مقاله کاراموزی حسابداری سرمایه گذاری ها در شرکت های سرمایه گذاری دارای 161 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله کاراموزی حسابداری سرمایه گذاری ها در شرکت های سرمایه گذاری کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله کاراموزی حسابداری سرمایه گذاری ها در شرکت های سرمایه گذاری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
کاراموزی حسابداری سرمایه گذاری ها در شرکت های سرمایه گذاری
چكیده:
این تحقیق به بررسی نحوه حسابداری سرمایهگذاریها در شركتهای سرمایهگذاری پرداخته است كه برای انجام این بررسی فصل اول تحقیق به سه بخش كلیات تحقیق، استانداردهای حسابداری سرمایهگذاریها در ایران و استانداردهای بینالمللی حسابداری تقسیم گردیده است.
بخش اول به ارائه تعاریف سرمایهگذاریها، نحوه تشكیل و طبقهبندی سرمایهگذاری و بیان هر آنچه كه در زمینه حسابداری سرمایهگذاری لازم است پرداخته شده است.
بخش دوم شامل استاندارهای حسابداری ایران و نحوه ثبت و حسابداری این شركتها است كه با اجرای الزامات این استاندارد، مفاد استاندارد بینالمللی حسابداری شماره 25 با عنوان حسابداری سرمایهگذاریها نیز رعایت میشود.
در بخش سوم استاندارهای بینالمللی حسابداری و چگونگی حسابداری آنها و تفاوت اندكی كه با استاندارد حسابداری ایران دارد بیان گردیده است.
استانداردهای حسابداری علاوه بر آنکه چگونگی حسابداری معاملات و رویدادهای مختلف را تعیین میکنند، موجب آثار اقتصادی نیز میشوند. استانداردهای حسابداری باید به نحوی تدوین و تنظیم شوند که هدفهای گزارشگری مالی را تأمین کنند. سرمایهگذاریها، داراییهایی هستند که عمدتاً بهمنظور کسب سود حاصل از نگهداری تحصیل میشود.
در تحقیق حاضر سعی گردیده هر جا كه لازم است مسئلهای به عنوان یك مثال ذكر شود تا درك مطلب سادهتر و آسانتر گردد.
مقدمه:
امروزه اقتصاد و بازار سرمایه كشورها بدون حضور شركتهای سرمایهگذاری كه ابزار توسعه هستند مفهومی ندارد. شركتهای سرمایهگذاری یكی از ابزارهای مهم و مفید در بازار سرمایه هستند، كه نقش عمدهای در كارائی بازار سرمایه میتوانند ایفا نمایند. اینگونه شركتها با جمعآوری پساندازهای كوچك مردم اقدام به تشكیل سرمایه در حجم بالا مینمایند و سپس اقدام به سرمایهگذاری در سهام شركتهای گوناگون مینمایند و با این عمل خود ریسك سرمایهگذاری را برای سهامداران خود به حداقل میرسانند. از جمله تحولات اساسی
در بخشهای ایران، ظهور شركتهای سرمایهگذاری در عرصه اقتصادی ملی بوده است. این شركتها به واسطه اثرگذاریهای بیشائبه خود رفتهرفته جایگاه مناسبی در بازار سرمایه پیدا كرده و نقش مثبتی در تجهیز منابع و تأمین مالی بنگاههای اقتصادی داشتهاند. هر چند بر اساس پارهای عوامل برونزا و تعاریف مربوط به اساسنامه آنها انحراف عملكردی از اصول موضوعه و سازگاریهای منطقی به واسطه پرداختن به سرمایهگذاریهای مستقیم مشاهده شده است، ولی اثر مصارف سرمایهگذاری این شركتها معطوف به سرمایهگذاریهای
مالی و در مجموعه بازار اوراق بهادار متمركز شده است. این شركتها در بخش تأمین مالی نهادهای اقتصادی نیز رفتهرفته سهم خود را افزایش دادهاند و از این رو در پارامترهای كلان اقتصادی از جمله اشتغال و تولید ملی نیز سهمهای شایستهای بدست آوردهاند. شركتهای سرمایهگذاری از چند جهت میتوانند باعث افزایش كارائی بورس اوراق بهادار گردند. اول اینكه سرمایهگذاری شركتهای سرمایهگذاری در سهام شركتهای دیگر بهمنظور اداره و كنترل آنها باعث افزایش بازدهی و قیمت سهام آنها گردیده است و در نهایت باعث افزایش كارایی واحدهای فوق شده است. دوم اینكه، شركتهای سرمایهگذاری در بورس با توجه به حجم مالی زیاد و سهام شركتهای مختلفی كه در اختیار دارند، میتوانند باعث ایجاد
تعادل در عرضه و تقاضای سهام گردیده و مانع از نوسان كوتاهمدت قیمت سهام گردند. سوم اینكه شركتهای سرمایهگذاری موجب مبانی مالكیت در بورس گردیده و میتوانند مردم را با هدایت در امر سرمایهگذاری بهینه، جذب بورس اوراق بهادار نمایند. چهارم اینكه شركتهای سرمایهگذاری با توجه به تعداد اندك آنها در بورس، تأثیر زیادی بر پارامترهای عمده بورس از قبیل ارزش جاری سهام، حجم معاملات و شاخص قیمت سهام دارند. عملكرد شركتهای سرمایهگذاری در بورس در چند ساله اخیر نشان میدهد كه این شركتها با توجه به توانائیهای بالقوهای كه دارند در صورت فراهم شدن یك سری شرایط میتوانند نقش بهمراتب بالاتری در كارایی بورس اوراق بهادار ایفا نمایند.
تعاریف
• سرمایهگذاری: نوعی دارایی است كه واحد سرمایهگذار برای افزایش منافع اقتصادی از طریق توزیع منافع (به شكل سود سهام، سود تضمین شده و اجاره)، افزایش ارزش یا سایر مزایا (مانند مزایای ناشی از مناسبات تجاری) نگهداری میكند.
• سرمایهگذاری بلندمدت: به طبقهای از سرمایهگذاریها گفته میشود كه به قصد استفاده مستمر در فعالیتهای واحد تجاری نگهداری شود. یك سرمایهگذاری هنگامی به عنوان دارایی غیرجاری طبقهبندی میشود كه قصد نگهداری آن برای مدت طولانی به وضوح قابل اثبات باشد یا توانایی واگذاری آن توسط سرمایهگذار مشمول محدودیتهایی باشد.
• سرمایهگذاری جاری: به طبقهای از سرمایهگذاریها گفته میشود كه سرمایهگذاری بلندمدت نباشد.
• سرمایهگذاری سریعالمعامله در بازار: نوعی سرمایهگذاری است كه برای آن بازار فعالی كه آزاد و در دسترس است وجود دارد، بهطوری كه از طریق آن بتوان به ارزش بازار یا شاخصی قابل اتكا كه محاسبه ارزش بازار را امكانپذیر سازد، دست یافت.
• سود سهمی (یا سهام جایزه): عبارت است از توزیع سود به شكل سهم بین صاحبان سهام یك واحد تجاری از محل سود تقسیم نشده یا اندوختهها كه با توجه به اصلاحیه قانون تجارت موكول به تصویب مجمع عمومی فوقالعاده است.
• حق تقدم: به موجب ماده 166 اصلاحیه قانون تجارت، حقی است قابل نقل و انتقال كه در زمان خرید سهام جدید توسط صاحبان سهام واحد تجاری به نسبت سهامی كه مالكند به ایشان تعلق میگیرد.
• سرمایهگذاری در املاك: عبارت از سرمایهگذاری در زمین یا ساختمانی است كه عملیات ساخت و توسعه آن به اتمام رسیده و به جهت ارزش بالقوهای كه از نظر سرمایهگذاری دارد و نه به قصد استفاده توسط واحد تجاری سرمایهگذار یا شركتهای همگروه آن، نگهداری میشود.
اگرچه ویژگی زیربنایی سرمایهگذاری این است كه با قصد كسب منافع اقتصادی آتی انجام میپذیرد، اما این ویژگی در مورد كلیه داراییها مصداق دارد. این امر مشكلاتی را در تعریف سرمایهگذاری از نظر مقاصد این استاندارد ایجاد میكند. زیرا این استاندارد قصد ندارد سایر داراییهای مورد استفاده واحد تجاری از قبیل داراییهای ثابت مشهود و موجودی مواد و كالا را در برگیرد. این مشكل در مواردی كه سرمایهگذاری خصوصیاتی مشابه با دیگر داراییها دارد، مضاعف میشود. مثلاً در مواردی كه عملیات خرید و فروش سرمایهگذاری بخش عمده فعالیت روزمره یك واحد تجاری را تشكیل میدهد، پرتفوی سرمایهگذاریها، مشابه موجودی مواد و كالا در سایر واحدهای تجاری است.
به هر صورت، در تدوین استاندارد حسابداری برای سرمایهگذاریها، این فرض تلویحی وجود دارد كه دارایی طبقهبندیشده بهعنوان سرمایهگذاری، مستلزم نحوه حسابداری متفاوتی از سایر داراییهاست. این امر به نوبه خود حاكی از این است كه در ماهیت سرمایهگذاری خصوصیتی وجود دارد كه آن را از سایر داراییها متمایز میسازد. ویژگی متمایزكننده
سرمایهگذاری به عنوان طبقهای از داراییها، طریقه خاص كسب منافع اقتصادی آن است. این منافع اقتصادی ممكن است به یكی از اشكال زیر یا هر دوی آنها حاصل شود. شكل اول دریافتهای ناشی از توزیع منافع، از قبیل سود تضمینشده و سود سهام است. در مفهومی گستردهتر، این شكل دربرگیرنده شرایط مساعد تجاری است كه از طریق یك سرمایهگذاری تجاری فراهم میآید. شكل دوم، منفعت سرمایهای است كه منعكسكننده افزایش در ارزش مبادلاتی یك سرمایهگذاری طی دوره نگهداشت آن توسط واحد تجاری است. این ویژگی در تعریف سرمایهگذاری برای مقاصد این استاندارد بكار گرفته شده است. اگرچه ارزش سایر داراییها از قبیل ساختمان و ماشینآلات نیز ممكن است طی زمان افزایش یابد، لیكن این اقلام تنها در مواردی طبق این استاندارد به عنوان سرمایهگذاری تلقی میشود كه برای این هدف و نه به قصد استفاده در عملیات واحد تجاری، نگهداری شده باشد.
ممكن است ادعا شود كه سرمایهگذاری نگهداریشده توسط معاملهگران سهام به عنوان موجودی كه به قصد كسب سود درجریان عادی فعالیتهای تجاری آنها صورت گرفته است، در تعریف سرمایهگذاری طبق این استاندارد قرار نمیگیرد. لیكن این اعتقاد وجود دارد كه دارایی مورد معامله به شیوه مزبور، همان خصوصیات زیربنایی را داراست كه درصورت نگهداشت توسط یك واحد تجاری دیگر و فروش آن به یك معاملهگر سهام و یا خریدار نهایی دیگری دارا میبود. بنابراین نحوه حسابداری سرمایهگذاریهای نگهداریشده به منظور خرید و فروش توسط معاملهگران سهام نیز مطابق این استاندارد است.
تعریف سرمایهگذاری طبق این استاندارد تعریفی عام است. با این حال اضافه میشود كه تعریف مزبور، شامل اوراق سهام، اوراق مشاركت با حداقل سود تضمینشده، حق تقدم خرید سهام، كالاها (غیر از آنهایی كه به قصد مصرف یا خرید و فروش، در جریان فعالیتهای عادی واحد تجاری نگهداری شود) و سپردههای سرمایهگذاری مدتدار بانكی میباشد. ضمناً اقلام مزبور كلیه موارد را در بر نمیگیرد.
دامنه كاربرد
این استاندارد به نحوه حسابداری سرمایهگذاریها و الزامات افشای اطلاعات مربوط میپردازد.
حسابداری سرمایهگذاری در كلیه واحدهای تجاری باید طبق الزامات این استاندارد انجام شود. این استاندارد نحوه حسابداری سرمایهگذاری در واحدهای تجاری فرعی و وابسته در صورتهای مالی تلفیقی را تعیین نمیكند، لیكن در خصوص نحوه حسابداری سرمایهگذاریهای پیشگفته در صورتهای مالی واحد تجاری اصلی كاربرد دارد. مگر در مواردی كه در استانداردهای حسابداری مربوط به سرمایهگذاری در واحدهای تجاری فرعی و وابسته نحوه عمل دیگری تجویز شده باشد.
موارد زیر در این استاندارد مورد بحث قرار نمیگیرد:
الف. مبانی شناخت درآمدهایی كه به صورت سود تضمین شده، سود سهام و غیره از سرمایهگذاریها عاید میشود. (رجوع شود به استاندارد حسابداری شماره 3 با عنوان درآمد عملیاتی)؛
ب. سرمایهگذاری در واحدهای تجاری فرعی و وابسته در صورتهای مالی تلفیقی؛
ج. سرمایهگذاریهای خاص ازجمله ابزارهای مالی پیچیده؛
د. سرمایهگذاریهایی كه توسط طرحهای مزایای بازنشستگی و مؤسسات بیمه عمر انجام میشود؛
ه. سرمایهگذاری در املاك.
نظر به اینكه یكی از ویژگیهای كلیه سرمایهگذاریها، ایجاد منافع اقتصادی برای واحد سرمایهگذار است، نحوه حسابداری مندرج در این استاندارد عملكرد سرمایهگذاری یك واحد سرمایهگذار را به نحو مناسب شناسایی و اندازهگیری میكند. لذا، این استاندارد، در مورد كلیه واحدهای تجاری سرمایهگذار، صرفنظر از ماهیت، درصد سرمایهگذاری و حجم فعالیت سرمایهگذاری آنها، ازجمله شركتهای تخصصی سرمایهگذاری كاربرد دارد. با این حال، این امر مانع تدوین رهنمودهای ویژه برای صنایع و گروههای واحدهای تجاری خاص با رعایت اصول كلی مندرج در این استاندارد نیست.
تعریف شركت سهامی
برابر ماده اول لایحه اصلاح قسمتی از قانون تجارت مصوب 24 اسفندماه 1347 كه میگوید: (شركت سهامی شركتی است كه سرمایه آن به سهام تقسیم شده و مسئولیت صاحبان سهام محدود به مبلغ اسمی آنها است) در شركت سهامی سرمایه شركت به سهام متساویالقیمه تقسیم شده مبلغ اسمی سهام و حتی در صورت تجزیه آن به قطعات سهام باید متساوی باشد.
تجزیه سهم بدین صورت است كه هر سهم ممكن است به چند قطعه معین كه (پاره سهم) نامیده میشود تجزیه گردد. هر پاره سهم دارای ارزش معین بوده ولی فاقد حقوق مربوط به یك سهم میباشد و مجموع آنها یك سهم را تشكیل میدهد.
انواع شركت سهامی
ماده 4 لایحه اصلاح قانون تجارت میگوید: شركت سهامی به دو نوع تقسیم میشود:
نوع اول- شركتهای سهامی عام هستند كه مؤسسین آنها قسمتی از سرمایه شركت را از طریق فروش سهام به مردم تأمین میكنند.
نوع دوم- شركتهای سهامی خاص هستند كه تمام سرمایه آنها در موقع تأسیس منحصراً توسط مؤسسین تأمین گردیده است.
جهات افتراق شركت سهامی عام و خاص
جهات افتراق دو شركت مذكور به شرح زیر میباشد:
شركت سهامی عام برای تأمین سرمایه اقدام به پذیرهنویسی عمومی مینماید ولی شركت سهامی خاص حق مراجعه به عامه را ندارد.
امكان صدور اوراق قرضه برای شركت سهامی عام وجود دارد ولی شركت سهامی خاص چنین حقی ندارد.
نقل و انتقال سهام در شركتهای سهامی عام مشروط به موافقت سهامداران نیست. ولی در شركت سهامی خاص چنین نقل و انتقالی منوط به توافق مدیران یا مجامع عمومی شركت میتواند باشد.
سهام شركت سهامی عام قابل عرضه در بازار بورس میباشد ولی شركت سهامی خاص چنین اجازهای ندارد.
حداقل سرمایه برای تأسیس شركت سهامی عام 000/000/5 ریال میباشد در حالی كه حداقل سرمایه برای تأسیس شركت سهامی خاص 000/000/1 ریال میباشد.
مدیران و سهامداران شركت سهامی عام حداقل 5 نفر و شركت سهامی خاص حداقل 3 نفر میباشد (مواد 3 و 107 ل.ا.ق.ت).
كلیات
برای انجام پروژههای بزرگ عمرانی صنعتی كشاورزی وجود شركتهای بزرگ لازم و ضروری است در اینگونه شركتها سرمایههای اندك در قالب سهام به عمومی مردم واگذار میشود مؤسسین یا مدیران با اداره شركت سرمایه حاصله را در جریان گردش صحیح اقتصادی قرار میدهند و در اثر این عمل دو منفعت حاصل میگردد. در مرحله اول سودی از سرمایهگذاری یا انجام فعالیتهای عمرانی نصیب سهامدار میشود و در مرحله دوم رونق و آبادانی را برای كشور به ارمغان میآورد.
شركت سهامی عام نوع بخصوص و منحصر به فرد شركتهای بزرگ میباشد كه اجازه فروش سهام به عموم مردم را دارد و مردم میتوانند در هنگام اعلام پذیرهنویسی به شعب بانك اعلام شده مراجعه و ورقه تعهد سهم را امضا و وجوه معینه را به حساب شركت واریز نمایند. ذیلاً توضیحات مختصری در خصوص این نوع شركت با استفاده از مفاد لایحه اصلاحی قانون تجارت بیان میگردد.
شركتهایی كه مؤسسین آنها قسمتی از سرمایه شركت را از طریق فروش سهام به مردم تأمین میكنند شركت سهامی عام نامیده میشود و باید بلافاصله قبل یا بعد از نام شركت عبارت سهامی عام در كلیه اوراق و اطلاعیهها و آگهیهای شركت بطور روشن و خوانا قید شود (مستفاد از ماده 4 ل.ا.ق.ت) و سرمایه در موقع تاسیس شركتهای سهامی عام نباید از پنج میلیون ریال كمتر باشد و در صورتی كه بنا به موجباتی سرمایه شركت سهامی عام در هر زمان كمتر از مبلغ مذكور شود باید ظرف یك سال از طریق افزایش سرمایه – سرمایه شركت به حد مقرر برسد و در صورت عدم حصول شركت سهامی عام باید به انواع شركتهای دیگر مصرح در قانون تجارت تبدیل شود و در غیر این صورت هر ذینفع (سهامدار) میتواند انحلال شركت سهامی عام را از دادگاه صلاحیتدار تقاضا نماید (ماده 5 ل.ا.ق.ت)
برای تأسیس شركت سهامی عام مؤسسین در بدو امر بایستی حداقل 20% سرمایه را شخصاً تعهد و لااقل 35% از مبلغ تعهدی را در حسابی بنام شركت در شرف تأسیس نزدیكی از بانكها سپرده سپس اظهارنامهای به ضمیمه طرح اساسنامه شركت و طرح اعلامیه پذیرهنویسی سهام كه به امضای كلیه مؤسسین رسیده باشد به اداره ثبت شركتها تسلیم و رسید دریافت دارند چنانچه قسمتی از تعهد مؤسسین به صورت غیر نقد باشد باید عین آن یا مدارك مالكیت آن را در همان بانكی كه برای پرداخت مبلغ نقدی حساب باز شده تودیع و
گواهی بانك را به ضمیمه اظهارنامه و مدارك فوقالذكر به اداره ثبت شركتها تسلیم دارند. اداره ثبت شركتها بر اساس ماده 10 ل.ا.ق.ت پس از مطالعه اظهارنامه و ضمایم مربوطه و تطبیق مندرجات آن با قانون اجازه انتشار اعلامیه پذیرهنویسی را صادر خواهد نمود و اعلامیه پذیرهنویسی توسط مؤسسین در جراید آگهی و در بانكی كه تعهد سهام نزد آن بعمل آمده در معرض دید علاقهمندان قرار میگیرد علاقهمندان به خرید سهام در ظرف مهلتی كه اعلام شده به بانك مراجعه و ورقه تعهد سهام را امضا و مبلغی كه باید نقدا پرداخت شود
پرداخت و رسید دریافت خواهند داشت ورقه تعهد سهم در دو نسخه تنظیم و با قید تاریخ به امضای پذیرهنویس یا قائممقام قانونی وی خواهد رسید نسخه اول در بانك نگهداری و نسخه دوم با قید رسید وجه و مهر و امضای بانك به پذیرهنویس تسلیم میشود و در صورتی كه ورقه تعهد سهم را شخص دیگر به جای پذیرهنویس امضا نماید باید سمت و نشانی و هویت كامل خود را در ورقه قید نماید و مدارك مزبور ضمیمه ورقه تعهد سهم خواهد شد امضای ورقه سهم نشانه قبول اساسنامه شركت و تصمیمات مجامع عمومی صاحبان سهم خواهد بود پس ازا نقضای مهلت پذیرهنویسی یا تمدید آن مؤسسین حداكثر در ظرف یكماه به تعهدات پذیرهنویسان رسیدگی و پس از احراز تعهد صحیح سرمایه شركت كه اقلا 35% آن پرداخت شده باشد مجمع عمومی مؤسس را دعوت خواهند نمود.
مجمع عمومی مؤسس پس از رسیدگی و احراز پذیرهنویسی كلیه سهام شركت و پرداخت مبالغ لازم وارد شور شده و اساسنامه شركت را تصویب و اولین مدیران و بازرس یا بازرسان شركت را انتخاب مینمایند و مدیران و بازرسان باید كتباً قبولی خود را اعلام و در این مرحله شركت تشكیل شده محسوب میگردد آنگاه اساسنامه مصوبه مجمع عمومی مؤسس به ضمیمه صورتجلسه مجمع و اعلامیه قبولی مدیران و بازرسان و صورتجلسه هیأت مدیره و سایر مدارك مورد نیاز جهت ثبت به اداره ثبت شركتها تحویل گردد و چنانچه شركت تا شش ماه از تاریخ تسلیم اظهارنامه به ثبت نرسد به درخواست هر یك از مؤسسین با پذیرهنویسان اداره ثبت شركتها گواهینامهای حاكی از عدم ثبت شركت صادر و به بانكی كه تعهد سهام و تأدیه وجوه در آن بعمل آمده ارسال میدارد تا مؤسسین و پذیرهنویسان به بانك مراجعه و تعهدنامه و وجوه پرداختی را مسترد دارند و هرگونه هزینه كه برای تأسیس شركت پرداخت شده بعهده مؤسسین میباشد.
مدارك لازم جهت كسب اجازه پذیرهنویسی شركت در شرف تأسیس سهام عام از مرجع ثبت شركتها:
1- دو نسخه طرح اظهارنامه شركت سهامی عام
2- دو نسخه طرح اساسنامه شركت سهامی عام
3- دو نسخه طرح اعلامیه پذیرهنویسی
4- گواهی بانكی مبنی بر واریز حداقل 35% سرمایه تعهد شده توسط مؤسسین
5- فتوكپی شناسنامه مؤسسین
مدارك لازم جهت تأسیس شركت سهامی عام
1- دو نسخه اظهارنامه
2- دو نسخه اساسنامه
(توضیح اینكه از طرح اساسنامه این مجلد میتوان بعنوان اساسنامه استفاده نمود و در این مرحله در ماده 6 اساسنامه سرمایهای كه در هنگام پذیرهنویسی تعهد شده به اضافه 20% سرمایه تعهد شده توسط مؤسسین قید گردد.)
3- دو نسخه صورتجلسه مجمع عمومی مؤسسین
4- دو نسخه صورتجلسه هیات مدیره (تعداد مدیران حداقل پنج نفر میباشد)
5- آگهی دعوت مجمع مؤسسین در روزنامه تعیین شده
6- فتوكپی شناسنامه مدیران (در مورد اشخاص حقوقی ارائه برگ نمایندگی الزامی است)
7- گواهی بانكی مبنی بر واریز حداقل 35% سرمایه شركت
8- ارائه مجوز یا موافقت اصولی یا مجوز از مراجع ذیصلاح در صورت نیاز
یادآوریها:
1- حداقل سرمایه مبلغ پنج میلیون ریال باشد.
2- حداقل 20% سرمایه تعیین شده توسط مؤسسین تعهد گردد و 35% از میزان تعهد شده پرداخت گردد.
3- اظهارنامه و طرح اساسنامه و طرح اعلامیه پذیرهنویسی به امضای مؤسسین رسیده باشد.
4- اخذ و ارائه مجوز از مراجع ذیصلاح در صورت نیاز.
تاریخچه شركتهای سرمایهگذاری
پیدایش شركتهای سرمایهگذاری در بازارهای مالی به قرن نوزده میلادی بر میگردد. به طوری كه نخستین شركت سرمایهگذاری در سال 1822 با نام Societe General در بلژیك آغاز به كار كرد و طی قرن نوزدهم اینگونه شركتها در بسیاری از كشورهای اروپایی تأسیس شده و در اواخر همان قرن در انگلیس نیز رواج یافت. شكلگیری شركتهای سرمایهگذاری با سرمایه بسته در آمریكا از سال 1893 آغاز شد و تا دوران جنگ جهانی اول نضج گرفت؛ لیكن اولین شركت سرمایهگذاری مشترك در سال 1924 با سرمایه 50،000 دلار توسط سه نفر
از دستاندركاران بازار سرمایه در بوستون تأسیس گردید. رشد داراییها و سهامداران شركت فوق طی دوره یك سال شگفتانگیز بود به طوری كه متجاوز از دویست سرمایهگذار وجوهی معادل 392،000 دلار را در اختیار مدیران پرتفوی قرار دادند. روند سرمایهگذاری در سهام آنان به گونهای است كه امروزه منابع 7 تریلیون دلاری مربوط به 83 میلیون نفر سهامدار در سطح آمریكا را در اختیار دارند و همچنین 8/4 تریلیون دلار وجوه سرمایهگذاران در سایر كشورهای جهان در اختیار 53،450 شركت سرمایهگذاری مشترك قرار دارد.
شركتهای سرمایهگذاری
شركتهای سرمایهگذاری یكی از واسطههای مالی در بازار سرمایه میباشند كه با دریافت وجوه مازاد مردم از طریق فروش سهام، آن را تحت یك مدیریت حرفهای قرار داده و با خرید اوراق بهادار سنتی بر افزایش ثروت سهامداران میكنند.
در شركتهای سرمایهگذاری فقط سرمایه مورد توجه قرار میگیرد، نه شخص سرمایهگذار. زیرا در این نوع شركتها مسئولیت هر یك از سهامداران در مقابل اشخاص ثالث به حصه خود كه (سهم) نامیده میشود محدود میگردد. از مشخصات بارز این نوع شركتها قابل انتقال بودن سهام است و با فوت سهامدار اوراق سهام به وراث وی منتقل میگردد. در شركتهای سرمایهگذاری پس از فوت، ورشكستگی یا ممنوعیت قانونی و قضایی سهامدار، شركت همچنان به حیات خود ادامه میدهد.
شركتهای سهامی خاص و عام و شركتهای مختلط سهامی و تعاونی جزو شركتهای سرمایهگذاری محسوب میشوند.
هدف شركتهای سرمایهگذاری
هدف از ایجاد شركت سرمایهگذاری عبارت است از: تأسیس, خرید, مشاركت, تأمین منابع مالی و سرمایهگذاری در انواع شركتها, مؤسسات و واحدهای صنعتی و معدنی, كشاورزی, خدماتی و انجام فعالیتهای مالی و اعتباری در داخل كشور و همچنین انجام كلیه خدمات مشاورهای در زمینههای تولید, سرمایهگذاری, توسعه و تكمیل, برنامهریزی و بودجهبندی, تأمین منابع مالی, بازاریابی و طراحی سیستمهای مدیریتی, سرمایهگذاری در خارج از كشور به صورت مشاركتی و قبول و اعطاء نمایندگی و انجام كلیه عملیات دیگری كه به طور مستقیم و غیرمستقیم برای تحقق اهداف مزبور لازم میباشد.
شرایط اختصاصی پذیرش شركتهای سرمایهگذاری
شركتهای سرمایهگذاری و شركتهای مالكیتی و مدیریتی از جمله شركتهایی هستند كه شرایط پذیرش آنها بسته به نوع شركت ذكر شده است.
شركت سرمایهگذاری به شركتی گفته میشود كه هدف آن اعمال مدیریت در شركتهای سرمایهپذیر نیست كه خود به دو نوع سرمایهگذاری ویژه و سرمایهگذاری تقسیم میشود، اما شركتهای مالكیتی و مدیریتی شركتهایی را شامل میشود كه میزان مالكیت آنها در سهام شركتهای سرمایهپذیر امكان اعمال مدیریت و یا اعمال نفوذ قابل ملاحظه را فراهم میكند و به شركتهای هلدینگ معروف هستند.
در شركتهای سرمایهگذاری ویژه باید همواره 100 درصد منابع (مجموع OE و بدهیهای بلندمدت) به سرمایهگذاری در اوراق بهادار و سپردههای بانكی اختصاص یابد. این شركتها نباید بیش از پنج درصد منابع را در یك شركت سرمایهگذاری كنند و میزان سرمایهگذاری بیش از پنج درصد سرمایه، سرمایهپذیر نباشد. ضمن این كه با شركتهای سرمایهپذیر نباید مدیرعامل یا اعضای هیأتمدیره مشترك داشته باشند و حداقل دو نفر از اعضای هیأتمدیره دارای سوابق علمی و تجربی مالی باشند.
شركتهای سرمایهگذاری، شركتهایی هستند كه همواره باید حداقل 80 درصد منابع (مجموع OE و بدهیهای بلندمدت) به سرمایهگذاری در اوراق بهادار و سپردههای بانكی تخصیص یابد و این شركتها نباید بیش از 10 درصد منابع را در یك شركت سرمایهگذاری كنند و میزان سرمایهگذاری بیش از 10 درصد سرمایه، سرمایهپذیر نباشد.
همچنین اعضای هیأتمدیره این شركتها هم نباید با شركتهای سرمایهپذیر مشترك باشد، اما در شركتهای مالكیتی و مدیریتی باید همواره حداقل 80 درصد منابع و بدهیهای بلندمدت به سرمایهگذاری در اوراق بهادار و سپردههای بانكی تخصیص یابد.
ضمن این كه این شركتها نیز مجاز نیستند بیش از 10 درصد منابع را در یك شركت سرمایهگذاری كنند و میزان سرمایهگذاری بیش از 10 درصد سرمایه، سرمایهپذیر نباشد و همچنین باید دارای صورتهای مالی حسابرسی شده یك دوره مالی باشند.
برای دریافت اینجا کلیک کنید
تعداد کل پیام ها : 0