواسط ژوئیه عضویت كامبوج به علت بركناری شاهزاده «رانارید» و ناآرامی داخلی منتج از آن به تعویق افتاد.
سپس در همان ماه رهبر كامبوج یعنی «هانسن» نخستوزیر دوم كامبوج توافق كرد كه آسهآن نقش میانجی را در بازگرداندن ثبات به كشور و تدارك دیدن یك انتخابات آزاد داشته باشد.
در اوایل اوت 1997، وزیران خارجه اندونزی، فیلیپین و تایلند به نمایندگی از طرف آسهآن به منظور تأیید این اهداف با «هانسن» ملاقات كردند.
«هانسن» در ژانویه 1998 ملاقات با هیأت سهنفری آسهآن را نپذیرفت. با این حال یك گروه ناظر از آسهآن به هیأت بینالمللی نظارت پیوست تا بر امر انتخابات كه در ژوئیه 1998 در كامبوج برگزار شد، نظارت كند.
تصویب مجامع بینالمللی در مورد اجرای انتخابات و در نتیجه پیروزی «هانسن»، موجب شد كه آسهآن با بررسی مجدد ورود كامبوج به اتحادیه موافقت كند.
در پی ایجاد یك دولت ائتلافی در كامبوج در ماه دسامبر 1998، این كشور از سوی دولت ویتنام به عنوان دهمین عضو آسهآن مورد استقبال قرار گرفت. این استقبال به رغم جلسه اولیه وزیران خارجه كه در آن شركتكنندگان نتوانستند تصمیمی جمعی اتخاذ كنند، صورت گرفت. ورود رسمی كامبوج به آسهآن در اوایل 1999 صورت گرفت.
در ژوئیه 1992، ویتنام و لائوس پیمان دوستی و همكاری آسهآن را امضا كردند. در پی آن، دو كشور در جلسات آسهآن و كمیتههای آن به عنوان دو عضو ناظر شركت كردند.
در ژوئیه 1994 یك هیأت رسمی از میانمار در اجلاس سالانه وزارتی بنا به دعوت دولت میزبان یعنی تایلند (بر مبنای سیاست آسهآن مبنی بر اجرای «مداخله سازنده» محدود با میانمار به منظور تشویق دموكراسی در آن كشور) حضور یافت.
میانمار در ژوئیه 1995 مبادرت به امضای پیمان دوستی و همكاری آسهآن كرد. آسهآن در ژوئیه 1996 به میانمار وضعیت ناظر را اعطا كرد و به آن كشور اجازه داد در اجلاس منطقهای آسهآن راه یابد.
این اجازه علیرغم آن داده شد كه ملاحظات شدیدی از سوی دولتهای استرالیا، كانادا و آمریكا به علت وضعیت حقوق بشر در میانمار وجود داشت.
سران دولتهای آسهآن كه در نوامبر 1996 در اجلاس غیررسمی سران در جاكارتا شركت كردند، با ورود میانمار به گروه به عنوان عضو كامل موافقت كردند و در همان زمان كامبوج و لائوس نیز اجازه ورود به گروه را یافتند.
با وجود آنكه عضویت كامبوج تا مدتی به تعویق افتاده بود، لائوس و میانمار در ژوئیه 1997 اجازه ورود به گروه را پیدا كردند.
در ژوئن 1996 وزیران كشورهای عضو آسهآن، جمهوری خلق چین، كامبوج، لائوس و میانمار چارچوبی را برای همكاری عمرانی آسهآن و كشورهای حوزه رودخانه «مكونگ» پذیرفتند.
هدف از این ابتكار عمل، تقویت یكپارچگی منطقه در جهت همكاری بیشتر در مورد مسایلی همچون قاچاق مواد مخدر، مهاجرت كارگران و گردشگری و ایجاد سهولت در روند توسعه آینده آسهآن بود.
قرار شد گروههای كارشناسان و مقامهای ارشد برای بررسی مسایل مالی و پیشنهادهایی جهت ارتباط در منطقه تشكیل جلسه دهند. این ارتباطات شامل شبكه خط لوله گاز، خط آهن و ایجاد یك منطقه مشترك زمانی بود.
گروه كاری خطوط آهن در دسامبر 1996 جمعی از مشاوران را برای مطالعه اسكانپذیری پیشنهادات منصوب كرد.
http://www.irtp.com/farsi/news/mahname_barresihaye_bazargani/166/14.htm
آ. س. آ. ن : پیمان اقتصادی کشور های جنوبشرقی آسیا است که با حمایت امریکا در ظاهر جهت توسعه اقتصادی کشورهای جنوبشرقی آسیابوجود آمده و در باطن جهت تحکیم موقعیت سیاسی امریکا در منطقه است، این پیمان مخفف Association of South East Asian Nation می باشد
اتحادیه جنوب شرقی آسیا (آسه آن)
اتحادیه كشورهای جنوب شرقی آسیا موسوم به آسه آن در سال 1967 (1346 ش) توسط پنج كشور تایلند، مالزی، اندونزی، سنگاپور و فیلیپین تشكیل شد. كشور برونئی دارالسلام در سال 1984 و ویتنام نیز در سال 1995 به عضویت این اتحادیه درآمدند. میانمار و لائوس به عنوان اعضای هشتم و نهم در سال 1997 و در نهایت كامبوج در سال 1999 به عنوان آخرین عضو به این اتحادیه پیوست.
اعلامیه آسه آن كه در سال 1967 در «بانكوك» صادر شد، اهداف آن را بدین شرح بیان كرده است: شتاب دادن به رشد اقتصادی، توسعه اجتماعی و ارتقای فرهنگی میان كشورهای عضو- توسعه صلح و ثبات منطقه و برقراری حكومت قانون میان اعضا براساس منشور سازمان ملل- توسعه همكاری های علمی، تكنیكی، فرهنگی میان اعضا- توسعه همكاری در زمینه كشاورزی و صنعتی میان اعضا در جهت ارتقای سطح زندگی مردم- توسعه همكاری های اعضای اتحادیه با سازمان ها و نهادهای بین المللی.
¤ ساختار آسه آن
دبیرخانه آسه آن در «جاكارتا»، مركز اندونزی، است. این اتحادیه هر ساله نشست های متعددی در سطوح مختلف سران، وزیران و كارشناسان ارشد میان كشورهای عضو و سایر كشورهای منطقه برگزار می كند. اجلاس رسمی سران «آسه آن» در حال حاضر هر سال یكبار تشكیل می شود كه در این اجلاس مصوبات نشست وزیران طی سال بررسی و چشم انداز همكاری اعضای این اتحادیه برای آینده را مشخص می كند. نخستین نشست سران در سال 1976 در «بالی» اندونزی و نشست های بعدی در «كوالالامپور» (مالزی)، «مانیل» (فیلیپین)، «سنگاپور»، «بانكوك)، (تایلند)، «هانوی» (ویتنام)، سنگاپور، «پنوم پن» (كامبوج) و بازهم «بالی» برگزار گردید. نشست وزیران نیز سالی یك بار و بین وزیران خارجه، صنعت و تجارت، امورمالی- بانكی- اقتصادی، محیط زیست، فرهنگ و ورزش و جوانان برگزار می گردد.
«آسه آن» از سال 1994 ابتكاری را تحت عنوان مجمع منطقه ای «آسه آن» آغاز و از كشورهای چین، ژاپن، روسیه، اتحادیه اروپا، آمریكا و كانادا دعوت كرده است در این نشست جمعی درباره امنیت منطقه به گفت وگو بپردازند. مجمع منطقه ای آسه آن هر ساله در سطح وزیران خارجه كشورهای عضو كه اكنون به 21 كشور رسیده است برگزار می شود.
آسه آن در نظر دارد با توسعه و گسترش این اتحادیه تا سال 2020 به «جامعه آسه آن» دست یابد. هدف از راه اندازی اجلاس شرق آسیا، زمینه سازی برای جامعه شرق آسیا به سبك اتحادیه اروپا است كه هم اكنون مراحل مقدماتی خود را طی می كند.
http://www.kayhannews.ir/840922/16.htm#other1610
آ.سه. آن و قرن آسیا
از مدتها قبل آینده شناسان گفته اند قرن بیست و یكم قرن آسیاست. آنها بر این نكته تاكید داشته اند كه در روند تحولات جهانی پس از آنكه شرایط بین المللی، قرن نوزدهم را به عنوان قرن اروپا و قرن بیستم را به عنوان قرن آمریكا رقم زد قرن بیست و یكم به عنوان قرن آسیا رقم خواهد خورد.
اگرچه این پیش بینی ها بر مبنای امكانات بالقوه موجود در آسیا بوده، اما بدون تردید تحقق این امر در گرو زمینه سازی های لازم و بهره برداری مناسب از فرصت های ایجادشده توسط كشورهای این قاره كهن می باشد. یكی از عواملی كه به صورت مستمر در جهت تحقق قرن آسیا عمل كرده، اتحادیه جنوب شرق آسیا (آ.سه.آن) است كه طی دو روز گذشته یازدهمین نشست سران آن در كوالالامپور مالزی برگزار شد.
آ.سه. آن كه در سال 1967 در شرایط متاثر از فضای نظامی _ سیاسی جنگ جهانی دوم و تحت تاثیر رقابت های بین المللی عصر جنگ سرد با عضویت 5 كشور اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور و تایلند آغاز به كاركرد به موازات نزدیك شدن به پایان قرن بیستم و همزمان با گسترش اعضای آن به 10 كشور، رویكرد خود را از سیاستهای امنیتی به سیاستهای اقتصادی تبدیل كرد. در آستانه هزاره سوم و ورود جهان به قرن بیست و یكم آ.سه .آن علاوه بر تقویت همكاری بین كشورهای عضو، مناسبات نزدیكی با سه كشور مهم قاره آسیا یعنی چین، ژاپن و كره جنوبی برقرار كرد كه در نتیجه آن آ.سه.آن + 3 شكل گرفت. همچنین در این مسیر در سال 1994 آ.سه.آن با یك نگرش فرامنطقه ای مجمع منطقه ای آ.سه.آن موسوم به «آرف» را تاسیس كرد.تشكیل منطقه تجارت آزاد آ.سه.آن (افتا) و تدوین برنامه «آ.سه.آن 2020) ادامه روند گسترش این همكاریهای منطقه ای بوده است. در ادامه این روند در نشست یازدهم آ.سه.آن طی دو روز گذشته علاوه بر سران 10 كشور عضو اصلی آ.سه.آن، سران كشورهای چین، ژاپن، كره جنوبی، هند، روسیه، استرالیا و نیوزیلند هم حضور داشته اند. حضور رهبران كشورهای بزرگ آسیا در نشست آ.سه. آن و امضای موافقت نامه های دو و چندجانبه بین این كشورها این نوید را می دهد كه اتحادیه آ.سه.آن بتواند در مسیر حركت منطقی خود تعداد بیشتری از كشورهای این قاره را گردهم آورد و زمینه ساز تحقق ایده قرن آسیا از طریق همكاری اقتصادی و تجاری باشد.
نگاهی به شرایط آینده جهان و كشورهای آسیایی حاكی از آن است كه اگر قرن نوزدهم در چارچوب رقابت های استعماری به نام قرن اروپا رقم خورد و اگر قرن بیستم از طریق جنگ ها و مداخلات نظامی قرن آمریكا لقب گرفت، قرن آسیا تحقق خود را در چارچوب همكاریهای اقتصادی جستجو خواهد كرد. هر چند آ.سه.آن تا حدودی در حین سالهای اولیه قرن راه درستی در این مسیر در پیش گرفته است اما تردیدی نیست كه تحقق قرن آسیا نیازمند مشاركت تمامی كشورهای این قاره به ویژه كشورهای غرب آسیا كه دارنده ذخایر عظیم نفت و گاز لازم برای رشد و پیشرفت اقتصادی مورد نیاز تحقق قرن آسیا می باشد.
اگر آ.سه. آن تاكنون به طور صحیح قدرت اقتصادی ژاپن، حجم عظیم و روبه رشد اقتصاد چین، و توان بالقوه هند و نقش بالفعل روسیه را در مسیر تحقق قرن آسیا مد نظر قرار داده باید برای تكمیل این روند به حجم عظیم ذخایر نفت و گاز كشورهای خاورمیانه به ویژه ایران هم توجه كند و در نشست های آینده زمینه حضور تعداد بیشتری از كشورهای قاره به ویژه كشورهای خاورمیانه را فراهم كند.
برای دریافت پروژه اینجا کلیک کنید